Η μονίμως μαυροφορεμένη γιαγιά, αυτή που έζησε τον πόλεμο χάνοντας παιδιά· από τα άλλα, τα ξενιτεμένα όταν λάμβανε φωτογραφίες, έψαχνε τα «Otsi», δηλαδή τα μάτια τους. Κάποιες φορές ο τόνος ήταν νοσταλγικός, άλλες θυμωμένος όμως τα χείλη της πάντα έσκυβαν πάνω στα άψυχα χαρτιά να τα φιλήσουν. Ο παππούς, αρνιόταν να κοιτάξει αυτές τις φωτογραφίες. Εκείνη όμως επέμενε. Έτσι άρχιζε η δίγλωσσή τους συζήτηση. Σε δυο διαφορετικές γλώσσες αναθυμόταν, σκάλιζαν τον κήπο της μνήμης τους. Στο τέλος, κλαίγανε. Όταν κλαις, τα λόγια χάνονται. Δεν υπάρχει γλώσσα.
Μπροστά σε τρίτους δεν άνοιγαν ποτέ την αγκαλιά τους ο ένας προς τον άλλο. Φοβόντουσαν τα τρίτα μάτια. Ντροπή ήταν. Η ζωή τους όλη κατακλύζοταν κι απ’ τα δυο: φόβο και ντροπή. Τα παιδιά τους αποτυπωμένα σε φωτογραφίες από την Αμερική, την Αυστραλία, τον Καναδά, τη Γερμανία, διάσπαρτες· όπως οι ζωές τους. Δε φύγανε ποτέ μαζί με τα χελιδόνια. Και κανένα τους δεν επέστρεψε. Κάθε συνάντησή τους, ανέσυρε ποτάμια θυμήσεων, μακρινών και στο κάθε παρόν στις μεγάλες συναντήσεις τα ένωναν σε μια λίμνη…
Η θάλασσα, από εκεί που ήρθαν, ήταν πια μακριά. Ζούσαν μέσα και δίπλα στη λίμνη. Αυτή, πάντα έφερνε τις ψιθυριστές φωνές των παιδιών από τα ξένα· εκείνους τους τόπους που έλιωσαν τα χέρια τους, αυτούς που τους έπλασαν με ιδρώτα ξινό να στάζει τα φορεμένα φορέματα, τα πουκάμισά τους. Σε αυτά τα παιδιά, τα μάτια τους εκεί –ξένα- κοιτούσαν πάντα προς τα πίσω, προς τον τόπο τους, τη μάνα – τον πατέρα. Αναθυμόταν τη γη την αφιλόξενη, με τις πέτρες των πολέμων να έχουν χτίσει τα βουνά γύρω-γύρω. Απόηχοι τώρα. Βουητά στα αυτιά τους. Δηλητήριο στα κόκκαλα, στα πεσμένα γόνατα, τα άκαρπα μάτια τους. Τεντωμένες οι φλέβες.
Οι φωτογραφίες, όλα αυτά τα έκρυβαν καλά. Ως ότου πάλι μάτια με μάτια έψαχναν την ένωση, τη βαθειά αιτία του αποχωρισμού. Η γιαγιά, η μάνα, με αυτά τα βλέμματα κοίταζε τα πρόσωπα των φωτογραφιών, των ξενιτεμένων παιδιών της. Ο παππούς τα χαμήλωνε. Τα δάκρυά του έσταζαν ένα-ένα στο γιακά του. Την ώρα των αποχαιρετισμών, αυτοί που πρόκειται να συναντηθούν σύντομα γελούν, ενώ τα μάτια γεμάτα αδημονία ταξιδεύουν προς έναν ανοιχτό ορίζοντα. Των άλλων, κοινή ομολογία, τσούζουν. Οι κόγχες ζεματιούνται από την πίκρα να χωρίζεις χωρίς να ξέρεις αν ποτέ θα βρεθείτε και πάλι. Τα «otsi» της μαυροφορεμένης γιαγιάς ήταν έτσι πάντα: ζεματισμένα. Έτσι. Kαι μετά τον εμφύλιο μαζί με το παππού έζησαν όλο το υπόλοιπο της κατακερματισμένης ζωής τους – έτσι, ζεματισμένα. Ζωή κι αυτή, αλλά δίχως να κοιτούν ο ένας μέσα στα μάτια του άλλου.
Σάλο έχει προκαλέσει δημοσίευμα για τη σχέση του Χάντερ Μπάιντεν και τα βιοεργαστήρια στην Ουκρανία. Σύμφωνα με δημοσίευμα της Daily Mail, ο γιος του αμερικανού προέδρου χρηματοδοτούσε βιολογικά εργαστήρια στην Ουκρανία, τα οποία έκαναν πειράματα με θανατηφόρους ιούς. Μάλιστα, η εφημερίδα συνδέει τα συγκεκριμένα εργαστήρια με αυτό της Ουχάν, από το οποίο φέρεται να διέρρευσε ο Covid-19. Όπως αποκαλύπτεται από τα μηνύματα του ηλεκτρονικού του ταχυδρομείου, ο Χάντερ Μπάιντεν εξασφάλισε χρηματοδότηση εκατομμυρίων για έναν αμερικανό εργολάβο στην Ουκρανία που ειδικεύεται στην έρευνα για θανατηφόρους ιούς.
Επιβεβαιώνονται οι κατηγορίες της Μόσχας;
Η ρωσική κυβέρνηση πραγματοποίησε συνέντευξη Τύπου υποστηρίζοντας ότι ο Χάντερ Μπάιντεν βοήθησε στη χρηματοδότηση ενός αμερικανικού στρατιωτικού ερευνητικού προγράμματος «βιοόπλων» στην Ουκρανία.
Ωστόσο, οι ισχυρισμοί χαρακτηρίστηκαν από τα δυτικά ΜΜΕ ως «προπαγανδιστικό τέχνασμα» για να δικαιολογήσουν την επέμβαση της Ρωσία στην Ουκρανία και να σπείρουν διχόνοια στις ΗΠΑ.
Αλλά τα email και η αλληλογραφία που έλαβε η DailyMail.com από τον εγκαταλελειμμένο φορητό υπολογιστή του Χάντερ δείχνουν ότι οι ισχυρισμοί μπορεί κάλλιστα να ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.
Τι δείχνουν τα email
Τα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου δείχνουν ότι ο Χάντερ βοήθησε στην εξασφάλιση χρηματοδότησης εκατομμυρίων δολαρίων για τη Metabiota, εταιρεία που συνεργάζεται με το Υπουργείο Άμυνας και ειδικεύεται στην έρευνα για ιούς που προκαλούν πανδημίες!
Σύστησε επίσης τη Metabiota στην ουκρανική εταιρεία φυσικού αερίου, την Burisma, για ένα δήθεν «επιστημονικό έργο» που περιλαμβάνει εργαστήρια υψηλού επιπέδου βιοασφάλειας στην Ουκρανία.
Ο γιος του προέδρου και οι συνάδελφοί του επένδυσαν 500.000 δολάρια στη Metabiota μέσω της εταιρείας τους Rosemont Seneca Technology Partners, σύμφωνα πάντα με τη Daily Mail.
Συγκέντρωσαν πολλά εκατομμύρια δολάρια χρηματοδότησης για την συγκεκριμένη εταιρεία από επενδυτικούς κολοσσούς, συμπεριλαμβανομένης της Goldman Sachs!
Και παρόλο που η Metabiota είναι φαινομενικά μια εταιρεία ιατρικής έρευνας, ο αντιπρόεδρός της έστειλε email στον Χάντερ το 2014 περιγράφοντας πώς θα μπορούσαν να «διεκδικήσουν την πολιτιστική και οικονομική ανεξαρτησία της Ουκρανίας από τη Ρωσία» – ένας ασυνήθιστος στόχος για μια «εταιρεία βιοτεχνολογίας».
Τα ντοκουμέντα που παρουσιάζει η εφημερίδα
Το επίμαχο e-mail:Τον Απρίλιο του 2014, αντιπρόεδρος της Metabiota Mary Guttieri έγραψε ένα σημείωμα στον Hunter περιγράφοντας πώς θα μπορούσαν να «διεκδικήσουν την πολιτιστική και οικονομική ανεξαρτησία της Ουκρανίας από τη Ρωσία». «Ευχαριστώ πολύ που αφιερώσατε χρόνο από το έντονο πρόγραμμά σας για να συναντηθείτε με την Kathy [Dimeo, στέλεχος Metabiota] και εμένα την Τρίτη. Απολαύσαμε πολύ τη συζήτησή μας», έγραψε η Γκουτιέρι.
Το δεύτερο mail: Τέσσερις ημέρες μετά το email της Guttieri τον Απρίλιο του 2014, το στέλεχος της Burisma Vadym Pozharskyi έγραψε στον Hunter, αποκαλύπτοντας ότι ο γιος του τότε αντιπροέδρου είχε παρουσιάσει ένα «επιστημονικό έργο» που αφορούσε τους Burisma και Metabiota στην Ουκρανία. «Παρακαλώ βρείτε μερικά αρχικά σημεία που πρέπει να συζητηθούν για τους σκοπούς της ανάλυσης των δυνατοτήτων αυτού του πρότζεκτ, «Science Ukraine»», έγραψε ο Pozharskyi.
Να σημειωθεί ότι ο Χάντερ Μπάιντεν είχε τοποθετηθεί στο Διοικητικό Συμβούλιο της ουκρανικής εταιρείας Burisma, με έναν εξωφρενικό μισθό που άγγιζε τα 50.000 $ το μήνα!
Τα αρχεία κρατικών δαπανών των ΗΠΑ δείχνουν ότι το Υπουργείο Άμυνας ανέθεσε σύμβαση 18,4 εκατομμυρίων δολαρίων στη Metabiota μεταξύ Φεβρουαρίου 2014 και Νοεμβρίου 2016, με 307.091 δολάρια να προορίζονται για «ερευνητικά έργα της Ουκρανίας».
Η επένδυση
Το έργο μετατράπηκε σε θέμα εθνικής ασφάλειας για την Ουκρανία όταν οι ρωσικές δυνάμεις εισέβαλαν στη χώρα τον περασμένο μήνα.
Η Metabiota έχει εργαστεί στην Ουκρανία για την Black & Veatch, εταιρεία – συνεργάτη του υπουργείου άμυνας των ΗΠΑ με δεσμούς στις στρατιωτικές υπηρεσίες πληροφοριών, οι οποίες έχτισαν «ασφαλή εργαστήρια» στην Ουκρανία στα οποία ανέλυαν ασθένειες και πειραματίζονταν σε βιοόπλα.
Στις αρχές Μαρτίου Αμερικανοί αξιωματούχοι «προειδοποίησαν» το Κογκρέσο ότι «οι ρωσικές δυνάμεις μπορεί να επιδιώκουν να αποκτήσουν τον έλεγχο» αυτών των «βιολογικών ερευνητικών εγκαταστάσεων», προκαλώντας φόβους ότι θανατηφόρα και ακόμη και κατασκευασμένα παθογόνα θα μπορούσαν να πέσουν στα χέρια των Ρώσων.
Ο Χάντερ και οι συνάδελφοί του στην επενδυτική του εταιρεία Rosemont Seneca Technology Partners (RSTP) συγκέντρωναν εκατομμύρια δολάρια για εταιρείες τεχνολογίας, προκειμένου να κερδίσουν οι ίδιοι χρηματικά ποσά.
Η Metabiota ήταν μία από αυτές τις εταιρείες. Τα email μεταξύ του Hunter και των συνεταίρων ανταλλάσσουν ενθουσιώδεις απόψεις πώς η δραστηριότητα της εταιρείας θα μπορούσε να γίνει ουσιαστικό εργαλείο για τις κυβερνήσεις και τις εταιρείες που θέλουν να διεξάγουν έρευνες επί μολυσματικών ασθενειών.
Η… ανεξαρτησία της Ουκρανίας
Ο γιος του προέδρου Μπάιντεν και οι συνάδελφοί του επένδυσαν 500.000 δολάρια στη Metabiota μέσω της εταιρείας τους Rosemont Seneca Technology Partners.
Συγκέντρωσαν πολλά εκατομμύρια δολάρια για την εταιρεία από επενδυτικούς κολοσσούς, συμπεριλαμβανομένης της Goldman Sachs!
Αλλά τα email δείχνουν ότι ο Χάντερ συμμετείχε ενεργά στις επιχειρήσεις της Metabiota στην Ουκρανία.
Οι προτάσεις του Hunter προς τους επενδυτές όχι μόνο εξασφάλιζαν τη χρηματοδότηση για την εταιρεία, αλλά τη βοήθησαν επίσης να «αποκτήσει νέους πελάτες», συμπεριλαμβανομένων των «κρατικών υπηρεσιών».
Αυτός και ο επιχειρηματικός του συνεργάτης Eric Schwerin συζήτησαν ακόμη και την υπενοικίαση του χώρου του γραφείου τους στην εταιρεία τον Απρίλιο του 2014, όπως αποκαλύπτεται στα email τους.
Τον ίδιο μήνα, η αντιπρόεδρος της Metabiota Mary Guttieri έγραψε ένα σημείωμα στον Hunter περιγράφοντας πώς θα μπορούσαν «να διεκδικήσουν την πολιτιστική και οικονομική ανεξαρτησία της Ουκρανίας από τη Ρωσία».
Ο πρώην ανώτερος αξιωματικός της CIA Σαμ Φάντις, ο οποίος έχει εξετάσει τα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου στον φορητό υπολογιστή του Χάντερ, είπε στην DailyMail.com ότι η προσφορά να βοηθήσει να διεκδικήσει την ανεξαρτησία της Ουκρανίας ήταν «ανεξήγητη» για ένα στέλεχος βιοτεχνολογίας.
«Ποιος είναι ο πραγματικός σκοπός αυτού του εγχειρήματος;» αναρωτήθηκε ο Φάντις.
Η σύνδεση με την Ουχάν
Όπως αναφέρει το δημοσίευμα, η Metabiota έχει επίσης στενούς δεσμούς με το Ινστιτούτο Ιολογίας της Ουχάν (WIV), που θεωρείται ύποπτο ότι είναι η πηγή της πανδημίας του COVID-19.
Κινέζοι επιστήμονες πραγματοποίησαν λειτουργική έρευνα για τους κορωνοϊούς στο εργαστήριο της Ουχάν, συνεργαζόμενοι με έναν οργανισμό που υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ, την διαβόητη EcoHealth Alliance που έκτοτε έχει βρεθεί στο μάτι του κυκλώνα με αρκετούς Αμερικανούς να την συνδέουν ευθέως με το ξέσπασμα της Πανδημίας.
Ερευνητές από το ινστιτούτο Wuhan, το Metabiota και την EcoHealth Alliance δημοσίευσαν μια μελέτη μαζί το 2014 σχετικά με μολυσματικές ασθένειες από νυχτερίδες στην Κίνα, η οποία σημειώνει ότι πραγματοποιήθηκαν δοκιμές στο συγκεκριμένο εργαστήριο!
Η Metabiota είναι επίσημος συνεργάτης της EcoHealth Alliance από το 2014, σύμφωνα με την ιστοσελίδα της, αναφέρει η εφημερίδα αναδημοσιεύοντας ένα διάγραμμα του υπουργείου Άμυνας της Ρωσίας δημοσίευσε, στο οποίο βέλη συνδέουν τον Μπάιντεν, τον Σόρος και το Δημοκρατικό Κόμμα με τα ουκρανικά βιοεργαστήρια.
Δίπολο ΗΠΑ-Ρωσίας ή Ρωσίας-Κίνας. Μετά το πρώτο βίντεο που αναφερόταν στο επιχειρησιακό πεδίο, επιχειρούμε να αποτυπώσουμε τη γεωπολιτική «ακτινογραφία» του Ουκρανικού και παραθέτουμε μία εκτίμηση της προοπτικής των σχέσεων ΗΠΑ-Ρωσίας.
Από το βιβλίο της Μαριάννας Κορομηλά «Οι Έλληνες στη Μαύρη Θάλασσα…» Πολ. Ετ. Πανόραμα, 1992, ανανεωμένη έκδοση 2002).
Κείμενο: Μαριάννα Κορομηλά
Οι Ρωσοτουρκικοί πόλεμοι, που άρχισαν τον καιρό του Μεγάλου Πέτρου (1689-1725) και συνεχίστηκαν από τους διαδόχους του μέχρι το 1917-1918, άλλαξαν σταδιακά το πολιτικό πρόσωπο της οθωμανικής «λίμνης» (δηλαδή της Μαύρης Θάλασσας).
Η μεγάλη Ορθόδοξη Δύναμη άνοιγε δρόμο και κατέβαινε προς τον Νότο., την περιοχή που μετά τις κατακτήσεις ονομάστηκε «Νοβαρούσια» (Νέα Ρωσία). Από τον καιρό της αποτυχημένης εκστρατείας του Μεγάλου Πέτρου στον Προύθο, το 1711 (όταν αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Αζόφ, που είχε κατακτήσει το 1696), μέχρι τη σύλληψη του «Ελληνικού Σχεδίου» από την Αικατερίνη τη Μεγάλη (1762-1796) είχε περάσει μισός αιώνας. Η Ρωσία είχε ενσωματώσει την Αζοφική, την Κριμαία, την Ουκρανία και η κατάκτηση της βορειοανατολικής Μολδαβίας δεν θα αργούσε.
Η Τσαρίνα ονειρευόταν τώρα να διώξει τους Τούρκους από την Ευρώπη, να επεκτείνει την κυριαρχία της στη Γεωργία και στον Πόντο και να ανασυστήσει μια ιδεατή «Ελληνική Αυτοκρατορία» υπό τσαρικό έλεγχο –είχε άλλωστε βαφτίσει Κωνσταντίνο τον εγγονό της, φιλοδοξώντας να τον δει στον θρόνο της Κωνσταντινούπολης.
«Όψεις της Οδησσού», 1830. Ένας από τους 12 πίνακες του νεαρού Ελβετού ζωγράφου Carlo Bossoli (1815-1884). Πέντε χρονών παιδάκι ήρθε με την οικογένεια του ο Μποσόλι στη λιμανούπολη, που ήταν ακόμα ένα μεγάλο εργοτάξιο: έργα υποδομής και αίγλης κατασκεύαζε ο κυβερνήτης Ρισελιέ. Είχαν, όμως, ήδη κτιστεί τα πρώτα μεγαλοπρεπή οικοδομήματα. Τον καιρό εκείνο είχε εγκατασταθεί και η οικογένεια του Μαρασλή στην Οντέσσα. Φερμένοι από τη Φιλιππούπολη οι Μαρασλήδες, με καταγωγή από τα Μαράσια, στα περίχωρα της Αδριανούπολης.
Ο πρίγκιπας Γκριγκόριι Ποτέμκιν ανέλαβε την πραγματοποίηση της πρώτης φάσης του σχεδίου. Ναυπήγησε τον στόλο της Μαύρης Θάλασσας και ίδρυσε τις πρώτες παραθαλάσσιες ρωσικές πόλεις του Νότου / Νοβαρούσιας. Σε αυτά τα «μεσογειακά» λιμάνια δόθηκαν ονόματα αρχαίων ελληνικών πόλεων (Οντέσσα, Ευπατορία), κυρίως όμως βυζαντινά (Χερσών, Σεβαστοπόλ, Θεοδοσία), καθώς και ελληνικών λέξεων χωρίς ιστορική σύνδεση όπως Σιμφεροπόλ). Κι εφόσον το περίφημο σχέδιο συνδεόταν άμεσα με τη μακρύτατη παράδοση των Ελλήνων στον Εύξεινο Πόντο, με τη ναυτική τέχνη, τις εμπορικές τους ικανότητες, την αστική τους παράδοση και την εμπειρία της οργάνωσης και της διοίκησης, η Ρωσία χρειαζόταν Έλληνες εποικιστές· τόσο για τα νέα λιμάνια όσο και για τα νέα εδάφη. Κάθε Έλληνας, αγρότης ή μεγαλέμπορος, ναυπηγός, ναυτικός ή χτίστης, ήταν ευπρόσδεκτος.
Στο σπίτι του Γρηγορίου Μαρασλή, πατέρα του γνωστού για την τεράστια προσφορά του Γρηγορίου Γρ. Μαρασλή, συνεδρίασε για μερικούς μήνες του 1821 η Φιλική Εταιρεία. Εξάλλου και ο Μαρασλής ήταν μέλος της. Το σπίτι του στεγάζει το Μουσείο της Φιλικής Εταιρείας, του Ιδρύματος Ελληνικού Πολιτισμού. Μαθαίνουμε, δίχως επιβεβαίωση, ότι ορισμένα εκθέματα και αρχεία είχαν μετακινηθεί για λόγους ασφαλείας πριν αρχίσει η Ρωσική Εισβολή στην Ουκρανία.
Με το διάταγμα της 28ης Μαρτίου του 1775, η ρωσική κυβέρνηση παραχώρησε το δικαίωμα εγκατάστασης σε όλους τους Έλληνες μετανάστες (δηλαδή στους νεοαφιχθέντες, όχι σε εκείνους που ζούσαν από τα αρχαία χρόνια στα κατακτημένα από τη Ρωσία εδάφη). Στους μετανάστες διέθεσε 14.000 ρωσικά στρέμματα στην περιοχή Ταγγανρόκ στην Αζοφική (σήμερα στη Ρωσική Ομοσπονδία). Τους επέτρεψε να έχουν ίσα δικαιώματα με τους Ρώσους, αλλά να διατηρήσουν το δικό τους σύστημα αυτοδιοίκησης, τους απάλλαξε από οποιαδήποτε φορολογική υποχρέωση για τριάντα χρόνια και απαγόρευσε τη στάθμευση τσαρικών στρατευμάτων στην περιοχή.
«Όψεις της Οδησσού», 1830. Ένας από τους 12 πίνακες του νεαρού Ελβετού ζωγράφου Carlo Bossoli (1815-1884).
Εκείνον τον καιρό δεκάδες ελληνικά πλεούμενα είχαν σηκώσει τη ρωσική σημαία –δικαίωμα το οποίο παραχωρούσε η Ρωσία σε όλα τα αιγαιοπελαγίτικα καΐκια, ανοίγοντάς τους έτσι τις μεγάλες αγορές του σταριού: τον Δούναβη και το Αζόφ. Τόσο υψηλές ήταν οι επιδιώξεις της Αικατερίνης, ώστε ακόμα κι ο μεγάλος φίλος της Βολταίρος να πιστεύει πως σύντομα η Κωνσταντινούπολη μπορούσε να γίνει πρωτεύουσα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας!
Κι ενώ οι Ρώσοι προπαγανδιστές έτρεχαν στο Αιγαίο να ξεσηκώσουν τους υπόδουλους, διαβεβαιώνοντας τους καραβοκύρηδες και τους αρματολούς των ορεινών περιοχών ότι η μεγάλη Ορθόδοξη Δύναμη θα στείλει στόλο για να στηρίξει τον αγώνα τους, οι πρώτες ομάδες των μεταναστών περνούσαν από τα οθωμανικά εδάφη της Μαύρης Θάλασσας στην Κριμαία, στα μέρη γύρω από την Αζοφική, αλλά και πολύ βορειότερα, προς το Νίζνι Νόβγκοροντ και τη Μόσχα. Σε λίγο, μετά την πρώτη και τη δεύτερη αποτυχημένη επαναστατική προσπάθεια στο Αιγαίο, εκατοντάδες νησιώτες αναγκάστηκαν να καταφύγουν στη Νέα Ρωσία. Σε αυτούς η Τσαρίνα παραχώρησε την κριμαϊκή Μπαλακλάβα, ώστε να απομονώσει τους Ταταρομογγόλους της χερσονήσου από τα νέα αστικά κέντρα της κριμαϊκής παραλίας.
Στις 27 Μαΐου του 1794 στο παλιό τουρκικό οχυρό Χατζήμπεη, ανάμεσα στον κόλπο του Δνείστερου και στον κόλπο των ποταμών Μπάγκ και Δνείπερου, θεμελιώθηκε η νέα ρωσική πόλη που το 1795 πήρε το όνομα του Οδυσσέα: Οντέσσα –ενώ η αρχαιοελληνική και πρωτοβυζαντινή Οδυσσός ταυτίζεται με τη Βάρνα της Βουλγαρίας, αλλά τέτοιες ονομαστικές αυθαιρεσίες έκανε πολλές η ρωσική πλευρά, για να τονώσει το «Ελληνικό Σχέδιο».
Στους πρώτους κατοίκους της Οντέσσας δόθηκαν σπίτια και 1.500 ρωσικά στρέμματα γης, μαζί με διάφορα άλλα προνόμια. Ο πυρήνας του 1794 αποτελείτο από μια ομάδα 200 Ελλήνων. Ο πρώτος υπεύθυνος του Δημαρχείου ήταν ο Θεόδωρος Φλογαΐτης. Εμφανίστηκαν, βεβαίως, και Μολδαβοί και Αλβανοί και Αρμένιοι κι άλλοι φυγάδες από τα τουρκοκρατούμενα εδάφη, καθώς και μερικοί Δυτικοευρωπαίοι Γάλλοι, Γερμανοί και λοιποί.
Τρία χρόνια αργότερα, ο απεσταλμένος των Ελλήνων εμπόρων στον διάδοχο της Αικατερίνης προσπάθησε να πείσει τον τσάρο Παύλο Α΄ να κηρύξει την πόλη ελεύθερο λιμάνι (port franc) –αλλά η πραγματοποίηση αυτού του πολύ προσοδοφόρου προγράμματος έγινε μόλις το 1819 και οφείλεται στον Κυβερνήτη της Οδησσού, τον δούκα του Ρισελιέ. Φυγάς ήταν και ο Ρισελιέ (Richelieu). Είχε φύγει από τη Γαλλία στη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, είχε καταφύγει στην τσαρική αυλή και το 1803, ο μεταρρυθμιστής τσάρος Αλέξανδρος Α΄ του ανέθεσε τη διακυβέρνηση της νεοσύστατης πολιτείας. Στην πραγματικότητα, σε αυτόν οφείλεται η δημιουργία της Οδησσού. Το λιμάνι της ήταν καλό, αλλά μικρό. Η θέση του ευνοούσε την οικοδόμηση λιμενοβραχιόνων κι άλλων λιμενικών έργων. Ένα άλλο μικρότερο λιμάνι οργανώθηκε για την απαραίτητη καραντίνα. Έγιναν πολλά έργα υποδομής. Δύσκολα έργα διότι πάνω από το λιμάνι ορθώνεται ένα απόκρημνο ύψωμα . Η περιοχή αναπτύσσεται σε ταράτσες και τα εδάφη (εκεί που βλέπουμε σήμερα το ιστορικό κέντρο) είναι ολισθηρά. Το μεγαλειώδες Κλιμακοστάσιο «Ποτέμκιν», που συνέδεσε το λιμάνι με την πόλη με 200 σκαλιά, κατασκευάστηκε αργότερα. Πάντως έγιναν πάρα πολλά εκείνες τις πρώτες δεκαετίες του 19ου αιώνα.
Στους χιλιάδες καινούριους οικιστές που κατέφθαναν στο ελεύθερο λιμάνι (Ρώσοι, Εβραίοι –χιλιάδες Εβραίοι–, Ουκρανοί, Πολωνοί, Γερμανοί, λίγοι Τάταροι, Αρμένιοι, Γάλλοι και Λευκορώσοι) οι Έλληνες δεν αντιπροσώπευαν παρά ένα μικρό ποσοστό· η κοινότητα δεν ξεπέρασε ποτέ τους 10.000. Αλλά αυτοί ήταν –κι ανάμεσά τους οι 145-160 μεγαλοεπιχειρηματίες– που κρατούσαν το εξωτερικό εμπόριο και τη ναυτιλία στα χέρια τους μέχρι τα τέλη σχεδόν του 19ου αιώνα. Αυτοί, μαζί με τους 8.000 Έλληνες του Ροστόβ, ήταν «οι βασιλιάδες του σταριού»· έτσι τους αποκαλούσαν οι Ρώσοι και οι μεγάλοι τους ανταγωνιστές, οι Βρετανοί. Κι ώσπου να περάσει η πρώτη βρετανική σημαία τα στενά του Βοσπόρου, όλες οι μεταφορές στηρίζονταν στα αιγαιοπελαγίτικα σιτοκάραβα. Το ξανθό σιτάρι γινόταν χρυσός.
Το 1808, η «Γραικορωσική Συντροφία των Ασφαλειών» αποφάσισε να διαθέσει το 10% των κερδών της για τα νοσοκομεία της Οδησσού και το σχολείο της ελληνικής κοινότητας. Δυο χρόνια αργότερα, εγκαινιάστηκε η μεγαλοπρεπής Όπερα της Οντέσσα!
Το 1812, οι Έλληνες έμποροι προσέφεραν στον αγώνα της Ρωσίας, που αντιμετώπιζε τη στρατιά του Μεγάλου Ναπολέοντα, 100.000 αργυρά ρούβλια (ενώ οι Ρώσοι της Οδησσού συνεισέφεραν με 14.000 ρούβλια).
«Όψεις της Οδησσού», 1830. Ένας από τους 12 πίνακες του νεαρού Ελβετού ζωγράφου Carlo Bossoli (1815-1884).
Το 1813, ο Γάλλος περιηγητής Pouqueville γράφει ότι τα νησιά του Αιγαίου διέθεταν έναν εμπορικό στόλο 615 καραβιών, χωρητικότητας 153.580 τόνων, με πληρώματα 17.526 άντρες και 5.878 κανόνια (για τις θαλασσομαχίες με τα πειρατικά). Αυτά «τα σιτοκάραβα πολέμησαν τον Βασιλέα (δηλαδή τον Σουλτάνο)», όπως είπε στον λόγο που εκφώνησε στην Πνύκα ο Κολοκοτρώνης το 1836. Και πράγματι. Τα σιτοκάραβα πολέμησαν στη θάλασσα και οι σιτηρέμποροι χρηματοδότησαν τον αγώνα που οι ίδιοι είχαν σχεδιάσει από καιρό, όταν ίδρυσαν το 1814 στην Οδησσό τη μυστική επαναστατική «ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΤΩΝ ΦΙΛΙΚΩΝ». Κι αυτά τα σιτοκάραβα ήταν που έφεραν τους εκατοντάδες Πρόσφυγες από τη Χίο, τα Ψαρά και την Κάσο, μετά την καταστροφή των νησιών, στα νέα ρωσικά εδάφη.
Σκόρπισαν τότε οι μεγάλες νησιωτικές οικογένειες, κι ένας κλάδος βρέθηκε στο Κισνόβιον (σύγχρονο Chişinău) του Δνείστερου, άλλος στο Κέρτς της Αζοφικής, άλλος στο Λονδίνο, στο Ροστόβ, στο Κίεβο, στη Μόσχα, ή στο Βουκουρέστι.
Ο επόμενος Ρωσοτουρκικός πόλεμος δεν κράτησε πολύ. Με τη Συνθήκη της Αδριανουπόλεως η Ρωσική Αυτοκρατορία κέρδισε τον έλεγχο του δέλτα του Δούναβη και έγινε προστάτιδα της αυτόνομης Ελλάδας. Ήταν το έτος 1829.
Οι Ρώσοι, για να αποτρέψουν τα αυστριακά και βρετανικά πλοία να μπούνε στον Δούναβη και για να κρατήσουν έτσι μακριά από τις Ηγεμονίες τις αντίπαλες δυνάμεις, άφησαν τη λάσπη να κλείσει τις εισόδους του Δέλτα. Οι παλιοί Έλληνες ναυτικοί και οι Αιγαιοπελαγίτες πρόσφυγες ήταν οι μόνοι που τόλμησαν να πλεύσουν με τα μικρά κι ευκίνητα σκαριά τους μέσα στη λασπουριά. Έτσι οι μεταφορές δεν διακόπηκαν και τα ξένα πλοία έμειναν απέξω.
Η Μεγάλη Βρετανία απάντησε με την ανακήρυξη της Ελλάδας σε ανεξάρτητο Κράτος υπό κληρονομική μοναρχία (Συνέδριο του Λονδίνου, 1830). Ο θρίαμβος της ρωσικής διπλωματίας μειώθηκε, τουλάχιστον σε ό,τι αφορούσε στο ελληνικό ζήτημα. Και η ρωσική εξωτερική πολιτική έχασε ακόμα ένα ισχυρό έρεισμα όταν, το 1831, δολοφονήθηκε ο Ιωάννης Καποδίστριας, πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδας.
Το Έμβλημα της Φιλικής Εταιρείας (ιδρύθηκε πριν από 208 χρόνια στην Οδησσό)
Η Κύπρος από τα αρχαία χρόνια είναι Ελλάδα και στην Ελλάδα ανήκει.
Την προδώσαμε! Την προδίδουμε μέχρι και σήμερα! Ας σταματήσουμε πιά να την προδίδουμε.
Στην Κύπρο μας, τα τελευταία χρόνια, έχουν διαπραχτεί εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας σε βάρος του Ελληνικού λαού και απ’ τους Αγγλοσάξονες και απ’ τους Τούρκους.
Μία είναι η λύση για αυτό το πολύπαθο Ελληνικό νησί. Ελευθερία και Ένωση με τη μητέρα Πατρίδα. Πρέπει επιτέλους να παρθούν γενναίες αποφάσεις, να χαραχθούν γενναίες στρατηγικές.
Παρακάτω το ποίημα που εξιστορεί την διαδρομή της Κύπρου μας ανά τους αιώνες:
Εστίν ουν Ελλάς και η Κύπρος
Συ μια πατρίδα από τη Πατρίδα
Κύπρος, σαν σε κόρη πανώρια δεν είδα.
Μες τη Μεσόγειο είσαι αξίας πετράδι
πιό ακριβό της Ελλάδος σμαράγδι!
***
Απ’ τα αρχαιότατα χρόνια, συ ήσουν
μία Ελλάδα μικρή, που να σβήσουν
έτη κ’ αιώνες ποτέ δεν μπορούσαν
όσο κι αν βάρβαροι το λαχταρούσαν.
***
Κύπρος, τα χώματα σου αγιασμένα
απ’ των μαρτύρων το αίμα ποτισμένα.
Του Αποστόλου Βαρνάβα πατρίδα.
Μίας και μόνης Αλήθειας κοιτίδα,
ήσουν απ’ τους αλλοθρήσκους ασπίδα.
***
Πόσων βαρβάρων φυλές σε πολεμούσαν
μα οι ακρίτες το χώμα σου φυλούσαν.
Άραβες Τούρκοι εσένα πατήσαν
μα το Ελληνικό σου πνεύμα δεν σβήσαν
όσα συντρίμμια κ’ αν πίσω τους αφήσαν.
***
Αν και σκλαβωμένη στους Τούρκους γι αιώνες
Συ συμμετείχες σ’ εθνικούς μας αγώνες
μέσα σε θλίψεις χιλιάδες και πόνους
πρόσφερες ήρωες, μάρτυρες(1) τόσους.
***
Πέρασες πάλι σε χέρια που ‘ταν ξένα.
Οι Αγγλοσάξονες πήρανε σένα,
την Ελληνική σου ψυχή προσπαθήσαν
να την αλλάξουν μα δεν σε νικήσαν!
***
Τα παλικάρια της ΕΟΚΑ αγωνιστήκαν
με αρχηγό το Γρίβα, για σέ θυσιαστήκαν
για να ‘σαι, Κύπρο μας, λεύτερη πάλι
μέσα στης μάνας Ελλάδος την αγκάλη!
***
Μα τους αγώνες σου έθαψε μία συνθήκη(2)
όπου χαρίστηκε στους Αγγλοσάξονες νίκη
έκαναν σε ανεξάρτητη για να ξεχάσεις
κι έτσι την ένωση για πάντα να χάσεις.
***
Συ προσπαθώντας τη μάνα να φτάσεις .
τις αλυσίδες τελείως να σπάσεις .
κάποιοι τόλμησαν να σ’ εμποδίσουν
κ’ ήθελαν τ’ όνειρό σου να σβήσουν.
***
Κάποιοι Εφιάλτες, που τους λεν κ’ Εθνάρχες,
των ανθελλήνων στυγνοί κομματάρχες,
θέλησαν όμως εσέ να προδώσουν
λεία το χώμα σου στους Τούρκους να δώσουν.
***
Ήτανε η εισβολή μιλημένη
πίσω απ’ τους Τούρκους ήσαν κρυμμένοι
οι Αγγλοσάξονες και οι Εβραίοι
κι άλλοι ακόμη πολλοί κατακριτέοι.
***
Έμεινες δίχως της μάνας ασπίδα
έχοντας γι’ άμυνα μόνη ελπίδα
τους μαχητές της ΕΛΔΥΚ τους τριακόσιους
που μ’ Αγαρηνούς πολεμήσαν καμπόσους
και για εσένανε πέσαν γενναία
κάτω απ’ την Ελληνική τη σημαία
κάτω από τη δική σου σημαία!
***
Άρπαξαν Τούρκοι τη γαλάζια Κυρήνεια
κι όλα τα κάναν ερείπια, συντρίμμια.
Τύλιξε το Πενταδάκτυλο σκοτάδι(3)
μαύρο, πυκνότατο, που ‘ταν του Άδη!
Μόρφου, Αμμόχωστος, βόρεια Λευκωσία
Χάθηκε η ποθητή ελευθερία!
***
Αχ! Της Ελλάδος γλυκύτατη κόρη!
Τούρκοι σε κόψαν στα δύο με δόρυ!
***
Ήσουνα, είσαι και πάντοτε θα ‘σαι Ελλάς
μέρα προσμένεις ένωσης και λευτεριάς
Και οι προδότες ν’ ακούσουνε πια
τούτο μονάχα θα πω δυνατά,
ότι συ, Κύπρος, δεν κείσαι μακράν!
Ελλάδα Κύπρος Ένωση!
Ευαγγελία Κ. Λάππα
Μαθήτρια 17 ετών
Σημειώσεις:
(1) Εθνομάρτυρες
(2) Η συνθήκη Ζυρίχης – Λονδίνου, που υπογράφτηκε το 1959 και προέβλεπε την ανεξαρτησία της Κύπρου και όχι την ποθητή ένωσή της με τη μητέρα Ελλάδα!
(3) σκοτάδι σκλαβιάς.
Αφιερωμένο σε όλους όσους αγωνίστηκαν για λευτεριά και ένωση της Κύπρου μας με τηνμητέρα Ελλάδα, από τα αρχαία χρόνια μέχρι και σήμερα. Ιδιαίτερα στον αξιότιμο κ. Αντώνιο Αντωνά (h?p://www.ledrastory.com), Εφεδρο Αξιωματικό, Ιστορικό, Συγγραφέα και Ποιητή, μα πάνω από όλα σύγχρονο Ελληνοκύπριο Αλύγιστο Αγωνιστή!
Μια άλλη οπτική σε άρθρο του 2014 από τον Τζον Μερσχάιµερ, καθηγητή Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου Ρώσοι στρατιώτες, χωρίς διακριτικά στη στολή, φρουρούν το προάστιο Μπαλακλάβα της Σεβαστούπολης. Λίγα 24ωρα μετά την εκδίωξη του …
Φωτογραφία: Το άγαλμα του Θουκυδίδη στην Βιέννη μπροστά από το εθνικό κοινοβούλιο της Αυστρίας!
ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ
Ἱστορίαι (3.82.1-3.82.7)
Άγγ. Βλάχος (απόδοση στα Νεοελληνικά)
[3.82.1] Σ᾽ αυτές τις ακρότητες έφτασε ο εμφύλιος πόλεμος και προκάλεσε μεγάλη εντύπωση, γιατί ήταν ο πρώτος που έγινε. Αργότερα μπορεί κανείς να πει ότι ολόκληρος ο ελληνισμός συνταράχτηκε, γιατί παντού σημειώθηκαν εμφύλιοι σπαραγμοί. Οι δημοκρατικοί καλούσαν τους Αθηναίους να τους βοηθήσουν και οι ολιγαρχικοί τους Λακεδαιμονίους. Όσο διαρκούσε η ειρήνη δεν είχαν ούτε πρόφαση, αλλά ούτε την διάθεση να τους καλέσουν για βοήθεια. Με τον πόλεμο, όμως, καθεμιά από τις αντίπαλες πολιτικές παρατάξεις μπορούσε εύκολα να βρει ευκαιρία να προκαλέσει εξωτερική επέμβαση για να καταστρέψει τους αντιπάλους της και να ενισχυθεί η ίδια για ν᾽ ανατρέψει το πολίτευμα. [3.82.2] Οι εμφύλιες συγκρούσεις έφεραν μεγάλες κι αμέτρητες συμφορές στις πολιτείες, συμφορές που γίνονται και θα γίνονται πάντα όσο δεν αλλάζει η φύση του ανθρώπου, συμφορές που μπορεί να είναι βαρύτερες ή ελαφρότερες κι έχουν διαφορετική μορφή ανάλογα με τις περιστάσεις. Σε καιρό ειρήνης και όταν ευημερεί ο κόσμος και οι πολιτείες, οι άνθρωποι είναι ήρεμοι γιατί δεν τους πιέζουν ανάγκες φοβερές. Αλλ᾽ όταν έρθει ο πόλεμος που φέρνει στους ανθρώπους την καθημερινή στέρηση, γίνεται δάσκαλος της βίας κι ερεθίζει τα πνεύματα του πλήθους σύμφωνα με τις καταστάσεις που δημιουργεί. [3.82.3] Ο εμφύλιος πόλεμος, λοιπόν, μεταδόθηκε από πολιτεία σε πολιτεία. Κι όσες πολιτείες έμειναν τελευταίες, έχοντας μάθει τί είχε γίνει αλλού, προσπαθούσαν να υπερβάλουν σ᾽ επινοητικότητα, σε ύπουλα μέσα και σε ανήκουστες εκδικήσεις. [3.82.4] Για να δικαιολογούν τις πράξεις τους άλλαζαν ακόμα και την σημασία των λέξεων. Η παράλογη τόλμη θεωρήθηκε ανδρεία και αφοσίωση στο κόμμα, η προσωπική διστακτικότητα θεωρήθηκε δειλία που κρύβεται πίσω από εύλογες προφάσεις και η σωφροσύνη προσωπίδα της ανανδρίας. Η παραφορά θεωρήθηκε ανδρική αρετή, ενώ η τάση να εξετάζονται προσεκτικά όλες οι όψεις ενός ζητήματος θεωρήθηκε πρόφαση για υπεκφυγή. [3.82.5] Όποιος ήταν έξαλλος γινόταν ακουστός, ενώ όποιος έφερνε αντιρρήσεις γινόταν ύποπτος. Όποιον επινοούσε κανένα τέχνασμα και πετύχαινε, τον θεωρούσαν σπουδαίο, κι όποιον υποψιαζόταν σύγκαιρα και φανέρωνε τα σχέδια του αντιπάλου, τον θεωρούσαν ακόμα πιο σπουδαίο. Ενώ όποιος ήταν αρκετά προνοητικός, ώστε να μην χρειαστούν τέτοια μέσα, θεωρούσαν ότι διαλύει το κόμμα και ότι είναι τρομοκρατημένος από την αντίπαλη παράταξη. Με μια λέξη, όποιος πρόφταινε να κάνει κακό πριν από άλλον, ήταν άξιος επαίνου, καθώς κι εκείνος που παρακινούσε στο κακό όποιον δεν είχε σκεφτεί να το κάνει. [3.82.6] Αλλά και η συγγένεια θεωρήθηκε χαλαρότερος δεσμός από την κομματική αλληλεγγύη, γιατί οι ομοϊδεάτες ήσαν έτοιμοι να επιχειρήσουν οτιδήποτε, χωρίς δισταγμό, και τούτο επειδή τα κόμματα δεν σχηματίστηκαν για να επιδιώξουν κοινή ωφέλεια με νόμιμα μέσα, αλλά, αντίθετα, για να ικανοποιήσουν την πλεονεξία τους παρανομώντας. Και η μεταξύ τους αλληλεγγύη βασιζόταν περισσότερο στην συνενοχή τους παρά στους όρκους τους στους θεούς. [3.82.7] Τις εύλογες προτάσεις των αντιπάλων τις δέχονταν με υστεροβουλία και όχι με ειλικρίνεια για να φυλαχτούν από ένα κακό αν οι άλλοι ήσαν πιο δυνατοί. Και προτιμούσαν να εκδικηθούν για κάποιο κακό αντί να προσπαθήσουν να μην το πάθουν. Όταν έκαναν όρκους για κάποια συμφιλίωση, τους κρατούσαν τόσο μόνο όσο δεν είχαν την δύναμη να τους καταπατήσουν, μη έχοντας να περιμένουν βοήθεια από αλλού. Αλλά μόλις παρουσιαζόταν ευκαιρία, εκείνοι που πρώτοι είχαν ξαναβρεί το θάρρος τους, αν έβλεπαν ότι οι αντίπαλοί τους ήσαν αφύλαχτοι, τους χτυπούσαν κι ένιωθαν μεγαλύτερη χαρά να τους βλάψουν εξαπατώντας τους, παρά χτυπώντας τους ανοιχτά. Θεωρούσαν ότι ο τρόπος αυτός όχι μόνο είναι, πιο ασφαλής αλλά και βραβείο σε αγώνα δόλου. Γενικά είναι ευκολότερο να φαίνονται επιδέξιοι οι κακούργοι, παρά να θεωρούνται τίμιοι όσοι δεν είναι δόλιοι. Οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν να κάνουν το κακό και να θεωρούνται έξυπνοι, παρά να είναι καλοί και να τους λένε κουτούς. [3.82.8] Αιτία όλων αυτών ήταν η φιλαρχία που έχει ρίζα την πλεονεξία και την φιλοδοξία που έσπρωχναν τις φατρίες ν᾽ αγωνίζονται με λύσσα. Οι αρχηγοί των κομμάτων, στις διάφορες πολιτείες, πρόβαλλαν ωραία συνθήματα. Ισότητα των πολιτών από την μια μεριά, σωφροσύνη της αριστοκρατικής διοίκησης από την άλλη. Προσποιούνταν έτσι ότι υπηρετούν την πολιτεία, ενώ πραγματικά ήθελαν να ικανοποιήσουν προσωπικά συμφέροντα και αγωνίζονταν με κάθε τρόπο να νικήσουν τους αντιπάλους τους. Τούτο τους οδηγούσε να κάνουν τα φοβερότερα πράματα επιδιώκοντας να εκδικηθούν τους αντιπάλους τους, όχι ώς το σημείο που επιτρέπει η δικαιοσύνη ή το συμφέρον της πολιτείας, αλλά κάνοντας τις αγριότερες πράξεις, με μοναδικό κριτήριο την ικανοποίηση του κόμματός τους. Καταδίκαζαν άνομα τους αντιπάλους τους ή άρπαζαν βίαια την εξουσία, έτοιμοι να κορέσουν το μίσος τους. Καμιά από τις δύο παρατάξεις δεν είχε κανέναν ηθικό φραγμό κι εκτιμούσε περισσότερο όσους κατόρθωναν να κρύβουν κάτω από ωραία λόγια φοβερές πράξεις. Όσοι πολίτες ήσαν μετριοπαθείς θανατώνονταν από την μια ή την άλλη παράταξη, είτε επειδή είχαν αρνηθεί να πάρουν μέρος στον αγώνα είτε επειδή η ιδέα και μόνο ότι θα μπορούσαν να επιζήσουν προκαλούσε εναντίον τους τον φθόνο.
Ένας Άγιος των καιρών μας, μέσα από το μοναδικό του – εν Πνεύματι Αγίω- διορατικό χάρισμα, διεισδύει στον ψυχισμό ενός παιδιού και μας δίνει κάποια καίρια σημεία περί της αγωγής τους:
1. Η αγωγή των παιδιών αρχίζει απ’ την ώρα της συλλήψεώς τους.
Το έμβρυο ακούει κι αισθάνεται μέσα στην κοιλιά της μητέρας του. Ναι, ακούει και βλέπει με τα μάτια της μητέρας του. Αντιλαμβάνεται τις κινήσεις και τα συναισθήματά της, παρόλο που ο νους του δεν έχει αναπτυχθεί. Σκοτεινιάζει το πρόσωπο της μάνας, σκοτεινιάζει κι αυτό. Νευριάζει η μάνα, νευριάζει κι αυτό. Ό,τι αισθάνεται η μητέρα, λύπη, πόνο, φόβο, άγχος κ.λπ., τα ζει κι αυτό.
2. Η αγιοσύνη των γονέων ως καθοριστικός παράγοντας.
Εκείνο που σώζει και φτιάχνει καλά παιδιά είναι η ζωή των γονέων μέσα στο σπίτι.
Οι γονείς πρέπει να δοθούνε στην αγάπη του Θεού. Πρέπει να γίνουμε άγιοι κοντά στα παιδιά με την πραότητά τους, την υπομονή τους, την αγάπη τους. Να βάζουμε κάθε μέρα νέα σειρά, νέα διάθεση, ενθουσιασμό κι αγάπη στα παιδιά. Και η χαρά που θα τους έλθει, η αγιοσύνη που θα τους έχει επισκεφθεί, θα εξακοντίσει στα παιδιά την Χάρη.
3. Η Υπερπροστασία, αφήνει ανώριμα τα παιδιά.
Ένα άλλο πάλι, που βλάπτει τα παιδιά, είναι η υπερπροστασία, δηλαδή η υπερβολική φροντίδα, η υπερβολική αγωνία και το άγχος των γονέων. Να σταματήσεις αυτή την καταπίεση και την υπερπροστασία και θα δεις που το παιδί τότε θα ισορροπήσει. Τότε θα προχωρήσει, όταν τ’ αφήσεις ελεύθερο.
4. Το παιδί θέλει κοντά του ανθρώπους θερμής προσευχής.
Όχι ν’ αρκείται η μητέρα στο αισθητό χάδι για το παιδί της, αλλά να προσφέρει συγχρόνως και το χάδι της προσευχής. Το παιδί αισθάνεται στο βάθος της ψυχής του το πνευματικό χάδι, που μυστικά στέλνει η μητέρα του, και έλκεται προς αυτήν. Νιώθει ασφάλεια, σιγουριά, όταν η μητέρα με τη συνεχή, την επίμονη και θερμή προσευχή της αγκαλιάζει το παιδί της μυστικά και το ελευθερώνει απ’ ό,τι το σφίγγει.
5. Εν Χριστώ αγάπη μέσα στο σπίτι.
Πολύ προσευχή και λίγα λόγια στα παιδιά.
Όλα απ’ την προσευχή, τη σιωπή και την αγάπη γίνονται. Καταλάβατε τα αποτελέσματα της προσευχής; Αγάπη εν προσευχή, εν Χριστώ αγάπη. Αυτή ωφελεί πραγματικά. Όσο θ’ αγαπάτε τα παιδιά με την ανθρώπινη αγάπη – που είναι συχνά παθολογική – τόσο θα μπερδεύονται, τόσο η συμπεριφορά τους θα είναι αρνητική. Όταν, όμως, η αγάπη σας θα είναι μεταξύ σας και προς τα παιδιά χριστιανική και αγία, τότε δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα. Η αγιότητα των γονέων σώζει τα παιδιά.
6. Η μετάδοση της πίστης στον Χριστό και στην Εκκλησία χωρίς καταπίεση.
Να μάθουν και τα παιδιά να προσεύχονται. Για να προσεύχονται τα παιδιά, πρέπει να έχουν αίμα προσευχομένων γονέων. Εδώ πέφτουν έξω μερικοί και λένε: «Εφόσον οι γονείς προσεύχονται, είναι ευσεβείς, μελετούν την Αγία Γραφή και τα παιδιά τα ανάθρεψαν ‘’εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου’’ επόμενο είναι να γίνουν καλά παιδιά». Ορίστε, όμως, που βλέπουμε αντίθετα αποτελέσματα λόγω της καταπιέσεως.
Δεν είναι αρκετό να είναι οι γονείς ευσεβείς. Πρέπει να μην καταπιέζουν τα παιδιά, για να τα κάνουν καλά με τη βία. Είναι δυνατό να διώξουμε τα παιδιά απ’ τον Χριστό, όταν ακολουθούμε τα της θρησκείας με εγωισμό. Τα παιδιά δεν θέλουν καταπίεση. Μην τα εξαναγκάζετε να σας ακολουθήσουν στην εκκλησία. Μπορείτε να πείτε: «Όποιος θέλει, μπορεί να έλθει τώρα μαζί μου ή αργότερα». Αφήστε να μιλήσει στις ψυχές τους ο Θεός.
7. Η συμβολή των εκπαιδευτικών στον ψυχισμό του παιδιού.
Με την προσευχή και την αγιοσύνη μπορείτε να βοηθήσετε και τα παιδιά στο σχολείο. Μπορεί να τα επισκιάσει η χάρις του Θεού και να γίνουν καλά. Μην προσπαθείτε με ανθρώπινους τρόπους να διορθώσετε κακές καταστάσεις. Δεν έρχεται κανένα καλό αποτέλεσμα. Μόνο με την προσευχή θα φέρετε αποτέλεσμα. Να επικαλείσθε τη θεία Χάρη για όλους. Να πάει η θεία Χάρις μέσα στην ψυχή τους και να τους αλλοιώσει. Αυτό θα πει χριστιανός.
Εσείς οι εκπαιδευτικοί μυστικά, χωρίς να το καταλαβαίνετε, μεταδίδετε στα παιδιά το άγχος και τα επηρεάζετε. Με την πίστη φεύγει το άγχος. Τι λέμε; «Και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα».
Ν’ ανταποκρίνεσθε στην αγάπη των παιδιών με διάκριση. Έτσι άμα σας αγαπήσουν, θα μπορέσετε να τα οδηγήσετε κοντά στον Χριστό. Θα γίνετε εσείς το μέσον. Η αγάπη σας να είναι αληθινή. Να μην τ’ αγαπάτε ανθρώπινα, όπως κάνουν συνήθως οι γονείς· δεν τα βοηθάτε. Αγάπη εν προσευχή, εν Χριστώ αγάπη. Αυτή ωφελεί πραγματικά.
8. Το φάρμακο και το μεγάλο μυστικό για την πρόοδο των παιδιών είναι η ταπείνωση.
Η εμπιστοσύνη στον Θεό δίδει απόλυτη ασφάλεια. Ο Θεός είναι το παν. Δεν μπορεί κανείς να πει ότι εγώ είμαι το παν. Αυτό ενισχύει τον εγωισμό. Ο Θεός θέλει να οδηγούμε τα παιδιά στην ταπείνωση. Τίποτα δεν θα κάνομε κι εμείς και τα παιδιά χωρίς την ταπείνωση. Θέλει προσοχή, όταν ενθαρρύνετε τα παιδιά. Στο παιδί δεν πρέπει να λέτε: «Εσύ θα τα καταφέρεις, εσύ είσαι σπουδαίος, είσαι νέος, είσαι ανδρείος είσαι τέλειος!…». Δεν το ωφελείτε έτσι το παιδί. Μπορείτε, όμως, να του πείτε να κάνει προσευχή. Να του πείτε: «Παιδί μου, τα χαρίσματα που έχεις, ο Θεός σου τα έδωσε. Προσευχήσου να σου δώσει ο Θεός δυνάμεις, για να τα καλλιεργήσεις και να πετύχεις. Να σου δώσει ο Θεός την Χάρη Του». Τούτο δω είναι το τέλειο. Σ’ όλα τα θέματα να μάθουν τα παιδιά να ζητάνε τη βοήθεια του Θεού.
9. Τα παιδιά με τους συνεχείς επαίνους δεν οικοδομούνται.
Γίνονται εγωιστές και κενόδοξοι. Θα θέλουν σ’ όλη τους τη ζωή να τους επαινούν όλοι διαρκώς, έστω κι αν τους λένε και ψέματα. Δυστυχώς, σήμερα μάθανε όλοι να λένε και ψέματα και τα δέχονται οι κενόδοξοι, είναι η τροφή τους. «Πες το, κι ας είναι ψέμα, κι ας είναι ειρωνεία», λένε. Ο Θεός αυτό δεν το θέλει. ο Θεός θέλει την αλήθεια. Δυστυχώς, αυτό δεν το καταλαβαίνουν όλοι και κάνουν το εντελώς αντίθετο.
Τα παιδιά όταν τα επαινείς συνεχώς, χωρίς διάκριση, τα πειράζει ο αντίθετος. Τους
ξεσηκώνει το μύλο του εγωισμού και, συνηθισμένα από μικρά στους επαίνους από γονείς και δασκάλους, προχωρούν ίσως στα γράμματα, αλλά τι το όφελος; Στη ζωή θα βγουν εγωιστές και όχι χριστιανοί. Οι εγωιστές δεν μπορούν να είναι ποτέ χριστιανοί.
Χρησιμοποιήθηκαν σύντομα αποσπάσματα από το βιβλίο «Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου Βίος Και Λόγοι» (Εκδ. Ι.Μ. Χρυσοπηγής, 2003)
της Φωτεινής Βακιτσίδου,
Stefanos Karavidas (Ανωνύμου Έλληνος)
ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΕΛΛΑΡΙΟΣ
ΑΛΦΑ-ΜΙ-ΤΗΣ
ΡΩΜΗΟΣ
Νικηφόρος
Ῥωμηῶν Ἐνημέρωση 