Έκτακτο Παράρτημα: MANAVLAR, ΜΙΑ ΑΓΝΩΣΤΗ ΕΛΛΗΝΟΓΕΝΗΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ

Η Τουρκία είναι στην ουσία μια ανεξερεύνητη χώρα. Κάθε φορά που κάποιος προσπαθεί να ανιχνεύσει… το αχανές εσωτερικό αυτής της χώρας, συχνά βρίσκεται προ καινούργιων εκπλήξεων ενώ τα μυστικά που κρύβει μια κοινωνία επί δεκαετίες απομονωμένη και σήμερα αγχωμένη για την πραγματική της ταυτότητα, αρχίζουν δειλά να βγαίνουν στην επιφάνεια με όλες τις σοβαρές επιπτώσεις αυτής της πραγματικά ιστορικής εξέλιξης.

Εξερευνώντας κανείς την σύγχρονη ταυτότητα των κατοίκων της Μικράς Ασίας, εντύπωση προκαλεί τα άγνωστα μέχρι τώρα στοιχεία που ανακαλύπτει από μια πρωτοφανή τάση των ίδιων των Τούρκων να επιστρέφουν στις ρίζες τους, προκαλώντας σοβαρά προβλήματα στην ίδια την συνοχή της Τουρκίας. Έτσι στα πλαίσια αυτά, τα τελευταία χρόνια έχει αναδυθεί στην επιφάνεια άλλη μια μειονότητα άγνωστη μέχρι σήμερα, για την οποία το καταπληκτικό είναι πως οι ίδιοι οι Τούρκοι ερευνητές της αποδίδουν ελληνική καταγωγή από τους γηγενείς κατοίκους της Μικράς Ασίας, αν και δεν λείπουν οι προσπάθειες τουρκοποίησης της από το γνωστό τουρκικό κατεστημένο. Η μειονότητα αυτή είναι η μειονότητα των Manavlar, ή Μανάβηδων, (το εκπληκτικό είναι πως σύμφωνα με το ίδιο το επίσημο τουρκικό λεξικό του Ιδρύματος της Τουρκικής γλώσσας, αναφέρεται πως η λήξη Manavlar είναι ελληνική), δηλαδή οπωροπωλών : «Yunanca «manavis». Από Türk Dil Kurumu Sözlüğü. Cilt 2. s.1499. Vikipedi, özgür ansiklopedi.

Όπως αναφέραμε το εντυπωσιακό είναι πως οι ίδιες οι τουρκικές πηγές αναφέρουν και τονίζουν ότι η πιθανότερη εκδοχή για τους Manavlar είναι ότι προέρχονται από τις ελληνογενείς φυλές που κατοικούσαν στην Μικρά Ασία πριν από την κάθοδο των Σελτζούκων και όταν άρχισε ο εξισλαμισμός της περιοχής εξισλαμιστήκαν διατηρώντας όμως τα κύρια ήθη και έθιμα τους που συνδέονται με την αρχέγονη ελληνική καταγωγή τους. Το πολιτιστικό τους υπόβαθρο συνδέεται άμεσα με την κουλτούρα των Ιώνων της Μικράς Ασίας, «Anadolu da İyon Kültürü» και όπως τονίζεται, οι Ίωνες ήταν οι Ρωμιοί της δυτικής Μικράς Ασίας. Βέβαια οι Τούρκοι αντιτείνουν στην άποψη αυτή το ερώτημα ότι αφού είχαν ελληνική καταγωγή πως έχασαν την γλώσσα τους. Αυτό το επιχείρημα όμως είναι γνωστό πως δεν μπορεί να σταθεί αφού και άλλοι ελληνογενείς της Μικράς Ασίας ενώ μιλούσαν τουρκικά, κάθε άλλο παρά Τούρκοι αισθάνονταν (κλαστικό παράδειγμα οι Καραμανλήδες ), ενώ άλλοι ελληνογενείς πληθυσμοί κράτησαν την ελληνική γλώσσα παρά του ότι εξισλαμιστήκαν και στην συνέχεια εκτουρκίστηκαν.

Το ζήτημα αυτό των Manavlar είχε έρθει στην επικαιρότητα κα την περίοδο της Μικρασιατικού πολέμου στη συνέχει όμως λησμονήθηκε μέσα στις στάχτες της μικρασιατικής καταστροφής. Σύμφωνα με τον Τούρκο ερευνητή, Ali Aktaş, όταν άρχισαν να έρχονται και να εγκαθίστανται στην Μικρά Ασία οι Σελτζούκοι η περιοχή κατοικούνταν από πυκνό ελληνόφωνο και αρμενόφωνο πληθυσμό. Μια σοβαρή εκδοχή, όπως υποστηρίζει ο Aktaş, για την καταγωγή των Manavlar, είναι ότι προέρχονται από ρωμαίικους πληθυσμούς που εξισλαμίστηκαν και αυτό φαίνεται από πολλές ρωμαίικες λέξεις που διατηρούν στην τουρκόφωνη διάλεκτο τους. «Manavis şekli ve bizdeki anlamıyla Yunanca da vardir», δηλαδή, «Υπάρχει στους Μαναβλάρ και η εκδοχή της ελληνικής προέλευσης». Σε άλλο σημείο αναφέρει, «Selçuklular Anadolu ya girdiklerinde Doğu Roma yani Bizans tebaası bu unsurları Rum adı altındakı tek bir toplum olarak bulmuştular» δηλαδή «Στην κάθοδο των Σελτζούκων στην Ανατολία δηλαδή στην Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ή Βυζάντιο το ρωμαίικο στοιχείο ήταν η μονή κοινωνική ομάδα που είχε βρεθεί».

Οι περιοχές όπου συναντώνται σήμερα χωριά των Manavlar είναι κυρίως η περιοχή του Σαγγαρίου και γενικότερα η δυτική Μικρά Ασία όπου όπως είναι γνωστό ήταν από τις τελευταίες περιοχές που είχαν εξισλαμιστεί ενώ μέχρι και τις αρχές του εικοστού αιώνα διατηρούσε έντονο των ρωμαίικο ελληνορθόδοξο στοιχείο. Συγκεκριμένα κοινότητες Manavlar υπάρχουν στις επαρχίες, Προύσας, Κιρσεχήρ, Εσκήσεχήρ, Μπίλετζικ, Ικόνιο, Σαγγάρια, και Μπαλίκεσίρ. Κάποιες ομάδες υπάρχουν καις στην ανατολική Θράκη κυρίως σε χωριά κοντά στην Κωνσταντινούπολη, όπως στην Συλίβρια, Τσατάλτζα και Βιζύη. Στις περιοχές αυτές είναι ακόμα πιο έντονη η παράδοση ότι οι Manavlar ήταν ελληνορθόδοξοι πληθυσμοί που εξισλαμιστήκαν και στην συνέχεια εκτουρκίστηκαν.

+ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Τουρκολόγος

Πηγή: Έκτακτο Παράρτημα: MANAVLAR, ΜΙΑ ΑΓΝΩΣΤΗ ΕΛΛΗΝΟΓΕΝΗΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ

Καραβίδας Στεφ.: «Ουσιαστικά η Τουρκία έχει τα κόλλυβα στο ζωνάρι αφού … » / Ενημέρωση & Σκέψη – YouTube

Ο επισμηναγός ε.α. Στέφανος Καραβίδας μίλησε για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις μετά τον καταστροφικό σεισμό των 7,8 ρίχτερ (17-02-2023). Όπως είπε ο κ. Καραβίδας Η τουρκική κοινωνία ουδέποτε ανήκε στην δυτική κοσμοθεωρία και η Τουρκία ανέκαθεν ήταν ένα καράβι που μπορεί να κοίταζε προς τη Δύση αλλά η κίνηση της ήταν προς την Ανατολή. Ο κ. Καραβίδας στη συνέχεια αναφέρθηκε στα 3 χαρακτηριστικά που έχει ο τουρκισμός. Ο κ. Καραβίδας είπε ότι η Τουρκία βρίσκεται σε αντιπαράθεση και δημιουργεί συνθήκες έντασης με όλα τα γειτονικά κράτη και πρόσθεσε ότι δεν πρέπει να μας παρασύρει η εκάστοτε επικαιρότητα. Λυπούμαστε για τους ανθρώπους, είμαστε χριστιανοί. Πρώτα από όλα είμαστε Έλληνες, είμαστε άνθρωποι, εμείς δείξαμε τον ανθρωπισμό παντού. Οφείλουμε να βοηθήσουμε με όλες τις δυνάμεις τους ανθρώπους οι οποίοι αυτή τη στιγμή ταλαιπωρούνται, αλλά την ίδια στιγμή δεν πρέπει να μπερδευόμαστε.

Επεισόδιο 1 – Αποκωδικοποίηση του Ελληνικού Μύθου (1ο μέρος)

Επεισόδιο 1 – Αποκωδικοποίηση του Ελληνικού Μύθου (1ο μέρος)

https://pemptousia.tv/view/b/category/Programs/subCategory/gnorizo_thn_ellhnikh_moy_taytothta_M6unn/id/epeisodio_1_apokodikopoiisi_tou_ellinikou_muthou_1/lang/el_GR/fbclid/IwAR23U073WbepHtPyBsRAA0PtISnuVvr7Y09rqCxVtf96o9ByCVjK_kbYPAg

Γνωρίζω την Ελληνική μου ταυτότητα: Με την ευκαιρία της εορτής για τα 200 χρόνια από την κήρυξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, ο εικαστικός και συγγραφέας Βαγγέλης Παππάς, πραγματοποίησε σειρά διαλέξεων στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…». Η ιστορία, η τέχνη, η πίστη, οι παραδόσεις μας, η αδιάπαυστη συνέχεια της γλώσσας και το ύφος των Ελλήνων, παρουσιάστηκαν μέσα από την αποκωδικοποίηση των μύθων, τις μεγάλες προσωπικότητες του γένους, τα ιστορικά γεγονότα και τον πολιτισμό.

Πηγή: Επεισόδιο 1 – Αποκωδικοποίηση του Ελληνικού Μύθου (1ο μέρος)

O Λάκης σε αυτό το βίντεο τολμά να πει αυτό που κανένας με δημόσιο βήμα δεν έχει τολμήσει μέχρι τώρα…. – Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Πηγή: O Λάκης σε αυτό το βίντεο τολμά να πει αυτό που κανένας με δημόσιο βήμα δεν έχει τολμήσει μέχρι τώρα…. – Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Ἡ διαχρονικὴ ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ ἡ συνεχὴς κακοποίησή της – Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Γράφει η Σοφία Μπεκρῆ, φιλόλογος – θεολόγος

Ἡ 9^η Φεβρουαρίου ἔχει ὁριστῆ ὡς Ἡμέρα Ἑλληνικῆς Γλώσσας. Ὅπως κατὰ τὴν ἑορτὴ ἑνὸς Ἁγίου λέμε «μνήμη Ἁγίου, μίμησις Ἁγίου», ἔτσι καὶ κατὰ τὸν ἑορτασμὸ τῆς γλώσσας μας, ἂς ποῦμε «μνήμη γλώσσας, μίμησις τῶν τρόπων της», καθ’ ὅσον ἡ γλώσσα –καὶ μάλιστα ἡ ἑλληνική, «ἡ μητέρα τῶν γλωσσῶν»- εἶναι φορέας ἀξιῶν, ἰδεωδῶν, προτύπων, ἐν τέλει πολιτισμοῦ, τρόπου καὶ στάσεως ζωῆς.

Ἕνα κύριο, βεβαίως, χαρακτηριστικὸ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, στὴν πορεία τῶν 4000 περίπου χρόνων ζωῆς της, εἶναι ἡ θαυμαστὴ ἑνότητα καὶ ἡ ἀδιάλειπτη συνέχειά της, ὥστε, ὅταν γίνεται λόγος γιὰ ἀρχαία, ἀττικοκοινή, ἑλληνιστικὴ κοινή, λογία-καθαρεύουσα, δημοτικὴ ἢ νεοελληνικὴ γλῶσσα, νὰ μὴν ἐννοῇ κανεὶς ὅτι πρόκειται γιὰ διαφορετικὲς γλῶσσες ἀλλὰ γιὰ διαφορετικὲς ἐξελικτικὲς μορφὲς τῆς ἰδίας γλώσσας.

Ἡ ἑλληνική, μάλιστα, γλῶσσα εἶχε τέτοια πολιτισμικὴ ἐμβέλεια ὥστε, ἀπὸ τὸν 3^ο αἰ. π.Χ., ἐπεκράτησε ἀρχικὰ στὸν χῶρο τοῦ πνεύματος, παραμερίζοντας ἀκόμα καὶ μερικὲς ἐθνικὲς γλῶσσες (λατινικά, ἑβραϊκά), καὶ γινόμενη, παράλληλα, τὸ κοινὸ πολιτισμικὸ ὄργανο ὅλων τῶν κατακτημένων λαῶν τῆς Ἀνατολῆς.

Σὲ ὅ τι ἀφορᾶ τὴν διαχρονικότητα τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας ἀρκεῖ μιὰ μικρὴ μόνον ἀνάγνωση τοῦ προοιμίου τῆς Ὀδύσσειας, γιὰ νὰ μᾶς πείσῃ: Ἀπὸ τὶς 70 περίπου λέξεις τοῦ προοιμίου, μαζὶ μὲ ἄρθρα καὶ συνδέσμους, οἱ 45 περίπου εἶναι κατανοητές, διότι σῴζονται ὡς παράγωγα ἢ σύνθετα στὴν νεοελληνική, οἱ 15 εἶναι αὐτούσιες (ἄνδρας, μοῦσα, ἱερός, ἄνθρωπος, πόντος, ψυχή, ἑταῖρος, νόστος, αὐτός, θεά κ.α.) καὶ οἱ ὑπόλοιπες (ἔννεπε, ἀρνύμενος, ἱέμενος), ποὺ δὲν εἶναι γνωστές, δὲν δημιουργοῦν δυσκολία στὴν γενικὴ κατανόηση τοῦ κειμένου. Ἐξ ἄλλου, τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ λεξιλογίου τῆς ὁμηρικῆς γλώσσας σώζεται στὴν ν.ἑ. εἴτε αὐτούσιο εἴτε κυρίως σὲ ῥίζες λέξεων (ὁμόρριζα), σύνθετα καὶ παράγωγα. Ὁμηρικὲς εἶναι οἱ λέξεις: ὕδωρ (λέμε: ὑδραγωγεῖο, ὑδροφόρα κ.λπ.), αὐδὴ (λέμε ἄναυδος, ἀπηύδησα), ἄρουρα (λέμε ἀρουραῖος, ἄροτρο), δέρκομαι (λέμε ὀξυδερκὴς), λῶπος (λέμε λωπο-δύτης), πολύ-πλαγκτος (= περιπλανημένος, λέμε πλαγκτόν), Τηλέμαχος (λέμε τηλεόραση, τηλεπάθεια, κ.λπ.).

Ἔκτοτε, σὲ ὅλη τὴν διάρκεια τῆς ἱστορίας της ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα ἐξελισσόταν καὶ προώδευε διαρκῶς, τόσο ἡ γραπτὴ ὅσο καὶ ἡ καθομιλουμένη: ἔτσι ἡ μὲν λογία, ἡ γλῶσσα τοῦ γραπτοῦ συνήθως λόγου, ἐξελίχθηκε στὴν καθαρεύουσα, ἐνῶ ἡ δημώδης, ἡ γλῶσσα τοῦ προφορικοῦ συνήθως λόγου, ἐξελίχθηκε στὴν δημοτική. Πρόκειται ἁπλῶς γιὰ δύο διαφορετικὰ «ἐνδύματα», ἐὰν μποροῦμε νὰ τὸ ποῦμε ἔτσι, τὰ ὁποῖα κάλυπταν διαφορετικὲς ἐπικοινωνιακὲς περιστάσεις.

Εἶναι ἑπομένως ἀπορίας ἄξιο πῶς τὴν ὑπέροχη αὐτὴν γλῶσσα μὲ τὴν τεράστια ἱστορία καὶ τὸν ἐξαιρετικὸ πλοῦτο καὶ τὴν ποικιλία, ποὺ γι’ αὐτὸ τὴν ἐκτιμοῦν καὶ τὴν στηρίζουν Ἕλληνες τοῦ ἐξωτερικοῦ καὶ φιλέλληνες, ἑλληνόφωνοι καὶ ἑλληνιστές, εἶναι, ξαναλέω, ἀπορίας ἄξιο πῶς πολλοὶ Ἕλληνες στὸ ἐσωτερικό, καὶ μάλιστα πνευματικοὶ καὶ πολιτικοὶ ἄρχοντες, παραθεωροῦν τὴν ἀξία της, ἀγνοοῦν τὸν πλοῦτο της καὶ τὸ χειρότερο τὴν καταστρέφουν μὲ τὶς διαρκεῖς ἐπεμβάσεις των.

Ἔτσι, μὲ τὴν συνεχῆ γλωσσικὴ ἀποδόμηση καὶ τὴν συνακόλουθη γλωσσικὴ ἄμβλυνση, ποὺ ὀφείλονται βεβαίως καὶ σὲ ἄλλους παράγοντες (τεχνολογία, παγκοσμιοποίηση), κυρίως ὅμως στὴν δική μας ὀλιγωρία καὶ ἐλλιπῆ γνώση τῆς ἱστορίας τῆς γλώσσας μας, φθάσαμε στὶς ἡμέρες μας νὰ ἀναρωτιώμαστε ἐὰν εἶναι ἀπαραίτητη ἡ διδασκαλία τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν στὰ σχολεῖα, καὶ μήπως τὰ ἀρχαῖα εἶναι διαφορετικὴ γλῶσσα ἀπὸ τὰ νέα. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι ἡ κακὴ καὶ ἀσύνδετη διδασκαλία ἀρχαίων καὶ νέων ἑλληνικῶν νὰ ἔχῃ ὁδηγήσει τοὺς νέους μας σὲ μιὰ ἄνευ προηγουμένου «γλωσσικὴ ἀνεπάρκεια» καὶ οὐσιαστικὴ ἀδυναμία ἐπικοινωνίας, μὲ ὅλους τοὺς κινδύνους ποὺ αὐτὰ συνεπάγονται.

Εἶναι γεγονὸς ὅτι οἱ συνεχεῖς, πρόχειρες καὶ πολιτικὰ κατευθυνόμενες γλωσσικὲς μεταρρυθμίσεις, ἀπὸ τὴν δημιουργία τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους ἕως καὶ τὶς μέρες μας, μὲ ἀποκορύφωση τὸ 1982, ποὺ ἐπιβλήθηκε «πραξικοπηματικά» τὸ μονοτονικό, ἔχουν συντελέσει στὴν σὲ βάθος χρόνου κακοποίηση τῆς γλώσσας μας σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα, γραμματικῆς, συντακτικῶν δομῶν καὶ λεξιλογίου.

Ἐπισημαίνω χαρακτηριστικὰ ὁρισμένες ἀπὸ τὶς κακοποιήσεις:

α) Ἡ κατάργηση τῆς δασείας, ποὺ εἶναι γράμμα, καὶ ἔχει διατηρηθῆ σ’ ὅλες τὶς εὐρωπαϊκὲς γλῶσσες (π.χ. στὰ ἀγγλικά, Ηelen, Hellas, hero, κ.λπ.). Ἀποτέλεσμα εἶναι ὅτι δὲν γίνονται πλέον κατανοητὲς οἱ σύνθετες λέξεις, π.χ. ὑφιστάμενος, ἀνθέλληνας, ἔφεδρος, ἔφιππος κ.ἄ, διότι δὲν ἀντιλαμβάνεται κανεὶς τὰ συνθετικά των μέρη.

β) Ἡ ἐπικράτηση τοῦ «ει» παντοῦ στὶς καταλήξεις, ὥστε νὰ μὴν γίνεται πλέον σαφὴς ἡ διάκριση ἀνάμεσα στοὺς χρόνους, στὶς ἐγκλίσεις, στὶς φωνές, π.χ. «ἔχω λύσει», «ἔχω λυθεῖ» (ἀντὶ γιὰ «ἔχω λυθῆ»), «νὰ ἢ θὰ λυθεῖ» (ἀντὶ γιὰ «νὰ ἢ θὰ λυθῆ»).

γ) Ἡ τάση πρὸς λατινοποίηση τῆς γραφῆς, μὲ τὴν ἐπικράτηση σταδιακὰ ἑνὸς «ο», ἑνὸς «ι», ἑνὸς «ε», ὅπως καὶ γενικότερα τῆς «ἠχητικῆς» γραφῆς (βλ. ἀβγό). Γιὰ φανταστῆτε ὅμως νὰ γράφωμε «ἀβγή», ἀντὶ γιὰ «αὐγή», ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸ ὡραῖο ὁμηρικὸ ῥῆμα αὐγάζω = λάμπω. Μὲ τὴν νέα γραφὴ γιὰ μᾶς πλέον ἡ λέξη δὲν θὰ σημαίνῃ τίποτε, ὅπως καὶ ὅταν θὰ γράφωμε «φονίεν» ἀντὶ γιὰ «φωνῆεν», ἤ «ικόνα» ἀντὶ γιὰ «εἰκόνα» κ.ο.κ. Ἐὰν μάλιστα γράφωμε «τιχι», γιὰ ποιά λέξη θὰ πρόκηται, ἀλήθεια, «τείχη», «τύχη» ἢ «τοῖχοι»; Γιὰ τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, στὴν ὁποία ὑπάρχει ἀπόλυτη ἀντιστοιχία «σημαίνοντος» καὶ «σημαινομένου», τῆς λέξεως δηλαδὴ καὶ τῆς σημασίας της (λέμε π.χ. «φωνῆεν», ἐπειδὴ φωνάζει, «εἰκόνα», ἀπὸ τὸ «ἔοικα» = μοιάζω), μιὰ τέτοια ἐξέλιξη θὰ ἐπιφέρῃ τρομακτικὴ σύγχυση τοὐλάχιστον.

δ) Ἡ κακοποίηση, ἐν τέλει, καὶ τῆς ἴδιας τῆς δημοτικῆς γλώσσας. Ἕνα χαρακτηριστικὸ παράδειγμα εἶναι ἡ χρησιμοποίηση τῆς καταλήξεως –α γιὰ τὰ ἐπιρρήματα (τὰ ὀποῖα στὰ ἀρχαῖα σχηματίζονταν μὲ τὴν κατάληξη –ως). Ἔτσι, ἀκοῦμε π.χ. «ὅπως εἶπα προηγούμενα» (ἀντὶ γιὰ «προηγουμένως»), «ἔρχομαι ἄμεσα» (ἀντὶ γιὰ «ἀμέσως»). Τὸ «ἄμεσα» σημαίνει χωρὶς παρεμβολὴ μέσου, ἐνῶ τὸ «ἀμέσως» σημαίνει χωρὶς παρεμβολὴ χρόνου, κ.ο.κ. Βεβαίως, σοφῶς λέμε –ἀκόμα- «καλῶς», «κακῶς», «ἀσφαλῶς» κ.λπ.

Γιὰ νὰ ἀποτραπῇ ἡ περαιτέρω κακοποίηση τῆς γλώσσας μας, τοὐλάχιστον ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς ἰδίους, προτείνονται:

α) Ἡ ἐπανασύνδεσή μας μὲ τὶς ῥίζες μας, μέσῳ τῆς μελέτης τῶν ἀρχαιοελληνικῶν, καὶ μάλιστα τῶν λειτουργικῶν μας κειμένων, κατὰ τὸ δυνατὸν ἀπὸ τὸ πρωτότυπο. Σ’ αὐτὸ θὰ βοηθήσῃ ἡ ἑρμηνευτικὴ προσέγγιση τῶν ἀρχαιοτέρων κειμένων, μὲ εἰσαγωγὴ καὶ ἑρμηνευτικὸ λεξιλόγιο, ὥστε νὰ μὴν γίνεται «μετάφραση», σὰν νὰ εἶναι ξένη γλῶσσα, ἀλλὰ ἀπόδοση, κατὰ τὸ δυνατόν, μόνον τῶν μὴ κατανοητῶν σημείων. Ἔτσι, σταδιακὰ θὰ βελτιωθῆ τὸ γλωσσικό μας ἐπίπεδο καὶ θὰ αὐξηθῆ ἡ γλωσσική μας καλλιέργεια, ὥστε νὰ εἴμαστε σὲ θέση νὰ κατανοοῦμε καλύτερα τοὺς γλωσσικούς μας θησαυρούς.

β) Ἡ σύνταξη ἑνὸς ἐγχειριδίου γραμματικῆς καὶ συντακτικοῦ γιὰ τὴν «κοινὴ ἑλληνική» γλῶσσα. Σημειωτέον ὅτι οὔτε κἂν γιὰ τὴν νέα ἑλληνικὴ δὲν ὑπάρχει ἕνα ἐγχειρίδιο γραμματικῆς κοινῶς ἀποδεκτό, π.χ. στὴν ὀρθογραφία (ἀναφέραμε παραπάνω τὸ παράδειγμα τοῦ «αὐγοῦ», γιὰ κάποιους «ἀβγοῦ»).

γ) Ἡ μὲ ὅλους τοὺς δυνατοὺς τρόπους προβολὴ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας στὴν διαχρονική της διάσταση, ὡς μέσου γιὰ τὴν ἀνάδειξη τοῦ πολιτισμοῦ μας καὶ τῆς ἰδιοπροσωπίας μας καὶ συγχρόνως ὡς «δρόμου» γιὰ τὴν ἔξοδό μας ἀπὸ τὴν μιζέρια, τὴν ἡττοπάθεια καὶ τὴν παντοειδῆ μας ἀπομόνωση.

Χρειάζεται νὰ θέσωμε τέτοιους μακρόπνοους στόχους, διότι διαφορετικά, μὲ τὴν προϊοῦσα πολιτισμική μας ἀλλοτρίωση τόσο ἐξ ἀνατολῶν ὅσο καὶ ἐκ δυσμῶν, θὰ φτάσωμε σὲ ὄχι πολλὰ χρόνια ἀπὸ σήμερα νὰ θρηνοῦμε καὶ ἐμεῖς, ὡς ἄλλοι «Ποσειδωνιᾶται» (ποίημα τοῦ Καβάφη), ἐνθυμούμενοι ὅτι κάποτε ἤμασταν Ἕλληνες καὶ τώρα πῶς ξεπέσαμε, πῶς ἔγινε νὰ ζοῦμε καὶ νὰ ὁμιλοῦμε βαρβαρικά, βγαλμένοι — ὦ συμφορά! — ἀπ’ τὸν Ἑλληνισμό.»

Ἀντὶ πάντως νὰ μεμψιμοιροῦμε καὶ νὰ σταυρώνωμε τὰ χέρια μας, περιμένοντας τὴν καταστροφή, καλὸ εἶναι νὰ ἀνασυντάξωμε, ὅσο εἶναι ἀκόμη καιρός, τὶς δυνάμεις μας γενικῶς καί, στὴν συγκεκριμένη περίπτωση, νὰ ἐπανεκτιμήσωμε τὸν γλωσσικό μας πλοῦτο καὶ νὰ ἐργαστοῦμε συνολικὰ καὶ σοβαρὰ γιὰ τὴν ἀνάδειξή του, μήπως καὶ ἀποφύγωμε τὶς ὀδυνηρὲς συνέπειες ἀπὸ τὴν ἐθνικὴ καὶ πολιτισμική μας συρρίκνωση.

Χρειάζεται, τέλος, νὰ μὴν περιοριζόμαστε κάθε φορὰ εἴτε σὲ κινήσεις αὐτοθαυμασμοῦ γιὰ τὴν ἑλληνικότητά μας εἴτε ἁπλῶς σὲ ἡμέρες τιμῆς γιὰ τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, σὰν νὰ ἔχῃ πεθάνει ἢ νὰ εἶναι «μουσειακὸ εἶδος», χωρὶς νὰ προβαίνωμε παράλληλα σὲ περαιτέρω ἐνέργειες ἢ προτάσεις γιὰ τὴν στήριξη καὶ τὴν προβολή της.

Καιρὸς γιὰ καθολικὴ ἀναθεώρηση τῆς νοοτροπίας μας καὶ μάλιστα γιὰ συστηματικὴ συνεργασία μὲ ὅλους τοὺς ἁπανταχοῦ εἰλικρινῶς ἐνδιαφερόμενους φορεῖς καὶ μὲ ἐπιμέρους πρόσωπα πρὸς ἐπίτευξη κάθε ὑγιοῦς στόχου γιὰ τὴν πρόοδο τῆς κοινῆς μας γλώσσας. Γένοιτο!

πηγή

Πηγή: Ἡ διαχρονικὴ ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ ἡ συνεχὴς κακοποίησή της – Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Tα καρτέλ ναρκωτικών της Λατινικής Αμερικής και η ευθύνη των Ορθοδόξων