Θαύμα της Παναγίας σε άρρωστο παιδί από την Τουρκία

Στις 15 Σεπτεμβρίου 2016 επισκέπτεται την Αγιάσο της Λέσβου ένα ζευγάρι Τούρκων πολιτών, μουσουλμάνων στο θρήσκευμα.
Μπαίνουν στην Εκκλησία της Παναγίας και η σύζυγος προσεύχεται με μεγάλη ευλάβεια και συγκίνηση μπροστά στο εικόνισμα της Παναγίας «Αγία Σιών».

Σε όσους βρισκόταν στο ναό, μεταξύ αυτών ο επίτροπος Φώτιος Παπαγεωργίου και ο έμπορος Ευάγγελος Κέλμαλης, ο οποίος έκανε το διερμηνέα, διηγείται στα αγγλικά το ακόλουθο θαυμαστό γεγονός.

«Είχαμε ένα παιδί, το οποίο ήταν άρρωστο σοβαρά και γυρίζαμε συνεχώς σε πολλούς γιατρούς, αλλά δεν μπορούσαν να το θεραπεύσουν. Το 2009 ήρθαμε στην Αγιάσο και επισκεφτήκαμε την εκκλησία της Παναγίας όπου και προσευχηθήκαμε θερμά, ζητώντας η χάρη της Παναγίας να θεραπεύσει το παιδί μας. Πράγματι, η Μεγαλόχαρη άκουσε την προσευχή μου και το παιδί μας έγινε καλά!!! Πιστεύω ότι αυτό οφείλεται σε θαύμα της Παναγίας. Σήμερα ύστερα από 7 χρόνια ήρθαμε και πάλι εδώ για να ευχαριστήσουμε τη Θεοτόκο, που θεράπευσε το παιδί μας».

Η γυναίκα προσευχήθηκε θερμά κλαίγοντας και ζήτησε αγιασμό και λάδι από το καντήλι της εικόνας. Παράλληλα χάρισε στην εκκλησία μια χρυσή αλυσίδα χεριού, προκειμένου να τοποθετηθεί πάνω στη θαυματουργή εικόνα της Μεγαλόχαρης, εκπληρώνοντας το τάμα της.

Αυτή η ιστορία μας φέρνει στο νου την «Γιουρούκισα» η οποία το 1868 θέλοντας να ευχαριστήσει την Παναγία για το θαύμα που έκανε στην ίδια, έφερε από την Μεγάλη Λίμνη μέχρι την εκκλησία μια πέτρα βάρους 30 κιλών, η οποία μέχρι σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο του Προσκυνήματος.

Πηγή: Περιοδικό ΠΟΙΜΗΝ – Ιεράς Μητροπόλεως Μυτιλήνης, Ερεσού και Πλωμαρίου
http://www.diakonima.gr

http://sfa-cryptochristian.blogspot.gr/2017/11/blog-post_26.html

Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Ἀνδρέας καὶ οἱ σημαῖες Σκωτίας καὶ Ἡνωμένου Βασιλείου !

Ὁ Ἀπόστολος Ἀνδρέας, τοῦ ὁποίου τὴ μνήμη τιμᾶ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὶς 30 Νοεμβρίου, καταγόταν ἀπὸ τὴν περιοχὴ τῆς Γαλιλαίας. Ἦταν ψαρὰς στὴ λίμνη Τιβεριάδα καὶ ἦταν ὁ πρῶτος ἄνθρωπος τὸν ὁποῖο ὁ Χριστὸς κάλεσε νὰ γίνει μαθητής του, ἐξ οὗ καὶ ὀνομάστηκε «Πρωτόκλητος». Μετὰ τὸ πολύχρονο ἀποστολικό του ἔργο, τοῦ ὁποίου σταθμὸς ὑπῆρξε καὶ ἡ ἀρχαία πόλη τοῦ Βυζαντίου, ὅπου ἵδρυσε καὶ τὴν πρώτη ἐκκλησία, μαρτύρησε στὴν Πάτρα σὲ μία περίοδο ὅπου ὡς τοπικὸς ἄρχοντας ἀναφέρεται κάποιος ὀνόματι Λέσβιος τὸν ὁποῖο διαδέχθηκε ὁ Αἰγεάτης, πιθανολογεῖται ὅτι ἦταν ἡ ἐποχὴ τοῦ διωγμοῦ τοῦ Νέρωνα, ἀλλὰ εἶναι δύσκολο νὰ ἐπιβεβαιωθεῖ. Οἱ δήμιοί του μαρτυρίου τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέα ἀποφάσισαν νὰ τὸν θανατώσουν σὲ σταυρὸ σὲ σχῆμα Χ, ὡς εἰρωνεία στὸ σταυρικὸ θάνατο καὶ τὴν Ἀνάσταση τοῦ θεανθρώπου Χριστοῦ τὸν ὁποῖο κήρυττε. Αὐτὸ ὅμως ποὺ οἱ δήμιοι ἐκεῖνοι δὲν μποροῦσαν νὰ γνωρίζουν, εἶναι ὅτι ὁ σταυρὸς τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα, τὸ περίφημο «Χ», θὰ ἀναρτιόταν περήφανα, αἰῶνες μετά, ὡς σημαία μεγάλων χριστιανικῶν ἐθνῶν τῆς Εὐρώπης, ὅπως εἶναι ἡ Σκωτία καὶ ἡ Μεγάλη Βρετανία. Σήμερα εἶναι γνωστὸ ὅτι ἡ σημαία τῆς Σκωτίας, μὲ τὸ ἄσπρο Χ σὲ μπλὲ φόντο εἶναι ὁ σταυρὸς τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα. Αὐτὸ ἔχει προκύψει ὡς ἑξῆς:…

Τὸ 345 μΧ, ὁ Ἅγιος Ρέγουλος, ἐπίσκοπός της Πάτρας, γιὰ ἀδιευκρίνιστους λόγους, ἔφυγε ἀπὸ ἐκεῖ καὶ μετέβη στὴ μακρυνὴ βόρεια χώρα τῶν βάρβαρων Πικτῶν. Μαζί του, σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση, μετέφερε καὶ ἕνα τεμάχιο τῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα.

Ἔτσι ὅταν ἔφθασε ἐκεῖ, στὴν σημερινὴ Σκωτία, κήρυξε τὸ Χρστιανισμὸ καὶ οἱ Πίκτες ποὺ πίστεψαν ἔκαναν τὸν Ἅγιο Ἀνδρέα προστάτη καὶ πολιοῦχο τοὺς Ἅγιο. Ὁ Χριστιανισμὸς ὅμως στὴν Σκωτία ἄργησε νὰ ἑδραιωθεῖ, αὐτὸ ἔγινε μὲ τὸν Ἅγιο Κολούμπα, ὁ ὁποῖος ἔδρασε στὴν Σκωτία καὶ τὴ Βόρειο Ἰρλανδία τὸν 6ο αἰώνα μΧ.

Οἱ Σκωτσέζοι ὅμως κράτησαν τὸν Ἅγιο Ἀνδρέα ὡς ἐθνικὸ προστάτη τοὺς ἅγιο, καὶ ἔβαλαν τὸ σύμβολό του στὴ σημαία τους. Ἔτσι, ὅταν πολλοὺς αἰῶνες ἀργότερα, τὰ βασίλεια τῆς Σκωτίας καὶ τῆς Ἀγγλίας ἑνώθηκαν στὸ Ἡνωμένο Βασίλειο, ἑνώθηκαν καὶ οἱ σημαῖες τους.

Πάνω στὸ σκωτσέζικο μπλὲ φόντο τοποθετήθηκαν μαζὶ τὸ «Χ» τοῦ ἀποστόλου Ἀνδρέα καὶ ὁ κόκκινος σταυρὸς τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τῆς Ἀγγλίας. Ἔτσι προέκυψε τὸ γνωστὸ σήμερα Union Jack, ἡ σημαία τῆς Μεγάλης Βρετανίας.

Κατὰ τὸ Μεσαίωνα, στὴν Σκωτία τὰ λείψανα τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα φυλάσσονταν στὴν πόλη Σαὶντ Ἀντριους, ὅπου βρισκόταν καὶ ὁμώνυμος μεγάλος καθεδρικὸς ναός. Κατὰ τὰ χρόνια της Σκωτσέζικης Μεταρρύθμισης ὁ ναὸς ἐγκαταλείφθηκε καὶ ἐρημώθηκε καὶ ἔτσι σήμερα μένουν μόνο κάποια ἐρείπια.

Σήμερα στὸ Ἐδιμβοῦργο ὑπάρχει ἡ ὀρθόδοξη κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα, ἡ ὁποία ἀνήκει στὴν Ἀρχιεπισκοπὴ Θυατείρων καὶ Μεγάλης Βρετανίας, ποὺ ὑπάγεται στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινούπολης.

Κάθε 30 Νοέμβριου, ἐξάλλου, στὴ μνήμη τοῦ ἱδρυτῆ Ἁγίου Ἀνδρέα ἑορτάζεται στὸ Φανάρι ἡ θρονικὴ ἑορτὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2017/11/blog-post_932.html#more

Συγκλονιστικό θαύμα του Ταξιάρχη σε μουσουλμάνο που κατέστρεφε Ορθόδοξους ναούς και καταστήματα

Συγκλονιστικό θαύμα του Ταξιάρχη σε μουσουλμάνο που κατέστρεφε Ορθόδοξους ναούς & καταστήματα

Πηγή αναδημοσίευσης: aegeanews
ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΝ ΟΨΕΙ
https://simeiakairwn.wordpress.com

https://ellasnafs.blogspot.gr/2017/11/blog-post_633.html#more

Η ΚΥΠΡΟΣ ΑΠΕΚΤΗΣΕ ΠΛΟΙΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΚΤΟΞΕΥΣΕΙ ΠΥΡΑΥΛΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΥΛΑΞΗ ΤΗΣ ΑΟΖ

Greek National Pride

Στα χέρια της κυπριακής αποστολής στο Ισραήλ πέρασε το πλοίο (φωτογραφία) ανοικτής θαλάσσης, το οποίο καθελκύστηκε πρόσφατα στην κατασκευάστρια χώρα στην παρουσία του υπουργού Άμυνας, Χριστόφορου Φωκαΐδη και το οποίο αναμένεται να αξιοποιηθεί σύντομα για επιτήρηση της κυπριακής ΑΟΖ και άλλες συναφείς δραστηριότητες.

Στο πλοίο εκπαιδεύονται Κύπριοι αξιωματικοί και άνδρες της Εθνικής Φρουράς και η εκπαίδευση ολοκληρώνεται σε περίπου ένα μήνα, οπόταν θα αποπλεύσει με προορισμό την Κύπρο. Στο Ισραήλ βρίσκονται 25 μέλη του πληρώματος, όπου αρχικά υπολογίστηκε ότι θα παρέμεναν για περίπου 25 μέρες.

Το πλοίο Ανοικτής Θαλάσσης (P61) το οποίο έχει τη δυνατότητα να φέρει μεγάλη γκάμα οπλικών συστημάτων περιλαμβανομένων κατευθυνόμενων πυραύλων, διαθέτει και υπερσύγχρονα συστήματα επιτήρησης και επισήμανσης θαλάσσιων, επίγειων και εναέριων στόχων.

Πιο συγκεκριμένα και σύμφωνα με όσα είδαν το φως της δημοσιότητας, το πλοίο είναι εξοπλισμένο με πολλαπλά εξελιγμένα συστήματα, μεταξύ των οποίων δύο πολυβόλα Rafael Typhoon, προηγμένο ραντάρ και συστήματα πλοήγησης, συστήματα επικοινωνιών, που…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 121 επιπλέον λέξεις

Σε ύψος 10πλάσιο του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού έφτασε ο πύραυλος της Βόρειας Κορέας

Greek National Pride

Τι κρύβει το αυστηρό μήνυμα των ΗΠΑ «θα σας καταστρέψουμε ολοσχερώς»

Τη στιγμή που οι Αμερικανοί απειλούν με ολοκληρωτική καταστροφή την Βόρεια Κορέα αν επιχειρήσει να πλήξει στόχους επί των εδαφών της, τα στοιχεία της εκτόξευσης του νέου διηπειρωτικού βαλλιστικού πυραύλου ICBM που εκτόξευσε η Πιονγκγιάνγκ είναι ακόμη πιο ανησυχητικά.

Το ύψος στο οποίο έφτασε είναι σχεδόν δεκαπλάσιο αυτού που βρίσκεται ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός, ενώ το μέγεθος του ήταν μεγαλύτερο απ’ αυτό που πιστεύονταν και συνεπώς μπορεί να πάρει ακόμη περισσότερες πυρηνικές κεφαλές.

Όπως ανακοίνωσε από την πρώτη στιγμή η Βόρεια Κορέα ο νέου τύπου πύραυλος ICBM Hwasong-15, με δραστικό βεληνεκές που επιτρέπει στην Πιονγκγιάνγκ να «πλήξει το σύνολο της αμερικανικής ηπείρου» είναι ο ισχυρότερος που κατασκευάστηκε ποτέ στη χώρα.

Έφτασε σε ύψος περίπου 4.475 χιλιομέτρων, δηλαδή δέκα φορές το ύψος στο οποίο βρίσκεται ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός και διένυσε 950 χιλιόμετρα σε μία πτήση διάρκειας 53 λεπτών, όπως…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 720 επιπλέον λέξεις

Περί Αμερικανικής στρατιωτικής βάσης στην Αλεξανδρούπολη

Greek National Pride

Του Κώστα Καραΐσκου,

Η σημαντικότερη είδηση που αφορά τη Θράκη (και όχι μόνο αυτήν) πέρασε σχεδόν… ανεπαίσθητα από την επικαιρότητα και ουδείς ασχολήθηκε.

Φαίνεται ότι για τα κυρίαρχα ΜΜΕ η δημιουργία μιας αμερικανικής βάσης στον τόπο μας δεν έχει και τόση βαρύτητα όσο οι κοκκορομαχίες του πολιτικού μας προσωπικού σχετικά με το ποιος είναι χειρότερος από τον άλλον.

Προ εβδομάδων λοιπόν έσκασε η είδηση πως στην Αλεξανδρούπολη αποσυναρμολογήθηκαν δέκα ελικόπτερα «UH-60 Blackhawk» της Αεροπορίας του Αμερικανικού Στρατού, προκειμένου να μεταφερθούν μέσω Ισπανίας στις ΗΠΑ.

Τα ελικόπτερα βρίσκονταν στη Ρουμανία για να συμμετάσχουν στη μεγάλη πολυεθνική άσκηση του ΝΑΤΟ με την επωνυμία «Carpathian Eagle ’17». Το υπουργείο Εθνικής Άμυνας, το Λιμενικό και η Ελληνική Ακτοφυλακή έλαβαν τα θερμά συγχαρητήρια τόσο της Ευρωπαϊκής Διοίκησης των ΗΠΑ (EUCOM), όσο και του Αμερικανού Πρέσβη Τζέφρι Πάιατ («Πρώτο Θέμα», 6/11/2017).

Ήταν η δεύτερη χρήση της περιοχής του αεροδρομίου της Αλεξανδρούπολης για ΝΑΤΟϊκούς σκοπούς, και μάλλον…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 764 επιπλέον λέξεις

Από την Αικατερίνη Β’ στον Βλαντιμίρ Πούτιν

Τιερί Μεϊσάν

Από την αρχή του πολέμου κατά της Συρίας το 2011, η Ρωσία την στηρίζει ενάντια σε αυτό που θεωρεί μια εξωτερική επίθεση. Ενώ ο δυτικός Τύπος εξηγεί αυτή τη συμπεριφορά ως αλληλεγγύη μεταξύ δικτατοριών, ο Τιερί Μεϊσάν εκθέτει τους πραγματικούς ιστορικούς λόγους. Παρατηρεί ότι η νίκη, η οποία είναι επίσης αυτή της Μόσχας, ανοίγει μια νέα περίοδο για τον Ορθόδοξο πολιτισμό στην Ευρώπη.

Δίκτυο Βολταίρος | Πόλη του Μεξικού (Μεξικό)  28 Νοεμβρίου 2017

Για να οικοδομήσει τη σύγχρονη Ρωσία, η Τσαρίνα Αικατερίνη Β’ αποφάσισε να κάνει τη πρωτεύουσα της, Αγία Πετρούπολη, το πρώτο πολιτιστικό κέντρο στον κόσμο. Ρίζωσε τη χώρα της στο Ορθόδοξο Χριστιανικό πολιτιστικό υπόβαθρο της, ανέπτυξε τη χρήση της γαλλικής γλώσσας και κάλεσε τους μεγαλύτερους Ευρωπαίους διανοούμενους και καλλιτέχνες στην αυλή της, είτε ήταν καθολικοί, προτεστάντες ή ορθόδοξοι, ακόμη και μουσουλμάνοι.

Έχοντας τη συνείδηση της πολιτισμικής απώλειας που αντιπροσώπευε για την Ορθοδοξία, επομένως για τη Ρωσία, την υποχώρηση του Χριστιανισμού στη Μέση Ανατολή ενώπιον της μισαλλοδοξίας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ξεκίνησε ένα πόλεμο εναντίον του σουλτάνου. Προσάρτησε τη Κριμαία, μετέτρεψε την Μαύρη Θάλασσα σε ορθόδοξη θάλασσα και άρχισε να απελευθερώσει τη Μεγάλη Συρία καταλαβαίνοντας τη Βηρυτό [ 1 ]. Δήλωσε τότε ότι «η Μεγάλη Συρία είναι το κλειδί του Οίκου Ρωσίας».

Αυτό το όνειρο απορρίφθηκε από τους Γάλλους και τους Βρετανούς κατά τη διάρκεια του πολέμου της Κριμαίας (1853) και ακόμη περισσότερο από τους Μπολσεβίκους που απέρριπταν τη θέση της Ορθοδοξίας στη Ρωσία. Το 1918, έπαιξαν το παιχνίδι του Mustafa Kemal Atatürk για λογαριασμό του διακινητή όπλων Αλέξανδρου Παρβούς, χορηγού του Λένιν.

Το όνειρο της Μεγάλης Αικατερίνης θα περιμένει μέχρι το 2017 για να βρει μια αρχή της πραγματοποίησης. Ο πρόεδρος Πούτιν προσάρτησε και αυτός τη Κριμαία και απελευθέρωσε τη Συρία, όχι από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά από τζιχαντιστές που καθοδηγούνται από Γάλλους, Βρετανούς και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Ρωσία έχει καταστεί η προστατευτική δύναμη όλων των πληθυσμών, όποια και αν είναι η θρησκεία τους, από τις όχθες του Νείλου μέχρι τα όρη του Έλμπρους.

Η σύνοδος κορυφής του Σότσι σηματοδοτεί το ρόλο της Ρωσίας στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Είναι από τούδε και στο εξής η προστατευτική δύναμη του Ιράν, της Συρίας και της Τουρκίας· τα δύο τελευταία Κράτη έχοντας αλλάξει από το στρατόπεδο της Ουάσιγκτον το 1991 σε εκείνο της Μόσχας το 2017.

Η αφύπνιση του ορθόδοξου πολιτισμού θα έχει σημαντικές συνέπειες στην Ευρώπη. Η ήπειρος διαιρείται ιστορικά μεταξύ μιας καθολικής και προτεσταντικής περιοχής στη Δύση και ορθόδοξης στην Ανατολή. Συζητούν και παζαρεύουν με τον Θεό στη Δύση, υποτάσσονται στο Μεγαλείο Του και Τον λατρεύουν στην Ανατολή. Οι οικογενειακές δομές είναι πιο άνισες στη Δύση και πιο ισότιμες στην Ανατολή. Από τον 11ο αιώνα, αυτή η πολιτισμική διαφορά ραγίζει την Ευρώπη. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, το «Σιδηρούν Παραπέτασμα» δεν σεβόταν αυτή τη διαίρεση, ενώ η Ορθόδοξη Ελλάδα συνδέθηκε με το ΝΑΤΟ η Καθολική Πολωνία ενσωματώθηκε στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Σήμερα, η διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στοχεύει πρωτίστως στην επιβολή του δυτικοευρωπαϊκού μοντέλου στις χώρες με ορθόδοξη κουλτούρα.

Μπορούμε από σήμερα να προβλέψουμε τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το θρίαμβο του ανοικτού πολιτιστικού μοντέλου της Αγίας Πετρούπολης.

Οι χριστιανοί της Ανατολής δεν αισθανθήκαν ποτέ να τους αφορούν οι ενδοευρωπαϊκές πολιτισμικές διαφορές, αλλά οι Ευρωπαίοι τις αντιλήφθηκαν πάντα είτε ως καθολικές είτε ως ορθόδοξες. Έτσι, από το 1848, η Γαλλία είχε σχεδιάσει να μετακινήσει του καθολικούς και μαρωνίτες της Συρίας στην Αλγερία και να εξοντώσει τους ορθόδοξους. Το Παρίσι σκεφτόταν να χρησιμοποιήσει αυτούς τους πιστούς στη Ρώμη χριστιανούς Άραβες για να παρακολουθήσουν τους Αλγερινούς μουσουλμάνους. Έλλειψη εφαρμογής αυτού του σχεδίου, κατέληξε να βασίζεται στους ντόπιους Εβραίους (διάταγμα Crémieux) και τους ανέθεσε την αποστολή αυτή (1870). Πιο πρόσφατα, κατά τη διάρκεια των πολέμων του Ιράκ και της Συρίας, οι Δυτικοευρωπαίοι καλωσόρισαν πολλούς Χριστιανούς της Ανατολής, στην πραγματικότητα αποκλειστικά καθολικούς, ποτέ ορθόδοξους.

Για τη Συρία, το έργο του προέδρου Πούτιν είναι η ευκαιρία να επιστρέψει στις δικές της βασικές αρχές μετά την εμπειρία των τζιχαντιστών που ήθελαν να επιβάλλουν σε όλους το μοναδικό πολιτιστικό πρότυπο τους: η Συρία δεν είναι μεγάλη παρά μόνο όταν φροντίζει όλους τους πληθυσμούς της, χωρίς εξαίρεση.

Αρχικά, ο Βλαντιμίρ Πούτιν σχεδίαζε να διοργανώσει ένα «Συνέδριο των Συριακών Λαών» στο Σότσι. Τελικά αναγνώρισε ότι στη Συρία, σε αντίθεση με τη Ρωσία, καμία κοινότητα δεν έχει δική της επικράτεια, όλες ζουν αναμιγμένες στη μοναδική πατρίδα τους. Θα είναι τελικά ένα «Συνέδριο του Συριακού Διαλόγου».

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά

Πηγή Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα)

[ 1 ] Η Βηρυτός όπως και η Ιερουσαλήμ είναι μέρος της ιστορικής Συρίας. Ο Λίβανος δημιουργήθηκε μόνο από τις συμφωνίες Sykes-Picot κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το Ισραήλ ξεκίνησε λίγο αργότερα με τη Διακήρυξη Balfour και ανακηρύχτηκε το 1948.

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2017/11/blog-post_824.html#more

Ἅγιος Ἰάκωβος Tσαλίκης: Ἡ θέση του γιὰ τὶς συμπροσευχές μὲ ἑτεροδόξους

«Ὅ­ταν ἔ­μει­νε γι­ά δι­α­νυ­κτέ­ρευ­ση στό Μο­να­στή­ρι ἕ­νας πα­πι­κός, ὁ Γέ­ρον­τας τοῦ φέρ­θη­κε μέ ἀ­γά­πη. Ὁ ἐ­πι­σκέ­πτης ἦ­ταν κα­λο­προ­αί­ρε­τος καί εἶ­χε πολ­λές ἀ­πο­ρί­ες. Ὁ Γέ­ρον­τας τοῦ ἐ­ξη­γοῦ­σε μέ κα­λωσύ­νη καί πρα­ό­τη­τα. Τό­τε τό Μο­να­στή­ρι δέν εἶ­χε τήν με­γά­λη τρά­πε­ζα πού ἔ­χει τώ­ρα, καί ἔ­τρω­γαν ὅ­λοι μα­ζί (μο­να­χοί, κλη­ρι­κοί, λα­ϊ­κοί) σέ μι­ά μι­κρή τράπε­­ζα (τρα­πε­ζα­ρί­α) στό ἰ­σό­γει­ο, δί­πλα στή βρύ­ση. Εἶ­χαν προ­πο­ρευ­θῆ ὅ­λοι οἱ ἄλ­λοι. Κά­θησαν στήν τρά­πε­ζα καί πε­ρί­με­ναν τόν Γέ­ρον­τα. Ὅ­ταν μπῆ­κε ὁ Γέ­ρον­τας μέ­σα, ὅ­λοι ση­κώ­θη­καν ἀ­πό σε­βα­σμό ἀλ­λά καί γι­ά νά γί­νη ἡ συ­νη­θι­σμέ­νη προ­σευ­χή τῆς τρα­πέ­ζης. Ὁ Γέ­ρον­τας κά­θησε, εἶ­πε καί στούς ἄλ­λους νά κα­θή­σουν, ἔ­κα­νε τό σταυ­ρό του καί ἄρ­χι­σε νά τρώ­η. Ὁ πα­πι­κός ἦ­ταν πι­στός. Παίρ­νει τό λόγο καί λέ­ει στό Γέ­ρον­τα: ”Γέροντα, δέν θά κά­νω­με προ­σευ­χή;”. Καί ὁ Γέ­ρον­τας ἤ­ρε­μα τοῦ ἀ­παν­τᾶ:….
”Καλύ­τε­ρα νά κά­νω­με σι­ω­πή­”. Καί συ­νέ­χι­σε τό φα­γη­τό του. Ἄς κα­τα­νο­ή­σουν τό πνεῦ­μα τοῦ ἁ­γί­ου Γέ­ρον­τος ὅ­σοι ἐ­πι­μέ­νουν στίς συμ­προ­σευ­χές μέ ἑ­τε­ρο­δό­ξους».

ΑΠΟΣΜΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΕΝΩΜΕΝΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ: Ο ΓΕΡΩΝ ΙΑΚΩΒΟΣ

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2017/11/blog-post_92.html#more

«Προσκύνημα στους Άταφους Ήρωες του Έπους 1940/41.»

ΒΗΜΑ ΣΑΡΩΝΙΚΟΥ

ΕΝΩΣΗ ΑΠΟΣΤΡΑΤΩΝ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ ΣΤΡΑΤΟΥ(ΕΑΑΣ)
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΞΑΝΘΗΣ (ΝΠΔΔ)
Βενιζέλου 60, ΞΑΝΘΗ,67132.Τηλέφωνο/FAX:25410 -25425
e-mail: eaasxanthis@gmail.com
ιστοσελίδα: http://www.eaasxanthis.gr
Ξάνθη 28 Νοε.2017
Ταξίδι (20-23 Σεπ.2018)-Προσκύνημα στους Άταφους Ήρωες του Έπους 1940/41
Αξιότιμοι Κυρίες και Κύριοι,
Σας πληροφορούμε ότι διοργανώνουμε 4-ημερο Προσκυνηματικό Ταξίδι, από 20 έως23 Σεπ.2018, στη Β. Ήπειρο (3 διανυκτερεύσεις). Σκοπός του είναι η απότιση της οφειλόμενης ελάχιστης Τιμής στη Μνήμη των ηρωικών μας προγόνων, στα Ελληνόπουλα αυτά που στο Έπος του 1940/41 πολέμησαν γενναία για την Ελευθερία της Πατρίδος μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματός τους και έπεσαν ηρωϊκά «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι».
Είναι δυστυχώς μια άγνωστη στους πολλούς πτυχή της σύγχρονης Ιστορίας μας, αφού σε κανένα σχολικό βιβλίο δεν γίνεται σχετική αναφορά, ότι από τους 12.500 ηρωϊκούς νεκρούς πολεμιστές του Ελληνοϊταλικού Πολέμου κατά το Έπος 1940 – 41, οι 7976 πού ‘’έπεσαν υπέρ Πατρίδος’’, πιστοί στο Καθήκον και τον Όρκο τους, συνεχίζουν να παραμένουν άταφοι ή προσωρινά θαμμένοι, σε ομαδικούς τάφους ή…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 547 επιπλέον λέξεις

Μεγάλη μέρα για την Ορθοδοξία – Άγιος της Εκκλησίας μας ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης

Σημεία Καιρών

*Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.

Η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που συνεδριάζει στο Φανάρι υπό την προεδρία του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου, αποφάσισε πριν από λίγο – σήμερα Δευτέρα 27 Νοεμβρίου 2017 – την αγιοκατάταξη του Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη της Μονής Οσίου Δαυΐδ στην Εύβοια (1920-1991).

Δείτε την αρχική δημοσίευση 2.890 επιπλέον λέξεις

Οι εμφανίσεις του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου στον Άγιο Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη

Σημεία Καιρών

Ο Γέροντας Ιάκωβος τακτικά επισκεπτόταν τον Άγιο Ιωάννη το Ρώσο κυρίως πηγαίνοντας για την Αθήνα για τους γιατρούς που τον παρακολουθούσαν:

Δείτε την αρχική δημοσίευση 841 επιπλέον λέξεις

Η μνημόνευση των ονομάτων στην Προσκομιδή.(Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη)

ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΓΝΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ-ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑΤΑ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΕΜΠΕΙΡΙΩΝ

Γέροντος Ἰακώβου

(Ἀπομαγνητοφωνημένη συζήτηση)

–Τά σα­ραν­τα­λε­ί­τουρ­γα παι­διά μου ἔ­χου­νε με­γά­λη ἀ­ξί­α γιά τίς ψυ­χές τῶν ἀν­θρώ­πων. Γιά το­ύς ζῶν­τες καί το­ύς τε­θνε­ῶ­τας.

Ἄν εἴ­χα­τε ἀ­κο­ύ­σει, πρό ἐ­τῶν, ἕ­να κα­ρά­βι πού βυ­θί­στη­κε ἐ­δῶ στήν Κρή­τη τό »Ἡράκλειο»…

Λοι­πόν, μί­α γυ­ναῖ­κα μέ πῆ­ρε. Πῆ­ρε τη­λέ­φω­νο, καί λέ­ει:

»Πάτερ, οἱ συγ­γε­νεῖς μας πνί­γη­καν στό κα­ρά­βι».

–Τήν ρώτησα: Δέν θά κά­νης μνη­μό­συ­νο στόν ἄν­δρα σου, στούς συγ­γε­νεῖς σας;

–Μπά… δέν χρει­ά­ζον­ται τά μνη­μό­συ­να, λέ­ει. Ἐ­γώ ἔ­δω­σα 5.000 στό Ὀρ­φα­νο­τρο­φεῖ­ο τῆς Χαλ­κί­δος. Τό ἴ­διο εἶ­ναι. Πάτερ μου, ἐ­σύ τί λές γι᾿ αὐ­τό;

–Λέω, ἄ­κου­σε παι­δί μου νά σοῦ πῶ, ἐ­φό­σον μέ ρω­τᾶ­τε. Ἄλ­λο, παι­δί μου, ἡ προ­σευ­χή και ἄλ­λο ἡ ἐ­λε­η­μο­σύ­νη. Ἄλ­λο, μέ συγ­χω­ρεῖ­τε, ἡ προ­σευ­χή πού κά­νου­με μέ τό μνη­μό­συ­νο. Δι­ό­τι, ἔ­τσι τά βρή­κα­με. Ἔ­τσι εἶ­ναι. Καί ἀ­πό το­ύς Ἀ­πο­στο­λι­κο­ύς χρό­νους, ἀλ­λά, καί ἀ­πό τίς ἡ­μέ­ρες πού ἦ­ταν ὁ Μωϋσῆς, ὁ Προ­φή­της τῆς Π. Δι­α­θή­κης. Ὅ­ταν ἀ­πέ­θα­νε, λέ­ει, δί­ναν ἐ­λε­η­μο­σύ­νες καί κἄ­ναν μνη­μό­συ­να……

Δείτε την αρχική δημοσίευση 284 επιπλέον λέξεις

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ ΟΣΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΣΑΛΙΚΗ

Θεωρία της ακτίστου δόξης της Αγίας Τριάδος (π. Ι. Ρωμανίδης)

• 
  Θεωρία της ακτίστου δόξης της Αγίας Τριάδος
  Σφάλμα ο φιλοσοφικός στοχασμός περί Θεού π. Ι. Ρωμανίδης
  Η γνώση της Αγίας Τριάδος είναι γνωστή από την θεοπτική ενέργεια του Θεού. Ο θεούμενος αποκτά προσωπική πείρα ότι η ενέργεια της δόξης της Αγίας Τριάδος είναι άκτιστη.
  «Ο θεούμενος, όταν δη την αγία Τριάδα, ξέρει ότι είναι άκτιστη και η δόξα κλπ. Από την εμπειρία της Θεώσεως βγαίνουν όλα αυτά τα πράγματα».
  Η θεωρία του ακτίστου Φωτός από τους θεουμένους είναι απλανής, δηλαδή είναι αληθής, δεν υπεισέρχεται ψεύδος, και ο θεόπτης δεν πλανάται. Με «το Άκτιστον αυτοπτικόν όμμα του Θεού» ο θεόπτης διακρίνει το άκτιστο Φως, τόσο από το κτιστό φως του ηλίου, όσο και από το κτιστό φως του διαβόλου, ο οποίος μερικές φορές «μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός» (Β΄ Κορινθίους Ια’, 14).
  
  Υπάρχουν σαφείς διαφορές μεταξύ ακτίστου και κτιστού φωτός, όπως βεβαιώνουν οι «πείρα μεμυημένοι».
  «Το άκτιστο Φως δεν έχει σχήμα ούτε μορφή ούτε είδος. Γι’ αυτό λέγεται άμορφο, ασχημάτιστο, ανείδεο. Αυτό είναι κτύπημα εναντίον του Πλάτωνος, ο οποίος πιστεύει ότι ο άνθρωπος πρέπει να γνωρίση τα είδη, τα αμετάβλητα είδη. Δηλαδή, αυτή η ορολογία καταφέρεται εναντίον του Πλάτωνος. Και, όταν οι Πατέρες λένε ότι είναι ανείδεος η δόξα του Θεού, σημαίνει ότι δεν είναι τα είδη του Πλάτωνος. Γι’ αυτό λέμε, ότι αυτή η ορολογία καταφέρεται εναντίον του Πλάτωνος. Και ασχημάτιστος κ.ο.κ.».
  Μετά την ενσάρκωση του Δευτέρου Προσώπου της Αγίας Τριάδος η αποκάλυψη του Θεού γίνεται στην ανθρώπινη φύση του Λόγου. Αυτό σημαίνει ότι και η ανθρώπινη φύση του Χριστού γίνεται πηγή της ακτίστου ενεργείας του Θεού, αλλά αυτό που φανερώνεται στον Χριστό, είναι η άκτιστη δόξα της θεότητός Του. Οι Μαθητές του Χριστού αξιώθηκαν μερικές φορές να δουν την άκτιστη δόξα της θεότητος στην ανθρώπινη φύση του Λόγου. Αυτή η αποκάλυψη γίνεται με δύο τρόπους: με τα θαύματα και με την φανέρωση της Βασιλείας του Θεού στο Θαβώρ και στην Πεντηκοστή. Αλλά για το θέμα αυτό θα γίνη λόγος πιο κάτω, στην ενότητα για την ενανθρώπηση του Λόγου.
  Από όσα προεκτέθησαν, φαίνεται ότι ο Τριαδικός Θεός υπάρχει, όχι γιατί μας το είπαν οι φιλόσοφοι ούτε γιατί μπορούμε εμείς να αποκτήσουμε λογικές αποδείξεις περί Αυτού, αλλά γιατί οι Προφήτες, Απόστολοι, Πατέρες αξιώθηκαν να δουν την δόξα Του, την Βασιλεία Του, το Φως Του, στον άσαρκο Λόγο της Παλαιάς Διαθήκης και στον σεσαρκωμένο Λόγο της Καινής Διαθήκης.
  Οι όροι «υπόσταση», «ουσία», «ενέργεια», «ομοούσιο», «τρόπος υπάρξεως», «άκτιστο» είναι διατύπωση της εμπειρίας των θεουμένων. Δεν πρόκειται για φιλοσοφικούς όρους ούτε για στοχασμούς, αλλά για ρήματα και νοήματα που διατυπώνουν, όσο είναι δυνατόν στην ανθρώπινη γλώσσα, την θεοπτική εμπειρία, για να οδηγήσουν τους ανθρώπους στην μέθεξη της δόξης του Θεού. Όποιος στοχάζεται με αυτούς τους όρους φιλοσοφικώς δεν μπορεί να αποκτήση αυθεντική και καθαρή γνώση της ακτίστου δόξης του Τριαδικού Θεού.
  Πηγή: «Εμπειρική Δογματική της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας κατά τις προφορικές παραδόσεις του π. Ι. Ρωμανίδη» Τόμος Β΄. Του σεβ. Μητρ. Ναυπάκτου και αγ. Βλασίου Ιεροθέου.
  http://oodegr.com/oode/theos/pnevma/8eologia_aktistou_dokshs_1.htm

  Πηγή: http://paterikos.blogspot.com/2017/11/blog-post_42.html

Πηγή: https://synaxipalaiochoriou.blogspot.gr/

Άγιος Γεώργιος ο Νεομάρτυρας από τη Χίο

26 Νοεμβρίου

Ο Άγιος Γεώργιος γεννήθηκε στη Χίο. Ο πατέρας του ονομαζόταν Παρασκευάς, η δε μητέρα του Αγγερού.

Σε ηλικία 18 μηνών, ορφανός από μητέρα, παραδόθηκε από τον πατέρα του να τον αναθρέψει η μητριά του. Σε παιδική ηλικία οι γονείς, παρέδωσαν τον Γεώργιο σε κάποιο λεπτουργό, Βισσετζή ονομαζόμενο, για να του μάθει την τέχνη του. Όταν κάποτε με το αφεντικό του ήλθε στα Ψαρά, για να φιλοτεχνήσουν το τέμπλο του ναού του Αγίου Νικολάου, ο Γεώργιος έφυγε με ορισμένους νέους στην Καβάλα. Εκεί συνελήφθη να κλέβει από έναν κήπο και παραδόθηκε στον κριτή. Για ν’ αποφύγει την τιμωρία δέχτηκε τον Ισλαμισμό, περιτμήθηκε και ονομάστηκε Αχμέτ.

Σε ηλικία 10 χρονών, επέστρεψε στη Χίο κλαίγοντας και ομολογώντας τον Χριστό. Ο πατέρας του για να τον προφυλάξει τον μετέφερε σ’ ένα κτήμα του στις Κυδωνιές.

Αργότερα, 22 χρονών, αρραβωνιάστηκε και ο αδελφός της μνηστής του, επειδή είχε μαζί του χρηματικές διαφορές, τον πρόδωσε στον Τούρκο διοικητή, ότι ενώ έγινε Μουσουλμάνος επανήλθε στον Χριστιανισμό. Βασανίστηκε σκληρά και αφού μέσα στη φυλακή κοινώνησε των αχράντων μυστηρίων, το πρωί της 26ης Νοεμβρίου 1807 μ.Χ. του έκοψαν – με μαρτυρικό τρόπο – το κεφάλι λίγο-λίγο. Έτσι έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου, από τον αθλοθέτη Χριστό.

ΠΗΓΗ

https://ellasnafs.blogspot.gr/2017/11/blog-post_84.html

Η σύγχρονη μάρτυρας Ελένη της Αττάλειας (+15 Μαρτίου 2013)

«Σας έλεγα λοιπόν για την Ελένη…»

(της Α.Α)

Η Ελένη είναι μια ρωσίδα παντρεμένη με τούρκο, κάτι πολύ συνηθισμένο στην Αττάλεια, μιας και υπάρχουν 12.000 οικονομικοί μετανάστες, στην πλειοψηφία γυναίκες. Οι πιο τυχερές έχουν σύζυγο τούρκο θρησκευτικά αδιάφορο/κοσμικό. Μπορεί να είναι και οι ίδιες του ιδίου πνεύματος, αλλά μπορεί αντιθέτως οι ίδιες να είναι θρησκευόμενες, οπότε έχουν την ελευθερία να λατρεύουν το Θεό τους, αρκεί να μην προκαλούν με την έντονη θρησκευτικότητά τους.
Μερικές έχουν έρθει σε συναίσθηση και μετά τον (πολιτικό) γάμο τους με μουσουλμάνο αναζήτησαν την πόρτα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αν είχαν κάποια βιώματα από τις γιαγιάδες τους, και φυσικά η Εκκλησία τις αντιμετώπισε με αγάπη και κατανόηση ασκώντας άκρα οικονομία. Μερικές εξακολουθούν να ζουν κοσμική ζωή και να θυμούνται (εξ όσων μπορούμε να ξέρουμε τουλάχιστον) την Εκκλησία στις πολύ μεγάλες γιορτές.
Υπάρχει όμως και μια μεγάλη κατηγορία γυναικών που έρχονται στο ναό κάτω από δύσκολες συνθήκες, κρυφά, κάνοντας σκληρά «παζάρια» με το σύζυγό τους, παρακαλώντας, κλαίοντας, ικετεύοντας, διαφεύγοντας, κινδυνεύοντας… Τα παιδιά τους δεν μπορούν να τα βαφτίσουν, παρακαλούν τον ιερέα να το κάνει κρυφά, αλλά όπως ξέρετε αυτό δεν γίνεται όταν είναι εν ζωή και οι δύο γονείς. Ακόμα και το να φέρουν στο ναό τα παιδάκια τους για να γνωρίσουν το χώρο είναι μεγάλη ευλογία γι’ αυτές, πράγμα που γίνεται πολύ δύσκολα και σπάνια.
Μη βιαστείτε να πείτε «μα δεν το σκέφτηκαν πριν τον παντρευτούν;». Πολλές από αυτές πήραν τη διαβεβαίωση «εσύ τη θρησκεία σου κι εγώ τη δική μου», πράγμα όμως που δεν εφαρμόστηκε στην πράξη. Άλλες είδαν ένα γάμο σαν σανίδα σωτηρίας, άλλες ερωτεύτηκαν και δεν σκέφτηκαν τίποτα κι άλλες απλά δεν πολυσκέφτηκαν ή δεν φαντάστηκαν τις συνέπειες που στη συνέχεια βρήκαν μπροστά τους. Όπως κι αν είναι τα πράγματα, για μας οι γυναίκες αυτές είναι παιδιά της Εκκλησίας κι ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα για την τοπική Εκκλησία, που κάνει τα πάντα για να τις ανακουφίσει.
Κάθε Σάββατο βράδυ ο ιερέας του Αγίου Αλυπίου στην Αττάλεια δέχεται πληθώρα εξομολογήσεων και συχνά το πετραχήλι του βρέχεται από καυτά δάκρια. Υπάρχει και η ευλογημένη μερίδα – πολύ μικρή θα έλεγα – που με τη χάρη του Θεού έφεραν το σύζυγό τους στην Ορθόδοξη Εκκλησία και τον βοήθησαν να λάβει το άγιο Βάπτισμα, κάτι για το οποίο προσεύχονται και οι υπόλοιπες.
Σας έλεγα λοιπόν για την Ελένη. Η Ελένη ερωτεύτηκε τον άντρα της τόσο, που δέχτηκε ακόμα και να μιλήσει με έναν ιμάμη. Όχι ότι της πέρασε από το μυαλό να αλλαξοπιστήσει, αλλά να, είπε ότι, αν του κάνει το χατίρι να πάει μαζί του στο τζαμί μια φορά, θα σεβαστεί κι αυτός την πίστη της και θα την αφήνει να έρχεται στο ναό τις Κυριακές. Άλλωστε ξέρει ότι οι μουσουλμάνοι σέβονται τις μονοθεϊστικές θρησκείες. Από την άλλη, ο άντρας της θεώρησε ότι η επίσκεψη αυτή στον ιμάμη σημαίνει αποδοχή του Ισλάμ κι ότι η γυναίκα του χρειάζεται απλά λίγο χρόνο μέχρι να συνηθίσει τη νέα θρησκεία.

Τα πράγματα ξεκαθάρισαν όταν η Ελένη πήγε ένα ταξίδι στη Ρωσία και γύρισε στην Τουρκία ενισχυμένη πνευματικά και με ένα εικονάκι του αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ κρεμασμένο στο λαιμό της.
Ο άντρας της έγινε θηρίο ανήμερο όταν το είδε, το άρπαξε βίαια, τράβηξε το αλυσιδάκι και το έσπασε και κατέστρεψε το εικονάκι λέγοντας: «Εσύ είσαι μουσουλμάνα! Τι πράγματα είναι αυτά; Άλλαξες θρησκεία;!!!????». Η Ελένη του απάντησε ότι πάντα ήταν ορθόδοξη, δεν άλλαξε ποτέ θρησκεία κι ότι η κουβέντα της με τον ιμάμη δεν σήμαινε αλλαγή θρησκεύματος!».
Ο καβγάς άναψε για τα καλά, η Ελένη είδε μπροστά της ένα απειλητικό σύζυγο και χρειάστηκε οι γείτονες να καλέσουν την αστυνομία για να την γλυτώσουν από το ξύλο που έφαγε εκείνο το βράδυ. Φιλοξενήθηκε προσωρινά σε μια φίλη της αλλά ο σύζυγός της την ενοχλούσε τηλεφωνικά λέγοντας την να γυρίσει πίσω και πρώτη τους δουλειά θα είναι να πάνε μαζί στον ιμάμη. Η Ελένη αρνούνταν και δεν γύριζε πίσω, σε σημείο να την απειλήσει ότι, αν δεν το κάνει, θα τη σκοτώσει. Λίγες μέρες μετά, ένα πρωί η Ελένη ξύπνησε τη φίλη της που την φιλοξενούσε για να της διηγηθεί ένα υπέροχο όνειρο που είχε δει: Ήταν μόνη της μπροστά σε μια απέραντη γαλάζια θάλασσα, μπροστά της υπήρχε ένα απίστευτα όμορφο τοπίο και στην ψυχή της επικρατούσε βαθιά ειρήνη. Μια φωτεινή παρουσία την πήρε από το χέρι και της έδειξε απερίγραπτες ομορφιές που δεν εκφράζονται με λόγια. Μετά της είπε: «Παιδί μου, εσύ να ακολουθήσεις το δικό μου δρόμο». Η Έλενα ήξερε ότι αυτός ήταν ο Χριστός. Όταν ξύπνησε ήταν τόσο ευτυχισμένη όσο ποτέ στη ζωή της. Δεν υπήρχε καμιά ταλάντευση μέσα της. Ξύπνησε τη φίλη της και της τα διηγήθηκε πολύ έντονα όλα γεμάτη γαλήνη. Μετά της είπε ότι θα πάει στο σπίτι του άντρα της να πάρει τα πράγματά της και ότι θα χωρίσει για να ζήσει σωστή πνευματική ζωή. Η φίλη της της είπε να μην πάει γιατί ο άντρας της την είχε απειλήσει ότι θα τη σκοτώσει. Εκείνη όμως ήταν αποφασισμένη να ζήσει με το Χριστό. Έφυγε από το σπίτι της φίλης της και κανένας δεν την ξαναείδε ζωντανή. Δεν ξέρουμε ποιος ήταν ο διάλογος που έγινε με τον άντρα της, αλλά μάθαμε ότι την σκότωσε, όπως της είχε πει ότι θα κάνει αν εξακολουθήσει να ζει ως χριστιανή.
Η μάρτυς Ελένη είναι η πρώτη νεομάρτυρας της σύγχρονης εκκλησίας της Αττάλειας. Την ευχή της να έχουμε.

Η Ελένη
(Ορθόδοξο Κογκό)

Τον περασμένο Ιούλιο μια μικρή ομάδα μαζί με τον Επίσκοπο αφού ακούσαμε την διήγηση για την Ελένη, ψάλαμε ένα τρισάγιο για την ψυχή της, κοντά στην θάλασσα, κάτω από τα πεύκα, μέσα στα χαλάσματα ενός παλαιοχριστιανικού ναού με ωραία ψηφιδωτά που μόλις τα σκουπίσαμε και τα θαυμάσαμε.Όλα τα Μικρασιατικά παράλια μαρτυρούν ζωή αιώνων με την δική μας πίστη και γλώσσα. Εκεί η φίλη της Άννα μας διηγήθηκε τις τελευταίες ημέρες της. Αργότερα ο ιερέας πρόσθεσε και αυτός την μαρτυρία του. Ας αποτελέσει η σύντομη διήγησή τους το Μνημόσυνο που οφείλουμε αυτές τις ημέρες στην Ελένη.
Η Ελένη Μαχάνοβα γεννήθηκε στην μεγαλούπολη Μπαρναούλ της Σιβηρίας στις 18 Αυγούστου του 1977. Πήγε στην νότια Τουρκία να εργασθεί, όπως πολλοί συμπατριώτες της, στις τουριστικές εγκαταστάσεις που εκατομμύρια ρώσοι επισκέπτονται κάθε χρόνο. Ήταν λογίστρια και όμορφη. Εκεί γνωρίστηκε με έναν ντόπιο, που την παντρεύτηκε, κατά τα μουσουλμανικά έθιμα, στο τζαμί.
Η οικογένειά της, στην Ρωσία, ήταν άθεη. Ο άντρας της κατόπιν την λογάριαζε μουσουλμάνα και ήταν υπερήφανος γι’ αυτήν, ενώ εκείνη τον αποστρεφόταν όταν αυτός χαιρόταν ακούγοντας ότι μουσουλμάνοι φονεύουν Χριστιανούς στην Συρία.
Πολλές φίλες της ρωσίδες πήγαιναν τακτικά στην μοναδική Εκκλησία που λειτουργεί στην νότια Μικρασία, στην μεγάλη γειτονική τους πόλη. Η Άννα, μάλιστα, διευθύνει εκεί την χορωδία. Άρχισε λοιπόν να εκκλησιάζεται η Ελένη, ζητώντας να μάθει πώς να προσεύχεται και τι συμβαίνει κατά την θεία Λειτουργία.
Τότε, στις 6 Ιανουαρίου του 2013, ο άνδρας της την κτύπησε σοβαρά και εκείνη έφυγε από το σπίτι και πήγε και έμεινε στην Άννα. Μαζί πήγαιναν στην Εκκλησία και τότε ένοιωσε μια αλλαγή μέσα της, ενώ στεναχωριόταν που δεν ήταν βαπτισμένη. Θαύμαζε την αγάπη που της έδειχναν ο ιερέας και οι ενορίτες. Έβλεπε πια διαφορετικά όσους δεν ήταν χριστιανοί, χωρίς να τους μισεί.
Η Άννα της πρότεινε να βαπτισθεί και το δέχθηκε. Ο ιερέας της έδωσε οδηγίες για το πώς να εκκλησιάζεται, πώς να προσεύχεται και της όρισε να διαβάζει το Ευαγγέλιο. Με τις φιλενάδες της συζητούσαν πολύ για την πίστη, τους άγιους μάρτυρες, και τα άκουγε όλα προσεκτικά.
Μετά ταξίδεψε στην Ρωσία, όπου έμεινε δύο εβδομάδες στην οικογένειά της. Πήγαινε και εκεί στην Εκκλησία, από όπου αγόρασε και έφερε μαζί της μικρές εικόνες. Παραπονέθηκε στους γονείς της γιατί δεν την βάπτισαν. Η μητέρα της τής είπε ότι αυτοί έζησαν ως άθεοι αλλά εκείνη να βαπτισθεί, αφού το θέλει. Μάλιστα της έδωσε ένα μενταγιόν με την εικόνα του αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ.
Στις 8 Μαρτίου του 2013 επέστρεψε και έμεινε στο σπίτι της Άννας. Την επόμενη ημέρα πηγαίνοντας στην δουλειά συνάντησε τον άνδρα της. Είδε το μενταγιόν και την ρώτησε: «Άλλαξες την πίστη σου;» Εκείνη του απάντησε: «Ναι». Αυτός άρχισε τότε να την προσβάλλει και να βλασφημεί επειδή πρόδωσε τον Αλλάχ. Το είπε στους φίλους του και εκείνοι του απήντησαν: «Νομίζεις ότι ένας γάμος στο τζαμί την έκανε μουσουλμάνα;».
Ο άντρας της άρχισε να την συναντά κάθε ημέρα μετά την δουλειά, ή να της τηλεφωνεί, και να απειλεί ότι θα την σκοτώσει. Η Άννα της εξέφρασε την χαρά της που ομολογεί τον Χριστό αλλά της είπε ότι είναι επικίνδυνο.
Εκείνες τις ημέρες διάβαζε τον βίο της αγίας Ματρόνας και μαζί με την Άννα έπιναν κάθε πρωί αγιασμό. Έβλεπε τακτικά τον ιερέα, ήταν η εβδομάδα της Τυρινής και επρόκειτο να βαπτισθεί το Πάσχα. Το πρωί της 15ης Μαρτίου διηγήθηκε στην Άννα το όνειρο που είδε την νύκτα: Πίσω από ένα μεγάλο ανοικτό παράθυρο στεκόταν ένας άνθρωπος με πολύ αγαθό και όμορφο βλέμμα. Πλησίασε η Ελένη και είδε πλάι του πολλά όμορφα ζώα και πίσω την θάλασσα. Της είπε ότι όλα αυτά του ανήκουν και αυτός τα δημιούργησε. Στην συνέχεια άνοιξε τα χέρια του λέγοντάς της: «Έλα σε μένα, κόρη μου». Την αγκάλιασε και της έδωσε την ειρήνη του και εκείνη ησύχασε, γιατί ο άνδρας της την είχε απειλήσει το βράδυ στο τηλέφωνο και φοβόταν να πάει στην δουλειά της.
Η Άννα μας διηγήθηκε ότι προσευχήθηκαν, ήπιαν αγιασμό και η Ελένη έφυγε κάνοντας τον σταυρό της. Στις 3.00 τηλεφώνησε στην Άννα ότι ο άνδρας της τής έστειλε ένα μήνυμα σαν να μην συμβαίνει τίποτε. Αργότερα στην ανηψιά του άνδρα της είπε ότι εκείνος της ζήτησε να συναντηθούν και πηγαίνει να τον συναντήσει. «Ό,τι είναι να γίνει ας γίνει» είπε. Αυτά ήταν τα τελευταία της λόγια. Εκείνος την δέχθηκε στο σπίτι και με ένα μαχαίρι την έσφαξε. Στην αστυνομία δήλωσε: «Αυτό είχα να προσφέρω στον Αλλάχ».
Η Ελένη ετάφη στην γενέτειρά της, στην Ρωσία.
Ας είναι αιωνία η μνήμη της μαζί με όλους τους Νεομάρτυρες.

Ιερομόναχος Θεολόγος
Αναρτήθηκε από ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
(Μας έστειλε ο Damianos Tsagas)
amfoterodexios.blogspot.gr
anazhthseis-elena.blogspot.gr

Συγκλονιστική ιστορία: Θα είμαι δίπλα σου να σε σηκώνω μέχρι να μπορέσεις να σηκώνεσαι μόνος σου

Σημεία Καιρών

Κάποτε ήταν ο γιος ενός πολύ πλούσιου ανθρώπου στο κολλέγιο και κόντευε να τελειώσει. Ο πατέρας του, του είχε υποσχεθεί πως όταν έφτανε στην αποφοίτηση θα του έπαιρνε σαν δώρο ό,τι εκείνος ήθελε.

Δείτε την αρχική δημοσίευση 372 επιπλέον λέξεις

Άγιος Στυλιανός: Ο Προστάτης των παιδιών και Ιατρός τεκνογονίας († 26 Νοεμβρίου)

Σημεία Καιρών

Γνώριζε ο Άγιος Στυλιανός, ότι για να κερδίσει κάνεις την Βασιλεία των Ουρανών πρέπει να έχει την ψυχή του, σαν την ψυχή των μικρών παιδιών δηλ., που είναι αθώα. Ήξερε, ότι τα παιδιά έχουν αγγελικές ψυχές. 

Δείτε την αρχική δημοσίευση 375 επιπλέον λέξεις

Λιγνίτες [Α’ μέρος]

-προσέγγιση του Λιγνιτικού ζητήματος από το πόνημα του Δ.Μπάτση-ιστορική αναδρομή, κοιτάσματα Λιγνίτη και η ανεπαρκής αξιοποίηση τους προπολεμική

-η σύμβαση Cooper, σύμβαση παραχώρησης ορυκτού πλούτου και υδάτινων πόρων σε Αμερικανικό consortium εταιρειών

Με το παρόν άρθρο μας θα ξεκινήσουμε την μελέτη μας στο θέμα των Λιγνιτών.

Στο σπουδαίο του πόνημα ‘’Η Βαρειά Βιομηχανία στην Ελλάδα’’ (1η έκδοση 1947) ο οικονομολόγος (και νομικός) επιστήμονας Δημήτρης Μπάτσης (εδώ) μεταξύ πολλών άλλων οικονομικών (παραγωγικών) ζητημάτων αναπτύσσει και το θέμα της αξιοποίησης των πλουτοπαραγωγικών δυνατοτήτων της Ελλάδας μας για την δημιουργία: α. ενεργειακής βάσης και β: βαρειάς βιομηχανίας.

***

Λίγα λόγια για τον Δ. Μπάτση

Αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι ο Δημήτρης Μπάτσης, οικονομολόγος, διευθυντής του επιστημονικού περιοδικού ‘’Ανταίος’’ (που εκδόθηκε τα έτη 1945-1947 και 1948-1951), και παράλληλα μέλος της επιστημονικής εταιρείας μελέτης νεοελληνικών προβλημάτων ‘’Επιστήμη-Ανοικοδόμηση’’ [ΕΠ.ΑΝ.] (στην οποία συμμετείχαν σπουδαίοι επιστήμονες της εποχής τόσο ‘’αριστεροί’’ όσο και ‘’δεξιοί’’) εργάστηκε (-αν) με σκοπό την οικονομική –παραγωγική-ανασυγκρότηση  της χώρας μετά τα ερείπια της Γερμανό-Ιταλικής κατοχής. Ο Δ. Μπάτσης πίστεψε στις οικονομικές δυνατότητες αυτού του τόπου και έγραψε την αξεπέραστη μελέτη του ‘’Η Βαρειά Βιομηχανία στην Ελλάδα’’.

Το 1951, όταν πλέον ο εμφύλιος έχει τελειώσει και οι Η.Π.Α. έχουν αναλάβει ρόλο κηδεμόνα στο ‘’ελληνικό’’ κράτος ο Δ. Μπάτσης συλλαμβάνεται.  Είχαν προηγηθεί στις 14.11.1951 συλλήψεις στελεχών του Κ.Κ.Ε. που είχαν ”κατασκοπευτική” δραστηριότητα. Πρόκειται για ασυρμάτους που είχαν ανακαλυφθεί στη Γλυφάδα και στην Καλλιθέα. Ο Δ. Μπάτσης δέχεται πιέσεις να δεχτεί ότι είναι ο συνδετικός κρίκος στην ”υπόθεση των ασυρμάτων” και στην ”υπόθεση της αεροπορίας”. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κατηγορία εις βάρος του, όπως παραδέχτηκε και ο τότε διευθυντής της Αστυνομίας Πανόπουλος.

Στην ανάκρισή του, παίρνουν ενεργό μέρος οι Αμερικανοί, όπως ο Τόμ Καραμπεσίνης. Παρά τις υποσχέσεις του τότε Υπουργού Εσωτερικών Κ. Ρέντη ό,τι δεν θα εκτελεστεί αν συνεργαστεί κατά την ανάκριση, τις προσπάθειες του πατέρα του Ναυάρχου του Ελληνικού Βασιλικού Ναυτικού Αντωνίου Μπάτση να συναντήσει τον Βασιλέα Παύλο για να ζητήσει χάρη, ο τελευταίος δεν τον δέχεται. Στις 28.3.1952 το Συμβούλιο Χαρίτων απορρίπτει την αίτηση χάριτος του Δ. Μπάτση, ο Υπ. Δικαιοσύνης Δημ. Παπασπύρου ‘’εξαφανίζεται’’ εκείνο το βράδυ πηγαίνοντας να κοιμηθεί σε ξενοδοχείο της Κηφισιάς ενώ ο τότε πρωθυπουργός Νικόλαος Πλαστήρας δηλώνει, σε δυο δημοσιογράφους, από το κρεββάτι του –όντας ασθενής-  «Παιδιά , έχετε το νου σας. Αυτή τη νύχτα, οι σκοτεινές δυνάμεις φοβάμαι πως θα τον φάνε τον Μπάτση….». Στις 30.3.1952, ημέρα Κυριακή! ο Δ. Μπάτσης εκτελείται μαζί με άλλους τρείς συγκατηγορούμενους του (Ν .Μπελογιάννη, Ηλία Αργυριάδη, Ν. Καλούμενο).

Τι αποκάλυψε ο Δ. Μπάτσης

Ο Δ. Μπάτσης στο ανωτέρω πόνημά του –μεταξύ άλλων σημαντικών μελετών, διαπιστώσεων ολιγωρίας ή καθολικής αδιαφορίας του ‘’ελληνικού’’ κράτους για τον ορυκτό πλούτο και τις δυνατότητες της πατρίδος μας κλπ.- αποκάλυπτε την ύπαρξη σύμβασης μεταξύ consortium εταιρειών και του ‘’ελληνικού’’ κράτους η οποία δέσμευε μεγάλος μέρος του ορυκτού μας πλούτου καθώς και του υδάτινου (υδρενεργειακές δυνάμεις). ‘’Το 1923 –γράφει μεταξύ άλλων ο Δ. Μπάτσης- τυπικά μεταβλήθηκε το καθεστώς αυτό (σημ. στο πόνημα του προηγείται ανάλυση του παλαιότερου καθεστώτος) για ό,τι αφορά το δικαίωμα εκμετάλλευσης των ρεόντων υδάτων προς το σκοπό παραγωγής ηλεκτρισμού. Αναγνωρίστηκε σαν ”αυτοτελές εμπράγματον δικαίωμα” του Δημοσίου, που μπορεί με ειδικό νόμο να το παραχωρεί με σύμβαση σε νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου ή και σε ιδιωτικές επιχειρήσεις με ορισμένους όρους’’.

Με βάση τους νόμους αυτούς επικυρώθηκαν οι παλαιότερες παραχωρήσεις των υδραυλικών δυνάμεων του Γλαύκου Πατρών και Χανίων Κρήτης στους αντίστοιχους Δήμους και παραχωρήθηκε με σύμβαση του Δημοσίου και των αμερικανικών οίκων Hugh Cooper & Co Inc Chemical Construction Corporation που συγκρότησαν την αμερικανική εταιρεία: ”Ελληνική Υδροηλεκτρική και Μεταλλουργική εταιρία” (”Hellenic Hydroelectric and Metallurgical Corporation”) το αποκλειστικό δικαίωμα εκμετάλλευσης του Αχελώου και της λειτουργίας ηλεκτροχημικών και ηλεκτρομεταλλουργικών βιομηχανιών από την ενέργεια του. Η σύμβαση αυτή επικυρώθηκε από το γνωστό (Αναγκαστικό Νόμο) Α.Ν. 2220/1940 της δικτατορίας του Ι. Μεταξά. Το Δημόσιο σε συνέχεια παραχώρησε με το Ν.Δ. 704 και το Διάταγμα της 21.10.1941 την άδεια για εκπόνηση μελετών εκμετάλλευσης στη γερμανική εταιρία Hanseleichtmetall για τα ποτάμια Αλιάκμονα, Βόδα, Αράπισσας, Τριπόταμου και τα νερά της λίμνης Οστρόβου.

Η ανωτέρω σύμβαση, που έμεινε γνωστή ως σύμβαση Cooper είχε ισχύ έως το 2010 ενώ το τιμολογιακό καθεστώς κατανάλωσης ηλεκτρικού ρεύματος για τις βιομηχανίες του consortium λήγει το 2035! Γράφει ο Δ. Μπάτσης: ‘’Η λήξη της σύμβασης για τα υδροηλεκτρικά έργα ορίζεται στις 31.12.2010 αλλά αν θέλει το δημόσιο ή αν δεν απαντήσει αρνητικά στην εταιρεία μπορεί να παραταθεί για 25 χρόνια ακόμα. Σε περίπτωση λήξης της σύμβασης (άρθρο 30 και 31 σύμβασης), το δημόσιο “υποκαθίσταται μεν” στα δικαιώματα του “αναδόχου”, υποχρεώνεται όμως να πληρώσει σ’ αυτόν τις μη αποσβεσθείσες δαπάνες! Δεν φτάνει δηλ. ότι η ξένη επιχείρηση θα έχει πραγματοποιήσει στο μεταξύ αμύθητα κέρδη, αλλά θα ζητάει και …απόσβεση των εγκαταστάσεων της από την εθνική οικονομία’’.

***

Λιγνίτες

Ερχόμαστε τώρα στο θέμα των Λιγνιτών. Στην ενότητά του πονήματός του ‘’Ενεργειακό δυναμικό και ενεργειακή βάση’’ ο Δ. Μπάτσης γράφει μεταξύ άλλων: ‘’…το ζήτημα της εκμετάλλευσης του λιγνιτικού πλούτου της χώρας και της αξιοποίησης των φυσικών πηγών ενέργειας που περικλείουν οι υδατοπτώσεις της, (σχετικά με τα ύδατα της Ελλάδας βλέπε εδώ, εδώ κι εδώ) συνδέεται αναπόσπαστα με την ανάγκη της δημιουργίας ενεργειακής βάσης για την βιομηχανοποίηση της χώρας και το ριζικό τεχνικό και οικονομικό μετασχηματισμό στις παραγωγικές δυνάμεις. Η δημιουργία βαρειάς βιομηχανίας (μεταλλουργικής, μηχανουργικής και χημικής) έχει αναγκαία προϋπόθεση για τη χώρα μας την εξασφάλιση ενεργειακής βάσης. Η εξάρτηση της Ελλάδας πριν τον πόλεμο από το εξωτερικό ήταν εξάρτηση τόσο σε βιομηχανικά προϊόντα μεταλλουργίας κλπ. Έτοιμα ή μισοκατεργασμένα, όσο και σε καύσιμη ύλη για την κίνηση της βιομηχανίας της.

…η βαθύτερη σημασία της εξάρτησής μας από το εξωτερικό (σε κινητήρια δύναμη) βρίσκεται όχι στην καθαυτό οικονομική – συναλλαγματική μας επιβάρυνση, αλλά στο ότι διαιωνίζεται η καθυστέρηση της οικονομίας μας που εμποδίζεται έτσι να αναπτύξει μια δική της ενεργειακή βάση και να οδηγηθεί με γρήγορο ρυθμό προς την εκβιομηχάνιση’’.

Ιστορική αναδρομή, κοιτάσματα Λιγνίτη και η ανεπαρκής αξιοποίησης τους  

Ο Δημ. Μπάτσης συνέχιζε –σχετικά- στην μελέτη του: ‘’Έχουμε κοιτάσματα απ’ όπου αντλούμε και μπορεί να αντλήσουμε μεταλλεύματα σε ποσότητες, που να εξασφαλίζουν τον εφοδιασμό της βιομηχανίας τόσο στο κοντινό όσο και για το πιο μακρινό μέλλον… Τα ποσά (εννοεί: της ετήσιας εξόρυξης των κυριοτέρων μεταλλευμάτων) επαρκούν για τον εφοδιασμό σε πρώτη ύλη των κλάδων της μεταλλουργίας και της χημικής βιομηχανίας…”

‘’Ο λιγνίτης, όπως πολλά άλλα ορυκτά και μεταλλεύματα που αναφέραμε, βρίσκεται σε τέτοιες ποσότητες στο υπέδαφος της χώρας μας που θα έπρεπε, στο διάστημα του μεσοπολέμου, να τον είχαν προσέξει τόσο τα αρμόδια κρατικά όργανα όσο και οι επιχειρηματικοί κύκλοι ώστε να ερευνηθούν και να εξακριβωθούν τα πιθανά αποθέματα από τις γνωστές ως τα σήμερα εμφανίσεις, πράγμα απαραίτητο για μια τεχνικά άρτια εξόρυξη του σε σοβαρές ποσότητες, προς διάφορες βιομηχανικές χρήσεις’’.

Παρακάτω παρουσιάζουμε συνοπτικά κάποιες παραγράφους από την μελέτη του Δ. Μπάτση σχετικά με το Λιγνιτικό ζήτημα οι οποίες μας βοηθούν να διαπιστώσουμε όχι μόνον τις ενεργειακές δυνατότητες της πατρίδας μας αλλά και την ‘’αστοχία’’ (θελημένη ή μη άραγε;) του ‘’ελληνικού’’ κράτους στις εκτιμήσεις των κοιτασμάτων, την άμεση σύνδεση –ως μη όφειλε- ελληνικού λιγνίτη και εισαγωγών άνθρακα (κάρβουνου) από το εξωτερικό και κατά συνέπεια την μη αξιοποίηση των κοιτασμάτων λιγνίτη προς όφελος της παραγωγικής βάσης της ελληνικής οικονομίας κλπ. Σημειώνουμε ό,τι η περίοδο στην οποία αναφέρεται ο συγγραφέας είναι προπολεμικά, κυρίως οι δεκαετίες του ’20 και του ’30.

Γράφει λοιπόν ο Δ.Μπάτσης:

– Ο λιγνίτης…βρίσκεται σε τέτοιες ποσότητες στο υπέδαφος της χώρας μας που θα έπρεπε στο διάστημα του μεσοπολέμου, να τον είχαν προσέξει τόσο τα αρμόδια κρατικά όργανα όσο και οι επιχειρηματικοί κύκλοι ώστε να εξακριβωθούν τα πιθανά αποθέματα, πράγμα απαραίτητο για μια τεχνικά άρτια εξόρυξη του σε σοβαρές ποσότητες, προς διάφορες βιομηχανικές χρήσεις.

-Ακόμα και για την ποιότητα του ελληνικού λιγνίτη …θα μπορούσαμε να είχαμε μια βέβαιη γνώμη από τους ειδικούς, αν το όλο ζήτημα του λιγνίτη είχε γίνει από τους πιο πάνω υπεύθυνους κρατικούς λειτουργούς και ιδιώτες, εθνικό ζήτημα καυσίμου.

–Οι εργασίες όμως που έγιναν γύρω από το λιγνιτικό, έγιναν συμπτωματικά και η πρακτική δουλειά της εξόρυξης λιγνίτη στέκεται σε υποτυπώδη μορφή και αναχρονιστικές τεχνικές συνθήκες.

-(Οι τότε κυβερνώντες…) έκαναν ώστε ο λιγνίτης να αποτελέσει μονάχα το βοηθητικό καύσιμο που η ποσότητα της εξόρυξής του ήτανε πάντα σε αντίστροφο λόγο με τον όγκο των εισαγωγών σε ξένο κάρβουνο και άλλα καύσιμα (ανάλογα δηλαδή με το ύψος της τιμής του αγγλικού κάρβουνου στη διεθνή αγορά).

-Η προσήλωση και η μόνιμη τοποθέτηση του κέντρου βάρους της ελληνικής οικονομίας στην ξένη αγορά έκανε ώστε να γίνει και ο λιγνίτης ένα είδος αναπληρωματικό ντόπιο καύσιμο, χρήσιμο για τις περιπτώσεις που σημειώνεται έλλειψη των ξένων καυσίμων. Στην ίδια κατηγορία είναι τα περισσότερα μεταλλεύματα της χώρας, απλά εμπορεύματα, αρκετά μάλιστα φθηνά για τις ξένες αγορές και όχι ύλη για ανάπτυξη ντόπιας βιομηχανίας.

πηγή φώτο⁷

-Από έκθεση που είχε συντάξει το Ανώτατο Οικονομικό Συμβούλιο στα 1933 το σύνολο των βεβαιωθέντων αποθεμάτων λιγνίτου ανέρχονταν σε 5.000.000 τόνους. Το σύνολο των πιθανών βάσει εμφανίσεων ανέρχονταν σε 27.000.000 τόνους και το σύνολο των δυνατών βάσει λιγνιτοφόρου λεκάνης σε 156.000.000 τόνους.

-Νεότεροι υπολογισμοί που έγιναν από τον Γερμανό καθηγητή Κέγκελ (1) ανεβάζουν το σύνολο των δυνατών αποθεμάτων σε όλες τις γνωστές πλουσιότερες λιγνιτοφόρες περιοχές σε 7.200.000.000 τόνους.

-Οι διαφορές που παρατηρούνται στις εκτιμήσεις των ειδικών οφείλονται στο ότι δεν πάρθηκαν από τον καθένα τα ίδια δεδομένα. Μ’ όλο όμως που οι αριθμοί του Κέγκελ θεωρήθηκαν “υπεραισιόδοξοι”…νομίζουμε ότι τα συμπεράσματα των ειδικών γεωλόγων πρέπει να μάς πείσουν πως οι αριθμοί ενός επιστήμονα του κύρους του Κέγκελ (2) δεν μπορεί να θεωρηθούν “υπεραισιόδοξοι” πριν γίνουν εξαντλητικές έρευνες σε όλες τις περιοχές της χώρας.

-Απόδειξη του ανωτέρω ισχυρισμού είναι πως ερευνητικά ενός περίπου έτους γινόμενα από τους Σιδηροδρόμους Ελληνικού Κράτους στην Πτολεμαΐδα, βεβαίωσαν 300.000.000 τόνους λιγνίτη εύκολης εξόρυξης με αποκάλυψη σε μια περιοχή πολύ περιορισμένη. Τα 300 αυτά εκατομμύρια αντιστοιχούν με 60 εκατομμύρια τόνους πρώτου αγγλικού λιθάνθρακα δηλαδή με επάρκεια 75 ετών σύμφωνα με την προπολεμική κατανάλωση καυσίμων.

-Θα ήταν ολότελα αντιεπιστημονική μέθοδος να περιορίζουμε τα στρώμματά μας στις περιοχές μονάχα που η ανοργάνωτη πρωτοβουλία των προνομιούχων εκμεταλλευτών έστρεψε την κερδοσκοπική της διάθεση.

-Όσο για την αξία που έχουν τα επιστημονικά συμπεράσματα ως προς τα αποθέματα του λιγνίτη (πιθανά και δυνατά) …έχουν από οικονομική άποψη περιορισμένη σημασία. Πρώτο, διότι και σε μικρότερα αποθέματα να καταλήξει κανείς, ας πούμε σε 2 δισεκατομμύρια τόνους (το 1/3 των όσων υπολογίζει ο Κέγκελ) πάλι υπάρχουν κοιτάσματα αρκετά για διάστημα που ξεπερνάει τις προβλέψεις αιώνων.

-Δεύτερο: διότι σημασία ζωτική και επείγουσα για την εκβιομηχάνιση της χώρας έχει: α. η ορθολογική και συγχρονισμένη εξόρυξη του λιγνίτη με αύξηση της αποδοτικότητας του Έλληνα ανθρακωρύχου. β. η αξιοποίηση του λιγνίτη τόσο για βιομηχανικές και αστικές χρήσεις όσο και η εκμετάλλευσή του για να παραχθούν άλλες χρήσιμες ύλες.

Εικόνα 1 Ο καθηγητής Λιγνιτολόγος F. Kegel

-Η πείρα, από την έως τώρα εκμετάλλευση του λιγνίτη στη χώρα μας, δείχνει ότι η επιχειρηματική δράση της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας ούτε ποσοτικά ούτε τεχνικά χρησιμοποίησε το πολύτιμό μας ορυκτό σύμφωνα με τις υποδείξεις της επιστήμης και της τεχνικής. Η μέθοδος της εξόρυξης ήταν ελεεινή… ο κακός τεχνικός εξοπλισμός και η κακή μέθοδος εκμετάλλευσης ελάττωνε την αποδοτικότητα της δουλειάς του εργάτη… η σύγκριση της αποδοτικότητας του Έλληνα ανθρακωρύχου προς τον εργάτη της δυτικής Ευρώπης μάς παρουσιάζει τη μειονεκτική αναλογία 1:10 σε βάρος του Έλληνα εργάτη.

-Αποτέλεσμα της κακής εκμετάλλευσης του λιγνίτη ήταν ότι πριν από τον πόλεμο ο ντόπιος λιγνίτης έδινε μόλις το 3% της ενέργειας που παράγονταν στη χώρα από στερεά καύσιμα, ενώ το 97% το έδινε το ξένο κάρβουνο…

–Η αξία του ντόπιου λιγνίτη που εξορύχτηκε (1937) ήταν 40 φορές μικρότερη από την αξία των καυσίμων που αγοράστηκαν από το εξωτερικό (1938) ή το 2,5% της αξίας της.

-Συμπερασματικά: α. η χώρα μας είχε και έχει για το μέλλον τα αποθέματα λιγνίτη που θα της επιτρέψουν να στηρίζει σ’ αυτά ένα μέρος της ενεργειακής της βάσης (σημ. δικής μας: δεν μπορεί κανείς να μη σταθεί στα σπουδαία συμπεράσματα του οικονομολόγου Δ. Μπάτση γραμμένα ήδη από το 1947. Εξήντα επτά χρόνια μετά άνω του 45% της ηλεκτρικής ενέργειας της χώρας μας προέρχεται από την καύση λιγνίτου ενώ πολλές είναι οι χρήσεις του και σε άλλες εφαρμογές) β. στο παρελθόν η αρπακτική τακτική της οικονομικής ολιγαρχίας ματαίωσε την ποσοτική εκμετάλλευση του ορυκτού αυτού σε μεγάλη κλίμακα και κράτησε χαμηλά την αποδοτικότητα εργασίας …με καθυστερημένες τεχνικές μεθόδους και πρωτόγονο τεχνικό εξοπλισμό.

***

Παράρτημα (με σημειώσεις)

Σημείωση 1:           Ο καθηγητής-Λιγνιτολόγος F. Kegel

Πρόκειται για τον Γερμανό Καθηγητή  F. Kegel. Ήταν καθηγητής της Bergakademie της πόλης Freiberg του Saar και συγχρόνως Διευθυντής του Ινστιτούτου Λιγνίτη Braunkohlen – Forschungs – Institut, το οποίο λειτουργούσε στην ίδια πόλη. Κατά τεκμήριο ήταν από τους κορυφαίους επιστήμονες της εποχής εκείνης που ασχολούνταν με ζητήματα εκμετάλλευσης και αξιοποίησης λιγνιτών.

Κλήθηκε να ερευνήσει τις δυνατότητες λιγνιτοπαραγωγής στην Ελλάδα από την Κυβέρνηση του πρωθυπουργού Ι. Μεταξά. Η ειλικρίνεια και η επιστημονική εντιμότητα, με την οποία προσπάθησε ο F. Kegel να προσφέρει τις γνώσεις του σε μια χώρα που δεν ήταν η πατρίδα του, γίνετε αμέσως φανερή σε κάθε αναγνώστη των εκθέσεων του. Εντυπωσιακά στοιχεία τους είναι ο ορθολογισμός με τον οποίο προσεγγίζονται τα προς διερεύνηση θέματα, η απλότητα της σκέψης, η σαφήνεια των νοημάτων και η τέλεια μεθοδολογία που ακολουθείται.

Ειδικότερα για την περιοχή που εκτείνεται από τη Φλώρινα, μέχρι τις παρυφές των Σερβίων, ο F. Kegel υπολογίζει τα δυνατά αποθέματά της στα 6 δισεκατομμύρια τόνους.Η προσέγγιση αυτή, σε μια εποχή που και οι πλέον αισιόδοξοι θεωρούσαν αδύνατη την ύπαρξη αποθεμάτων άνω των 300 εκατομμυρίων τόνων, είναι εκπληκτική. Τα κείμενα αναδημοσιεύονται πιστά, από τα Τεχνικά Χρονικά του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος (τεύχος Απριλίου του 1939). Παρ’ όλο που πέρασαν τόσα χρόνια διατηρούν την επικαιρότητά τους και εκτός από το ιστορικό θα προκαλέσουν ασφαλώς και το επιστημονικό ενδιαφέρον των αναγνωστών – ιδιαίτερα των νεότερων επιστημόνων – διότι είναι υπόδειγμα επιστημονικό-τεχνικών εκθέσεων με ποιοτικά χαρακτηριστικά που σπάνια συναντώνται σε αντίστοιχα κείμενα της εποχής μας.

Σημείωση 2: Για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται η επιστημονική αρτιότητα του Δ. Μπάτση. Ο Δ. Μπάτσης επιχειρηματολογεί για την ύπαρξη πολλών εκατομμυρίων τόνων λιγνίτη, πολλαπλάσιων από όσων ισχυρίζεται το Ανώτατο Οικονομικό Συμβούλιο. Υποστηρίζει και τελικά επιβεβαιώνεται, ως άλλωστε και ο κορυφαίος λιγνιτολόγος Κέγκελ, για την ύπαρξη άνω των 6 δισεκατομμυρίων τόνων λιγνίτη σε όλες τις γνωστές λιγνιτοφόρες περιοχές της Ελλάδας.

Τα βεβαιωμένα, εκμεταλλεύσιμα και μη, αποθέματα στερεών καυσίμων, εκτός της Τύρφης των Φιλίππων ανέρχονται σε 6.215 εκατομμύρια τόνους (στα τέλη του 2004), και αν το κοίτασμα Φιλίππων, σε ισοδύναμους τόνους λιγνίτη τύπου Πτολεμαΐδας, προστεθεί στο προηγούμενο σύνολο τα αποθέματα ανέρχονται σε 7.915 εκατομμύρια τόνους (δηλαδή περίπου 8 δισεκ. τόνους) Περισσότερα δηλαδή και από τα 7.200 εκατομμύρια που είχε εκτιμήσει ο Kegel.

Για την Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Αντώνης Καλόγηρος

Εκπαιδευτικός-οικονομολόγος

¹Ο Hugh Cooper υπήρξε αρχιμηχανικός στις Η.Π.Α. με πολλά τεχνικά έργα στο ενεργητικό του, βλέπε σχετικά εδώ. Ωστόσο –σύμφωνα με την αρθρογραφία της τότε εποχής στο περιοδικό ‘’Ανταίος’’ στα οικονομικά συμφέροντα που εκπροσωπούσε το consortium των εταιρειών η συμμετοχή του ίδιου του Cooper ήταν πολύ μικρή.

²Σημειώνει μεταξύ άλλων ο Δ. Μπάτσης στο πόνημά του: ‘’…ο ”ανάδοχος” υποχρεώνεται να συστήσει ”ελληνική εταιρεία” μετά την κατασκευή του έργου των Κρεμαστών. Η ”ελληνική” εταιρεία (άρθρο 48 σύμβασης) μπορεί να εκδίδει ομολογίες σε δολάρια και να ”υπολογίζεται” το κεφάλαιο και οι μετοχές της στο ίδιο νόμισμα. Από αυτό και μόνο φαίνεται η ελληνικότητα της εταιρίας!…’’

³Τον Αναγκαστικό Νόμο 2220/1940 με τον οποίο κυρώνεται η σύμβαση Cooper μπορείτε να μελετήσετε εδώ

⁴Στο διαδίκτυο υπάρχει πλέον πληθώρα αναρτήσεων σχετικά με την σύμβαση Cooper αλλά και συνεχή ανάρτηση νέων στοιχείων κατόπιν έρευνας και την παροχή σχετικών ξενόγλωσσων –κυρίως- συνδέσμων. Πολλά από τα ευρήματα σχετικά με το όλο θέμα είναι εξαιρετικά και αποστομωτικά για όσους αμφισβητούν την ύπαρξή της. Καλούμε τον αναγνώστη να προχωρήσει μόνος του στην σχετική αναζήτηση.

⁵Ενδεικτικά βλέπε ‘’Η Βαρειά Βιομηχανία στην Ελλάδα’’ σελ.43, 92, 173 και εξής αλλά και σε άλλα σημεία του βιβλίου.

⁶Βλέπε ‘’Η Βαρειά Βιομηχανία στην Ελλάδα’’ Δ. Μπάτσης σελ.41-43

⁷Η ανωτέρω πηγή της φωτογραφίας είναι εδώ

 

http://enromiosini.gr/paratiritirio/%ce%bb%ce%b9%ce%b3%ce%bd%ce%af%cf%84%ce%b5%cf%82-%ce%b1-%ce%bc%ce%ad%cf%81%ce%bf%cf%82/

Αληθινή ιστορία: Ένα φτωχό αγόρι χτύπησε μια πόρτα για να ζητήσει φαγητό. Αυτός που του άνοιξε…

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Το έστειλε ο Ηρακλής Βούλτσος

   Μια μέρα, ένα πολύ φτωχό αγόρι που πουλούσε μικροπράγματα από πόρτα σε πόρτα, για να πληρώνει τα εισιτήριά του για το σχολείο, ένοιωσε πολύ πεινασμένο και στην τσέπη του δεν είχε παρά μόνο μερικές δεκάρες .

   Έτσι, αποφάσισε ότι στο επόμενο σπίτι, θα ζητούσε λίγο φαγητό. Ωστόσο, έχασε το θάρρος του, όταν μια όμορφη νεαρή γυναίκα άνοιξε την πόρτα. Αντί για φαγητό, ζήτησε ένα ποτήρι νερό.

   Η γυναίκα κοίταξε το αγόρι, κατάλαβε ότι ήταν ταλαιπωρημένο και πεινασμένο και αντί για νερό του έδωσε ένα ποτήρι γάλα. Το ήπιε μονορούφι και στη συνέχεια ρώτησε τη γυναίκα: «Πόσα σας χρωστάω;» «Δεν μου χρωστάς τίποτα» απάντησε εκείνη. «Η μητέρα μου με έχει διδάξει, να μην αποδεχόμαστε ποτέ χρήματα για την καλοσύνη που προσφέρουμε».

   Το αγόρι ευχαρίστησε θερμά τη γυναίκα και συνέχισε την πορεία του. Ένοιωσε δυνατότερος, όχι μόνο σωματικά αλλά και ψυχικά, αφού η πίστη του στους ανθρώπους και στο Θεό, είχε γίνει ισχυρότερη με το περιστατικό αυτό.

   Χρόνια αργότερα, η υγεία της γυναίκας κλονίστηκε και η ζωή της έφθασε σε κρίσιμη κατάσταση. Οι γιατροί του τοπικού ιατρείου, σήκωσαν τα χέρια ψηλά. Δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν εκεί την ασθένειά της.  Την παρέπεμψαν σε ιατρικό κέντρο μεγαλύτερης πόλης, όπου την εξέτασαν οι γιατροί και της έγιναν οι απαραίτητες εξετάσεις. Ο καθηγητής ιατρός, κλήθηκε να κάνει τη διάγνωση.

   Όταν άκουσε το όνομα της πόλης απ’ όπου ήρθε η ασθενής, ένα περίεργο συναίσθημα τον έλουσε. Αμέσως σηκώθηκε και πήγε κάτω από την αίθουσα του νοσοκομείου στο δωμάτιό της, ντυμένος με τη στολή του γιατρού.

   Την αναγνώρισε αμέσως. Πήγε πίσω στο δωμάτιο ιατρικών συσκέψεων αποφασισμένος να κάνει το καλύτερό δυνατόν, για να σώσει τη ζωή της. Από εκείνη την ημέρα έδωσε ιδιαίτερη προσοχή στην περίπτωση.

   Μετά από ένα μακρύ αγώνα, η μάχη κερδήθηκε. Η ασθενής έγινε καλά.

   Ο Δρ, ζήτησε από το γραφείο οικονομικού, να του προσκομίσουν τα έγγραφα του ασθενή και το λογαριασμό, για την τελική έγκριση.

   Όταν έφθασε στα χέρια του ο λογαριασμός του ασθενή, τον κοίταξε και στη συνέχεια έγραψε κάτι στην άκρη του χαρτιού και τον έστειλε πίσω, για επίδοση στην ασθενή. Εκείνη φοβόταν να το ανοίξει. Ήταν σίγουρη, ότι θα έπρεπε να πληρώνει τα έξοδα νοσηλείας της, μέχρι το τέλος της ζωής της.

   Τελικά άνοιξε το φάκελο. Όπως διάβαζε το τιμολόγιο, μια φράση με μεγάλα γράμματα στο τέλος του χαρτιού, τράβηξαν την προσοχή της.

   «Ολοσχερώς εξοφλημένο, με ένα ποτήρι γάλα» Από κάτω, υπήρχε η υπογραφή του καθηγητή ιατρού.

   Θυμήθηκε!!! Δάκρυα χαράς πλημμύρισαν τα μάτια της και άρχισε να προσεύχεται.

   «Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου, που η δική Σου αγάπη, έχει εξαπλωθεί και φωλιάσει στις καρδιές των ανθρώπων……..»

 Η ιστορία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα από την ζωή του Δρ. Χάουαρντ Κέλι (1858-1943)

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΩΝ ΝΗΣΙΩΝ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ ΜΑΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΜΟΡΙΑ

Επιμέλεια –παρουσίαση της Ρ/Φ εκπομπής Χρήστος Τσακούμης.

Μετατροπή Ρ/Φ εκπομπής σε βίντεο ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ τομέας ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ.

Μια ματιά στον χάρτη της Ελλάδος θα δείξει, ότι η μοίρα της πατρίδας μας είναι δεμένη με την θάλασσα.

Η θάλασσα είναι η ιστορική μοίρα και το προνόμιο του ελληνισμού.

Τα δύο πελάγη, το Ιόνιο και το Αιγαίο, αποτελούν γέφυρες με την Δύση και την Ανατολή.

Είναι κατάσπαρτα και τα δύο από νησιά μικρά και μεγάλα, όλα μήτρες που γεννούν πνεύμα και ποίηση, που γεννούν πολιτισμό.

Με τραγούδια της θάλασσας θα γεμίσει η σημερινή μας εκπομπή.

Ακούγονται τα τραγούδια:

1. Αϊ μου Θεολόγε μου.

2. Τη θάλασσα τη γαλανή.

3. Βαρέθηκα μανούλα μου.

4. Μες του Αιγαίου τα νερά.

5. Κυρά μου Πορταΐτισσα.

6. Χρόνια στις θάλασσες γυρνώ.

7. Κάνακα.

Από την εκπομπή ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΠΑΡΑΔΟΣΗ του Ρ/Φ της Εκκλησίας της Ελλάδος (18/6/2006).

Τό μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας καί αἱ διαφοραί αὐτῆς ἀπό τάς ἄλλας «Ἐκκλησίας»

ἀρχιμανδρίτου Νικοδήμου
Ἱ. Μονή Παναγίας Χρυσοποδαριτίσσης – Νεζερῶν

Συγκρίνων κάποιος τήν ἐποχή μας πρός ἄλλες παλαιότερες διαπιστώνει ὅτι ἀρκετοί ἄνθρωποι, ὀλίγον ἕως πολύ, παραδέχονται ὅτι ὑπάρχει κάποιος θεός. Εὐκολότερα μάλιστα αὐτοί δέχονται τόν Χριστόν ὡς ἕνα σοφό διδάσκαλον, ὡς μίαν ἐξαιρετική προσωπικότητα, ἀλλά ὄχι ὡς τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος.

Ὅμως, ὁ σημερινός ἄνθρωπος, περισσότερον ὅλων, δυσκολεύεται νά ἀποδεχθῆ τήν Ἐκκλησία. Πράγματι, διά τούς περισσοτέρους, ἡ προσέγγισις τοῦ Θεοῦ προσκρούει εἰς τόν θεσμό τῆς Ἐκκλησίας, ἕναν θεσμό ἀκατανόητο κατ’ αὐτούς καί ἀπαράδεκτο. Ἀκόμη καί πολλοί ὀρθόδοξοι xριστιανοί, οἱ ὁποῖοι εκκλησιάζονται τακτικῶς, δέν ἀποδίδουν ἐν πολλοῖς εἰς τήν Ἐκκλησία τήν θέσι, τήν ὁποίαν αὐτή ἔχει διά τήν ἐπίτευξι τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς.

Συνήθως αὐτοί διερωτῶνται: Τί μᾶς ἐμποδίζει νά συνδεθοῦμε ἀμέσως μετά τοῦ Χριστοῦ;

Ἐφόσον διαβάζομε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, προάγομε τήν χριστιανική διανόησι, ἀσκούμεθα φιλοτίμως εἰς τήν αὐτοκυριαρχία καί τηροῦμε ἱκανοποιητικῶς τίς ἐντολές, γιατί πρέπει νά χρησιμοποιοῦμε ὅλα ἐκεῖνα τά ἀνθρώπινα, εὐτελῆ γιά τήν θεία μεγαλειότητα «μέσα», τά ὁποῖα διαθέτει ὁ θεσμός τῆς Ἐκκλησίας;

Γιατί πρέπει νά ἐνταχθῆ κάποιος εἰς τόν «θεσμικό» λαό τοῦ Θεοῦ, δηλαδή τήν Ἐκκλησία, καί νά τεθῆ ὑπό τήν αὐθεντία μιᾶς ἱερᾶς παραδόσεως καί μιᾶς ἐπιγείου ἱεραρχίας;

Ἀσφαλῶς, ἡ ἀπάντησις εἶναι ἁπλή: Διότι ἔτσι ἠθέλησε ὁ Χριστός, νά δημιουργηθῆ, διά τῆς Ἐκκλησίας, μία ἀληθής κοινωνία, ἐντός της ὁποίας οἱ ἄνθρωποι θά ζοῦν διά τοῦ Χριστοῦ ἐν Χριστῷ. Καί ἡ θέλησις αὐτή τοῦ Χριστοῦ διά τήν ὕπαρξι τῆς Ἐκκλησίας δέν ἔχει χαρακτῆρα προαιρετικό. Ἀντιθέτως μάλιστα, ταυτίζεται ἀπολύτως μέ ὁλόκληρο τό ἔργο τῆς σωτηρίας, γεγονός τό ὁποῖον ὡς αὐτονόητο δέν λέγεται συχνά, καί διά τοῦτο
ἀναφύονται ὅλες οἱ προηγούμενες ἀμφισβητήσεις.

Ἡ ἁμαρτία, ὡς γνωστόν, εἶναι αἰτία διχασμοῦ. Αὐτή χωρίζει τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν Θεό, αὐτή διαλύει τίς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων μεταξύ τους, γεγονός μαρτυρούμενον εἰς ὅλην τήν ἀνθρωπίνην ἱστορίαν, ἀπό τοῦ Ἀδάμ, τοῦ Ἄβελ καί τοῦ Κάiν, τοῦ πύργου τῆς Βαβέλ, ἕως τῶν συγχρόνων παγκοσμίων πολέμων, τῶν στρατοπέδων συγκεντρώσεως καί τῶν γενοκτονιῶν εἰς τήν ἐγγύς Ἀνατολή.

Ἀντιθέτως, τό ἔργο τῆς σωτηρίας, τό ἐπιτελούμενον ὑπό τοῦ Χριστοῦ, εἶναι οὐσιαστικῶς ἔργο συμφιλιώσεως, ἔργο ἐπισυναγωγῆς, ἔργο ἑνώσεως τοῦ ἀνθρώπου μετά τοῦ Θεοῦ καί τοῦ πλησίον, διά τῆς συμμετοχῆς τῶν ἀνθρώπων εἰς τήν θείαν χάριν, ἡ ὁποία τούς καθιστᾶ μετόχους μιᾶς κοινῆς θεανθρωπίνης ζωῆς, δηλαδή τούς «ἐκκλησιαστικοποιεῖ», τούς καθιστᾶ Ἐκκλησία.

Ὅμως, ὑπάρχουν μερικοί, οἱ ὁποῖοι, εἰς τήν ἑνότητα αὐτήν, ἀντιτείνουν τήν ὕπαρξι «πολλῶν ἐκκλησιῶν», ὡς λέγουν, καίτοι ὁμολογοῦν ὅτι πιστεύουν «εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικήν καί ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν». Θά πρέπη λοιπόν νά διευκρινισθῆ ὅτι, μόνον μία Ἐκκλησία εἶναι δυνατόν νά ὑπάρχη, ἡ ὁποία νά μᾶς ἑνώνη μέ τόν Χριστόν, ὅπως ἡ ἄμπελος ἑνώνει ἐν ἑαυτῇ τά κλήματα. Καί τῆς ἀμπέλου αὐτῆς γινόμεθα μέλη δι’ ἑνός μυστηρίου, τοῦ ἱεροῦ βαπτίσματος, τό ὁποῖο μᾶς «ἐκκλησιαστικοποιεῖ», μᾶς εἰσάγει δηλαδή εἰς τήν ἐν Χριστῷ ζωήν, ἡ ὁποία ἀσφαλῶς εἶναι μία καί μοναδική, ἐφόσον ἕνας εἶναι καί ὁ Χριστός.

Ἡ «μυστηριακή» αὐτή ἄμπελος, ἡ Ἐκκλησία δηλαδή, περί τῆς ὁποίας ὡμίλησε ὁ Χριστός, προκειμένου νά κρατῆ ζωντανά τά κλήματά της, δηλαδή τά μέλη της, πρέπει συνεχῶς νά τά τρέφη καί νά τά ποτίζη μέ τά νάματα τῆς θείας χάριτος. Ἔτσι ὁ κυριώτερος σκοπός της εἶναι νά παραθέτη συνεχῶς «τράπεζαν», νά προσφέρη εἰς τά μέλη της «δεῖπνον», τό Κυριακόν λεγόμενο Δεῖπνον, νά τελῆ δηλαδή τήν θεία Εὐχαριστία.

Αὐτή ἡ ἕνωσις τῶν μελῶν «ἐν τῇ ἀμπέλῳ» τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι ἀλληγορική, συμβολική, ἰδεαλιστική, ἀλλ’ εἶναι πραγματική, βιωματική, καί διά νά ἐπιτευχθῆ πρέπει νά ὑπάρχη ἀλληλοπεριχώρησις τοῦ Χριστοῦ μετά τῶν ἀνθρώπων. Τοῦτο πραγματοποιεῖται διά τῆς κοινωνίας τοῦ δεσποτικοῦ σώματος καί αἵματος τῆς θείας Εὐχαριστίας, δι’ ὅ καί ἡ Ἐκκλησία ὑπάρχη κυρίως διά νά τελῆ τήν θεία Λειτουργία.

Ἔτσι, ἡ θεία Εὐχαριστία ταυτίζεται μέ τήν Ἐκκλησία, εἶναι μία καί μοναδική, ὅπως ἐκείνη, ἡ ὁποία τῆς μεταδίδει ὅλα τά ἰδιώματά της, καί τήν καθιστᾶ ἁγία, λόγῳ τῆς ἁγιότητος τοῦ δεσποτικοῦ σώματος καί αἵματος, ἔστω καί ἄν οἱ ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι ἀπαρτίζουν τήν ἐκκλησιαστική σύναξιν, εἶναι εὐτελεῖς, ἀνάξιοι καί ἁμαρτωλοί. Κατά συνέπειαν, ὁ μοναδικός χῶρος, ἐντός του ὁποίου δύναται νά ἑνωθῆ ὁ ἄνθρωπος μετά τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ Ἐκκλησία, διότι αὐτή ἔχει τήν «δόξαν τοῦ Θεοῦ», δηλαδή τήν ἄκτιστον αὐτοῦ ἐνέργειαν, διά τῆς ὁποίας μόνον ἠμπορεῖ ὁ κτιστός ἄνθρωπος νά ἑνωθῆ μετά τοῦ ἀκαταλήπτου Θεοῦ. Καί εἶναι ὄντως Ἐκκλησία μόνον ἡ σύναξις ἐκείνη, ἡ ὁποία ἔχει τήν ἀληθῆ, τήν αὐθεντική, τήν ὀρθή δόξαν τοῦ Θεοῦ.

Κάθε ἄλλη δόξα πλήν τῆς «ὀρθοδοξίας», ὅσον σεβαστή, ὅσον ἐντυπωσιακή καί ἄν εἶναι, οὐσιαστικῶς εἶναι νόθος, εἶναι μία συγκεκαλυμμένη πλάνη, καί διά τοῦτο ἀδυνατεῖ νά ἑνώση ἀληθῶς τόν ἄνθρωπο μετά τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, μόνον ἡ θεία Εὐχαριστία τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας δύναται νά σώση τόν ἄνθρωπο.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι εἰκών τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, καί συνάγεται διά νά ἱερουργήση τήν θεία Εὐχαριστία νά τελέση δηλαδή τήν θεία Λειτουργία, ἡ ὁποία εἶναι «εἰκών μία ἑνός σώματος τῆς τοῦ Σωτῆρος πολιτείας, πάντα αὐτῆς τά μέρη ἀπ’ ἀρχῆς μέχρι τέλους». Ἡ αὐθεντικότης τῆς Ἐκκλησίας διαφαίνεται ἐκ τῆς θείας Λειτουργίας, τήν ὁποίαν ἐπιτελεῖ. Δέν εἶναι τυχαῖον ὅτι, ἀφότου ἡ «τιμή» τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἔπαυσε νά εἶναι καί «τιμή» τῆς Ρώμης, διεμορφώθησαν εἰς τόν χριστιανικό κόσμο δύο κέντρα, δύο θεολογικοί πόλοι, ἡ ἰδιαιτερότης τῶν ὁποίων ἐμφαίνετο κυρίως εἰς τήν τέλεσι τῆς θείας Λειτουργίας.

Ὁ βυζαντινός λειτουργικός τύπος καί ὁ ἀντίστοιχος λατινικός δέν εἶναι διάφορες ἐκφράσεις ἑνός καί τοῦ αὐτοῦ πράγματος, ἀλλά πλήρης διατύπωσις τῆς ὀρθῆς, ἤ μή, θεολογικῆς καί βιωματικῆς ἀντιλήψεως περί τοῦ μυστηρίου τῆς θείας οἰκονομίας. Ἡ ὀρθότης αὐτή δέν περιορίζεται μόνον εἰς τά εὐχαριστιακά εἴδη ἤ τίς μυσταγωγικές πράξεις καθαγιασμοῦ αὐτῶν, ἀλλά εἰς ὅλην τήν λειτουργική ἀνάπτυξι.

Ἡ διαφοροποίησις τοῦ συμβολισμοῦ τῆς Λειτουργίας μεταξύ της Ὀρθοδοξίας καί τῶν ἄλλων ὁμολογιῶν εἶναι ἀνυπολόγιστος. Ὅμως, ὁ συμβολισμός αὐτός δέν εἶναι ἕνα δευτερεῦον στοιχεῖο, δέν εἶναι μία δραματουργική ἐπένδυσις τῶν λειτουργικῶν δρωμένων, διότι τό σύμβολο εἶναι ἡ φανέρωσις μιᾶς πραγματικότητος, ἡ ὁποία, καίτοι εἶναι παροῦσα, κρύπτεται. Καί τό λειτουργικό σύμβολο εἶναι ἡ ἔμπρακτος διατύπωσις τῆς πίστεως, τήν ὁποίαν ἔχει ἡ Ἐκκλησία περί τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ, καί ἡ ὁποία ἐκφράζει τήν προσδοκίαν αὐτῆς ἐκ τῆς θείας οἰκονομίας.

Ὁ χαρακτῆρας τῆς θείας Λειτουργίας, ὡς θυσίας, εἶναι ἰδιαιτέρας σημασίας διά τούς ὀρθοδόξους. Ἡ θεία Εὐχαριστία προσφέρεται ὡς ἀνάμνησις τῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ ἐπί τοῦ Γολγοθᾶ. Ὅμως, ἡ ἀνάμνησις αὐτή δέν εἶναι μία ἁπλή ὑπενθύμησις τῆς ἱστορίας τοῦ θείου Πάθους.

Ἡ λειτουργική ἀνάμνησις, κατά τήν ἀντίληψι τῶν ὀρθοδόξων, σημαίνει τήν ζῶσα παρουσία, σημαίνει τήν μετάδοσι χάριτος καί ζωῆς εἰς τήν σύναξι τῶν πιστῶν. Ἔτσι, ἡ σύναξις αὐτή καθίσταται σύγχρονος ὅλων τῶν ἱστορικῶν γεγονότων τῆς ἀπολυτρώσεως. Καθ’ ἥν στιγμήν ἡ Ἐκκλησία ἱερουργεῖ τό μυστήριο τῆς σταυρικῆς θυσίας, ἡ σύναξις τῶν πιστῶν ἑνουμένη μετὰ τοῦ ζῶντος ἐσταυρωμένου Χριστοῦ, κατακλύζεται ὑπό τῆς χάριτος τῆς Ἀναστάσεως, καί ἔτσι συμπίπτει μετά τῆς ἐνδόξου παρουσίας Αὐτοῦ ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρα τῆς κρίσεως.

Ἡ θυσία τοῦ Χριστοῦ κατά τήν ἀντίληψι τῆς Ὀρθοδοξίας, δέν περιορίζεται εἰς τά πάθη καί τόν θάνατον Αὐτοῦ ἐπί τοῦ Σταυροῦ, ἀλλά περικλείει ἀπαραιτήτως ὅλην τήν ἐπίγεια ζωή τοῦ Θεανθρώπου.

Ὑπό τά εὐχαριστιακά εἴδη τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἴνου παρίσταται ζῶν αὐτός ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὁ γεννηθείς ἐν σπηλαίῳ, ὁ ἐν Ἰορδάνῃ βαπτισθείς, ὁ μεταμορφωθείς ἐν δόξῃ ἐπί τοῦ ὄρους Θαβώρ, ὁ ἐπί πῶλον ὄνου καθεσθείς, ὁ νίψας τούς πόδας τῶν μαθητῶν, ὁ ἐν ὑπερώῳ τελέσας τήν παράδοσιν τῶν ὑπερφυῶν μυστηρίων, ὁ ἐμπτυσθείς καί κολαφισθείς, ὁ σταυρωθείς, ὁ τριήμερος ἀναστάς, ὁ ἐν δόξῃ ἀναληφθείς εἰς τούς οὐρανούς, ὁ πέμψας τό πανάγιον Αὐτοῦ Πνεῦμα πρός πλήρη δοξασμόν τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως.

Ἔτσι, ἡ ὀρθόδοξος θεία Εὐχαριστία εἶναι, διά τήν σύναξιν, ἡ πλήρης ἀποκατάστασις, τήν ὁποίαν αὐτή προσδοκᾶ κατά τήν δευτέραν τοῦ Κυρίου παρουσίαν.

Ἡ θεία Λειτουργία εἶναι τό ἀληθές Πάσχα, ἡ μετάβασις ἀπό τούς ἐπιγείους ὅρους ζωῆς πρός μίαν πλήρη καί ὁλοκληρωτική μετοχή τῆς αἰωνιότητος τοῦ Θεοῦ.

Ὑπ’ αὐτές τίς προϋποθέσεις, ἡ διαφορά τῆς θείας Εὐχαριστίας τῶν ὀρθοδόξων ἀπό ἐκείνην τῶν ἄλλων λεγομένων «ἐκκλησιῶν» (ὁμολογιῶν) εἶναι ἀσύγκριτος, ὅσον ἀσύγκριτος εἶναι ἡ ζῶσα πραγματικότης πρός στοιχεῖα ὁμοιάζοντα μέ αὐτήν.

Δι’ ὅ καί ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι, κατά τήν βυζαντινή συνοδική διαγνώμη, «οὐ μεταλαμβάνομεν» τά εὐχαριστιακά δῶρα τῶν Λατίνων, διότι «οὔκ εἰσιν» σῶμα καί αἷμα Χριστοῦ, ἀλλά καί «οὐ ρίπτομεν», δέν πετοῦμε, διότι «ἀνεγνώσθησαν ἐπ’ αὐτοῖς τά κυριακά λόγια»

http://enromiosini.gr/arthrografia/%cf%….ce%ba/