Με Σταυρό και κομποσχοίνια στο γήπεδο η Εθνική εφήβων

Σημεία Καιρών

*Μπράβο στα παιδιά, που δείχνουν και ομολογούν την πίστη τους δημοσίως. Υπάρχει ελπίδα όσο υπάρχουν τέτοιοι νέοι.. Ο Θεός να σας έχει καλά και να σας δίνει δύναμη και υγεία.

Δείτε την αρχική δημοσίευση 110 επιπλέον λέξεις

Έκτακτο Παράρτημα: Συγκλονιστική μαρτυρία για το π.Κωνσταντίνο Στρατηγόπουλο

Μια ομάδα Τούρκων κατηχείται από τον π. Κωνσταντίνο στο ξενοδοχείο Fenix, που είναι πλάι στο ναό που είναι εφημέριος ο πατήρ.
‘Οταν ο πατήρ Κωνσταντίνος λείπει, εμφανίζεται ένας ιερέας και λέει στους κατηχούμενους: » Να ακούτε αυτά που σας λέει ο πατήρ Κωνσταντίνος «.
‘Υστερα πήρε ένα διάδρομο και χάθηκε προς κάποια κατεύθυνση του ξενοδοχείου.
Κάποιοι κατηχούμενοι ( αν όχι όλοι ), αναπαύθηκαν στο πρόσωπο αυτού του ιερέως κι έτσι πήγαν στη ρεσεψιόν να ρωτήσουν σε ποιο δωμάτιο μένει αυτός ο ιερεύς για να τον ξανά ανταμώσουν.
Η απάντηση ήταν αρνητική, στην ύπαρξη του ιερέως αυτού.
Την επομένη ημέρα η ομάδα θα πήγαινε προσκυνηματική εκδρομή στη μονή Σαγματά, με τον πατέρα Κωνσταντίνο.
Εκεί είδαν σε αγιογραφία τον άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ.
Η έκπληξή τους ήταν μεγάλη.
Το ανακοίνωσαν και στον πατέρα…»Να πάτερ, αυτός ήταν ο ιερεύς που μας μίλησε χθές στο ξενοδοχείο».
Ευχές του αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ και του πατρός Κωνσταντίνου, ο Θεός ελεήσαι και σώσε ημάς.

Πηγή

Πηγή: Έκτακτο Παράρτημα: Συγκλονιστική μαρτυρία για το π.Κωνσταντίνο Στρατηγόπουλο

Μία αυτοκρατορία των μηχανών: Φυσική και τεχνολογία στο Βυζάντιο – Cognosco Team

Ελάχιστοι τομείς που σήμερα εμπίπτουν στην επιστήμη της Φυσικής καλλιεργήθηκαν από τους λόγιους της Ύστερης Αρχαιότητας και του Βυζαντίου. Η αυτονόμηση των επιστημών, άλλωστε, είναι φαινόμενο που σπάνια απαντά πριν από τον Διαφωτισμό. Οι περισσότεροι από τους τομείς που σήμερα θεραπεύονται από τη Φυσική εντάσσονταν στις επιστήμες των Μαθηματικών ή της Μηχανικής κατά την Ύστερη Αρχαιότητα.

Οι «μηχανοποιοί» της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη, ο Ανθέμιος από τις Τράλλεις και ο Ισίδωρος από τη Μίλητο, αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα επιστημόνων που καλλιέργησαν και ορισμένους τομείς της Φυσικής. Ο Ανθέμιος, γόνος μεγάλης οικογένειας λογίων, σπούδασε στην Αλεξάνδρεια κοντά στον φιλόσοφο, ρήτορα και αστρονόμο Αμμώνιο. Οι σύγχρονοί του, Προκόπιος , Αγαθίας Σχολαστικός και Παύλος Σιλεντιάριος, επαίνεσαν τις επιδόσεις του στα μαθηματικά και τη μηχανική. Αναφέρεται ότι υπομνημάτισε το έργο παλαιότερων μαθηματικών, όπως ο Νικόμαχος από τα Γέρασα, και ανέπτυξε τη θεωρία των ελλείψεων με βάση τον Αρχιμήδη και τον Απολλώνιο. Στο έργο του Περί παραβολής ανέλυσε την κατασκευή της παραβολής, ενώ μεγάλη θεωρείται η προσφορά του στην ανάπτυξη της θεωρίας για τις τομές των κώνων. Η πραγματεία του Περί παραδόξων μηχανημάτων αναπτύσσει τη θεωρία του για τα κοίλα κάτοπτρα και, συγκεκριμένα, για το πώς μέσω ενός κοίλου κατόπτρου οι ηλιακές ακτίνες είναι δυνατόν να συγκεντρωθούν σε ένα σημείο ανεξαρτήτως εποχής και ώρας. Ο Αγαθίας αναφέρει ένα περιστατικό από τη ζωή του Ανθεμίου στην Κωνσταντινούπολη, το οποίο αποκαλύπτει την εφευρετικότητα και την επιτηδειότητά του στην εφαρμογή της υδραυλικής. Συγκεκριμένα, ο γείτονάς του, ο ρήτορας Ζήνωνας, έκτισε όροφο στο σπίτι του, που έκρυβε το φως από την ισόγεια οικία του Ανθέμιου, ο οποίος τον εκδικήθηκε γι’ αυτό, κατασκευάζοντας έναν μηχανισμό με λέβητες και σωλήνες που προκάλεσαν μέσω της θέρμανσης του νερού και του ατμού τεχνητό σεισμό, έκρηξη και βλάβες στην προσθήκη του γείτονα. Από την άλλη πλευρά, ο Ισίδωρος από τη Μίλητο ήταν εξίσου καλός μαθηματικός: μερίμνησε να εκδοθούν τα συγγράμματα του Αρχιμήδη, ενώ ένας μαθητής του, ίσως ο μηχανικός και αστρονόμος Λεόντιος, διέσωσε το δέκατο πέμπτο βιβλίου των Στοιχείων του Ευκλείδη. Επίσης, ο ίδιος ο Ισίδωρος υπομνημάτισε και το (χαμένο σήμερα) έργο του Ήρωνος Καμαρικά, αποδεικνύοντας το ενδιαφέρον του ως μηχανικού για την κατασκευή θόλων. Επομένως, ο ναός της Αγίας Σοφίας αποτέλεσε εγχείρημα τολμηρό που ενείχε και το χαρακτήρα του πειράματος, αν και στην Ύστερη Αρχαιότητα και τη μετέπειτα Βυζαντινή περίοδο η έννοια του πειράματος και της πειραματικής γνώσης ήταν παντελώς άγνωστα.

Στο μέσο και ύστερο Βυζάντιο η Φυσική θεραπευόταν ως συμπλήρωμα της σπουδής των Μαθηματικών και των φυσιογνωστικών μαθημάτων της τετρακτύος (quadrivium). Στο έργο του Μιχαήλ Ψελλού που επιγράφεται Διδασκαλία Παντοδαπή ορισμένες ερωταποκρίσεις αφορούν σε θέματα θερμότητας και θερμοδυναμικής, ενώ σε ζητήματα ερμηνείας φυσικών ή μετεωρολογικών φαινομένων η πραγμάτευση βασίζεται σε έργα αρχαίων φιλοσόφων, όπως του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, αλλά και των Νεοπλατωνικών. Στο εγχειρίδιο του Νικηφόρου Βλεμμύδη, Περί φυσικής, που γράφηκε για τους μαθητές της σχολής που είχε ιδρύσει στη μονή του Όντος Θεού κοντά στην Έφεσο στα χρόνια γύρω στο 1260, ακολουθήθηκε το περιεχόμενο και η διάρθρωση της αριστοτελικής φυσικής (Φυσική, Περί γενέσεως και φθοράς, Περί ουρανού, Μετεωρολογικά), αλλά η πραγμάτευση βασίστηκε σε παλαιότερα έργα, κυρίως των Νεοπλατωνικών.

Μηχανολογία

Κατά την περίοδο της Ύστερης Αρχαιότητας, όσοι καταπιάνονταν με την επίλυση μηχανικών προβλημάτων ήταν κατά κανόνα και οι ίδιοι κατασκευαστές εργαλείων, δούλοι ή χειρώνακτες. Με αυτό ως δεδομένο, μπορούμε να κατανοήσουμε τους λόγους για τους οποίους η ανάπτυξη της τεχνικής θεραπεύθηκε από λίγους, ενώ ακόμη πιο λίγοι ήταν όσοι συνέγραψαν κείμενα για τα επιτεύγματά τους. Επίσης, οι μηχανές που κατασκευάζονταν, έμεναν πάντοτε σε πειραματικό στάδιο, δεν κατατίθεντο προτάσεις βελτίωσής τους, καθώς δεν υπήρχε επιστημονικός διάλογος, ενώ η μαζική παραγωγή ήταν αδιανόητη. Έτσι, εφόσον οι μηχανικοί ήταν λίγοι, οι μηχανολόγοι λιγότεροι και οι χρηματοδότες των μηχανολογικών ερευνών ελάχιστοι, δεν υπήρξε ουσιαστική εξέλιξη στην τεχνολογία. Ο Πάππος από την Αλεξάνδρεια που αποθησαύρισε την αρχαία γνώση της μηχανικής στο έργο του Συναγωγαί ήταν εξαίρεση. Στο έργο του αυτό απαρίθμησε τις κατασκευές ονομαστών μηχανοποιών του παρελθόντος, που αποτέλεσαν, στον έναν ή τον άλλο βαθμό, σταθμούς στην ιστορία της μηχανικής: μοχλοί, καταπέλτες, μηχανές ανύψωσης νερού, «αυτόματα», ηλιακά και υδραυλικά ωρολόγια, σφαίρες με τα ουράνια σώματα που ενεργοποιούνταν από υδραυλικά συστήματα. Ειδικά στην περίπτωση των «αυτομάτων», όλοι όσοι χρειάζονταν την περιγραφή κατασκευών που λειτουργούσαν με υδραυλικά συστήματα ρευστών (νερού ή αέρα) ανέτρεχαν στο έργο του Ήρωνα του Αλεξανδρέα.

Οι μηχανικοί της Ύστερης Αρχαιότητας και του Βυζαντίου δεν διαφύλαξαν μόνο την παλαιά γνώση, αλλά και την ανέπτυξαν με το μέτρο του δυνατού υπό τις δεδομένες συνθήκες. Πράγματι, η εγκωμιαστική περιγραφή (έκφραση) του τριώροφου ωρολογίου που δέσποζε στην αγορά της Γάζας από τον ρήτορα Προκόπιο, αποτυπώνει στο γραπτό λόγο το διάκοσμό του, αφήνοντάς μας να εννοήσουμε τον πολύπλοκο εσωτερικό μηχανισμό του στα πρώτα χρόνια του 6ου αιώνα: οι ώρες σήμαιναν με σαλπίσματα και χτυπήματα του αγάλματος του Περσέα πάνω στην κεφαλή της Μέδουσας· τότε, στον ψηλότερο όροφο, ο θεός Ήλιος πάνω στο άρμα του έδειχνε με το δάκτυλό του μια από τις συνολικά δώδεκα θύρες, που άνοιγε και φανερωνόταν ένα γλυπτικό σύμπλεγμα που απεικόνιζε έναν από τους δώδεκα άθλους του Ηρακλή· στη βάση του ρολογιού, τέλος, εικονίζονταν ο Πάνας και σάτυροι μαζί με νύμφες. Επίσης, ο αστρονόμος και μηχανικός Λεόντιος, στο έργο του Περί κατασκευής Αρατείου Σφαίρας, δίνει οδηγίες για την κατασκευή της σφαίρας της γης και για την χάραξη πάνω σ’ αυτήν των γραμμών του ισημερινού, των τροπικών και της πορείας των δώδεκα ζωδίων, σύμφωνα με την εξύμνηση των αστερισμών στο γνωστό ποίημα Φαινόμενα και Διοσημεία του μεγάλου ποιητή των Ελληνιστικών χρόνων Αράτου από τους Σόλους, διορθώνοντας μάλιστα και ορισμένα λάθη του. Τέλος, οι περιγραφές του Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου και του Λιουτπράνδου, μετέπειτα επισκόπου Κρεμόνας, για τον θρόνο του αυτοκράτορα στο παλάτι της Μαγναύρας που ανυψωνόταν ως την κορυφή της αίθουσας ενόσω οι ξένοι επισκέπτες τον προσκυνούσαν με το πρόσωπο κολλημένο στο δάπεδο, ενώ ταυτόχρονα όργανα έπαιζαν μουσική, μεταλλικά λιοντάρια άνοιγαν το στόμα τους και έβγαζαν βρυχηθμούς και πουλιά σε ασημένια δέντρα κελαηδούσαν πάνω από το θρόνο. Όλα αυτά τα θαυμαστά δεν ήταν τίποτε άλλο παρά εφαρμογές των αρχών που πρώτος ο Ήρων είχε περιγράψει. Τα δύο πρώτα έργα φανερώνουν ότι, μέχρι και τον 7ο αιώνα τουλάχιστον, η μηχανολογική γνώση ήταν κτήμα ομάδας λογίων που βρίσκονταν τόσο στην πρωτεύουσα όσο και στις επαρχίες και κοινοποιούσαν στο ευρύ κοινό επιτεύγματα άξια λόγου, όπως η μηχανική σφαίρα και το ωρολόγιο της Γάζας. Η μηχανική ανύψωση του θρόνου του αυτοκράτορα ή η λειτουργία μιας χάλκινης συσκευής με σωλήνες που μετέφεραν ζεστό νερό και μετέδιδαν θερμότητα, όπως τα σημερινά καλοριφέρ, μέσα στο λουτρό που έκτισε ο Διγενής Ακρίτας, σύμφωνα με το γνωστό ομότιτλο έπος, δείχνουν ότι οι μηχανικοί από τον 9ο αιώνα και εξής εργάζονταν αποκλειστικά για τον αυτοκράτορα και το παλάτι.

Οι Βυζαντινοί γεωμέτρες γνώριζαν τη χρήση της διόπτρας: ο Ήρωνας από την Αλεξάνδρεια (τοπογράφος του 7ου ή του 8ου αιώνα, που ορισμένοι τον ταυτίζουν με τον Ήρωνα τον Νεότερο) συνέγραψε έργο για την επίλυση πρακτικών προβλημάτων καθορισμού αποστάσεων μεταξύ σημείων και καθορισμού επιφανειών με το συγκεκριμένο όργανο που θεωρείται πρόγονος του σημερινού θεοδόλιχου. Ο αστρολάβος, που χρησιμοποιόταν ευρέως στην αστρονομία, για την εύρεση του αζιμούθιου και τον υπολογισμό των αποστάσεων μεταξύ των ουρανίων σωμάτων, κέντρισε το ενδιαφέρον σημαντικών λογίων, όπως του Ιωάννη Φιλόπονου, του Νικηφόρου Γρηγορά και του Ισαάκ Αργυρού, που έγραψαν σχετικές ομότιτλες πραγματείες. (Ο μοναδικός βυζαντινός αστρολάβος που έχει σωθεί ως σήμερα φυλάσσεται στο μουσείο της Brescia και χρονολογείται με επιγραφή το 1062.) Τέλος, στην τεχνολογία των εργαλείων περιλαμβάνονται τα πολυάριθμα ιατρικά εργαλεία, τα περισσότερα από τα οποία μνημονεύει ο Ορειβάσιος, τα φορητά ηλιακά ωρολόγια, τα μέτρα και τα σταθμά, και τα σκεύη που αναφέρουν οι αλχημιστές.

EXPLORING BYZANTIUM

Πηγή: Μία αυτοκρατορία των μηχανών: Φυσική και τεχνολογία στο Βυζάντιο – Cognosco Team

Κατάφρακτοι: Οι επίλεκτοι πολεμιστές του Βυζαντίου | Αντίβαρο

Γράφει ο Μάριος Νοβακόπουλος
Διεθνολόγος

Αντίθετα με την κλασσική αρχαιότητα της Μεσογείου, όπου κυριαρχούσε η ελληνική οπλιτική φάλαγγα και η ρωμαϊκή λεγεώνα, ο Μεσαίωνας είχε την άνοδο και καθιέρωση του βαρέως ιππικού ως το ισχυρότερο όργανο πολέμου και το καμάρι κάθε στρατιωτικής δύναμης.  Στην συλλογική φαντασία μέχρι σήμερα ξεχωρίζουν οι τρομεροί ιππότες της φεουδαλικής Δύσεως, οι οποίοι για αιώνες αποτελούσαν τους ισχυρότερους μαχητές του Παλαιού κόσμου.

Με τη σειρά του, συνεχίζοντας την ρωμαϊκή κληρονομιά και αφομοιώνοντας τις εμπειρίες και τακτικές των γύρω λαών, το Βυζάντιο παρέτασσε στο πεδίο της μάχης τον δικό του βαριά εξοπλισμένο έφιππο πολεμιστή, τον κατάφρακτο.

Το βαριά θωρακισμένο ιππικό εμφανίζεται κατά την αρχαιότητα ανάμεσα στις νομαδικές φυλές της Ευρασιατικής στέπας, ενώ από τους εγκατεστημένους λαούς πρώτοι θα το υιοθετήσουν οι Πέρσες.  Οι κατάφρακτοι ιππείς ανήκαν συνήθως στην αριστοκρατία, έφεραν μεταλλική θωράκιση εκείνοι και τα άλογα τους.  Ανάλογες μονάδες ανέπτυξαν τα ελληνιστικά βασίλεια και οι Ρωμαίοι, αναγνωρίζοντας την σημασία τους στο πεδίο της μάχης.  Οι ρωμαϊκές ομάδες ονομάζονταν κλιβανάριοι, από το κλιβάνιον, τον βασικό θώρακα που κάλυπτε τον κορμό του πολεμιστή.

Η συντήρηση τέτοιων δυνάμεων όμως ήταν πάρα πολύ ακριβή, ενώ λόγω της θωρακίσεως τους ήταν σχετικά αργοί και δυσκίνητοι.  Όταν λοιπόν η Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία άρχισε να συρρικνώνεται από τις επιθέσεις των Αράβων, των Βουλγάρων και των Σλάβων, τα παλαιά σώματα των κλιβαναρίων διαλύθηκαν, δίνοντας στην θέση τους σε ένα πιο ευέλικτο και πολλαπλής χρήσεως σώμα καταφράκτων.  Εκεί που οι παλιοί κατάφρακτοι λειτουργούσαν ως δύναμη κρούσης, οι νέοι έπρεπε να χειρίζονται με την ίδια επιδεξιότητα το τόξο και το ακόντιο, ενώ τα άλογα τους ήταν συνήθως αθωράκιστα.  Οι κλιβανάριοι βαρέου τύπου έκαναν μία σύντομη εμφάνιση κατά τη βασιλεία του Νικηφόρου Φωκά, όπου αποτέλεσαν την αιχμή του δόρατος των επιτυχημένων πολέμων κατά των Αράβων.  Ήταν η χρυσή εποχή του αυτοκρατορικού στρατού, με τις εχθρικές δυνάμεις συχνά να διαλύονται από μόνες τους, μόνο στην είδηση πως οι Ρωμαίοι κατάφρακτοι έρχονταν κατά πάνω τους.

Οι κατάφρακτοι ήταν επαγγελματικό σώμα στρατού, ανήκαν δηλαδή στα αυτοκρατορικά τάγματα και όχι στα τοπικά θέματα, τα οποία επάνδρωναν στρατιώτες-αγρότες.  Βασικό τους όπλο ήταν η ιππική λόγχη και το ξίφος, ενώ ιδιαίτερα δημοφιλές ήταν το απελατίκιον, δηλαδή το πολεμικό ρόπαλο.  Η εξαιρετική τους θωράκιση τους προστάτευε από τα βέλη και τους καθιστούσε πολύ επικίνδυνους στη μάχη σώμα με σώμα.  Στη μάχη οι κατάφρακτοι συνιστούσαν την εφεδρεία του στρατηγού, ο οποίος μόλις διέκρινε κάποιο ρήγμα στην αντίπαλη παράταξη τους έριχνε εκεί για να την διαλύσουν και να εξαναγκάσουν τον εχθρό σε άτακτη υποχώρηση.  Για να μη διασπάται η συνοχή του σχηματισμού τους ενώ επιτίθενται, οι κατάφρακτοι κάλπαζαν προς τον εχθρό σε μέτρια ταχύτητα, κάτι που μείωνε όμως τη δύναμη της πρόσκρουσης.

Με την οικονομική και στρατιωτική παρακμή του Βυζαντίου στα τέλη της Μακεδονικής δυναστείας οι κατάφρακτοι αρχίζουν να φθίνουν.  Ακόμη σημαντικότερη εξέλιξη της εποχής ήταν η ανάπτυξη και τελειοποίηση του Δυτικού ιππότη, ο οποίος έκανε την εμφάνιση του στην ανατολή με την κάθοδο των Νορμανδών στην Ιταλία και ύστερα με τις Σταυροφορίες.  Οι Δυτικοί ιππότες είχαν πολλά πλεονεκτήματα σε σχέση με τους καταφράκτους.  Με τις ψηλές σέλες των αλόγων τους ήταν σχεδόν αδύνατον να τους ρίξει κάποιος στο έδαφος, ενώ μπορούσαν να πολεμήσουν όρθιοι πάνω στους αναβολείς τους.  Επιτίθεντο με το δόρυ στερεωμένο στη μασχάλη τους, κάτι που τους επέτρεπε μεγαλύτερη σταθερότητα, ακόμη και όταν έπεφταν στον εχθρό καλπάζοντας σε πλήρη ταχύτητα.  Η ιστορικός Άννα Κομνηνή με τρόμο ανέφερε πως η επέλαση του Δυτικού ιππότη «μπορεί να τρυπήσει τα τείχη της Βαβυλώνας».  Ο Ρωμαϊκός στρατός θα υποστεί πολλές ήττες, ενώ θα καταλήξει στην πρόσληψη πολλών Φράγκων και Νορμανδών ως μισθοφόρων.

Τις τεχνολογικές εξελίξεις ακολούθησε ο αυτοκράτορας Μανουήλ Κομνηνός, ο οποίος σαν μεγάλος θαυμαστής των Δυτικών ιπποτών θέλησε να αντιγράψει τις τακτικές τους.  Αυτή η προσαρμογή φαίνεται και από τα έργα τέχνης της εποχής, όπου βλέπουμε για παράδειγμα τον Άγιο Γεώργιο να σκοτώνει το δράκο όρθιος πάνω στο άλογο του, με τα πόδια τεντωμένα και τα ακροδάκτυλα του να λυγίζουν μπροστά από τον αναβολέα.

Οι νέοι κατάφρακτοι του Μανουήλ αποδείχθηκαν τρομεροί στο πεδίο της μάχης, κάτι που φάνηκε ιδιαίτερα στον πόλεμο κατά της Ουγγαρίας, όπου σάρωσαν τους Μαγυάρους ιππότες.  Ο Μανουήλ φρόντιζε πολύ για την εκπαίδευση των καταφράκτων του, οργανώνοντας μάλιστα κατά τα δυτικά πρότυπα κονταρομαχίες και άλλους ιππικούς αγώνες, στους οποίους συμμετείχε και ο ίδιος με μεγάλη επιτυχία.

Με την άλωση της Πόλης το 1204 και τις δυσκολίες της εποχής, το σώμα των καταφράκτων παρακμάζει και εν τέλει εκλείπει.  Οι Ρωμαίοι μέχρι τέλους θα συνέχιζαν να χρησιμοποιούν τον όρο για κάθε βαριά οπλισμένο και θωρακισμένο πολεμιστή, όμως δεν υπήρχαν πια τα χρήματα και οι δυνατότητες των παρελθόντος.  Ο κατάφρακτος ιππέας θα συνεχίσει τον βίο του στις τάξεις των Λατίνων, των Οθωμανών και των Μογγόλων, μέχρι να τον καταστήσει ευάλωτο και απαρχαιωμένο μία νέα εφεύρεση: η πυρίτιδα.

Πηγή: Κατάφρακτοι: Οι επίλεκτοι πολεμιστές του Βυζαντίου | Αντίβαρο

Διέσυρε τους καταληψίες η ιδιοκτήτρια του City Plaza: «Καθάριζαν €2.000 τον μήνα» – «Έπεσαν οι μάσκες» για ΜΚΟ-μετανάστες – Pentapostagma.gr : Pentapostagma.gr

Με ανάρτηση της η ιδιοκτήτρια του κατειλημμένου ξενοδοχείου City Plaza λέει ότι με έκπληξη έμαθε πως οι καταληψίες είχαν περισσότερα από αυτήν.

Έπειτα από τρία χρόνια κατάληψης, η ιδιοκτήτρια του City Plaza, κατάφερε να μπει στο ξενοδοχείο της, βρίσκοντας τα πάντα καταστραμμένα. Με ανάρτησή της στo Facebook λίγες ημέρες μετά την είσοδό της στην προσωπική της περιουσία, αναφέρει πως διαπίστωσε ότι ο «φτωχός» καταληψίας είχε ξεχάσει να δηλώσει διεύθυνση κατοικίας στην τράπεζα όπου διατηρεί λογαριασμό με αποτέλεσμα να φτάσει στο City Plaza η αναλυτική ενημέρωση για τον λογαριασμό του. Ανοίγοντάς την διαπίστωσε ότι ο «φτωχός» μόνο φτωχός δεν είναι και έχει μηνιαίες απολαβές ύψους 2.000 ευρώ! Μαλιστα, το τρέχον υπόλοιπό του ανέρχεται σε 6.500 ευρώ!

«Να καθαρίζεις κάπου 2.000 τον μήνα και να κλαίγεσαι ότι δεν έχεις να φας και γι αυτό μένεις στο καταπατημένο ξενοδοχείο και χρεώνεις με τα έξοδα διαβίωσής σου την ιδιοκτήτρια, πανέξυπνο! Αλλά να δεις πώς το λέει η παροιμία! Α ναι! Αγαπάει ο θεός τον κλέφτη αλλά αγαπάει και τον νοικοκύρη!, Να σε ενημερώσω ότι το υπόλοιπό σου στην Alpha Bank είναι κάπου 6.500 ευρώ. Το ότι στους δικούς μου κατασχεμένους λογαριασμούς το υπόλοιπο είναι κάπου 0,25 ευρώπουλα δεν έχει σημασία γιατί εγώ είμαι η παμπλούτου ταξικός εχθρός και εσύ το κατατρεγμένο φτωχό προσφυγάκι» έγραψε χαρακτηριστικά η Αλίκη Παπαχελά.

Ολόκληρη η ανάρτησή της:

Υποτίθεται ότι είσαι Αφγανός πρόσφυγας, κυνηγημένος, φτωχός, καταπονημένος.
Συμμετέχεις απ την πρώτη μέρα σε καταπάτηση ιδιωτικής περιουσίας που υποτίθεται θέλει να στεγάσει τους κατατρεγμένους πρόσφυγες.

Φωτογραφίζεσαι δίκην αρχηγού στους χώρους του καταπατημένου ξενοδοχείου ΜΟΥ δίνοντας την μία συνέντευξη πάνω στην άλλη στα εγχώρια και διεθνή μέσα λέγοντας πως οι σιτυπλαζίτες σ έσωσαν.

Έχεις 2-3 προφίλ στα σόσιαλ μύδια γεμάτα από φωτό σου σε ταξίδια σ όλον τον κόσμο, δουλεύεις σαν επίσημος μεταφραστής του ΟΗΕ κι έχεις και ειδικό διαβατήριο αμερικάνικο που σου επιτρέπει να μπαινοβγαίνεις σ όποια χώρα θες όσο θες κι όποτε θες.

Στέλνεις απειλητικά μηνύματα στην ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου ότι αν τολμήσει να πειράξει την «κατάληψη» και δη την «μανούλα Όλγα» και τον «μπαμπάκο Νασίμ» είστε χίλιοι κι έρχεστε να την φάτε.
Μένεις 3,5 χρόνια στο καταπατημένο ξενοδοχείο αρμενίζοντας μπαναστατικές σημαίες και «ούτε βήμα πίσω».

Και την κάνεις μ ελαφρά απ’ την «κατάληψη» όταν ακούγεται ότι ο Χρυσοχοϊδης θα εκκενώσει το City Plaza.

Ψιτ, παλληκαρά! Ξέχασες ν αλλάξεις διεύθυνση κατοικίας στην Alpha Bank που διατηρείς λογαριασμό payroll και δήλωνες διεύθυνση μόνιμης κατοικίας Αχαρνών 78, το City Plaza δλδ. Και έσπασε ο διάολος το ποδάρι του και βρήκε η ιδιοκτήτρια την αλληλογραφία σου και την ενημέρωση απ την τράπεζα. ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ.

Να καθαρίζεις κάπου 2.000 τον μήνα και να κλαίγεσαι ότι δεν έχεις να φας και γι αυτό μένεις στο καταπατημένο ξενοδοχείο και χρεώνεις με τα έξοδα διαβίωσής σου την ιδιοκτήτρια, πανέξυπνο!
Αλλά να δείς πως το λέει η παροιμία! Α ναι! Αγαπάει ο θεός τον κλέφτη αλλά αγαπάει και τον νοικοκύρη!

Να σε ενημερώσω ότι το υπόλοιπό σου στην Alpha Bank είναι κάπου 6.500 ευρώ. Το ότι στους δικούς μου κατασχεμένους λογαριασμούς το υπόλοιπο είναι κάπου 0,25 ευρώπουλα δεν έχει σημασία γιατί εγώ είμαι η παμπλούτου ταξικός εχθρός και εσύ το κατατρεγμένο φτωχό προσφυγάκι.

Αλήθεια, για πόσο μαλάκα με περνάς;

Πηγή: Διέσυρε τους καταληψίες η ιδιοκτήτρια του City Plaza: «Καθάριζαν €2.000 τον μήνα» – «Έπεσαν οι μάσκες» για ΜΚΟ-μετανάστες – Pentapostagma.gr : Pentapostagma.gr

Ο αντάρτης που διέδωσε το δημοτικό τραγούδι στην Ευρώπη. Τραγουδούσε στη Μονμάρτη και στο Λονδίνο τα κλέφτικα και ξεσήκωσε ακόμη και τον βασιλιά Γεώργιο Α’ – ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Γνωστός σε όλα σχεδόν τα σαλόνια της Ευρώπης, τις δύο πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα ήταν ο καλλιτέχνης «Άραμις» ή «Ellin Aramis», όπως έγραφαν τα επισκεπτήριά του. Ένας λεβεντόκορμος και βαρύτονος ομορφάντρας Ηπειρώτης, ο οποίος έταξε σκοπό της ζωής του να διαδώσει στα πέρατα του πολιτισμένου κόσμου τα κλέφτικα και ποιμενικά τραγούδια. Τα τραγούδια του ξάφνιαζαν. Σκοποί εξωτικοί, αδροί και ξεκούραστοι, άσχετοι με τα ψεύτικα ποιμενικά και τις πολιτισμένες φλογέρες της γαλλικής εξοχής, προκαλούσαν το κοινό. Θρίαμβοι στο Παρίσι, κανονικές συναυλίες στο Κόβεν Γκάρντεν του Λονδίνου, στη Νίκαια και το Μόντε Κάρλο και περιοδείες σε Τουρκία και Αίγυπτο. Ποιος ήταν όμως ο Έλληνας που έκανε τα ευρωπαϊκά σαλόνια και τον έλληνα βασιλιά Γεώργιο Α’ να χτυπούν παλαμάκια ακούγοντας τη «νεραντζούλα φουντωτή»;

Ο αντάρτης που έγινε πρεσβευτής της παραδοσιακής μουσικής

Εγκατέλειψε τις σπουδές του και πήρε τα βουνά με το αντάρτικο Σώμα του Σουλιώτη καπετάνιου Ζήκου Το πραγματικό του όνομα ήταν Περικλής Αραβαντινός και είχε γεννηθεί στα Ιωάννινα το 1854. Ο πατέρας του, Παναγιώτης Αραβαντινός, ήταν από τους τυχερούς Έλληνες που κατόρθωσαν να παρακολουθήσουν μαθήματα στην Ακαδημία του Γκίλφορντ. Διευθυντής Ελληνικού Σχολείου στα Ιωάννινα, ασχολήθηκε με πάθος στη μελέτη της ιστορίας και της λαογραφίας. Τέσσερα παιδιά του ήρθαν στην Αθήνα και μεγαλούργησαν. Ο Σπυρίδων, Αρεοπαγίτης και αργότερα Υπουργός Δικαιοσύνης, ο Κωνσταντίνος, τραπεζίτης και χρηματιστής και ο Αναστάσιος αργότερα καθηγητής Ιατρικής. Έκπληκτοι παρακολουθούσαν το 1879 τον εικοσιπεντάχρονο και μικρότερο αδελφό τους Περικλή να εγκαταλείπει τις σπουδές του, να ζώνεται τα άρματα και να παίρνει τα βουνά με το αντάρτικο Σώμα του Σουλιώτη καπετάνιου Ζήκου (Γάκη) Ζήκου. Από τα ακαρνανικά βουνά στο Ραδοβίτσι της Ηπείρου ο Περικλής απολάμβανε την ελεύθερη ζωή των ανταρτών και ενθουσιάζεται από τα κλέφτικα και τα ποιμενικά τραγούδια. Γυρνώντας στην Αθήνα δεν μπόρεσε να προσγειωθεί στα τετριμμένα. Είχε την κλεφτουριά στην ψυχή του. Ευγενής τυχοδιώκτης, βρέθηκε σε ωδεία της Ιταλίας, όπου γνώρισε και τη λαϊκή μουσική παράδοση διαφόρων λαών. Νέο όνειρο. Ο ανεκμετάλλευτος πλούτος της ελληνικής δημοτικής μούσας. Τότε έκανε το τραγούδι του εθνικό ζήτημα. Με τη βοήθεια του πρεσβευτή στο Λονδίνο, Ιωάννη Γεννάδιου –φορούσε κατάλευκη φουστανέλα στις επίσημες εκδηλώσεις– κατέπληξε το βρετανικό κοινό που αποθέωσε τον «Γέρο Δήμο». Ζαν Μωρεάς, Ιάκωβος Δαμαλάς και Σπύρος Σαμάρας υπήρξαν μερικοί από τους υποστηρικτές του. Ο τελευταίος μάλιστα του μελοποίησε και «Το Ρηνάκι», ένα από τα τραγούδια που είχε συγκεντρώσει στην πλούσια συλλογή του. Το κλέφτικο τραγούδι στην Ευρώπη Βεβαίως κατηγορήθηκε και αυτός για «αμπελοφιλοσοφική σοβαροφάνεια» και «διαθέσεις πατριδοκαπηλίας», όπως έγραψε ο Τ. Καλογερόπουλος. Όμως, ο Μανώλης Καλομοίρης υπήρξε ειλικρινής όταν δήλωνε πως σε μία από τις εκδηλώσεις του έλληνα Άραμι συγκλονίστηκε από το δημοτικό τραγούδι και πήρε καταλυτικές αποφάσεις για τη σταδιοδρομία του. Στην Αθήνα, εντυπωσιασμένοι οι θεατές βλέπουν τον αγαθό βασιλιά Γεώργιο να κάθεται στην πρώτη σειρά του Βασιλικού Θεάτρου. Χτυπώντας τα χέρια του επαναλαμβάνει την επωδό της «νεραντζούλας», χρωματίζοντας με την ξενική προφορά του:

«Και τες φάνηκε κοντέ Νεραντσούλα φοντωτέ»!

Λεβεντόγερος πια, σε ένα ελληνικό εστιατόριο της Μονμάρτης προσπαθούσε να τραγουδήσει το «Τι έχεις καημένε πλάτανε»! Καμάρωνε που κατόρθωσε να διαδώσει στην Ευρώπη το κλέφτικο τραγούδι των Ελλήνων. Η προσφορά και οι τοποθετήσεις του στα σπουδαιότερα συνέδρια της εποχής δεν έχουν ακόμη αποκαλυφθεί. Όπως δεν βρέθηκαν οι πλουσιότατες συλλογές δημοτικών τραγουδιών που είχε συγκεντρώσει με επιστημονική επιμέλεια. Τουλάχιστον, ο ηπειρώτης αντάρτης κατόρθωσε να φυσήξει σε χιλιάδες ψυχές τη νοσταλγία του ελληνικού βουνού, όπως εύστοχα έγραψε ο Σπύρος Μελάς. Έφυγε από τη ζωή το 1932.

Πηγή: Μικρός Ρωμηός

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/o-antartis-poy-diedose-to-dimotiko-tragoydi-stin-eyropi-tragoydoyse-sti-monmarti-kai-sto-londino-ta-kleftika/

Πηγή: Ο αντάρτης που διέδωσε το δημοτικό τραγούδι στην Ευρώπη. Τραγουδούσε στη Μονμάρτη και στο Λονδίνο τα κλέφτικα και ξεσήκωσε ακόμη και τον βασιλιά Γεώργιο Α’ – ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Συγκλονιστικό βίντεο: Το πριν και το μετά της απόλυτης καταστροφής στην Κινέττα και το Μάτι

Πηγή: Συγκλονιστικό βίντεο: Το πριν και το μετά της απόλυτης καταστροφής στην Κινέττα και το Μάτι

Ἕνα βίωμα σ’ ἕνα παρεκκλήσι τοῦ Προφήτη Ἠλία – Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Πρέπει νὰ ἦταν, ἂν θυμᾶμαι καλὰ, τὸ 2007. Μέχρι τότε  ζοῦσα στὴν Πρὸ Χριστοῦ ἐποχή, ὅπως λέει καὶ ἕνας φίλος, ἐννοώντας ὅτι βρισκόμουνα μακριὰ ἀπὸ τὸν Χριστό μας καὶ τὴν ἐκκλησία του.

Ἀπὸ τὴν ἐφηβεία ἤμουνα στὴ νύχτα καὶ γυρνοῦσα ἀπὸ τὰ μαγαζιὰ καὶ τὶς ἀτελείωτες νυχτερινὲς ἀπολαύσεις.

Ὁ Χριστὸς δὲν χωροῦσε σὲ αὐτὸ τὸ γεμάτο πρόγραμμα. Ὅμως σίγουρα κάτι δὲν πήγαινε καλά. Κάτι μοῦ εἶχε διαφύγει ἐξ’ ὁλοκλήρου.

Σκέφτηκα λοιπὸν ὅτι κάπου  πρέπει νὰ ἔχω λάθος καὶ πρέπει νὰ ξαναδῶ κάποια πράγματα ἀπὸ τὴν ἀρχή.

Συμφωνοῦσε καὶ ἡ γυναίκα μου σὲ αὐτό.

Ὁ Κύριος μὲ ὁδήγησε σ’ ἕναν ἄνθρωπο – λαϊκὸ – ἀπὸ τὴ Βόρεια Ἑλλάδα, χαρισματικό, ὁ ὁποῖος μᾶς βοήθησε οἰκογενειακῶς νὰ βροῦμε τὸν δρόμο μας ἐξηγώντας μας κάποια πράγματα καὶ δίνοντάς μας τὶς ἀπολύτως ἀπαραίτητες κατευθύνσεις γιὰ κάθε χριστιανό, τοῦ πνευματικοῦ, τοῦ ἐκκλησιασμοῦ καὶ τοῦ ὑπέρτατου θείου δώρου, τῆς Θείας Κοινωνίας.

Κάποια στιγμή, μᾶς κάλεσε οἰκογενειακῶς στὸ σπίτι του γιὰ φαγητό. Ἀφοῦ φάγαμε, μᾶς πρότεινε νὰ πᾶμε σ΄ ἕνα παρεκκλήσι γιὰ νὰ κάνουμε μιὰ παράκληση. Δὲν ἤξερα τί ἦταν ἡ παράκληση, ἀλλὰ δεχθήκαμε.

Τὸ παρεκκλήσι ἦταν κοντὰ στὴν Ἀριδαία καὶ ἦταν ὁ Προφήτης Ἠλίας.

Μπαίνοντας στὸ ἐκκλησάκι αἰσθάνθηκα μιὰ περίεργη αἴσθηση ἠρεμίας, οἰκειότητας καὶ ψυχικῆς γαλήνης.

Ὁ Χαράλαμπος, ὅπως ἦταν τὸ ὄνομά του, πρὶν ξεκινήσουμε τὴν παράκληση μοῦ εἶπε: Ἐὰν ἔρθουν διάφοροι ἄνθρωποι, μὴν ἀνησυχήσεις. Θὰ θέλουν νὰ μᾶς διακόψουν. Ἐμεῖς θὰ συνεχίσουμε τὴν παράκληση στὸν Προφήτη μας. Δὲν μποροῦν νὰ μᾶς πειράξουν. Ἡ ἀπάντησή μου – τοῦ νυχτόβιου ἐγωιστῆ – ἦταν:

«ἐὰν ἔρθει κανένας καὶ θέλει «τσαμπουκὰ» ἄφησέ τον σ΄ ἐμένα».

Ὁ Χαράλαμπος χαμογέλασε καὶ μοῦ εἶπε ὅτι δὲν θὰ χρειαστεῖ νὰ τσακωθῶ μὲ κανέναν.

Ξεκινήσαμε τὴν παράκληση καὶ ὕστερα ἀπὸ πέντε λεπτὰ κατέφθασε ἕνα ἁμάξι. Τὸ παρεκκλήσι εἶναι σὲ σημεῖο ὄχι εὔκολα προσβάσιμο καὶ ὄχι σὲ πέρασμα.

Ἡ ἐμφάνιση ἀνθρώπων ἐκεῖ ἦταν περίεργη ἀπὸ μόνη της. Κατέβηκαν 2 ἄντρες οἱ ὁποῖοι ἦρθαν, κοίταξαν μέσα – δὲν μπῆκαν – , χτύπησαν τὸ τζάμι τῆς πόρτας τῆς  εἰσόδου τοῦ ναοῦ δυνατὰ καὶ ἔφυγαν.

Ἐγὼ ἀγρίεψα. Ἤθελα νὰ βγῶ ἔξω καὶ νὰ τοὺς μετρήσω τὰ πλευρὰ, ὅπως λένε καὶ στὸ χωρίο μου, μιᾶς καὶ εἶχα οἰκειότητα μὲ τοὺς καυγάδες λόγῳ νύχτας ἀλλὰ καὶ λόγῳ ἱκανοτήτων (κάτοχος μαύρης ζώνης καὶ 2 Dan). O Χαράλαμπος μοῦ ἔκανε νόημα νὰ ἠρεμήσω καὶ μοῦ θύμισε αὐτὰ πού μοῦ εἶπε στὴν ἀρχή. Συνεχίζοντας τὴν παράκληση, ὕστερα ἀπὸ λίγο κατέφθασε ἄλλο ὄχημα μὲ ἕναν ἄνδρα ἒχοντας τὴ μουσική δυνατὰ (heavy metal αν θυμάμαι καλά). Δὲν κατέβηκε κάτω καὶ δὲν ἦρθε στὴν ἐκκλησία.

Ἀφοῦ ἔκατσε λίγο καὶ μᾶς ἐνόχλησε μὲ τὴ μουσικὴ, ἀποχώρησε.

Ὁ Χαράλαμπος ἀτάραχος συνέχιζε. Τότε κατάλαβα τί ἦταν αὐτοί. Απεσταλμένοι, νὰ μᾶς διακόψουν τὴν παράκληση στὸν Προφήτη Ἠλία μας καὶ μὲ προφανῆ σκοπὸ νὰ γυρίσουν ἐμένα καὶ τὴν οἰκογένειά μου ἐκεῖ ποὺ ἤμασταν. Μακριὰ  ἀπὸ τὸν Χριστό μας καὶ τοὺς Ἁγίους του.

Δὲν τόλμησαν νὰ μποῦν στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Προφήτη Ἠλία.

Στὸ τέλος τῆς παράκλησης ἒνιωθα μιὰ παρουσία κοντά μου, ἀλλὰ μὲ ἠρεμοῦσε καὶ μὲ γαλήνευε. Τὸ ἒνιωσαν καὶ οἱ ὑπόλοιποι.

Ἴσως νὰ ἦταν ἡ ἰδέα μας, ἴσως πάλι νὰ  ἦταν ὁ Προφήτης Ἠλίας ποὺ μᾶς δέχθηκε στὸ σπίτι του. Ἴσως πάλι νὰ ἦταν καὶ κάποιος ἄλλος  Ἅγιος τοῦ Θεοῦ ποὺ ἦρθε νὰ εὐλογήσει ἐμᾶς τοὺς ἄχρηστους καὶ ἀχάριστους ἐγωιστές καὶ τὴν προσπάθεια ποὺ μόλις ξεκινάγαμε. Τὴν προσπάθεια νὰ γίνουμε αὐτὸ ποὺ ὀφείλουμε ὅλοι στὸν δημιουργό μας καὶ αὐτό ποὺ ἦταν οἱ παπποῦδες μας καὶ οἱ γιαγιάδες μας.

Ἠθικοὶ καὶ καλοὶ Χριστιανοὶ καὶ ἄνθρωποι.

 

Διονύσης

Πηγή: Ἕνα βίωμα σ’ ἕνα παρεκκλήσι τοῦ Προφήτη Ἠλία – Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Σύλλογος Φίλων των Απανταχού Κρυπτοχριστιανών: Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΜΑΣ ΟΤΑΝ ΒΡΙΖΟΥΝ ΤΑ ΘΕΙΑ

Πώς αντιδράμε όταν ακούμε ανθρώπους να βρίζουν τα θεία;
Είναι δύσκολη και λεπτή κατάσταση΄.
Μένουμε αμμέτοχοι;
Αν ναι, πώς θα βρούμε κάποτε το θάρρος να υπερασπιστούμε τηνοικογένειά μας, το δίκαιο, έναν άνθρωπο που κατηγορείται και βρίζεταιάδικα;
Ας δούμε τι λέει ο Γέροντας Παΐσιος γι’ αυτό.
– Γέροντα, όταν μιλούν κατά της Εκκλησίας η κατά του Μοναχισμού κ.λπ., τιπρέπει να κάνη κανείς;
– Κατ’ αρχάς, αν κάποιος μιλάει άσχημα λ.χ. για σένα ως άτομο, δενπειράζει. Να σκεφθείς: «Τον Χριστό, που ήταν Χριστός, Τον έβριζαν, και δενμιλούσε· εμένα που είμαι αμαρτωλός τι μου αξίζει;». Αν έρχονταν να βρίσουνεμένα ως άτομο, δεν θα με πείραζε καθόλου. Άλλα, όταν με βρίζουν ωςμοναχό, βρίζουν και όλο τον θεσμό του Μοναχισμού, γιατί ως μοναχός δενείμαι ανεξάρτητος, και πρέπει να μιλήσω. Σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπεικανείς να τους αφήσει λίγο να ξεσπάσουν και ύστερα να τους πει δύοκουβέντες.
Κάποτε στο λεωφορείο μία γυναίκα έβριζε τους παπάδες. Την άφησα ναξεσπάσει και, όταν σταμάτησε, της είπα: «Έχουμε απαιτήσεις από τουςπαπάδες, άλλα και αυτούς δεν τους έρριξε ο Θεός με τα αλεξίπτωτα. Είναι άνθρωποι και έχουν ανθρώπινες αδυναμίες.Μπορείς όμως να μου πεις, μία μητέρα σαν εσένα βαμμένη, με κάτι νύχια σαν το γεράκι, τι παιδί θα γέννηση και πώς θα τοαναθρέψει; Και παπάς και καλόγερος να γίνει, πώς θα είναι;».
Θυμάμαι, μία άλλη φορά, όταν ταξίδευα με το λεωφορείο από την Αθήνα για τα Γιάννενα, ήταν ένας που δεν σταμάτησε σεόλο τον δρόμο να κατηγορεί έναν μητροπολίτη που είχε δημιουργήσει τότε κάτι προβλήματα. Του είπα κανα-δυό κουβέντεςκαι μετά έκανα ευχή. Εκείνος συνέχιζε. Όταν φθάσαμε στα Γιάννενα και κατεβήκαμε, τον πήρα λίγο παράμερα και του λέω:«Με γνωρίζεις ποιος είμαι;». «Όχι», μου λέει. «Πώς τότε κάθεσαι και λες τέτοια πράγματα; Εγώ μπορεί να είμαι πολύχειρότερος από τον τάδε που βρίζεις, μπορεί όμως να είμαι και ένας άγιος. Πώς κάθεσαι εσύ και λες μπροστά μουπράγματα που δεν μπορώ να φανταστώ ότι τα κάνουν ούτε και οι κοσμικοί άνθρωποι; Κοίταξε να διορθωθείς, γιατί θα φαςσκαμπίλι δυνατό από τον Θεό – για το καλό σου φυσικά». Τον είδα μετά, άρχισε να τρέμει. Άλλα και οι άλλοι κατάλαβαν,όπως είδα από μία αναταραχή που δημιουργήθηκε.
– Βλέπεις να βρίζουν τα άγια και ο άλλος δεν λέει τίποτε. Σ’ αυτήν την περίπτωση η πραότητα είναι δαιμονική.
Μία φορά που έβγαινα από το Άγιον Όρος, συνάντησα στο καράβι και έναν που είχε φύγει ο καημένος από το Ψυχιατρείοκαι είχε έρθει στο Όρος. Φώναζε και έβριζε συνέχεια όλους τους μεγάλους, τους κυβερνήτες, τους γιατρούς… «Τόσαχρόνια, έλεγε, με τάραξαν στα ηλεκτροσόκ και στα χάπια. Εσείς περνάτε καλά. Έχετε την καλοπέραση σας, τα αυτοκίνητασας. Έμενα από δώδεκα χρονών η μάνα μου μ’ έστειλε σ’ ένα νησί. Είκοσι πέντε χρόνια γυρίζω από τρελλοκομείο σετρελλοκομείο». Έβριζε όλα τα κόμματα και μετά άρχισε να βρίζει Χριστό και Παναγία. Σηκώνομαι επάνω, «πάψε, του λέω·δεν υπάρχει καμμιά αρχή εδώ μέσα;». Θίχθηκε, φαίνεται, ο συνοδός του – πρέπει να ήταν χωροφύλακας – και τονσύμμασε λίγο. Είχε πει όλο το πρόβλημα του φωνάζοντας και βρίζοντας. Τον πόνεσα. Μετά ήρθε, μου φίλησε το χέρι. Τονφίλησα. Είχε δίκαιο. Όλοι λίγο-πολύ έχουμε το μερίδιο μας. Ήμουν και εγώ αιτία που έβριζε ο καημένος. Αν είχαπνευματική κατάσταση, θα τον είχα κάνει καλά.
– Πόσο είχαν απογοητευθεί οι Φαρασιώτες, τότε με την Ανταλλαγή, όταν έρχονταν με το καράβι στην Ελλάδα! Δυο ναύτεςμάλωναν και έβριζαν τον Χριστό και την Παναγία. Τους φάνηκε πολύ βαρύ! Σού λέει: «Έλληνες, Χριστιανοί, να βρίζουν τονΧριστό και την Παναγία!». Τους άρπαξαν και τους πέταξαν στην θάλασσα. Ευτυχώς ήξεραν κολύμπι και γλύτωσαν. Ακόμηκαι όταν βρίζουν κάποιον άνθρωπο, πρέπει να τον υπερασπίσουμε, πόσο μάλλον τον Χριστό!
Ήρθε ένα παιδί στο Καλύβι που κούτσαινε, άλλα λαμποκοπούσε το προσωπάκι του. Λέω: «Κάτι γίνεται εδώ, για να λάμπειέτσι η θεία Χάρις!». Τον ρώτησα «τι κάνεις κ.λπ.» και μου είπε τι συνέβη. Κάποιος, ένα θηρίο μέχρι εκεί πάνω, έβριζε τονΧριστό και την Παναγία και το παιδί όρμησε επάνω του, για να σταματήσει. Εκείνος το έβαλε κάτω, το τσαλαπάτησε, τουσακάτεψε τα πόδια, και μετά το καημένο κούτσαινε. Ομολογητής! Τι τράβηξαν οι Ομολογητές, οι Μάρτυρες!
Γέροντας Παϊσιος
ΠΗΓΗhttp://theomitoros.blogspot.com/2013/08/blog-post_18.html#more
https://inagiastriadosvagion.blogspot.com

Πηγή: Σύλλογος Φίλων των Απανταχού Κρυπτοχριστιανών: Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΜΑΣ ΟΤΑΝ ΒΡΙΖΟΥΝ ΤΑ ΘΕΙΑ

Σύλλογος Φίλων των Απανταχού Κρυπτοχριστιανών: Tό μεγαλεῖο τῆς Πίστεως! (πραγματικὴ ἱστορία)

Ἦταν καλοκαίρι τοῦ 1974. Τὰ τουρκικὰ στρατεύματα εἰσβάλουν στὴν Κύπρο. Καὶ σκορποῦν τὸ θάνατο. Στὴ Μόρφου συμβαίνει ἕνα συνταρακτικὸ γεγονός. Τοῦρκοι στρατιῶτες συλλαμβάνουν 15 χριστιανούς…
Τοὺς φέρνουν στὴν αὐλὴ τοῦ σπιτιοῦ ἑνὸς ἑλληνοκύπριου δάσκαλου, καὶ τοὺς καταδικάζουν σὲ θάνατο. Ἑτοιμάζουν τὰ ὄπλα. Καὶ στήνουν τοὺς αἰχμαλώτους (ἄνδρες, γυναῖκες, μικρὰ παιδιὰ) στὸν τοῖχο. Θρῆνος, κλαυθμός, ὀδυρμός. Τραγικὲς στιγμὲς γιὰ τοὺς μελλοθάνατους. Περιμένουν μέσα σὲ κλίμα φόβου καὶ ἀγωνίας τὸν Τοῦρκο ἀξιωματικὸ νὰ ἔλθει καὶ νὰ διατάξει «πῦρ».
Στρέφουν τότε τὸ νοῦ τους καὶ τὴν καρδιά τους στὴν ἐλπίδα τῶν ἀπελπισμένων. Καὶ προσεύχονται ὅλοι τους θερμὰ γιὰ τὸ τελευταῖο τους ταξίδι καὶ ἰδιαίτερα ὁ δάσκαλος, «Θεέ μου, συγχώρησέ μας καὶ δέξου μᾶς κοντά σου. Μνήσθητι ἠμῶν, Κύριε, ἐν τὴ Βασιλεία Σου.» Ὁ τοῦρκος ἀξιωματικὸς ἔρχεται. Κοιτάζει τοὺς στρατιῶτες του μὲ τὰ ὄπλα, κοιτάζει βλοσυρὸς καὶ τοὺς μελλοθάνατους. Ρίχνει μία ματιὰ πρὸς τὰ πάνω. Μία κληματαριὰ ἁπλώνεται καὶ σκεπάζει τὴν αὐλή. Ζητάει ἕνα τσαμπὶ σταφύλι, γιὰ νὰ παρατείνει ἔτσι σκόπιμα τὴν ἀγωνία τῶν αἰχμαλώτων. Παίρνει τὸ τσαμπί. Μά, ἐνῶ ἑτοιμάζεται νὰ τὸ φάει, ἀκούγεται δυνατὴ ἡ…..
φωνὴ τοῦ δασκάλου:
-Μὴν τὸ φᾶς! Προχτὲς τὸ ράντισα μὲ φάρμακο. Εἶναι ἰσχυρὸ δηλητήριο! Θὰ πεθάνεις!
Ὁ ἀξιωματικὸς μένει ἄναυδος. Καὶ γεμάτος κατάπληξη ρωτάει:
-Καλά, ἀφοῦ ξέρεις, ὅτι σὲ λίγο θὰ δώσω διαταγὴ νὰ σᾶς σκοτώσουν, γιατί δὲν μὲ ἄφησες νὰ τὸ φάω καὶ ἔτσι νὰ μὲ ἐκδικηθεῖς;
Τοῦ ἀπάντησε ὁ δάσκαλος, μὲ εἰρήνη καὶ γαλήνη:
-Εἶμαι χριστιανός. Καὶ τώρα ποὺ πρόκειται νὰ φύγω ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτό, καὶ νὰ παρουσιασθῶ ἐνώπιόν του Θεοῦ, δὲν θὰ ἤθελα νὰ βαρύνω τὴν ψυχή μου μὲ μία ἁμαρτία τόσο βαριά.
Ὁ τοῦρκος ἀξιωματικὸς συγκλονίζεται, γιὰ μία ἀκόμη φορᾶ.
Στρέφεται καὶ λέει στοὺς στρατιῶτες του:
-Ἂν ἔβρισκα ἕναν τέτοιο τοῦρκο, θὰ ἔδινα καὶ τὴ ζωή μου ἀκόμα! Μαζέψτε τὰ ὄπλα καὶ ἀφῆστε τοὺς ἐλεύθερους ὅλους!
Ἐφημερίδα «Ἠπειρωτικὸν μέλλον»

Tό μεγαλεῖο τῆς Πίστεως! (πραγματικὴ ἱστορία) 

Πηγή: Σύλλογος Φίλων των Απανταχού Κρυπτοχριστιανών: Tό μεγαλεῖο τῆς Πίστεως! (πραγματικὴ ἱστορία)

Συγκλονιστικό! Ήρωας γιατρός έσωσε μητέρα και παιδί στην Ιονία Οδό- Τους απεγκλώβισε από φλεγόμενο όχημα – Pentapostagma.gr : Pentapostagma.gr

Καταβάλοντας μία ηρωϊκή προσπάθεια ο γιατρός, με γρήγορες και μεθοδικές κινήσεις απεγκλώβισε έγκαιρα από το φλεγόμενο αυτοκίνητο μητέρα και γιο.

Σωτήρια αποδείχθηκε η επέμβαση του Πατρινού γιατρού Νίκου Αναστασόπουλου για μια μητέρα και τον ανήλικο γιο της, όταν το όχημα που επέβαιναν εξετράπη της πορείας του και ανατράπηκε στην Ιόνια Οδό, λίγο έξω από την Αμφιλοχία, και άρχισε να τυλίγεται στις φλόγες.

Σύμφωνα με το dete.gr, ο διερχόμενος γιατρός, διευθυντής στο Κέντρο Υγείας Βάρδας, που ταξίδευε με την οικογένεια του για τις καλοκαιρινές διακοπές του, δεν το σκέφτηκε ούτε λεπτό. Ακινητοποίησε το δικό του αυτοκίνητο και αγνοώντας κάθε πιθανό για τον ίδιο κίνδυνο έτρεξε αμέσως στο αναποδογυρισμένο και φλεγόμενο όχημα για να βγάλει τους επιβαίνοντες απ’ αυτό.

Την ίδια ώρα φώναξε σε άλλο διερχόμενο οδηγό, που επίσης σταμάτησε στον τόπο του ατυχήματος, να πάρει από τη γυναίκα του (που είναι νοσηλεύτρια στο νοσοκομείο «Άγιος Ανδρέας») έναν πυροσβεστήρα και να βοηθήσει στο έργο της κατάσβεσης της φωτιάς στο αυτοκίνητο, που είχε ήδη εξαπλωθεί. Με γρήγορες και μεθοδικές κινήσεις και παρότι είχαν ανοίξει και οι αερόσακοι, ο γιατρός απεγκλώβισε έγκαιρα από το φλεγόμενο αυτοκίνητο μάνα και γιο, ενώ ζήτησε να ειδοποιηθεί το ΕΚΑΒ και να στείλει δύο ασθενοφόρα.

Μέχρι την έλευση τους πρόσφερε με τη συνδρομή της συζύγου του στους τραυματίες τις πρώτες βοήθειες, ενώ φρόντισε και για τη διακομιδή τους στο νοσοκομείο της Άρτας, βάζοντας σε προτεραιότητα το τραυματισμένο αγόρι. Όταν όλα πια είχαν πάει καλά και είχαν τελειώσει, ο Νίκος Αναστασόπουλος με ανακούφιση αλλά και με ικανοποίηση για τη σωτήρια επέμβαση του συνέχισε το ταξίδι του με την οικογένεια του για τον προορισμό των διακοπών τους στη Βόρεια Ελλάδα.

Πηγή: Συγκλονιστικό! Ήρωας γιατρός έσωσε μητέρα και παιδί στην Ιονία Οδό- Τους απεγκλώβισε από φλεγόμενο όχημα – Pentapostagma.gr : Pentapostagma.gr

Αμύνα στο νησιωτικό σύμπλεγμα Μεγίστης: Πολύ σκληρή για να πεθάνει

Greek National Pride

Εισαγωγή

Το σύμπλεγμα Καστελλόριζου ή Μεγίστης αποτελείται από 14 νησιά το ανατολικότερο από όλα και το ανατολικότερο άκρο της Ελλάδας. Η νήσος Μεγίστη ή Καστελλόριζο απέχει 2,3 χλμ από τις νοτιοδυτικές τουρκικές ακτές και 133 χλμ από τη Ρόδο. Από τον Πειραιά απέχει 610 χλμ και 280 χλμ από την Κύπρο.

Η νήσος Μεγίστη (Καστελλόριζο) έχει έκταση 9,1 τετρ.χλμ., συνολικό μήκος ακτών 19,5 km και πληθυσμό 498 κατοίκων, κατά την επίσημη απογραφή του 2011, που συγκροτούν τον Δήμο Μεγίστης. Είναι η μεγαλύτερη (εξ ου και Μεγίστη) νήσος μικρού αρχιπελάγους που συμπεριλαμβάνει τις νησίδες: Άγιος Γεώργιος, Αγριέλαια, Μεγάλο Μαύρο Ποϊνί, Μικρό Μαύρο Ποϊνί, Πολύφαδος ένα, Πολύφαδος δύο, Ρω, Στρογγυλή, Ψωμί, Ψωραδιά και μερικά ακόμη νησιά, καθώς και κάποια που ανήκουν στη Τουρκία.

Από τις χιλιομετρικές αποστάσεις της περιοχής συμπεραίνουμε λοιπόν, πως το νησιωτικό σύμπλεγμα της Μεγίστης βρίσκεται πολύ κοντά στην ΝΔ Τουρκία, κι αρκετά μακρυά από την ηπειρωτική Ελλάδα. Αν κι…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 931 επιπλέον λέξεις

Ο λοχαγός που μπροστά του ο Ράμπο μοιάζει πρόσκοπος!

 

Ακούω συχνά … ο ΡΑΜΠΟ, οι ΡΑΜΠΟ και με αυτην την λέξη που παραπέμπει στην ομώνυμη Αμερικανιά, εκφρασθείσα σε μια ταινία με πρωταγωνιστή τον μετρίας αντίληψης Σιλβέστερ Σταλόνε, θέλουν να αποδώσουν την έννοια του Ηρωα, του Σκληρού, του Υπερ-Κομμάντο…

Μια ζωή βλάκες εμείς οι Ελληνες..

Ψάχνουμε πάντα στο διεθνές στερέωμα να βρούμε πρότυπα….

Όταν τα πρότυπα τα έχουμε μπροστά μας, που στις φλέβες τους κυλούσε και κυλάει Ελληνικό Αίμα …εμείς χρησιμοποιούμε «εισαγόμενους» !!!

Αυτήν την εισαγωγή την έκανα για να αναφερθώ σε έναν Έλληνα που μπροστά του ο «Ράμπο» φαντάζει ως «λυκόπουλο»!!!

Ποιός είναι αυτός ;;;; Σας λέει τίποτα το όνομα Λοχαγός Νίκος Κατούντας;

Στους πολλούς ίσως όχι και εκεί είναι το πρόβλημα…..

Λοιπόν… Λοχαγός ΚΔ Νικόλαος Κατούντας

Δκτής του 31ου ΛΚ της 33ης ΜΚ που είχε έδρα στο Πέλλα Πάϊς κοντά στην Κερύνεια το 1974.

Τότε ήταν 31 χρονών, στο άνθος της παραγωγικής ηλικίας του σαν Έλληνας Στρατιωτικός και δη Καταδρομέας αποφοιτήσας από τα σχολεία Αλεξιπτωτιστών, Βατραχάνθρωπων και Χιονοδρόμων. Μορφωμένο παλληκάρι, τελειόφοιτος και της Νομικής Σχολής Αθηνών. Συγκροτημένος Αξιωματικός, Λεβέντης, Πατριώτης, Ικανώτατος και βέβαια Οικογενειάρχης.

Μετά την επικράτηση του Πραξικοπήματος κατά του Μακαρίου στο νησί τα πράγματα έμοιαζαν ήρεμα. Όμως αυτή η φαινομενική ηρεμία κράτησε μόνο 3-4 μέρες.

Σε λίγο η καταιγίδα θα ξέσπαγε. Δυστυχώς με προτροπή του Μακαρίου από το βήμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. στην Νέα Υόρκη και την συμφωνία των Επιτελών στην Αθήνα με το Λάνγκλεϋ των ΗΠΑ, την έδρα της παντοδύναμης στην Ελλάδα, C.I.A.

Όλα αυτά βεβαια οι αξιωματικοί που υπηρετούσαν σε μονάδες στην νήσο, τα αγνοούσαν.

Θεωρούσαν ότι αυτό που έγινε αφορούσε τους Ελληνες και φαντάζονταν ότι οι Τούρκοι δεν θα κινούνταν. Αλλωστε ο αμυντικός μηχανισμός της Ελλάδας υπερτερούσε κατά πολύ του αντίστοιχου Τουρκικού. Κύρια σε αεροπορία και ναυτικό….

Ξαφνικά τα πράγματα άλλαξαν.

Ήδη από τις 19 έρχονται εικόνες στην τηλεόραση από το BBC με τον Τουρκικό στόλο να έχει αποπλεύσει μαζί με κατάφορτα στρατιωτών αποβατικά από την Μερσίνα με κατεύθυνση την Κύπρο.

Ο Μακεδόνας Διοικητής της Μοίρας Ταγματάρχης Κατσάνης ανήσυχος. Αναμένει διαταγές ή τουλάχιστον οδηγίες. Οι διοικητές των Λόχων του – ανάμεσά τους και ο Λοχαγός Κατούντας – κρέμονται από τα χείλη του ενόσω αυτός μιλάει τηλεφωνικά με το ΓΕΕΦ και συγκεκριμένα με τον ΔΔΚΚ Συνταγματάρχη Κομπόκη. Ο Κομπόκης άφησε να εννοηθεί οτι ενδεχόμενα να έχουν προβλήματα με τους Τούρκους αλλά δεν έδωσε ούτε οδηγίες ούτε διαταγές.

Όλοι αι Αξιωματικοί των Καταδρομών είχαν εμπιστοσύνη στον Κομπόκη [1]

Κι όμως την επόμενη μέρα ξύπνησαν όλοι με τον θόρυβο των Τουρκικών αεροσκαφών και την θέα των αποβατικών στην θάλασσα της Κερύνειας. Οι Τούρκοι επιχειρούν απόβαση.

Ψύχραιμα η μονάδα τίθεται σε κατάσταση συναγερμού όπως συμβαινει σε αυτές τις περιπτωσεις, ακολουθώντας τα Σχέδια Αμύνης και αναμένοντας διαταγές. Διαταγές δεν έρχονται παρά αλληλοσυγκρουόμενες εκτιμήσεις… «Οι Τούρκοι κάνουν άσκηση»…

Ηταν ξεκάθαρο ότι οι Τούρκοι έκαναν απόβαση κάπου δυτικά της Κερύνειας.

Κάποια στιγμή ήλθαν διαταγές από τον ίδιο τον ΔΔΚΚ Συνταγματαρχη Κομπόκη.

Καταδρομική επιχείρηση όλων των Μοιρών Καταδρομών στον Πενταδάκτυλο.

Στις 22 το πρωϊ, ο Λόχος του διατάχθηκε λανθασμένα από στρατηγική άποψη, να σταλεί να πολεμήσει σε μάχη εκ του συστάδην με τον ελαφρύ οπλισμό του στον Αγιο Γεώργιο Κερύνειας ενάντια στους προελαύνοντες Τούρκους, που μέχρι εκείνη την στιγμή τους αντιμετώπιζε μόνο του το 251 ΤΠ του επίσης εως σήμερα αγνοούμενου Αντισυνταγματάρχη Πεζικού Παύλου Κουρούπη, στην ουσία μια διλοχία.Ο Κατούντας λοιπόν επικεφαλής 62 ανδρών, συνάντησε σκόρπιους πεζικαριους απο το 251 που οπισθοχωρουσαν. Τους ρώτησε που είναι οι Τούρκοι. Αυτοί του ειπαν οτι είναι καλύτερα να φύγουν γιατί οι Τούρκοι είναι παρα πολλοί. Η εκνευρισμένη απάντηση του Λοχαγού Κατούντα ήταν:

«Σας ρωτησα που είναι και όχι πόσοι είναι. Εσείς φυγετε εγώ με τους άντρες μου συνεχιζουμε!»

Κι προχώρησε και έκανε ότι μπορούσε να κρατήσει την Τουρκική πλημμυρίδα που συνεχώς ενισχυόταν με πεζικό που ακολουθούσε τα προελαύνοντα τουρκικά άρματα… Τι να σου κάνουν όμως τα ατομικά όπλα,θλιβερά κατάλοιπα του Β’ ΠΠ, απέναντι στα Μ-47 της Τουρκικής 39ης Μεραρχίας που απλωνόταν στα περιβόλια και τους οικισμούς μεταξύ παραλίας και προποδων του Πενταδάκτυλου σε μια «διάταξη σάρωσης» μη αφήνοντας τίποτα όρθιο στο διάβα τους;;;;

Ολόκληρος ο 31ος Λόχος ακροβολίστηκε στην ευρύτερη περιοχή της Κερύνειας με την μία διμοιρία να καλύπτει την περιοχή προς την θάλασσα και τις άλλες δύο προς τον Πενταδάκτυλο πάντα με μέτωπο προς την ακτή της απόβασης. Ανεβασμένος ο Λοχαγός σε ένα σπίτι προσπαθούσε να δει αν υπήρχαν Τουρκικές δυνάμεις από την πλευρά της θάλασσας που θα μπορούσαν να τους πλαγιοκοπήσουν όταν έρχεται λαχανιασμένος ένας υπαξιωματικός και του αναφέρει ότι από την 2η Διμοιρία τον πληροφόρησαν ότι είδαν 200 Τούρκικα άρματα [2] μέσα στα χωράφια καμουφλαρισμένα.

Τότε ο Λοχαγός κατάλαβε ότι τα πάντα είχαν προδοθεί…. Kι όμως ο Κατούντας είχε την επιλογή του… Ναι θα μπορούσε ακόμα όσο είχε καιρό να οπισθοχωρήσει. Να σωθεί… Κι ας άφηνε ακάλυπτο με τους άνδρες του που ήταν στα δεξιά της αμυντικής τους παράταξης, το δεξιό της διαδρομής Αγ.Γεωργίου-Κερύνειας…

Ναι θα μπορούσε….

Και το πιθανότερο αν το έκανε, σήμερα να ήταν στο σπίτι του με την οικογενειά του. Την γυναίκα του, την Ρούλα του, που ήταν έγκυος στο δεύτερο τους παιδί και την μικρή του πρωτοτοκη κόρη. Είναι γλυκειά η ζωή, όταν είσαι τόσο νέος! Κι όμως δεν εφυγε…

Δεν εγκατέλειψε το πόστο του….

Παλλήκαρος! Λεβέντης! ΕΛΛΗΝΑΣ!

«Not on my watch» που θα έλεγαν και οι κατασκευασμένοι για τις κινηματογραφικές ανάγκες Αμερικάνοι «ήρωες»….

Εμεινε εκεί μαχόμενος σε μια επιβραδυντική για την προέλαση του εχθρού αποστολή, μόνος, χωρίς ενισχύσεις, με τον ελαφρύ οπλισμό των ανδρών του να κρατήσει τους περίπου 3.200 Τούρκους που είχαν αποβιβαστεί μέχρι το πρωϊνό της 22ας Ιουλίου μιας και το μεγαλύτερο μέρος της διλοχίας του 251 ΤΠ που τους αντιμετώπισε με επιτυχία μιάμιση μέρα – κι αυτός μόνος χωρίς βοήθεια – τελικά δεν άντεξε τον συσχετισμό οπλισμού και δυνάμεων, είχε συντριβεί και διαλυθεί [3].

Αφού έδωσε διαταγή για οπισθοχώρηση εγκατέστησε το διοικητήριο του στην Μητρόπολη της Κερύνειας. Μόλις που πρόλαβε να δώσει οδηγίες στους διμοιρίτες του, Οι Τούρκοι έμπαιναν σαν σε παρέλαση στην Κερύνεια.

Τότε δόθηκε σκληρή μάχη μεταξύ των Καταδρομέων μας και των Τούρκων. Με τον ατομικό τους οπλισμό, πεινασμένοι και διψασμένοι οι Λοκατζήδες του Κατούντα μάχονται σαν λιονάρια υπό την καθοδήγηση του Διοικητή τους που στην πρώτη γραμμή τους δίνει οδηγίες και τους ενθαρρύνει. Οι Τούρκοι σαστίζουν υποχωρούν….

Μετά από ώρα ξαναεμφανίζονται αυτήν την φορά υπό την κάλυψη αρμάτων Μ-47. Πως να σταματήσεις αυτά τα χαλύβδινα θηρία με Lee Enfield No.4 ;;;; Βλέπετε η Πολιτική Ηγεσία προτιμούσε να εξοπλίσει τους πραιτωριανούς της, το Εφεδρικό με σύγχρονο οπλισμό και όχι την Εθνική Φρουρά, την οποία στην ουσία απαξίωνε από πλευράς υλικού.

Πιεζόμενος ο Λοχαγός βρέθηκε μεταξύ του Κάρμι και του Τουρκοκυπριακού χωριού Τέμπλος σε μια χαράδρα. Το σχέδιο του ήταν να λουφάξουν εκεί μέχρι το βράδυ και μετά να διαρρεύσουν προς τις γραμμές μας, μιάς και πλέον η Κερύνεια είχε πέσει στα χέρια των Τούρκων. Ομως δεν γνώριζε ότι οι Τούρκοι τους περικύκλωσαν…

Κάποια στιγμή ξεκίνησε μια μάχη, που κράτησε μια περίπου ώρα. Οι Λοκατζήδες μας θερίζουν τους επιτιθέμενους Τούρκους που νόμιζαν ότι θα βρούν φοβισμένους έφηβους που θα το έβαζαν στα πόδια βλέποντας την καταφανή υπεροπλία τους. Αλλά ξανάρχονται, ξανά και ξανά…

Τότε ήταν που ο θρυλικός Λοχαγός κατάλαβε ότι οι πάντες τους είχαν εγκαταλείψει, ότι η Κύπρος είχε προδοθεί. Πολεμούσε βλέποντας τα πυρομαχικά και τις χειροβομβίδες να τελειώνουν. Κάποια στιγμή είδε ότι έμειναν μόνο λίγοι άντρες ήταν κοντά του. Ανδρες αποφασισμένοι να μείνουν δίπλα του…. Γιατί ο Κατούντας ενέπνεε εμπιστοσύνη, σιγουριά…. Κι όμως ήλθε η στιγμή που πρόσκαιρα ο Λοχαγός «σπάει» και δείχνει τον θυμό του για την προδοσία. Οι ανδρες του κοιτάζονται μεταξύ τους…

Κάποια στιγμή – όπως μαρτυρεί ο αγγελιοφόρος του Πάμπος Κυρίλλου – διατάσσει αυτούς τους άνδρες που ήταν κοντά του να φύγουν και θα τους καλύπτει ο ίδιος.. Οι άνδρες αρνούνται. Τότε τους λέει «Είναι διαταγή ρε. Η Κύπρος θα μαυροφορεθεί και δεν θέλω νάναι κι οι μανάδες σας αυτές που θα φορέσουν μαύρα. Φυγετε. Σας διατάσσω»

Τελευταίος έφυγε ο Κυρίλλου, ο οποίος διασώθηκε και έδωσε αυτήν την μαρτυρία των τελευταίων στιγμών του ΗΡΩΑ Λοχαγού του που φεύγοντας τον άκουσε να να πολυβολεί εναντίον των Τούρκων που έχουν πλησιασει στο σημείο που βρισκόταν ταμπουρωμένος, στην κουφάλα μιας χαρουπιάς…

Ηρεμος και Ολύμπιος…

Με την στολή του που την τίμησε με τα «Τολμονίκια» στα μανίκια…

Ξέροντας το βιογραφικό του Λοχαγού Νίκου Κατούντα, σκληρού Καταδρομέα, Βατραχάνθρωπου, Αλεξιπτωτιστή και Χιονοδρόμου, ενός Στρατιωτικού μορφωμένου (σπούδασε Νομική) και Οικογενειάρχη, ενός Αξιωματικού Ελληναρά χωρίς εισαγωγικά και έχοντας κατά νου την ψυχοσύνθεσή του, θεωρώ ΑΠΙΘΑΝΟ να πιάστηκε ζωντανός. Το πιό πιθανό είναι να έκανε Ηρωϊκή Εξοδο, μιά έξοδο απελπισίας αλλά και αυτοκτονίας με βάση τις συνθήκες που δημιούργησε η Προδοσία του Επιτελείου των Αθηνών και το το Επιτελείο της Εθνικής Φρουράς…Μια Ηρωϊκή Εξοδο ανάλογη αυτής των Υπερασπιστών του Μεσολογγίου…. και να έπεσε διάτρητος από τις Τούρκικες «συμμαχικές στο ΝΑΤΟ» σφαίρες…..

Όπως είμαι και λάτρης του υπερβατικού, είμαι σίγουρος πως ανταμώνει κάθε βράδυ με τον Κουρούπη και τον Τσιάκκα και αφού πιούν μαζί μια ζιβανία, στοιχειώνουν με το πνεύμα τους τα κατεχόμενα από τον Μογγόλο παράλια της Κερύνειας μέχρι τον Πενταδάκτυλο… μιας και το πνεύμα τους τους θα μπορέσει να απελευθερωθεί και να ηρεμήσει, μόνο όταν αυτά απελευθερωθούν όπως χάθηκαν…

Διά της λόγχης!

Αυτός ήταν ο Νίκος Κατούντας….. Ο Έλληνας ΡΑΜΠΟ……

Αυτός που η γυναίκα του που την λάτρευε, η Ρούλα του, τον είχε αποχαιρετίσει με την κόρη τους στην αγκαλιά στην πόρτα του σπιτιού τους στην Κερύνεια για τελευταία φορά, νιώθοντας βαθιά μέσα της ότι δεν πρόκειται να τον ξαναδεί.

ΘΝΗΤΟΙ ΤΩ ΑΘΑΝΑΤΩ ΓΟΝΥ ΚΛΙΝΑΤΕ…..

Αντιστρατηγος Νικόλαος Κατούντας…. ΕΛΛΗΝ….. Αθάνατος……

ΕΠΕΞΗΓΗΣΕΙΣ-ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΕΙΣ

[1] Στον Κομπόκη έδειχναν μεγάλο σεβασμό όλοι οι Αξιωματικοί των Καταδρομών. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι ο Πρέσβης Λαγάκος όταν είδε και απόειδε με τον Διοικητή της Α’ ΜΚ που είχε έλθει στο νησί με την αποστολή «Νίκη» και κρατούσε το Αεροδρόμιο χωρίς να δέχεται να το παραδώσει στους άνδρες του ΟΗΕ, ζήτησε την μεσολάβηση του Κομπόκη ο οποίος τηλεφωνικά διέταξε τους Καταδρομείς να παραδώσουν το Αεροδρόμιο.

[2] Γνωρίζοντας τις δυνάμεις που χρησιμοποησαν οι Τούρκοι και στους δύο Αττίλες, ο αριθμός των 200 αρμάτων είναι αυθαίρετος και λανθασμένος. Κατά τις επιχειρήσεις του Αττίλα Ι, οι Τουρκικές δυνάμεις χρησιμοποίησαν μιά Επιλαρχία αρμάτων Μ-47 της 39ης Μεραρχίας ήτοι 50 άρματα. Ήδη τα 50 αρματα είναι μεγάλος αριθμός ιδιαίτερα όταν καλείσαι να τα αντιμετωπίσεις στερούμενος παντελώς αντιαρματικών όπλων. Η διόγκωση του αριθμού σε τίποτα δεν εξυπηρετεί.

3] το 251 ΤΠ δεν είχε διαθέσιμο κανενα ΠΑΟ να αντιμετωπίσει τα Τούρκικα άρματα που αποβιβάστηκαν και προέλαυναν προς Αγ.Γεώργιο και Γλυκιώτισσα. Κάποιος ηλίθιος κομματικός εγκάθετος, διπλοθεσίτης, Λοχαγός και του 251 αλλά και του Εφεδρικού ταυτόχρονα είχε αφαιρέσει τους επικρουστήρες λίγο καιρό προ του Πραξικοπήματος, με σκοπό να μην χρησιμοποιηθούν σε ενδεχόμενο Πραξικόπημα κατά του Μακαρίου. Ετσι η Εισβολή βρήκε το 251 σχεδόν γυμνό από Βαρέα Οπλα. Αλλά και τα ΠΑΟ 106 του 120 ΛΒΟ του Υπολοχαγού Αργυρόπουλου που στάλθηκαν βρέθηκαν αντιμέτωπα χωρίς να το γνωρίζουν με Τούρκικα στρατεύματα που είχαν προχωρήσει και έπαθαν μεγάλες απώλειες.

ΥΓ (*)Το κείμενο προέρχεται από το βιβλίο του Κώστα Δημητριάδη «Αυτοί που τίμησαν την στολή τους» – εκδ. ΠΕΛΑΣΓΟΣ 2017)

Πηγή: Ο λοχαγός που μπροστά του ο Ράμπο μοιάζει πρόσκοπος!

Ούννοι: «μια υπανάπτυκτη, αποκρουστική φυλή», όπως την περιέγραψαν οι Βυζαντινοί – Cognosco Team

O Αττίλας γεννήθηκε σε ένα αβέβαιο και άγριο κόσμο. Ο λαός του, οι Ούννοι, ήταν σκληραγωγημένοι λόγω της  νομαδικής ζωής. Η εξουσία τους απειλούνταν από τις γερμανικές φυλές που ήταν υπό την κυριαρχία τους.

Σχεδόν όλες οι αναφορές για τους Ούννους προέρχονται από τους εχθρούς τους. Ο Βυζαντινός ιστορικός του 6ου αιώνα, Ιορδάνης ο Αλανός, γράφει για εκείνους: «Πρόκειται για άγρια φυλή, που αρχικά ζούσε στους βάλτους, μια υπανάπτυκτη, αποκρουστική και μικροκαμωμένη φυλή, μόλις και μετά βίας ανθρώπινη και που δεν έχουν γλώσσα αλλά μικρή ομοιότητα με την ανθρώπινη ομιλία. Είναι μικρού αναστήματος και ταχύτατοι στις κινήσεις τους. Τέλειοι ιππείς, επιδέξιοι τοξότες, έχουν πλατείς ώμους, δυνατό λαιμό, πάντα άκαμπτο από την περηφάνια τους.

Αν και ζουν με τη μορφή των ανθρώπων έχουν τη σκληρότητα των άγριων θηρίων». Σε αυτόν τον κόσμο ήρθε ένας άνθρωπος πιο αδίστακτος, πιο αιμοδιψής και πιο τρομακτικός από οποιονδήποτε πριν. Οι Χριστιανοί πίστευαν ότι προερχόταν από την Κόλαση και τον ονόμασαν  »Flagellum Dei » (»Μάστιγα του Θεού» στα λατινικά). Το όνομά του ήταν Αττίλας ο Ούννος. Advertisement Τα πρώτα βήματα: Αττίλας και Μπλέντα Γεννημένος περίπου το 406 μ.Χ. στην Παννονία (περιοχή της σημερινής Ουγγαρίας) ο Αττίλας μαζί με τον αδερφό του Μπλέντα ανέλαβαν από κοινού την ηγεσία της Αυτοκρατορίας των Ούννων μετά το θάνατο του θείου τους Ρούγκα, το 434 μ.Χ.

Μέχρι τότε οι Ούννοι δρούσαν ως μισθοφόροι της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Όμως, τα δύο αδέρφια εκβιάζοντας επανειλημμένα τους Ρωμαίους, έσπασαν την μεταξύ τους συμφωνία το 440 μ.Χ. και επιτέθηκαν κατά μήκος της βόρειας όχθης του Δούναβη. Πόλεις όπως η Ναϊσσός και η Σερδική (σημερινή Σόφια) καταστράφηκαν ολοκληρωτικά, ενώ πολυάριθμοι πληθυσμοί βίωσαν τις κτηνωδίες των Ούννων. Ο Αττίλας νικώντας κατ’ επανάληψη τα ρωμαϊκά στρατεύματα, έφτασε μέχρι την Κωνσταντινούπολη, αλλά αποσύρθηκε συνειδητοποιώντας ότι τα Θεοδοσιανά τείχη της πόλης – που είχε πρόσφατα κατασκευάσει ο αυτοκράτορας – ήταν απροσπέλαστα. Οι Ούννοι συνέχισαν την εκστρατεία τους στα Βαλκάνια εξαναγκάζοντας τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο Β΄να ζητήσει ειρήνη το 443 μ.Χ. και παράλληλα να τριπλασιάσει τον φόρο υποτελείας που έδινε σε αυτούς.

Η δύναμη των Ούννων Οι επιτυχίες των Ούννων στα πεδία των μαχών οφείλονται στη δεινότητα τους ως έφιπποι τοξότες. Από παιδιά μάθαιναν να ιππεύουν, αμέσως μόλις μάθαιναν να περπατούν. Τα άλογά τους, όντας εξοικειωμένα με τις παγωμένες στέπες του βορρά, ήταν πιο γρήγορα, πιο σκληραγωγημένα συγκριτικά με τα αντίστοιχα ρωμαϊκά και πιο ανθεκτικά στις ασθένειες. Τα σύνθετα τόξα των Ούννων σε συνδυασμό με την ταχύτητα των αλόγων τους δημιουργούσαν έναν θανατηφόρο συνδυασμό, καθώς  μπορούσαν να σκοτώσουν από απόσταση 150 μέτρων, ασφαλείς από το βεληνεκές των εχθρικών όπλων. Τα βέλη των Ούννων υπολογίζεται ότι χτυπούσαν με την ταχύτητα και τη δύναμη μιας σύγχρονης σφαίρας. Άνοδος στην εξουσία και εισβολές σε Γαλατία και Ιταλία.

Ο Αττίλας γνώριζε ότι ο πιο σίγουρος τρόπος για να εξασφαλίσει την κυριαρχία του ήταν η τρομοκρατία και η δημιουργία θρύλου γύρω από το όνομά του . Ένας θρύλος κτισμένος σε σωρούς πτωμάτων, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του αδερφού του, τον οποίο δολοφόνησε στον ύπνο του το 445 μ.Χ., μένοντας έτσι μοναδικός βασιλιάς των Ούννων. Η αυτοκρατορία του Αττίλα ήταν χωνευτήρι διαφορετικών φυλών και πολιτισμών, τους οποίους διοικούσε με σκληρότητα αλλά και δικαιοσύνη. Η πολυπολιτισμικότητα του κράτους του αντικατοπτρίζεται και στο όνομα του ίδιου του Αττίλα. Σύμφωνα με τον Γάλλο ιστορικό Ζαν-Πωλ Ρου το όνομα έχει γερμανο-τουρκική προέλευση, καθώς προέρχεται από την τουρκική ρίζα ata– που σημαίνει «ο πατέρας» και από το γερμανικό υποκοριστικό –ila. Το όνομα του δηλαδή σημαίνει «μικρός πατέρας των λαών»

Το 446 μ.Χ. ο αυτοκράτορας του ανατολικού κράτους Μαρκιανός, αρνήθηκε να καταβάλει στον Αττίλα τον ετήσιο φόρο υποτέλειας. Σμήνοι Ούννων κατέκλυσαν τις περιοχές από τη Μαύρη Θάλασσα μέχρι τα μεσογειακά παράλια των Βαλκανίων, κατακτώντας περισσότερες από εκατό πόλεις. Έως το 450 μ.Χ. ο Αττίλας παρέμεινε ανίκητος από τα στρατεύματα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η Ονώρια, αδερφή του αυτοκράτορα Βαλεντινιανού Γ΄ του δυτικού κράτους, βλέποντας τη δυναμική του Ούννου βασιλιά, του πρότεινε επιγαμία. Ο Αττίλας τότε ζήτησε ως προίκα τα μισά εδάφη της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αξίωση που αρνήθηκε ο αυτοκράτορας Βαλεντινιανός Γ΄, προσφέροντας την ιδανική αφορμή στη  »Μάστιγα του Θεού» προκειμένου να εισβάλλει στα ρωμαϊκά εδάφη. Μπήκε στη Γαλατία με στρατό 500.000 ανδρών, όπως εκτιμούν οι ιστορικοί, σκορπώντας τον πανικό και πολιόρκησε την Ορλεάνη. Ωστόσο, ο Ρωμαίος »Magister Militum », ο στρατηγός Φλάβιος Αέτιος κατάφερε το αναπάντεχο: πήρε με το μέρος του τους παραδοσιακούς εχθρούς της Ρώμης. Έτσι το 451 μ.Χ. Ρωμαίοι, Βουργουνδοί, Βησιγότθοι και Σουηβοί νίκησαν στα Καταλαυνικά Πεδία  τον στρατό του Αττίλα που αποτελείτο από Ούννους, Γέπιδες και Αλανούς.

Αν και η νίκη αυτή θεωρείται σημαντική, όπως σημειώνει ο Γάλλος ιστορικός Ζαν-Πολ Ρου, δεν ήταν τόσο καθοριστική καθώς ένα χρόνο αργότερα, ο Αττίλας επέστρεψε εκστρατεύοντας αυτή τη φορά στην Ιταλία. Η φήμη του ήταν τόσο τρομερή ώστε οι πόλεις στο άκουσμα του ερχομού του, ερήμωναν. Ο αυτοκράτορας Βαλεντινιανός Γ΄ έστειλε αντιπροσωπία με επικεφαλής τον πάπα Λέοντα Α΄ προκειμένου να ζητήσει ειρήνη από τους Ούννους. Ο Αττίλας με την απειλή της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στα νώτα του και με τον στρατό του να υποφέρει από ασθένειες, ζήτησε αρκετό χρυσάφι και ασφαλές πέρασμα προς την πατρίδα του, την Παννονία και έκλεισε ειρήνη με το δυτικό κράτος.

Το 453 μ.Χ. ο Αττίλας παντρεύτηκε για δεύτερη φορά. Κατά τη διάρκεια του γαμήλιου δείπνου κατανάλωσε αρκετό ποτό και το ίδιο βράδυ πέθανε μυστηριωδώς από ρινορραγία στην σκηνή του. Την επόμενη μέρα βρέθηκε πνιγμένος στο ίδιο του το αίμα. Η αυτοκρατορία του που μοιράστηκε στους τρεις γιούς του, Ελλάκ, Ντενγκιζίχ και Ερνάχ, παρήκμασε με γοργούς ρυθμούς. Πολύ γρήγορα επαναστάτησαν οι Γέπιδες και τα γερμανικά υποτελή φύλα.

Η παράδοση λέει ότι ο Αττίλας ενταφιάστηκε σε τρία φέρετρα από σίδερο, ασήμι και χρυσό και η τόπος του ταφής του παραμένει άγνωστος ακόμη και σήμερα. Λέγεται επίσης ότι οι άνθρωποι που τον έθαψαν, εκτελέστηκαν προκειμένου να μην μαθευτεί ποτέ το που βρίσκεται. Στην ιστορία έμεινε η φράση που έλεγε:  «Από εκεί που έχω περάσει δεν θα ξαναφυτρώσει χορτάρι».

Ιωάννης Μωραΐτης …

Διαβάστε όλο το άρθρο: mixanitouxronou.gr/

Πηγή: Ούννοι: «μια υπανάπτυκτη, αποκρουστική φυλή», όπως την περιέγραψαν οι Βυζαντινοί – Cognosco Team

ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ: ΤΟΥΣ ΕΓΙΝΕ ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΝΑ ΒΓΑΖΟΥΝ ΟΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΛΠΗ, ΑΛΛΑ ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ «ΤΡΕΙΣ ΚΑΙ Η ΚΑΚΗ ΤΟΥΣ ΜΟΙΡΑ»..

Γράφει ο Ιωάννης Λαμπρόπουλος

Ελληνίδες και Έλληνες πατριώτες.
Με το Δημοψήφισμα στις 5 Ιουλίου 2015, βιώσαμε για πρώτη φορά την χλεύη και την κοροϊδία του πολιτικού συστήματος.
Ήταν η πρώτη φορά που τόσο φανερά πέταξαν την ψήφο του λαού στα σκουπίδια, επειδή δεν τους βόλευε.

«ΜΙΑ ΤΟΥ ΚΛΕΦΤΗ»….!!!!!

Στις επόμενες εκλογές που έκαναν τον Σεπτέμβρη του 2015, για να κατευνάσουν λίγο τις αντιδράσεις της ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΗΣ ΑΝΩΜΑΛΙΑΣ που είχε ξεκινήσει, τ
ο σύστημα της “singular logic” έπαιρνε τις ψήφους και τις έδινε όπου ήθελε, για να δείξει ανεβασμένα το ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ, και κατάφερε να επικρατήσει σύγχυση μεταξύ των Ελλήνων, που δεν μπορούσαν να καταλάβουν, πως αυτός που καταπάτησε το Δημοψήφισμα, ξαναπήρε τέτοια ποσοστά.

Καταγγέλθηκε βέβαια τότε ΝΟΘΕΙΑ από πολιτικό κόμμα, που του έδωσαν ψήφους σε περιφέρειες και νομούς που ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΣΤΕΙΛΕΙ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΑ, αφού δεν είχε κανέναν υποψήφιο και έτσι καταλάβαμε τότε όλοι, πως μπήκε ο ΦΡΑΠΕΔΙΑΣ στην Βουλή και πως πήρε τέτοιο ποσοστό ο ΣΥΡΙΖΑ.

«ΔΥΟ ΤΟΥ ΚΛΕΦΤΗ»…!!!!!

Στις εκλογές της προηγούμενης Κυριακής 7 Ιουλίου, δεν έκαναν τον κόπο να
καταμετρήσουν τα ψηφοδέλτια και να δώσουν τα ΑΛΗΘΙΝΑ ποσοστά της ΑΠΟΧΗΣ,
επειδή αυτό θα τους έβαζε σε ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ.

Έτσι έδωσαν ως τελικά αποτελέσματα, τα αποτελέσματα του Σεπτεμβρίου του 2015, που απλά αντέστρεψαν τους αριθμούς των πρώτων κομμάτων και διαμόρφωσαν με μικρές αποκλίσεις τα υπόλοιπα.

Και αφού δεν χρειαζόταν να καταμετρήσουν τίποτα,
μέσα σε πέντε ώρες είχαν βγάλει τα ΤΕΛΙΚΑ αποτελέσματα της ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ,
ενώ στις Ευρωεκλογές, με 1.6 εκατομμύρια λιγότερα ψηφοδέλτια,
τα τελικά βγήκαν σε τέσσερις μέρες.

Αν κάνατε μία μικρή έρευνα,σαν αυτή που έχω κάνει με τους συνεργάτες μου,
και ρωτάγατε περίπτερα και μαγαζιά που βρίσκονται δίπλα σε σχολεία που έγιναν εκλογικά κέντρα,
για την ΚΙΝΗΣΗ που έβλεπαν να υπάρχει στους ψηφοφόρους,
θα γνωρίζατε και εσείς,
πως η κίνηση που παρατηρήθηκε σε αυτές τις εκλογές,
ήταν η ΜΙΚΡΟΤΕΡΗ ΚΙΝΗΣΗ που έχει παρατηρηθεί ποτέ σε εκλογική αναμέτρηση
και κατά πολύ ΜΙΚΡΟΤΕΡΗ από τις τελευταίες Ευρωεκλογές.

Επιτρέψτε μου λοιπόν να σας πω,
πως τα ΑΛΗΘΙΝΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ αυτών των εκλογών,
δείχνουν πως η αποχή του εκλογικού σώματος
ξεπέρασε το 60% που καταγράφηκε στις Ευρωεκλογές.

Αν τώρα η «Singular logic” ανακοίνωνε τα ΑΛΗΘΙΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ,
Με βάση το Σύνταγμα και την αρχή της Δεδηλωμένης,
ο πρόεδρος της Δημοκρατίας έπρεπε να ακυρώσει τις εκλογές ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΚΗΡΎΞΕΙ ΝΈΕς,
διότι όποια Κυβέρνηση και να προέκυπτε,
ακόμα και όλα μαζί τα κόμματα να έκαναν συγκυβέρνηση,
ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΘΑ ΗΤΑΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ.

Αν τώρα και στις επόμενες εκλογές το σώμα απείχε πάλι περισσότερο από 50%, τότε έπρεπε ο πρόεδρος να διαλύσει τα κόμματα και να προκηρύξει νέες εκλογές με άλλους πολιτικούς σχηματισμούς.

Καταλαβαίνετε πως αυτή η διαδικασία θα ήταν πολύ χρονοβόρα και οι εντός και εκτός Ελλάδος πολέμιοι και «δανειστές»,
Θα έβλεπαν «να φεύγει η γη κάτω από τα πόδια τους».

Οπότε η Εβραϊκή “Singular logic” για να αποφευχθεί όλη αυτή η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ,
Έδωσε ως αποτέλεσμα το αποτέλεσμα του 2015 αντεστραμμένο,
αφού κανείς δεν μπορεί ΟΥΤΕ ΝΑ ΤΟ ΕΛΕΓΞΕΙ,
ΟΥΤΕ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΣΤΑΥΡΩΣΕΙ,
αλλά ούτε και να το ΑΜΦΙΣΒΙΤΗΣΕΙ.

Αν δε, παρά την μεγάλη αποχή,
ο πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν έκανε τα προβλεπόμενα κατά το Σύνταγμα
και επέτρεπε τον σχηματισμό Κυβέρνησης,
Τότε αυτή η Κυβέρνηση επειδή ακριβώς θα ήταν Κυβέρνηση μειοψηφίας,
Δεν θα είχε ισχύ και νομιμότητα στα διεθνή όργανα,
Και ότι και να νομοθετούσε θα ήταν ΑΚΥΡΟ…

Επειδή όλα αυτά ΔΕΝ ΤΑ ΗΘΕΛΑΝ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΤΡΟΠΟ οι «δανειστές» και οι πολέμιοι, να συμβούν στην Ελλάδα,
Γι’ αυτό έδωσαν τα αποτελέσματα που ήθελαν και τους εξυπηρετούσαν,
αφού κανείς δεν μπορεί να τα αμφισβητήσει.

«ΤΡΕΙΣ ΚΑΙ Η ΚΑΚΗ ΤΟΥΣ ΜΟΙΡΑ»….!!!!!

Γιατί θέλουν δε θέλουν, τα ΨΕΥΔΉ ΤΟΥς ΑΠΟΤΕΛΈΣΜΑΤΑ, τα αμφισβητεί η ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ και η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ του Σύμπαντος,
την οποία και κατ’ εξακολούθηση ΠΑΡΑΒΙΑΣΑΝ.

Εμείς οι σοφοί Έλληνες λέμε: «ΜΙΑ του κλέφτη, ΔΥΟ του κλέφτη, ΤΡΕΙΣ και η κακή του μοίρα».
Τωρα έρχεται η «ΚΑΚΗ ΤΟΥΣ ΜΟΙΡΑ»..!!!!

Ιωάννης Λαμπρόπουλος
Συγγραφέας-ερευνητής-αρθρογράφος
Giannis_lampropoulos@yahoo.com

Πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ: ΤΟΥΣ ΕΓΙΝΕ ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΝΑ ΒΓΑΖΟΥΝ ΟΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΛΠΗ, ΑΛΛΑ ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ «ΤΡΕΙΣ ΚΑΙ Η ΚΑΚΗ ΤΟΥΣ ΜΟΙΡΑ»..

Σύλλογος Φίλων των Απανταχού Κρυπτοχριστιανών: «Αυτή η πάμφτωχη μάνα αγίασε! Και ξέρεις το λόγο;»

Ήταν κάποια γυναίκα πάμφτωχη σ’ ένα μικρό χωριό της Αιτωλοακαρνανίας και είχε τρία παιδιά.
Κατάφερε να τα μεγαλώσει με απίστευτες στερήσεις και δυσκολίες, όμως, με μία μοναδική αξιοπρέπεια!
Αυτή ήταν η κυρα – Βασιλική.
Πέθανε παραμονή της Παναγίας του 1998.
Την επόμενη μέρα, 15 Αυγούστου, το φτηνό φέρετρο με την σωρό της, που ήταν πάνω στην καρότσα του μικρού αγροτικού ημιφορτηγού του ιερέα, κατευθυνόταν προς το κοιμητήριο.
Στην πορεία της κηδείας ακολουθούσαν μερικοί συγχωριανοί της και συζητούσαν για τα βάσανα που είχε περάσει όσο αυτή ζούσε, όταν, ξαφνικά, ευωδίασε όλος ο γύρω τόπος:
χιλιάδες άνθη και λουλούδια να υπήρχαν, πραγματικά, δεν θα μύριζαν τόσο!!!
Όλοι τους, παραξενεύτηκαν και απόρησαν.
Αλλά δεν είχαν καμμία εξήγηση να δώσουν γι’ αυτό.
Ανάμεσα σ’ εκείνους που την συνόδευαν, ήταν και ένα πνευματικό τέκνο του μακαριστού Πατρός Γέροντος Αμβροσίου Λάζαρη (1912 – 2006), χαρισματικού Πνευματικού της Ιεράς Μονής Δαδίου.
Μετά από λίγες μέρες από αυτό το θαυμαστό, αλλά, για πολλούς ανεξήγητο γεγονός, πήγε προς τον θεοφώτιστο Γέροντα Αμβρόσιο αυτό το πνευματικό του τέκνο, αναφέροντάς του το όλο συμβάν.
Πολύ λακωνικά και επιγραμματικά, του είπε μονάχα ότι:
– Μία γυναίκα πέθανε και ευωδίασε ο τόπος. Αυτό, μόνο..
Ο Γέροντας Αμβρόσιος, στην αρχή, έμεινε σιωπηλός. Έπειτα, μπήκε μέσα στο δωμάτιό του, έμεινε για λίγο εκεί, και μετά επέστρεψε. Λέγοντας τα παρακάτω εξηγηματικά και κατατοπιστικά λόγια:
– Αυτή, αγίασε! Και ξέρεις τον λόγο; Γιατί ποτέ στην ζωή της δεν παραπονέθηκε! Τέτοιους ανθρώπους θέλει ο Θεός! Για να γεμίσει τον Παράδεισο και να κάνει την Δευτέρα Παρουσία. Κατάλαβες;…

πηγή: το κοθόνι
http://o-nekros.blogspot.com/ 

Πηγή: Σύλλογος Φίλων των Απανταχού Κρυπτοχριστιανών: «Αυτή η πάμφτωχη μάνα αγίασε! Και ξέρεις το λόγο;»

«Είμαι ο προφήτης Ηλίας. Να κηρύξεις σε όλους να μετανοήσουν, να μην βλασφημούν»

Σημεία Καιρών

Ένας στρατιώτης στην Ήπειρο, έκαμε τη σκοπιά του στον στρατώνα και περί τα μεσάνυκτα άκουσε βήματα ανθρώπου να τον πλησιάζουν. Υπέθεσε ότι επρόκειτο για έφοδο του αξιωματικού.

Δείτε την αρχική δημοσίευση 271 επιπλέον λέξεις

Σύλλογος Φίλων των Απανταχού Κρυπτοχριστιανών: Κάποιος μεγαλόσχημος μοναχός του Αγίου Όρους, πέταξε το ράσο και πήγε στον κόσμο, για να ζήσει τη ζωή του.

Κάποιος μεγαλόσχημος μοναχός του Αγίου Όρους, πέταξε το ράσο και πήγε στον κόσμο, για να ζήσει τη ζωή του.
Έζησε άσωτα με πολλές σαρκικές αμαρτίες και τελικά παντρεύτηκε. Απέκτησε 2 αγόρια και κάποια μέρα πήγε με την οικογένειά του για μπάνια στη θάλασσα.Στην παραλία, καθώς ήταν ξαπλωμένος κάτω από την ομπρέλα, το μικρό του αγόρι του λέει:
– Μπαμπά, τί είναι αυτός ο σταυρός στο στήθος σου; Και τα κόκκινα γράμματα πάνω σε αυτόν, τι λένε;
Ο πατέρας συγκλονίστηκε από την αποκάλυψη του γιού του. Ζήτησε να επιστρέψουν στο σπίτι τους και εκεί κλειδώθηκε στο δωμάτιο του και όλο το βράδυ έκλαιγε…

Την άλλη μέρα εξομολογήθηκε και του είπε ο πνευματικός:
– Ο Χριστός παρότι Τον αρνήθηκες κατά επανάληψη και συνειδητά, εξακολουθεί να σε αγαπά αμείωτα! Όσο άπειρα σε αγαπούσε, όταν ήσουν μοναχός, άλλο τόσο σε αγαπά και τώρα!
Αυτά τα λόγια, τον χτύπησαν στο φιλότιμο. Γι’ αυτό αποκάλυψε στην γυναίκα του όλη την αλήθεια και συμφώνησαν να χωρίσουν με κοινή συναίνεση. Αυτός γύρισε πίσω στο μοναστήρι, ενώ η γυναίκα του έγινε αργότερα μοναχή, εφόσον πρώτα τακτοποίησε τα παιδιά τους.
Μετά από 17 χρόνια, επισκέφτεται ο γιός του μοναχού που είχε δει τα γράμματα στο στήθος του πατέρα του, το Άγιο Όρος και συγκεκριμένα τη μονή όπου μόναζε ο πατέρας του, χωρίς να το ξέρει.
Πάει στον ηγούμενο της μονής και ζητάει να εξομολογηθεί. Μετά την εξομολόγηση, ρωτάει τον ηγούμενο:
– Πάτερ, ψάχνω να βρω τον πατέρα μου. Έγινε μοναχός και τόσα χρόνια, δεν ξέρω που βρίσκεται. Μήπως μπορείτε να με βοηθήσετε;
Ο ηγούμενος κατάλαβε ποιανού γιός ήταν το παιδί αυτό και προσπάθησε επιμελώς να κρύψει τα δάκρυα της συγκίνησής του και του είπε:
– Παιδί μου κάτσε και σήμερα εδώ να ενημερωθώ και θα σε πω αύριο.
Πήγε ο ηγούμενος στον μοναχό – πατέρα του γιού, να τον ενημερώσει και του λέει:
– Τέκνο μου, ήρθε ο γιός σου ο μικρός στο μοναστήρι και σε ψάχνει. Θα ήθελες να τον δεις;
Εκείνος φανερά συγκινημένος και συνάμα προβληματισμένος του είπε:
– Γέροντα είδα τον άγγελο φύλακά μου και με αποκάλυψε, ότι σε 3 μέρες αναχωρώ στον άλλο κόσμο! Πες στο παιδί μου, ότι θα με δει σε 3 μέρες! Και όταν θα κοιμηθώ, τότε θα τον αποκαλύψεις, ότι εγώ ήμουν ο πατέρας του! Διότι θέλω να βάλω έναν κανόνα στον εαυτό μου, για όλα αυτά που έκανα στη ζωή μου…
Η πράξη του μοναχού, είναι πράξη τελείας μετάνοιας και η άρνησή του, να μην δει το παιδί του, είναι ανωτέρα αγάπη!
Ο ηγούμενος πήγε στο παιδί, το έπεισε να μείνει άλλες 3 μέρες στο μοναστήρι. Στην κηδεία που έγινε σε 3 μέρες, ο γιός παρευρέθηκε και ομολόγησε στον ηγούμενο:
– Γέροντα τέτοια κηδεία πρώτη φορά βλέπω! Άγιο λείψανο αυτός ο καλόγερος! Αυτός είναι καλόγερος!
Και όταν τον έθαψαν, ο ηγούμενος έκανε την μεγάλη αποκάλυψη στο γιό:
– Παιδάκι μου αυτός ο καλόγερος… ήταν ο πατέρας σου!!!

Γέροντας Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα

https://leimwnas.blogspot.com/

Πηγή: Σύλλογος Φίλων των Απανταχού Κρυπτοχριστιανών: Κάποιος μεγαλόσχημος μοναχός του Αγίου Όρους, πέταξε το ράσο και πήγε στον κόσμο, για να ζήσει τη ζωή του.

Οδός Ομήρου 2

23 Απριλίου 2003: Η πράσινη γραμμή ανοίγει μερικώς στην Κύπρο και η διάβαση στην απέναντι μεριά του νησιού είναι πλέον δυνατή. Ένας παππούς, μαζί με τον εγγονό του, αποφασίζει να περάσει την γραμμή με στόχο να αντικρίσει και πάλι το σπίτι του. Πρώτο βραβείο για το Λυκείου και το Γυμνασίου των Ιδιωτικών Εκπαιδευτηρίων Ηρακλείου «Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ» στον διαγωνισμό «Κύπρος-Ελλάδα-Ομογένεια: εκπαιδευτικές γέφυρες, 2016-2017».

Πηγή: Οδός Ομήρου 2

Έκτακτο Παράρτημα: ΕΝΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ !

Η εφέστια ιερά εικόνα της Αγίας Μαρίνας στο μοναστήρι της Άνδρου

Στο τηλέφωνο ο ηγούμενος της Μονής αρχιμανδρίτης Κυπριανός υποσχέθηκε πως θα προσευχηθεί στην Αγία και ευχήθηκε στους γονείς να έχει το παιδί την Αγία Μαρίνα στο χειρουργείο για βοήθεια. Πράγματι με την ευχή του ηγουμένου Κυπριανού στις αποσκευές τους και με ακράδαντη την πίστη για τη βοήθεια της Αγίας Μαρίνας οι δύο γονείς και ο μικρός Ανδρέας μετέβησαν στις ΗΠΑ.
Μετά τις καθιερωμένες προκαταρκτικές εξετάσεις προετοιμασίας ο μικρός Ανδρέας εισήλθε για την πραγματικά πολύ σοβαρή και λεπτή εγχείρηση.

Λίγη ώρα πριν το χειρουργείο παρουσιάστηκε στον ιατρό που θα χειρουργούσε τον μικρό Ανδρέα μία γυναίκα.

Είπε πως είναι γιατρός και παρακάλεσε να παρακολουθήσει την εγχείρηση, επειδή ήταν προσωπική ιατρός του μικρού Ανδρέα. Η συζήτηση της γυναίκας με τον χειρούργο έδειχνε πως κατείχε την ιατρική επιστήμη και δεν άφηνε καμιά αμφιβολία στο χειρούργο να σκεφτεί πως δεν είναι ιατρός.

Εκείνος πάντως της είπε πως δεν επιτρέπεται να βρίσκεται στο χειρουργείο ξένος ιατρός και πως αποτελούσε πρακτική της ιατρικής του ομάδας να μην μετέχουν άλλοι στις λεπτές αυτές εγχειρήσεις.
Η επιμονή όμως της γυναίκας έκαμψε την αρχική αδιαλλαξία του χειρούργου.
Της ζήτησε να αφήσει τα στοιχεία της στη γραμματεία και να εισέλθει στη συνέχεια στο χειρουργείο μαζί του.

Έτσι και έγινε.
Η άγνωστη ιατρός εισήλθε στο χειρουργείο και όχι απλώς παρακολουθούσε αλλά συμμετείχε ενεργά στην εγχείρηση του μικρού Ανδρέα. Αρκετές φορές μάλιστα έδωσε τις κατευθύνσεις για το πώς έπρεπε να προχωρήσει η επέμβαση.
Όλα πήγαν καλά και ο γιατρός αφού την ευχαρίστησε εξήλθε του χειρουργείου.

Το ζεύγος Βασιλείου έτρεξε να πληροφορηθεί για το πώς πήγε η εγχείρηση.
«Όλα πήγαν πολύ καλά» τους είπε. Και πρόσθεσε:
«Δεν μπορώ όμως να καταλάβω πως είχατε μια τέτοια γιατρό για το παιδί σας και ήλθατε σε μένα;»

Οι γονείς έκπληκτοι του απάντησαν ότι δεν είχαν φέρει κάποια γιατρό και δεν γνωρίζουν κάτι σχετικό. Ο χειρούργος όμως επέμενε και τους είπε πως όταν εξήλθε από το χειρουργείο η γιατρός του μικρού Ανδρέα, παρέμεινε για λίγο μέσα με την υπόλοιπη ιατρική ομάδα.
Ως εκ τούτου κάπου εκεί γύρω έπρεπε να είναι και τους προέτρεψε να τη συναντήσουν.

Μάταια όμως έψαχναν να τη βρουν. Η γιατρός είχε εξαφανισθεί…

Σκέφθηκαν πως θα έφυγε και πήγαν μετά την προτροπή του χειρούργου στη γραμματεία να ζητήσουν τα στοιχεία της προκειμένου να την ευχαριστήσουν. Πίστευαν πως ίσως κάποια γιατρός από την Ελλάδα, ή την Κύπρο ευαισθητοποιήθηκε και ταξίδευσε στις ΗΠΑ για να συμβάλλει στην λεπτή χειρουργική επέμβαση.

Με έκπληξη διαπίστωσαν πως η άγνωστη γυναίκα ιατρός είχε υπογράψει με το όνομα Μαρίνα από την Άνδρο (Marina from Andros).

Δεν πίστευαν αυτό που έβλεπαν.
Στέκονταν επί αρκετή ώρα αμήχανοι μπροστά στο θαύμα της Αγίας Μαρίνας.
Τα δάκρυα ευγνωμοσύνης και χαράς πλημμύρισαν τα μάτια τους.

Θυμήθηκαν αυτό που τους είχε πει ο σεβαστός γέροντας και ηγούμενος της ομώνυμης Ιεράς Μονής.
» Πηγαίνετε στην Αμερική και εύχομαι η Αγία Μαρίνα να είναι μέσα στο χειρουργείο »

Την απερίγραπτη χαρά τους για την επιτυχή έκβαση της εγχείρησης και την επαναφορά της υγείας του μικρού Ανδρέα τη μετέφεραν στα ΜΜΕ μιλώντας για το αληθινό θαύμα.

Από τότε έβαλαν ως τάμα να βρίσκονται πάντοτε οικογενειακώς στην Άνδρο την ημέρα της μνήμης της Αγίας Μαρίνας.
Έτσι και πράττουν, ενώ όπως ανέφερε μοναχός της Μονής με τον οποίο συνομιλήσαμε δύο φορές, στα χρόνια που μεσολάβησαν από τότε, η οικογένεια Βασιλείου μεταβαίνει τακτικά από τη Λεμεσό κάθε καλοκαίρι στην Άνδρο για να ευχαριστήσει την Αγία Μαρίνα, που έσωσε τον μικρό Ανδρέα.

Ουδέποτε λοιπόν απουσίασαν τα θαύματα των Αγίων από τη ζωή τής Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, και είθε ο Πανάγαθος Θεός, ό Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, να μας ενισχύει την πίστη μας με τα θαύματα των Αγίων μας.

Ευχαριστούμε θερμώς την κ. Κυριακοπούλου Σπυριδούλα, συνταξιούχο ιατρό, που είχε την ευγενή καλοσύνη να μας ενημερώσει για το ανωτέρω θαύμα. Θερμές ευχαριστίες στον ηγούμενο της Ιεράς Μονής και στην αδελφότητα για τις διευκρινίσεις και τις απαντήσεις στα ερωτήματα που τους θέσαμε.

0,Το τηλέφωνο της Ιεράς Μονής, Αγίας Μαρίνης Άνδρου είναι : 2282024074.
Θαύμα Αγίας Μαρίνας Ηχητικό αρχείο .mp3

Πηγή: Έκτακτο Παράρτημα: ΕΝΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ !

Τα πραγματικά αίτια του μεγάλου ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ των δύο εκκλησιών, του π. Ιωάννη Ρωμανίδη – Cognosco Team

Η γέννησις του Φραγκικού Πολιτισμού περιγράφεται εις επιστολήν του Αγίου Βονιφατίου προς τον Πάπα της Ρώμης Ζαχαρίαν (natione Graecus) το 1741. Οι Φράγκοι είχον διώ­ξει όλους τους Ρωμαίους επισκόπους από την Εκκλησίαν της Φραγκίας και είχαν διορίσει τον εαυτόν τους ως τους επισκόπους και ηγουμένους της Γαλλίας. Ήρπασαν την περιουσίαν της Εκκλησίας και την εχώρισαν εις τιμάρια, των οποίων την επικαρπίαν διένειμαν ως Φέουδα, συμφώνως προς τον βαθμόν που κετείχε έκαστος εις την πυραμίδα της στρατιωτικής ιεραρχίας. Αυτοί οι Φράγκοι επίσκοποι δεν είχον Αρχιεπίσκοπον και δεν είχον συνέλθει εις σύνοδον στα 80 χρόνια από τότε που κατέλαβαν την ιεραρχίαν. Συνήρχοντο δια τα εθνικοεκκλησιαστικά θέματα μαζί με τους βασιλείς και λοιπούς οπλαρχηγούς συναδέλφους τους. Κατά τον Άγιον Βονιφάτιον, ήσαν «αδηφάγοι λαϊκοί, μοιχοί καί μέθυσοι κληρικοί, οι οποίοι μάχονται εις τον στρατόν με πλήρη πολεμικήν εξάρτησιν και με τας χείρας των σφάζουν χριστιανούς και ειδωλολάτρας».

Οι Φράγκοι καταδίκασαν τους Ανατολικούς Ρωμαίους ως «αιρετικούς» και «Γραικούς» ήδη το 794 και το 809, δηλαδή 260 χρόνια ενωρίτερα από το λεγόμενο σχίσμα το 1054. Οι Φρά­γκοι είχαν αρχίσει από το 794 να αποκαλούν τους ελευθέρους Ρωμαίους με τα ονόματα «Γραικοί» και «αιρετικοί» με σκοπό οι υπόδουλοι Δυτικοί Ρωμαίοι να ξεχάσουν βαδμηδόν τους συναδέλ­φους τους εις την Ανατολήν.

Οι Φράγκοι διήρεσαν συγχρόνως τους Ρωμαίους Πατέρες σε λεγομένους Λατίνους και Γραικούς και εταύτισαν τον εαυτόν τους με τους λεγομένους Λατίνους Πατέρες. Έτσι εδημιούργησαν την ψευδαίσδησιν ότι η Φραγκο-Λατινική τους παράδοσις είναι ένα συνεχόμενον μέρος της παραδόσεως των Λατινοφώνων Ρωμαίων Πατέρων. Γενόμενοι οι Δυτικοί Ρωμαίοι δουλοπάροικοι του Φραγκο-Λατινικού Φεουδαλισμού έπαυσαν να παράγουν επισκόπους και ηγουμένους και ολίγους γνωστούς αγίους.

Κατά την διάρκειαν των ετών 1009 με 1046 οι Φραγκο-Λατίνοι αυτοκράτορες της Φραγκίας ίδρυσαν τον σημερινό Παπισμό σε δύο στάδια. πρώτα εγκατέστησαν δια πρώτη φορά αιρετικούς Ρωμαίους πάπες της Ρώμης. Δηλαδή οι εν λόγω πάπες απέκτη­σαν τους θρόνους τους υπό τον όρον ότι αποδέχονται την προσθήκην του Filioque στο Σύμβολον της Πίστεως. Το δεύτερον στάδιον άρχισε το 1046 όταν ο Φράγκος Αυτοκράτωρ Ερρίκος Γ’ (1049-1056) αντικατέστησε τον Ρωμαίον πάπα Γρηγόριον ΣΤ’ (1045-1046) με τον Φραγκο-Λατίνον πάπα Κλήμεντα Β’ (1046-1047). Από τότε μέχρι σήμερον οι πάπες είναι σχεδόν όλοι Τεύτονες ανήκοντες στην τάξιν των Φραγκο-Λατίνων ευγενών κατα­κτητών της Δυτικής Ρωμαιοσύνης.

Επομένως το λεγόμενο σχίσμα μεταξύ Εκκλησιών Δύσεως και Ανατολής δεν έγινε μεταξύ Δυτικών και Ανατολικών Ρωμαίων, αλλά μεταξύ των Φράγκων κατακτητών των Δυτικών Ρωμαίων και των ελευθέρων Ρωμαίων της Δύσεως και της Ανατολής. Μάλιστα το 1054 οι Κέλτες και οι Σάξωνες της Αγγλίας και οι Ρωμαίοι της Αραβοκρατουμένης Ισπανίας και Πορτογαλίας ήταν Ορθόδοξοι.

Ήδη από τον 8ον αιώνα άρχισαν οι Φράγκοι να κατηγορούν τους ελευθέρους Ρωμαίους της Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης ως «αιρετικούς» και «Γραικούς» στα θέματα των εικό­νων και του Filioque. Οι Φράγκοι ήταν τότε τελείως βάρβαροι και αγράμματοι, όπως είδαμεν. Οι τότε Ρωμαίοι πάπες απλώς διεμαρτυρήθησαν, αλλά ακόμη δεν κατεδίκασαν τους Φράγκους από φόβον αντιποίνων με σφαγές μάλιστα, όπως μας πληροφορεί ο άγιος Βονιφάτιος το 741. Ίσως ήλπιζαν οι Ρωμαίοι ότι θα ημπο­ρούσαν εν καιρώ να επιβληθούν στους Φράγκους όπως κάμνει κανείς επάνω σε πείσμονα παιδιά. Αλλά οι Ρωμαίοι της Πρεσβυ­τέρας Ρώμης, αλλά ούτε και οι Ρωμαίοι τής Νέας Ρώμης, ούτε καν υποπτεύθηκαν ότι οι Φράγκοι από σκοπού προκαλούσαν μόνιμον σχίσμα ως μέρος της αμυντικής τους στρατηγικής κατά της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και των σχεδίων τους δια παγκόσμιον κυριαρχίαν.

Οι Ρωμαίοι πάπες δεν είχαν άλλην εκλογήν από το να ανεχθούν την Φραγκικήν κυριαρχίαν με σκοπόν να βοηθήσουν με την σύνεσίν τους τους υποδούλους αδελφούς τους και να εξασφαλίσουν την σχετικήν ελευθερίαν του Πατριαρχείου τους και αυτήν των Ρωμαίων πολιτών της Παπικής Ρωμανίας, δηλα­δή του Παπικού Κράτους.

Με την εμφάνισιν των Ψευδο-Ισιδωρείων Δια­τάξεων περί το 850 οι Ρωμαίοι Πάπες άρχισαν να αισθάνωνται αρκετά ισχυροί. Απαίτησαν δυναμικά πλέον από την Φραγκικήν ηγεσίαν να δεχθούν 1) πιο πολιτισμένους κανόνες καλής συμπεριφοράς έναντι της υποδούλου Ρωμαιοσύνης και 2) την απαλλαγήν της Φραγκικής ιεραρχίας από τους Φράγκους ηγεμόνες και την υποταγήν της εις τον Ρωμαίον Πάπα της Ρώμης.

Μέσα στα πλαίσια αυτά ο Ρωμαίος Πάπας Ιωάννης Η’ έλαβε μέρος στην Η’ ΟΙκουμενικήν Σύνοδον του Μεγάλου Φωτίου το 879 στην Κων/πολιν Νέαν Ρώμην, η οποία κατεδίκασε τας Φραγκικάς αιρέσεις περί εικόνων και του Filioque, χωρίς να κατονομάση τους εν λόγω αιρετικούς από φόβον να μη κινδυνεύη το έργον που άρχισε το 850.

Αλλά αι προσπάθειαι βάσει των εν λόγω Διατάξεων έφεραν τελικά το αντίθετον αποτέ­λεσμα. Οι Φραγκο-Λατίνοι αντέδρασαν δυνα­μικά στην δημοφιλίαν των Διατάξεων αυτών. Άρχισαν να σχεδιάζουν και να εφαρμόζουν τα σχέδια τους δια την εκδίωξιν των Ρωμαίων από την εκκλησιαστικήν και την πολιτικήν εξουσίαν της Παπικής Ρωμανίας και την αντικατάστασιν των Ρωμαίων Παπών από Φραγκο-Λατίνους Πάπες.

Οι Φραγκο-Λατίνοι άρχισαν την τελικήν τους επίθεσιν κατά της ελευθερίας, της Ορθοδοξίας και της Ρωμαϊκότητος του Πατριαρχείου της Πρεσβυτέρας Ρώμης κατά το 973 μέχρι το 1003. Ολοκλήρωσαν την εκδίωξιν του Ορθοδόξου δόγματος το 1009-1012 μέχρι το 1046. Τελικά αφάνισαν πλήρως την Ρωμαϊκότητα του Πατριαρχείου της Ρώμης το 1046 αφού την κατέλαβαν οι Φραγκο-Λατίνοι πάπες.

Δια τούτο από την εποχήν αυτήν οι Ορθόδοξοι Ρωμαίοι ονομάζουν τον πάπα αιρετικόν, Φράγκον καί Λατίνον καί την εκκλησίαν του Φραγκικήν καί Λατινικήν. Παραταύτα οι καθηγηταί των Θεολογικών Σχολών της Χάλκης, Αθηνών και της Θεσσαλονίκης βάπτισαν τον Φραγκο-Λατίνον πάπα με το όνομα «Ρωμαί­ον» και την εκκλησίαν του «Ρωμαϊκήν». Τούτο διότι οι Φραγκο-Λατίνοι Πάπες συνέχισαν να χρησιμοποιούν τα Ρωμαϊκά ονόματα των Ρωμαίων παπών γενόμενοι πάπες, ως και ονό­ματα Ρωμαίος πάπας και Ρωμαϊκή Εκκλησία, δια να συνεχίζουν οι υπόδουλοι Δυτικοί Ρωμαί­οι να νομίζουν ότι έχουν ακόμη τον εθνάρχην τους στην Ρώμην. Γενόμενοι οι Νεο-Έλληνες και αυτοί υπόδουλοι στην Φραγκο-Λατινικήν παράδοσιν ονομάζουν και αυτοί τον πάπα με Ρωμαϊκά ονόματα.

Από όλα τα ανωτέρω σημειωθέντα φαίνεται σαφώς ότι ο καθορισμός του σχίσματος το 1054, εντός της πλαστογραφημένης διακρίσε­ως μεταξύ «Ανατολικών Γραικών» και «Δυτικών Λατίνων», δεν είναι σωστός. Το σχίσμα άρχισε το 794 ως καλά σχεδιασμένο αμυντικό και επιθετικό κατασκεύασμα των βαρβάρων και αγραμμάτων Φράγκων. Το 1054 ήτο μόνον μία από τας μετέπειτα εκδηλώσεις ενός σχί­σματος, το οποίον ήδη υπήρχε από την εποχή που οι Φράγκοι απεφάσισαν το 794 να προκα­λέσουν σχίσμα με τους ελευθέρους Ρωμαίους που δια πρώτην φοράν ονόμασαν «Γραικούς» και «αιρετικούς» δια λόγους πολιτικούς και στρατιωτικούς. Η Εκκλησία της Πρεσβυτέρας Ρώμης ηγωνίσθηκε ηρωικά να παραμείνη ηνω­μένη με την Νέαν Ρώμην μέχρι το 1009.

Από το 794 μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνος οι Φράγκοι, οι Φραγκο-Λατίνοι και το Βατικανό, ουδέποτε παρεξέκλιναν από την γραμμήν τους ότι οι Ανατολικοί Ρωμαίοι είναι «Γραικοί» και «αιρετικοί». Τούτο ήτο τόσον έκδηλον στην νεανική ηλικία του γράφοντος όταν εσπούδαζε στο γυμνάσιον της Νέας Υόρκης. Στα παπικά βιβλία Απολογητικής οι Ορθόδοξοι περιεγράφοντο ως αιρετικοί και χωρίς αγίους και θαύματα. Έτσι ισχυρίζοντο ότι οι τελευταίοι Πατέρες της Εκκλησίας των Ορδοδόξων ήταν οι Άγιοι Ιωάννης Δαμασκηνός (περίπου 675-749) και Θεόδωρος Στουδίτης (759-826).

Επίσης οι Φραγκο-Λατίνοι και ο Παπισμός τους συνέχισαν τας κατακτήσεις τους που πάντοτε συνοδεύοντο από την εξόντωσιν ή εκδίωξιν των Ορθοδόξων επισκόπων και την υποδούλωσιν των πιστών δια της μεταβολής τους στην κατάστασιν δουλοπαροίκων με την πλήρη αφαίρεσιν της γεωκτησίας τους. Αυτό δεν το έκαναν ποτέ ούτε οι Άραβες και ούτε οι Τούρκοι Μουσουλμάνοι.

Αλλά ακόμη μέχρι αρχάς του 20ου αιώνος το Βατικανό ενεργούσε κατά τον ίδιον τρόπον. Το 1923 η Ιταλία απέκτησε από την Τουρκίαν τα Δωδεκάνησα με την Συνθήκην της Λωζάνης. Το Βατικανό έδιωξε όλους τους Ορθοδόξους επισκόπους και τους αντικατέστησε με Φραγκο-Τοσκάνους και Λογγοβάρδους που από το 1870 είχαν υποδυθεί την ταυτότητα του μέχρι τότε ανυπάρκτου Ιταλικού έθνους. Ήλπιζε το Βατικανό ότι οι Ορθόδοξοι πιστοί θα αποδε­χθούν τελικά κληρικούς χειροτονημένους απ’ αυτούς τους επισκόπους του δια να μη μείνουν χωρίς κληρικούς και μυστήρια. Η κατάστασις άλλαξε όταν τα Δωδεκάνησα ενώθηκαν με την Ελλάδα το 1947 και επανήλθαν εις τας θέσεις τους οι επίσκοποι του Οικουμενικού Πατριαρ­χείου της Νέας Ρώμης Κων/πόλεως.

Αλλά κατά τα μέσα του 20ου αιώνος τούτου το Βατικανό εγκαινίασε μίαν πρωτότυπον τακτικήν. Περιέργως ανεγνώρισε τα μυστήρια της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Όταν έγινε η Βατικάνειος πράξις αυτή μέσω της Συνόδου του Βατικανού Β’ (1962-1965) ορισμένοι Ορθόδοξοι κατάλαβαν ότι πρόκειται δια παγίδα. Άλλοι εχάρηκαν. Μερικοί μάλιστα «Ορθόδοξοι» στο εξωτερικό ενόμισαν ότι η χειρονομία αυτή έδω­σε κύρος όχι μόνον στα μυστήρια, αλλά και στην ταυτότητά τους ως θρησκευτική ηγεσία. Εν συνεχεία το Φανάρι και το Βατικανό προέ­βησαν την 7η Δεκεμβρίου 1965 σε κοινήν άρσιν των αναθεμάτων του 1054. Δια το Βατικανό τούτο απετέλεσε πράξιν μυστηριακής κοινωνίας βάσει της υπ’ αυτού αναγνωρίσεως των Ορθοδόξων μυστηρίων. Εξ’ επόψεως Ορθοδόξου ήταν μία πράξις του Φαναρίου δια την οποίαν κινδυνεύει να χάση το εντός της Ορθοδοξίας προεδρείον του αν αποδειχθή ότι με την πράξιν αυτήν αναγνώρισε ή ανέχεται ή συμφωνεί με τας αιρέσεις των 13 Φραγκο-Λατινικών «Οικουμενικών Συνόδων». Αν ήτο μία απλή πράξις καλής θελήσεως δια να διευκολυνθή ο διάλογος που επρόκειτο τότε να αρχίση, έχει καλώς.

Πάντως όσον άφορα στο Βατικανό το θέμα έχει ως εξής. η μεταβολή της τακτικής του Βατι­κανού από «πόλεμο» και «διάλογο» σε τακτική «αναγνωρίσεως των Ορθοδόξων μυστηρί­ων» είναι μία πραγματικότης. Αλλά το ότι το Φανάρι αμέσως ανταπέδωσε με την από κοινού μετά του Βατικανού σύγχρονον άρσιν των ανα­θεμάτων του 1054 την 7.12.65 σημαίνει ότι η κοινή πράξις αυτή ήτο αποτέλεσμα μυστικών συνεννοήσεων μεταξύ των δύο. Δηλαδή η πρά­ξις ήτο μονόπλευρος μόνον με την έννοιαν ότι δεν συμμετείχε ολόκληρος η Ορθοδοξία, αλλά μόνον το Φανάρι. Το ότι σχεδόν σύσσωμα χαι­ρέτησαν την πράξιν οι υπόλοιποι Ορθόδοξοι ως πράξιν καλής θελήσεως, δεν έχει καμμίαν δογματικήν σημασίαν. Αι αιρέσεις του Βατικα­νού παραμένουν.

Τι επιδιώκει το Βατικανό θα εξαρτηθή από τι θα κάνη με τας (13) Φραγκο-Λατινικάς Οικου­μενικάς του Συνόδους που προσέθεσε στας 7 Ρωμαϊκάς Οικουμενικάς Συνόδους μαζί με την Σύνοδον του 869 που καθήρεσε τον Μέγαν Φώτιον. Μάλιστα θεωρεί την Σύνοδον του 869 κατά του Μεγάλου Φωτίου ως την Η’ Οικουμενικήν της Σύνοδον.

(Εκ της μελέτης του π. Ιωάννου Ρωμανίδου «Ορθόδοξος και Βατικάνειος Συμφωνία περί Ουνιτισμού» δημοσιευθείσης εις τον τόμον «Καιρός», αφιέρωμα στον καθηγητή Δαμιανό Δόικο, Θεσσαλονίκη 1995).

impantokratoros.gr

Πηγή: Τα πραγματικά αίτια του μεγάλου ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ των δύο εκκλησιών, του π. Ιωάννη Ρωμανίδη – Cognosco Team

Σύλλογος Φίλων των Απανταχού Κρυπτοχριστιανών: Η Γερόντισσα Ευλαμπία Ρωμανίδου

Σαν αρχή…
Όταν την δεκαετία του ’50 ο μακαριστός καθηγητής της θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης πατήρ Ιωάννης Ρωμανίδης παρουσίασε τις θεολογικές του θέσεις στον Ελλαδικό χώρο,
οι “παραδοσιακοί” καθηγητές εξανέστησαν με τον τρόπο που προσέγγιζε την σκέψη των Πατέρων. Πολύ γρήγορα η δυσπιστία έδωσε τη θέση της στην αποδοχή και στη συνέχεια στην πλήρη αναγνώριση του πατρός Ιωάννη ως ενός ικανότατου αλλά και “παραδοσιακού” θεολόγου. Στις μέρες μας η Θεολογία του απασχολεί τόσο πολύ τους Ορθοδόξους θεολόγους και πάνω σε αυτή στηρίζονται οι επίσκοποι, οι ιερείς και οι λαϊκοί που θέλουν να ορθοτομούν λόγο αληθείας….

Ποια ήταν άραγε η προσφορά του πατρός Ιωάννη στην ελλαδική θεολογική Επιστήμη και γενικότερα στην Ορθόδοξη Θεολογία; Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η συνεισφορά του είναι η διατύπωση μιας επιστημονικής Μεθοδολογίας της Θεολογίας. Διατύπωσε τρόπους και μεθόδους, “κλειδιά ερμηνείας”, με τα οποία κατανοούνται οι πατέρες της Εκκλησίας.

Σε όσους είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν τον πατήρ Ιωάννη Ρωμανίδη εδημιουργείτο εύλογα ένα ερώτημα. Πώς αυτό το “αμερικανάκι” με τις σπουδές σε διάσημα Πανεπιστήμια και σε Παπικά Κολέγια που δεν γνώρισε σχεδόν ποτέ από κοντά τον Ορθόδοξο Μοναχισμό, μπόρεσε να βρει πρωτότυπους δρόμους σύνδεσης της ακαδημαϊκής θεολογίας και της ησυχαστικής θεολογικής παράδοσης;…

Είναι γνωστό ότι ο πατήρ Ιωάννης διέθετε μια εξαιρετική ικανότητα να παρατηρεί και να αναλύει τα φαινόμενα, να τα κατατάσσει και να τα συστηματοποιεί. Αυτή η ικανότητά του όμως δεν θα αρκούσε να δημιουργήσει το φαινόμενο “Ρωμανίδη” αν δεν συνδυαζόταν με την Καππαδοκική καταγωγή του και δεν είχε την προσωπικότητα της μητέρα του Ευλαμπίας Ρωμανίδου, ως “δείγμα” των ορατών αποτελεσμάτων της αδιάλειπτης νοεράς Ευχής.

Ας δούμε λοιπόν αυτή την προσωπικότητα.

Η καταγωγή

Η Ευλαμπία Ρωμανίδου κατήγετο από την Ρωμαϊκὴ Καστρόπολη της Παλαιάς Αραβησσού της Καππαδοκίας. Μια περιοχή που ποτέ δεν έπαψε να συζητάει θεολογικά, ακόμα και μετά τους μεγάλους Καππαδόκες πατέρες (Βασίλειο το Μέγα, Γρηγόριος Θεολόγο και Γρηγόριο Νύσσης).
Γεννημένη πριν από την καταστροφή (το 1895) μεγάλωσε σε ένα χώρο βαθιάς πίστης. Στο χώρο αυτό η Ορθοδοξία ήταν η πρώτη αξία, η γλώσσα και η καταγωγή το δευτερεύον. Ανήκε σ’ εκείνο το μεγαλειώδη λαό των Καραμανλήδων. “Οι Ορθόδοξοι Έλληνες χριστιανοί της Καππαδοκίας (Καραμανλήδες) ήταν σε πολλά μέρη Τουρκόφωνοι δια τον εξής λόγο: Ο Τούρκος κατακτητής, προκειμένου να τους επιτρέψει να επιβιώσουν, τους έθεσε δια σπάθης τον εξής όρο: “Ή την θρησκεία, ή την γλώσσα σας”. Δηλαδή έπρεπε οι Καππαδόκες Έλληνες Ορθόδοξοι ή να αλλαξοπιστήσουν εξισλαμιζόμενοι (και κρατούντες την Ελληνική τους γλώσσα) ή να παραμείνουν στην πίστη των πατέρων τους, αλλά να αλλάξουν την γλώσσα τους, υιοθετούντες την Τουρκική. Σοφώς φερόμενοι, προτίμησαν το δεύτερο, διαφυλάττοντες την αγία Ορθόδοξο πίστη τους και θυσιάζοντες την Ελληνική γλώσσα”. [1]
Δημιούργησαν έτσι έναν ανεπανάληπτο πολιτισμό, [2] τον Καραμανλήδικο, που με την δική του ελληνική γραφή, τα σημαντικά μνημεία του, τα μοναδικά ήθη και έθιμά του μετέφρασε το Ορθόδοξο Βίωμα των ασκητών και των Αγίων σε καθημερινή πράξη. Το θεολογικό “μοντέλο” του Καππαδόκη είναι η μίμηση των αυστηρών ησυχαστών, όπως των στηλιτών Αγίων Συμεών και Δανιήλ, του Αγίου Αλεξίου του Ανθρώπου του Θεού κ. ά. [3]. Το κέντρο της κοινωνικής ζωής ήταν ο ναός και πνευματικό κατόρθωμα ήταν η άσκηση στην νοερά προσευχή. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι η αναπνοή της Καππαδοκίας ήταν στο ρυθμό της Ευχής: Κύριε Ιησού Χριστέ (εισπνοή), ελέησόν με (εκπνοή)…
Μέσα σε αυτό το πνευματικό περιβάλλον μεγάλωσε η Ευλαμπία Ρωμανίδου.

Τα παιδικά χρόνια

Τα παιδικά χρόνια της γερόντισσας Ευλαμπίας ήταν μέσα στον πόνο. Πόνος βαθύς, αλλά και σωτήριος. Δωδεκάχρονο κοριτσάκι γνώρισε την φοβερή σφαγή των γονέων της, ένα γεγονός που τα παιδικά μάτια το τύπωσαν βαθιά μέσα στην ψυχή της. Εντούτοις η εμπειρία αυτή, αντί να αποβεί καταστρεπτική για την Ευλαμπία, ήταν το ουράνιο μήνυμα για να “πάρει την καλή στροφή ”, να αγαπήσει το Χριστό και την Εκκλησία.
Κοινωνικά η Ευλαμπία έμεινε ορφανή, αλλά πνευματικά απέκτησε μια παντοδύναμη προστασία. Η βασίλισσα των Ουρανών, η των “ορφανών βοηθός” την πήρε κάτω από την δική της σκέπη. Με θαυμαστή απλότητα για τις τόσο μεγαλειώδεις εμπειρίες, μιλούσε αργότερα στις μοναχές η γερόντισσα και έλεγε πως της παρουσιαζόταν η Παναγία, πως την έπαιρνε από το χέρι και την έσωζε από διαφόρους ψυχικούς κινδύνους. Από γλέντια που γινόταν γύρω της και την εμπόδιζε, την απομάκρυνε. Μετά της ερχόταν πολύ διάθεση για προσευχή. Έτσι από μικρό παιδάκι επικοινωνούσε δια της προσευχής με το Θεό!…
Άραγε τι είδους προσευχή να έκανε η μικρή ορφανή Ευλαμπία; Σε μια έγγραφη εξομολόγηση που άφησε [4], λέει τα εξής: “Δώδεκα χρονών που ήμουν, η προσευχή που έκανα αυτή ήταν. Παράκληση, Εξάψαλμος, Απόδειπνο, Παλαιά και Καινή Διαθήκη. Έτσι περνούσα το χρόνο μου. Αυτούς τους λόγους δεν τους άφηνα από το μυαλό μου νύχτα και μέρα. Κύριε Αγαθέ, τα αγαθά σου μη μου στερήσεις, από κάθε τι, να ακούω τα λόγια σου. Από απρεπή πράγματα με την βοήθειά σου Κύριε μου, φύλαξέ με. Κύριε, κατά την εντολή σου, όπως ξέρεις εσύ Κύριε, ο λάρυγγάς μου, ο,τι λέει δικό σου να είναι. Η Βασίλισσα η Παναγία μας, με τις πρεσβείες της και των αγίων… Και από όλους αυτούς Ευλογητός είσαι εις τους αιώνας των αιώνων Αμήν.”

Στην προσφυγιά

Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή έρχεται στην Ελλάδα και εγκαθίσταται στον Πειραιά. Παντρεύεται τον συμπατριώτη της τον Σάββα Ρωμανίδη που ήταν ράφτης και αποκτά το πρώτο της παιδί, αγόρι. Το έχει ταμένο στον επίσης πρόσφυγα, άγιο Ιωάννη το Ρώσο. Αξιώνεται, όταν το παιδί έγινε 2 ετών, να πραγματοποιήσει το τάμα της και να το βαπτίσει – τον μετέπειτα ιερέα Ιωάννη – στο Προκόπι Εύβοιας.
Η ζωή στην Ελλάδα είναι δύσκολη και η οικογένεια Ρωμανίδη μεταναστεύει το 1927 στην Αμερική. Η πολυπολιτισμική κοινωνία, με την ποικιλόχρωμη θρησκευτικότητα και τις διαφορετικές αξίες δεν την επηρέασαν, αντίθετα της έδωσαν την πρόκληση για ιεραποστολή. Πολεμάει με τις, όποιες δυνάμεις διαθέτει, τον Προτεσταντικό περίγυρο. Η θερμότητα της πίστης της κάνει εντύπωση.
Οι αιρετικοί διαβλέπουν ότι θα είναι μεγάλη επιτυχία γ’αυτούς αν προσηλυτίσουν στις ιδέες τους αυτήν την Καππαδόκισσα με την πολλή πίστη. Δεν παραγνωρίζουν και το αξιόμαχο της αντιπάλου. Οργανώνουν έτσι πραγματική “επιχείρηση” για τον προσηλυτισμό της, στην οποία συμμετέχουν 10-15 άτομα. Την επισκέπτονται και προσπαθούν μέσα από την Αγία Γραφή, με τα γνωστά τους επιχειρήματα, να την κλονίσουν. Η Ευλαμπία έχει άλλα μεγαλύτερα και ακαταμάχητα επιχειρήματα. Τους αφήνει για λίγο μόνους και καταφεύγει στους Αγίους, που έχει στο “εικονοστάσι” του δωματίου της. Προσεύχεται με θέρμη να την φωτίσει ο Θεός. Και Ω! Του θαύματος! Μια δυνατή βοή βγαίνει από τις εικόνες. Την ακούν και οι Προτεστάντες και τρέπονται σε άτακτη φυγή. Έκτοτε δεν την ξαναενόχλησαν.

Ιεραπόστολος

Η σημερινή νεοεποχίτικη νοοτροπία απαιτεί να δεχόμαστε τους άλλους όπως είναι, χωρίς να τους διαφωτίζουμε για την πλάνη τους. Η γερόντισσα Ευλαμπία δεν γνώριζε από αυτές τις ψεύτικες γλυκερότητες. Είχε βεβαιωθεί ότι η μόνη αλήθεια είναι η Ορθόδοξη Πίστη και δεν υπάρχει άλλος τρόπος σωτηρίας από το Ορθόδοξο Άγιο Βάπτισμα. Έτσι, όταν έμαθε ότι η κόρη της Παρθενία παντρεύτηκε στην Ν. Ζηλανδία έναν ετερόδοξο, τον Malcolm, ανώτερο κρατικό υπάλληλο, διέγνωσε ποιο ήταν ακριβώς το καθήκον της.
Πηγαίνει στην Ν. Ζηλανδία – σημειωτέον ότι οι γονείς του πατρός Ιωάννη δεν έμαθαν ποτέ αγγλικά – και μένει εκεί μέχρις ότου να κατηχήσει σωστά το γαμπρό της και να τον βαπτίσει ορθόδοξο με το όνομα Μάρκος. Κι επειδή, έλεγε, ότι για να είσαι Ορθόδοξος δεν αρκεί να είσαι βαπτισμένος, αλλά πρέπει και να κοινωνάς, δεν εγκαταλείπει την Νέα Ζηλανδία πριν να εκπληρώσει και τον άλλο ιερό σκοπό της: Να ιδρύσει Ορθόδοξη Εκκλησία στο Christchurch, την δεύτερη μεγάλη πόλη της χώρας αυτής.

Η μάνα
Η Ευλαμπία ήταν νοικοκυρά και ασκήτρια. Ως μάνα ήταν αυτή που καθόριζε το πνευματικό περιβάλλον της οικογένειάς της. Ήταν αυτή που μετέδωσε στα παιδιά της από πολύ νωρίς το ασκητικό φρόνημα. Γράφει ο ίδιος ο πατήρ Ιωάννης Ρωμανίδης: «Θυμάμαι, που η μάνα μου μού έλεγε· ‘‘Παιδί μου, άνθρωπος άγιος με το ζόρι δεν γίνεται. Πρέπει να το θέλεις!’’» Για να προσθέσει στον λόγο της μητέρας του, «δεν μπορεί βέβαια άνθρωπος με το ζόρι να γίνει άγιος, ο καθένας πρέπει να επιλέξει τον δρόμο της ασκητικής θεραπείας». Αυτός ο λόγος περί ασκητικής θεραπείας του πατρός Ιωάννη φανερώνει μία συνέχεια και μία εμπειρική γνώση Θεολογίας, που είχαν όλοι οι πιστοί που είχαν φτάσει στο στάδιο του φωτισμού.
Θυμάται πάλι: Κάποτε ρώτησα τη μάνα μου· «Μάνα, τώρα που έγινες 90 ετών, τι συμβουλή θα έδινες σ᾽ εμένα το γιο σου, που αξιώθηκα να γίνω και Δεσπότης;» Μού απάντησε: «Να προσέχεις, γιε μου, να μην γύρει ο νους σου!»
Δηλαδή βλέπουμε εδώ μία μητέρα Μικρασιάτισσα, να κρατάει το ασκητικό Ορθόδοξο ήθος και να σου λέει, πρόσεξε να μην υπερηφανευτείς, να μην πάρει ο νους σου αέρα! Όλα αυτά έχουν τεράστια θεολογική αξία και βάθος. Κι όπως ξέρουμε, οι πρωτινοί άνθρωποι για να πουν μια λέξη νήστευαν σαράντα μέρες, όπως λέει ο λαός μας. Δηλαδή ο λόγος τους ήταν αποτέλεσμα φωτισμού. Αυτό σημαίνει νήστευαν σαράντα μέρες για να πουν ένα λόγο.
Αυτή, λοιπόν, η γυναίκα, η Ευλαμπία, ενώ όλη μέρα έραβε μαζί με τον άντρα της, ταυτόχρονα προσευχόταν. Ήταν άνθρωπος της νοεράς προσευχής. Προσευχόταν με την ευχή του Ιησού και έκανε και πολλές μετάνοιες. Την έβλεπε μικρό παιδάκι ο πατήρ Ιωάννης και, σαν πειραχτήρι που ήταν, της έλεγε· «Μάνα, τι κάνεις όλο μετάνοιες και μετάνοιες;» Κι εκείνη του απαντούσε· «Κορόιδευε, Γιαννάκη, κορόιδευε! Μα να ξέρεις, παπάς θα γίνεις εσύ!» Δηλαδή είχε και διορατικό χάρισμα η γιαγιούλα μέσα στην Αμερική!…

Η μοναχή
Μετά τον θάνατο του συζύγου της προσφέρει τις υπηρεσίες της ως ράπτρια στο αντρικό μοναστήρι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στη Βοστώνη και συγχρόνως αρχίζει μόνη της να ασκείται στην μοναχική ζωή. Παίρνει έτσι σταθερή την απόφαση να γίνει μοναχή. Η ευκαιρία δεν άργησε να δοθεί. Ο γιος της, ο πατήρ Ιωάννης, επιστρέφει οικογενειακώς στην Ελλάδα και η γερόντισσα τον ακολουθεί ενημερώνοντάς τον συγχρόνως για τις προθέσεις της.

Με την μεσολάβηση του πατρός Ιωάννη και την συνδρομή του (νυν) Επισκόπου Τυρολόης και Σερεντίου κ. Παντελεήμονος Ροδοπούλου ο πατήρ Πολύκαρπος Μαντζάρογλου την συνιστά στο Ιερό Ησυχαστήριο “Ευαγγελιστής Ιωάννης ο θεολόγος” Σουρωτής Θεσσαλονίκης, τη μονή που πνευματικό της καθοδηγητή είχε τον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη. Έτσι, η Ευλαμπία μπαίνει κάτω απὸ τὴν πνευματικὴ καθοδήγηση του μεγάλου τούτου συγχρόνου Αγίου και γίνεται δεκτή ως δόκιμη στις 17/1/1971. Στις 4/5/1973 γίνεται η κουρά της σε μεγαλόσχημη, χωρίς να αλλάξει το βαπτιστικό της όνομα.
Ως μοναχή, ουδέποτε παρέλειπε τον κανόνα της. Τα μεσάνυχτα στις 12 προσευχόταν ανελλιπώς με τον τρόπο που είχε συνηθίσει από νέα. Εξηγούσε δε με τον ακόλουθο χαρακτηριστικό τρόπο την συνήθειά της αυτή: “τότε, παιδί μου, ανοίγει ο ουρανός”, έλεγε.
Στο μοναστήρι έζησε μέχρι το 1980, οπότε κοιμήθηκε εν Κυρίω οσιακά, όπως το ζητούσε αδιάκοπα από το Θεό: “Το όνομά μου εν βίβλω ζωής να περάσεις. Ειρηνικά χριστιανικά τα τέλη της ζωής μου δός μου…” [6].
Προγνώριζε το θάνατό της και το έλεγε στις αδελφές που την υπηρετούσαν, όταν τις μιλούσαν για γεγονότα που θα γίνονταν αργότερα (Κτίσιμο Ναού Αγίων Αρχαγγέλων). Άλλωστε το γεγονός του θανάτου ήταν η μελέτη της καρδίας της από ηλικία 12 χρόνων “τον θάνατο να μην βγάλω από το νου μου Κύριε δός μου” έλεγε [7]. Ο Θεός τής έδωσε τους τελευταίους μήνες της ζωής της όλες τις αναγκαίες πληροφορίες για να προετοιμαστεί για το μεγάλο πέρασμα.
Όταν επρόκειτο να τελειώσει την ζωή της το απόγευμα της 6ης Νοεμβρίου 1980 δεν ήθελε καμιά από τις αδελφές που την υπηρετούσαν να μείνει κοντά της. Πήγαν όλες στον εσπερινό, έμεινε μόνη. Κάποια περαστική αδελφή την άκουσε να συζητάει μέσα στο κελί της, άγνωστο με ποιον. Όταν επέστρεψαν από τον Εσπερινό είχε κοιμηθεί.

Η χαρισματούχος
Τα μεγάλα χαρίσματα τα δίδει ο Θεός σε αγίους μετά από πολυχρόνιους ασκητικούς αγώνες ή σε απλοϊκούς χριστιανούς, που ουδέποτε εφαντάσθησαν ότι είναι άγιοι. Η γερόντισσα Ευλαμπία ανήκε στους τελευταίους.
Απέκτησε το διορατικό χάρισμα μετά από το χάρισμα της νοεράς ευχής. Με χαρακτηριστική απλότητα εξηγούσε στον Άγιο Παΐσιο με λεπτομέρειες, πως προσεύχεται γονατιστός στο κρεββάτι του μέσα στο κελί του, στο Άγιον Όρος. Και σχολίαζε ο γέροντας Παΐσιος ότι “η γερόντισσα Ευλαμπία έχει πνευματική τηλεόραση…”

Ο μητροπολίτης Μόρφου σε ομιλία του, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Πριν απὸ ένα χρόνο, που επισκέφτηκα την εν λόγω μονή, μού ανέφερε η νυν ηγουμένη του μοναστηριού Φιλοθέη· «Αυτή η γιαγιά (η Ευλαμπία) καλά καλά ελληνικά δεν ήξερε, αλλά ήταν η πρώτη στις Ακολουθίες, η πρώτη στην υπακοή, και είχε αποκτήσει μεγάλο διορατικό χάρισμα. Για παράδειγμα, όταν ο Άγιος Παΐσιος κάποιες νύχτες (στο κελί του, στο Άγιον Όρος) ήταν άρρωστος, έκανε τον Κανόνα του καθιστός. Και η γιαγιά Ευλαμπία από τη Σουρωτή της Θεσσαλονίκης τον έβλεπε με τα μάτια της καρδιάς -κι όχι με τα μάτια τους σώματός της- μέσα στο κελί του τι έκαμνε.

Κι όταν συναντήθηκαν αργότερα, τού είπε·

‘‘Την τάδε ημερομηνία ήσουν άρρωστος, Γέροντα, και δεν έκανες όλες τις μετάνοιές σου, ούτε όλα τα κομποσχοίνια σου τα έκανες!’’ ‘‘Καλά, εσύ πού με είδες σαν ήμουν στο Άγιο Όρος;’’, τη ρώτησε. ‘‘Να, έχω μια τηλεόραση και μού τα δείχνει’’, απάντησε η γιαγιά! Και έλεγε με θαυμασμό ο Άγιος Παΐσιος·
‘‘Κοίτα να δεις, αυτή η γιαγιά που ήρθε από την Τουρκιά και την Αμερική να έχει και τηλεόραση έγχρωμη και να με παρακολουθεί τι κάνω στο Άγιον Όρος!’’
Και όλες οι καλόγριες έμειναν έκπληκτες με τα χαρίσματα της γιαγιάς Ευλαμπίας.»
Αυτά επιβεβαιώνουν ότι τη βαθύτερη εσωτερική ζωή μπορεί να την κατέχει κι ένας απλός άνθρωπος του λαού, φθάνει να είναι εντός του πλαισίου της αυθεντικής ησυχαστικής και θεραπευτικής εκκλησιαστικής μας ζωής και παράδοσης.
Και οι Ορθόδοξοι χριστιανοί γονείς, ζώντας μέσα σε τούτη τη θεραπευτική μας παράδοση, πρέπει να έχουν ως σκοπό να μάθουν στα παιδιά τους να προσεύχονται, να μετανοούν, να συγχωρούν, κι όχι πως να αποκτήσουν επίγεια φήμη και επίγειο πλούτο. Οι πρωτινοί Ορθόδοξοι κύριο μέλημά τους είχαν να μεταδώσουν με τη βιοτή τους στα παιδιά τους τη θεραπευτική αγωγή της Εκκλησίας μας, χωρίς πολλά λόγια και θεωρίες, ήσυχα και απλά, εφαρμόζοντας πρώτα οι ίδιοι στη ζωή τους τη θεραπεία αυτή.
Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, ποια ήταν η καταγωγή του πατρός Ιωάννη Ρωμανίδη και ειδικά η αγία μάνα του, και τι πνευματικά γονίδια τού κληρονόμησε, που καθόρισαν καίρια τη ζωή του…
Όταν την ρωτούσαν για τις πνευματικές της εμπειρίες, απέφευγε να απαντά με την εξής φράση: “Έτσι όλοι οι άνθρωποι βλέπουν. Εγώ από μικρό παιδί έβλεπα Αγίους. Μου είπαν, παιδί μου, να μην λέω. Κακό και μένα, κακό και σένα”
Η ευλάβειά της ήταν έκδηλη όταν προσήρχετο στα Άχραντα Μυστήρια. Πάντοτε με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος πήγαινε να κοινωνήσει και πάλι με σταυρωμένα τα χέρια επέστρεφε στο στασίδι της. Τον τελευταίο χρόνο, που ήταν κλινήρης και κοινωνούσε στο κελί της, την ίδια ευλάβεια διατηρούσε. Αυτή η συμπεριφορά δεν υπαγορευόταν από μία ευσεβή συνήθεια, αλλά από την εμπειρία της ορατής παρουσίας των Αγίων Αγγέλων, που έβλεπε μέσα στον Ναό [9].
Την εποχή που ήταν κατάκοιτη – για αρκετούς μήνες – και σιγά-σιγά πλησίαζε ο θάνατος της μια μέρα συνέβη και αυτό το παράδοξο: Γινόταν λειτουργία στον Ι.Ναό Ζωοδόχου Πηγής και ξαφνικά εμφανίζεται στην Εκκλησία η γερόντισσα Ευλαμπία μόνη της. Οι αδελφές ξαφνιάστηκαν και την ρώτησαν πώς ήλθε. Η γερόντισσα απήντησε απλά “Εμένα, παιδί μου, ο Άγιος Αρσένιος έτσι (δηλαδή σηκωτή) με ανέβασε”.

Εις μνημόσυνον αιώνιον

Πόσο διαφορετική είναι αυτή η γερόντισσα από όλα εκείνα τα τεχνητά μοντέλα που “λανσάρει” το θρησκευτικό “star system” της εποχής μας. Δεν έκανε κανένα ταξίδι στην Ανατολή για να γνωρίσει την πνευματικότητα των γκουρού και τα “άστραμ”. Δεν οργάνωσε γύρω της κοινόβιο με υποτακτικές που να την λατρεύουν για αγία. Δεν έκανε την “φωτισμένη” ώστε να συγκεκτρώσει γύρω της πλήθη οπαδών.
Τα ΜΜΕ δεν ασχολήθηκαν ποτέ μαζί της. Έχοντας την χάρη τού “ταπεινού και ησυχίου” Αγίου Πνεύματος, υποτάχθηκε στο θέλημα του Τριαδικού Θεού. Υπέμεινε την ορφάνια και την προσφυγιά με πίστη στο Θεό και αδιάλειπτη Προσευχή. Έζησε μέσα στον κόσμο αφοσιωμένη στα καθήκοντά της ως συζύγου και μητέρας και, όταν αποφάσισε να μονάσει, προέκρινε ταπεινά την υπακοή σε ένα Ορθόδοξο Μοναστήρι.

Κλείνοντας…

Ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης γράφει: “Η αρχή της θεραπείας του νοός, που λέγεται κάθαρσις, είναι η εκδίωξις από αυτόν όλων των λογισμών, καλών και κακών. Όταν η εκκένωσις αυτή συνδυάζεται με την κάθαρση των παθών και την ορθή περί Θεού Πίστη, ο νους επιστρέφει εις την καρδία και δέχεται το Πνεύμα το Άγιον, αποστελλόμενο από τον Πατέρα και τον Υιό και προσευχόμενο αδιαλείπτως. Τότε κατά τους πατέρας, γίνεται κανείς ναός του Αγίου Πνεύματος και μέλος του σώματος του Χριστού. Η νοερά ευχή λέγεται μονολόγιστος, αφού ο μόνος λογισμός που κατέχει τον νου είναι η αέναος μνήμη του Θεού” [10].
Φοιτητής του τον θυμάται να περπατά μέσα στους διαδρόμους της Σχολής και να του λέει, «Καλημέρα, πατέρα Ιωάννη», και αυτός να μην του απαντά, αλλά κάποια στιγμή να κοντοστέκεται και να στρέφεται πίσω και να του λέει, «Παιδί μου, μου είπες χαίρετε;» «Μάλιστα, πάτερ!» «Τότε, χαίρετε κι από εμένα!» «Δεν με προσέξατε;» «Όχι, παιδί μου, ασχολούμουν με το ‘‘Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με’’».
Ήταν ίσως η μοναδική φορά που προδόθηκε ότι προσευχόταν νοερὰ και δεν τον ενδιέφεραν τόσο πολύ οι ευγένειες, ούτε οι καθωσπρεπισμοί, διότι είχε εσωτερική εργασία, αφού ήταν γιος της Ευλαμπίας…
Θα μπορούσε άραγε ποτέ ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης να μιλήσει με τόση σαφήνεια και απολυτότητα για τόσο υπερφυσικές εμπειρίες, αν δεν είχε βεβαιωθεί από την προσωπικότητα της μητέρας του και εξ ιδίας πείρας, ότι όσα διάβασε στα βιβλία των Πατέρων είναι πέρα ως πέρα αληθινά;…

«Η Γερόντισσα Ευλαμπία Ρωμανίδου»
Απόσπασμα από το βιβλίο του Πρωτοπρεσβυτέρου
Λάμπρου Φωτόπουλου,
Αθήνα 2003
https://logosfotos.blogspot.com 

Πηγή: Σύλλογος Φίλων των Απανταχού Κρυπτοχριστιανών: Η Γερόντισσα Ευλαμπία Ρωμανίδου