Μαθητὴς στὴν Βουλὴ τῶν Ἐφήβων βροντοφώναξε ὅτι ἡ «Μακεδονία εἶναι Ἑλληνικὴ» – Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Ὁ μαθητὴς Πέτρος Σιγκούδης βρέθηκε στὴν Βουλὴ τῶν Ἐφήβων καὶ σὲ ὁμιλία ποὺ πραγματοποίησε στὰ πλαίσια τοῦ θέματος «Δημοκρατία», στηλίτευσε τὴν προδοτικὴ συμφωνία τῶν Πρεσπῶν τὴν ὁποία καὶ χαρακτήρισε ἀντιδημοκρατική. Σημείωσε πὼς εἴμαστε Ἕλληνες Πατριῶτες καὶ ὄχι φασίστες ὅπως ἀποκάλεσαν ὅσους διαφωνοῦν μὲ τὴν προδοτικὴ συμφωνία καὶ ὅτι ἡ Μακεδονία ἦταν, εἶναι καὶ θὰ εἶναι Ἑλληνική! Ἡ ὁλομέλεια τῶν μαθητῶν τὸν καταχειροκρότησε..

 

ΠΗΓΗ

Πηγή: Μαθητὴς στὴν Βουλὴ τῶν Ἐφήβων βροντοφώναξε ὅτι ἡ «Μακεδονία εἶναι Ἑλληνικὴ» – Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Advertisements

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΡΟΥΚΟΥΜΟΥΚΟΥ: ΕΘΝΙΚΟΣ ΜΑΣ ΥΜΝΟΣ

ΕΘΝΙΚΟΣ ΜΑΣ ΥΜΝΟΣ

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Ιωάννης Μ. Ασλανίδης Αντγος Επίτιμος Δκτης της ΣΣΕ

-Όπως! όλα τα εθνικά μας θέματα, έτσι και ο Εθνικός μας Ύμνος, εμπεριέχει αγώνες, θυσίες, Μάχες, αίμα και λευτεριά και καταλήγει και αυτός, να συμβουλεύει τους ήρωες της Επανάστασης του 1821 με πόνο για το μεγάλο πρόβλημα της φυλής μας την Διχόνοια.

-Παρακάτω! το κείμενο σε γενικές γραμμές αναφέρεται στο Ιστορικό   περιεχόμενο του Εθνικού μας Ύμνου. Εκτιμώ ότι αξίζει τον κόπο ν’ αναμοχλεύσουμε στην μνήμη μας, κάποια θέματα που απετέλεσαν σταθμούς στην ηρωική Ιστορική πορεία της Πατρίδος μας.

– Ο Διονύσιος Σολωμός σε ηλικία 25 ετών, έγραψε ένα ποίημα με τίτλο: «Ύμνος στην Ελευθερία» κατά την διάρκεια της Επανάστασης του 1821 στην Ζάκυνθο. Αρχικά γράφτηκε στα Ιταλικά και στην συνέχεια τον Μάιο του 1823 στα Ελληνικά, σε μία περίοδο ιδιαίτερης έξαρσης της Ελληνικής Επανάστασης. Το ποίημα αυτό του Διονυσίου Σολωμού, αποτελείται από 158 τετράστιχες στροφές. Το μέτρο είναι τροχαϊκό με εναλλαγές επτασύλλαβων και οκτασύλλαβων στίχων.

– Το εξαίρετο αυτό ποίημα του Σολωμού, ανάλογα με το περιεχόμενο των Στίχων του, αναφέρεται στα εξής:

α. Στίχοι (1-34): Ο ποιητής παρουσιάζει την Θεά ελευθερία, θυμίζει τα περασμένα μαρτύρια των Ελλήνων, την εξέγερση των σκλάβων, τον ενθουσιασμό και την χαρά των Ελλήνων. Καυτηριάζει επίσης την έχθρα των Ευρωπαϊκών ηγεμόνων, αλλά και την περιφρονητική αδιαφορία των Ελλήνων, για τα άθλια φιλοτουρκικά αισθήματα των ηγετών της Ευρώπης. Δειγματικά ένας από τους 34 στίχους:

Στίχος 2ος          Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη

των Ελλήνων τα ιερά

και σας πρώτα ανδρειωμένη

χαίρε, ω χαίρε, ελευθεριά!

β. Στίχοι (35-74): Εδώ! γενικά αναφέρεται στην μάχη της Τριπολιτσάς. Όπου! την 25η Σεπτ. 1821, οι δυνάμεις των επαναστατημένων Ελλήνων, υπό την Διοίκηση των · Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, Παναγιώτη Γιατράκου και Χρήστου Αναγνωσταρά απελευθέρωσαν την Τρίπολη. Δειγματικά ένας από τους 39 στίχους:

Στίχος 35ος     Ιδού, εμπρός σου ο τοίχος στέκει

της άθλιας Τριπολιτσάς,

τώρα τρόμου αστροπελέκι

να της ρίψεις πιθυμάς.

γ. Στίχοι (75-87): Εδώ, περιγράφει ο ποιητής την Μάχη της Κορίνθου και την καταστροφή του Δράμαλη στα Δερβενάκια.

– Η Μάχη των Δερβενακίων την 26 Ιουλίου 1821 υπό τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, γνωστή και ως Σφαγή του Δράμαλη, ήταν μία από τις σημαντικότερες μάχες που πραγματοποιήθηκαν κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821, με νικηφόρα έκβαση για τους Έλληνες και μεγάλη καταστροφή των Οθωμανικών Δυνάμεων, υπό τον αρχιστράτηγο Μαχμούτ Δράμαλη Πασά. Δειγματικά ένας από τους 17 στίχους:

Στίχος 77ος     Τρέχουν άρματα χιλιάδες

σαν το κύμα εις το γιαλό,

αλλ’ οι ανδρείοι παλλικαράδες

δεν ψηφούν τον Αριθμό.

δ. Στίχοι (88-122): Αναφέρεται, στην πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου το 1822 και στον πνιγμό των Τούρκων στον ποταμό Αχελώο.

– Μετά την συντριβή των Ελληνικών Σωμάτων, όπου σκοτώθηκαν πολλοί Φιλέλληνες στην Μάχη του Πέτα (4 Ιουλίου 1822), οι Τουρκικές Δυνάμεις, υπό την αρχιστρατηγία του Ομέρ Βρυώνη, κατευθύνονται προς την Δυτική Ελλάδα, ανασυντασσόμενες στο Βραχοχώρι (Αγρίνιο) και κινούνται προς το Μεσολόγγι.

– Η πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου έλαβε χώρα από την 25η Οκτ. 1822 μέχρι 31 Δεκ. 1822 κατά το αρχικό στάδιο του Απελευθερωτικού αγώνα των Ελλήνων (1821-1829). Είναι ένα από τα σημαντικότερα επεισόδια της Ελληνικής Επανάστασης. Θα ακολουθήσουν βέβαια η Δεύτερη και η Τρίτη πολιορκία μέχρι τον Απρίλιο του 1826. Δειγματικά ένας από τους 24 στίχους:

Στίχος 93ος          Ποίοι ειν’ αυτοί που πλησιάζουν

με πολλή ποδοβολή

κι’ άρματα, άρματα ταράζουν;

επετάχτηκες εσύ!

ε. Στίχοι (123-138): Εδώ το ποίημα αναφέρεται στην πυρπόληση της Τουρκικής Ναυαρχίδας κοντά στην Τένεδο και στον απαγχονισμό του Γρηγορίου Ε΄.

– Μετά την Καταστροφή της Χίου από τους Τούρκου στις 30 Μαρτίου 1822, το Ελληνικό Ναυτικό θέλησε να πάρει εκδίκηση και αποφάσισε να προσβάλλει τον Τουρκικό Στόλο. Για τον σκοπό αυτό συγκροτήθηκε μία αρμάδα πλοίων, με 29 Υδραϊκά υπό τον Ανδρέα Μιαούλη και 16 Ψαριανά υπό τον Ανδρέα Χατζηαναργύρου. Τα ελληνικά πλοία συγκεντρώθηκαν στα Ψαρά περί τα τέλη Απριλίου του 1822 και έψαχναν την ευκαιρία.

– Ο Κων/νος Κανάρης, Ψαριανός την καταγωγή, διψούσε κι αυτός να εκδικηθεί τον Τούρκο Ναύαρχο.

– Όταν ο Ελληνικός Στόλος βρήκε την ευκαιρία και αιφνιδίασε τους Τούρκους, ο Κανάρης ήταν μαζί με τον Μιαούλη.

Τα ξημερώματα 7 Ιουνίου 1822, πλησίασαν τα εχθρικά πλοία. Η Ναυαρχίδα ήταν φωταγωγημένη, καθώς οι Τούρκοι γιόρταζαν το Ραμαζάνι. Ο Κανάρης τότε πήγε από την μεριά που φυσούσε ο άνεμος

και κόλλησε το δικό του Μπουρλότο στην Ναυαρχίδα. Το κτύπημα ήταν συντριπτικό, μέσα σε λίγα λεπτά, οι φλόγες έζωσαν το πλωτό μεγαθήριο. Ελάχιστοι διεσώθηκαν και το πλοίο κατεστράφη.

– Η πυρπόληση της Τουρκικής Ναυαρχίδας από τον Κανάρη είναι αδιαμφισβήτητα μία από τις μεγαλύτερες ναυτικές επιτυχίες και θαρραλέα επιτεύγματα των Ελλήνων αγωνιστών της Επανάστασης του 1821.

– Ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄ γεννήθηκε στην Δημητσάνα το 1746. Διετέλεσε τρεις φορές Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (1797-1798, 1806-1808 και 1818-1821). Αναγνωρίσθηκε ως Εθνομάρτυρας, ενώ η Ορθόδοξη Εκκλησία τον ανακήρυξε άγιο, τιμώντας την μνήμη του στις 10 Απριλίου, ημέρα του απαγχονισμού του από τους Τούρκους. Δειγματικά ένας από τους 15 στίχους:

Στίχος 132       Πνιγοντ’ όλοι οι πολεμάρχοι

και δεν μνέσκει ένα κορμί

χαίρου, σκιά του Πατριάρχη,

που σε πέταξαν εκεί.

στ. Στίχοι (139-158): Στους στίχους αυτούς ο ποιητής παρακαλεί και συμβουλεύει τους αγωνιστές ν’ απαλλαγούν από την Διχόνοια και τελειώνοντας προτρέπει τους δυνατούς της Ευρώπης ν’ αφήσουν την Ελλάδα να ελευθερωθεί. Δειγματικά ένας από τους 19 στίχους:

Στίχος 144       Η Διχόνοια που βαστάει

ένα σκήπτρο η δολερή

καθενός χαμογελάει,

παρ’ το, λέγοντας και συ.

– Η φήμη του Ποιήματος αυτού του Σολωμού, ξεπέρασε γρήγορα τα όρια της Ζακύνθου. Το 1824 μεταφράστηκε μέρος του στα Αγγλικά και ολόκληρο στα Γαλλικά. Στον επαναστατημένο Ελληνικό χώρο δημοσιεύθηκε τον ίδιο χρόνο στο Μεσολόγγι, στην εφημερίδα «Ελληνικά χρονικά». Θ’ ακολουθήσουν και άλλες δημοσιεύσεις τον επόμενο χρόνο. Ενώ! στις 21 Οκτωβρίου του 1825 θα δημοσιευθεί και η πρώτη κριτική του ποιήματος από τον Σπυρίδωνα Τρικούπη, στην «Γενική Εφημερίδα της Ελλάδος» του Ναυπλίου.

– Το 1830 ο «Ύμνος στην Ελευθερία», μελοποιήθηκε αρχικά από τον Κερκυραίο μουσουργό Νικόλαο Μάντζαρο για τετράφωνη ανδρική χορωδία και ακουγόταν με ενθουσιασμό σε Εθνικές εορτές στα Επτάνησα.

– Το 1844 ο Νικ. Μάντζαρος παρουσίασε μια νέα μορφή μελοποίησης του ποιήματός του και την υπέβαλε στον Βασιλιά Όθωνα, με την ελπίδα να γίνει ο «Εθνικός Ύμνος» της χώρας. Διότι! μέχρι τότε ο Εθνικός Ύμνος της Ελλάδος ήταν ο Βαυαρικός, η γνωστή μελωδία του Χάιντν, που ακόμη και σήμερα είναι ο Εθνικός ύμνος της Γερμανίας και της Αυστρίας. Η πρόταση δεν έγινε δεκτή, αλλά το ποίημα ως σύνθεση βραβεύτηκε με τον Αργυρό Σταυρό του Τάγματος του Σωτήρος.

– Το 1865, όταν ο Βασιλεύς Γεώργιος Α΄ κατά την επίσκεψή του στην Κέρκυρα, άκουσε την εκδοχή της σύνθεσης του Νικ. Μάντζαρου, από την μπάντα της Φιλαρμονικής Εταιρείας Κερκύρας, του έκαμε μεγάλη εντύπωση. Τότε, ακολούθησε το Βασιλικό Διάταγμα της 4 Αυγούστου 1865, που το χαρακτήρισε

πλέον ως «Επίσημον Εθνικόν άσμα» και εντέλλετο η εκτέλεσή του σε όλες τις Εθνικές εορτές και Τελετές. Επίσης! ενημερώθηκαν οι ξένες Πρεσβείες, ώστε να ανακρούεται και από τα ξένα πλοία, στις περιπτώσεις αποδόσεως τιμών, προς τον Βασιλέα της Ελλάδος και την Ελληνική Σημαία. Από δε τις 18 Νοεμβρίου 1966, με την υπ’ αριθ. 6133 απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου της Κύπρου, καθιερώθηκε και ως Εθνικός Ύμνος της Κυπριακής Δημοκρατίας.

– Ο Εθνικός μας Ύμνος, έχει ένα αιώνιο δίδαγμα, δείχνει τους αγώνες και τις θυσίες του γένους των Ελλήνων για ν’ αποκτήσουν την Ελευθερία τους, που πρέπει οι νεότεροι Έλληνες να μην ξεχνούν ποτέ!

Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΡΟΥΚΟΥΜΟΥΚΟΥ: ΕΘΝΙΚΟΣ ΜΑΣ ΥΜΝΟΣ

Ο αντάρτης που διέδωσε το δημοτικό τραγούδι στην Ευρώπη. Τραγουδούσε στη Μονμάρτη και στο Λονδίνο τα κλέφτικα και ξεσήκωσε ακόμη και τον βασιλιά Γεώργιο Α’ – ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Γνωστός σε όλα σχεδόν τα σαλόνια της Ευρώπης, τις δύο πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα ήταν ο καλλιτέχνης «Άραμις» ή «Ellin Aramis», όπως έγραφαν τα επισκεπτήριά του. Ένας λεβεντόκορμος και βαρύτονος ομορφάντρας Ηπειρώτης, ο οποίος έταξε σκοπό της ζωής του να διαδώσει στα πέρατα του πολιτισμένου κόσμου τα κλέφτικα και ποιμενικά τραγούδια. Τα τραγούδια του ξάφνιαζαν. Σκοποί εξωτικοί, αδροί και ξεκούραστοι, άσχετοι με τα ψεύτικα ποιμενικά και τις πολιτισμένες φλογέρες της γαλλικής εξοχής, προκαλούσαν το κοινό. Θρίαμβοι στο Παρίσι, κανονικές συναυλίες στο Κόβεν Γκάρντεν του Λονδίνου, στη Νίκαια και το Μόντε Κάρλο και περιοδείες σε Τουρκία και Αίγυπτο. Ποιος ήταν όμως ο Έλληνας που έκανε τα ευρωπαϊκά σαλόνια και τον έλληνα βασιλιά Γεώργιο Α’ να χτυπούν παλαμάκια ακούγοντας τη «νεραντζούλα φουντωτή»;

Ο αντάρτης που έγινε πρεσβευτής της παραδοσιακής μουσικής

Εγκατέλειψε τις σπουδές του και πήρε τα βουνά με το αντάρτικο Σώμα του Σουλιώτη καπετάνιου Ζήκου Το πραγματικό του όνομα ήταν Περικλής Αραβαντινός και είχε γεννηθεί στα Ιωάννινα το 1854. Ο πατέρας του, Παναγιώτης Αραβαντινός, ήταν από τους τυχερούς Έλληνες που κατόρθωσαν να παρακολουθήσουν μαθήματα στην Ακαδημία του Γκίλφορντ. Διευθυντής Ελληνικού Σχολείου στα Ιωάννινα, ασχολήθηκε με πάθος στη μελέτη της ιστορίας και της λαογραφίας. Τέσσερα παιδιά του ήρθαν στην Αθήνα και μεγαλούργησαν. Ο Σπυρίδων, Αρεοπαγίτης και αργότερα Υπουργός Δικαιοσύνης, ο Κωνσταντίνος, τραπεζίτης και χρηματιστής και ο Αναστάσιος αργότερα καθηγητής Ιατρικής. Έκπληκτοι παρακολουθούσαν το 1879 τον εικοσιπεντάχρονο και μικρότερο αδελφό τους Περικλή να εγκαταλείπει τις σπουδές του, να ζώνεται τα άρματα και να παίρνει τα βουνά με το αντάρτικο Σώμα του Σουλιώτη καπετάνιου Ζήκου (Γάκη) Ζήκου. Από τα ακαρνανικά βουνά στο Ραδοβίτσι της Ηπείρου ο Περικλής απολάμβανε την ελεύθερη ζωή των ανταρτών και ενθουσιάζεται από τα κλέφτικα και τα ποιμενικά τραγούδια. Γυρνώντας στην Αθήνα δεν μπόρεσε να προσγειωθεί στα τετριμμένα. Είχε την κλεφτουριά στην ψυχή του. Ευγενής τυχοδιώκτης, βρέθηκε σε ωδεία της Ιταλίας, όπου γνώρισε και τη λαϊκή μουσική παράδοση διαφόρων λαών. Νέο όνειρο. Ο ανεκμετάλλευτος πλούτος της ελληνικής δημοτικής μούσας. Τότε έκανε το τραγούδι του εθνικό ζήτημα. Με τη βοήθεια του πρεσβευτή στο Λονδίνο, Ιωάννη Γεννάδιου –φορούσε κατάλευκη φουστανέλα στις επίσημες εκδηλώσεις– κατέπληξε το βρετανικό κοινό που αποθέωσε τον «Γέρο Δήμο». Ζαν Μωρεάς, Ιάκωβος Δαμαλάς και Σπύρος Σαμάρας υπήρξαν μερικοί από τους υποστηρικτές του. Ο τελευταίος μάλιστα του μελοποίησε και «Το Ρηνάκι», ένα από τα τραγούδια που είχε συγκεντρώσει στην πλούσια συλλογή του. Το κλέφτικο τραγούδι στην Ευρώπη Βεβαίως κατηγορήθηκε και αυτός για «αμπελοφιλοσοφική σοβαροφάνεια» και «διαθέσεις πατριδοκαπηλίας», όπως έγραψε ο Τ. Καλογερόπουλος. Όμως, ο Μανώλης Καλομοίρης υπήρξε ειλικρινής όταν δήλωνε πως σε μία από τις εκδηλώσεις του έλληνα Άραμι συγκλονίστηκε από το δημοτικό τραγούδι και πήρε καταλυτικές αποφάσεις για τη σταδιοδρομία του. Στην Αθήνα, εντυπωσιασμένοι οι θεατές βλέπουν τον αγαθό βασιλιά Γεώργιο να κάθεται στην πρώτη σειρά του Βασιλικού Θεάτρου. Χτυπώντας τα χέρια του επαναλαμβάνει την επωδό της «νεραντζούλας», χρωματίζοντας με την ξενική προφορά του:

«Και τες φάνηκε κοντέ Νεραντσούλα φοντωτέ»!

Λεβεντόγερος πια, σε ένα ελληνικό εστιατόριο της Μονμάρτης προσπαθούσε να τραγουδήσει το «Τι έχεις καημένε πλάτανε»! Καμάρωνε που κατόρθωσε να διαδώσει στην Ευρώπη το κλέφτικο τραγούδι των Ελλήνων. Η προσφορά και οι τοποθετήσεις του στα σπουδαιότερα συνέδρια της εποχής δεν έχουν ακόμη αποκαλυφθεί. Όπως δεν βρέθηκαν οι πλουσιότατες συλλογές δημοτικών τραγουδιών που είχε συγκεντρώσει με επιστημονική επιμέλεια. Τουλάχιστον, ο ηπειρώτης αντάρτης κατόρθωσε να φυσήξει σε χιλιάδες ψυχές τη νοσταλγία του ελληνικού βουνού, όπως εύστοχα έγραψε ο Σπύρος Μελάς. Έφυγε από τη ζωή το 1932.

Πηγή: Μικρός Ρωμηός

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/o-antartis-poy-diedose-to-dimotiko-tragoydi-stin-eyropi-tragoydoyse-sti-monmarti-kai-sto-londino-ta-kleftika/

Πηγή: Ο αντάρτης που διέδωσε το δημοτικό τραγούδι στην Ευρώπη. Τραγουδούσε στη Μονμάρτη και στο Λονδίνο τα κλέφτικα και ξεσήκωσε ακόμη και τον βασιλιά Γεώργιο Α’ – ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Συγκλονιστικό! Ήρωας γιατρός έσωσε μητέρα και παιδί στην Ιονία Οδό- Τους απεγκλώβισε από φλεγόμενο όχημα – Pentapostagma.gr : Pentapostagma.gr

Καταβάλοντας μία ηρωϊκή προσπάθεια ο γιατρός, με γρήγορες και μεθοδικές κινήσεις απεγκλώβισε έγκαιρα από το φλεγόμενο αυτοκίνητο μητέρα και γιο.

Σωτήρια αποδείχθηκε η επέμβαση του Πατρινού γιατρού Νίκου Αναστασόπουλου για μια μητέρα και τον ανήλικο γιο της, όταν το όχημα που επέβαιναν εξετράπη της πορείας του και ανατράπηκε στην Ιόνια Οδό, λίγο έξω από την Αμφιλοχία, και άρχισε να τυλίγεται στις φλόγες.

Σύμφωνα με το dete.gr, ο διερχόμενος γιατρός, διευθυντής στο Κέντρο Υγείας Βάρδας, που ταξίδευε με την οικογένεια του για τις καλοκαιρινές διακοπές του, δεν το σκέφτηκε ούτε λεπτό. Ακινητοποίησε το δικό του αυτοκίνητο και αγνοώντας κάθε πιθανό για τον ίδιο κίνδυνο έτρεξε αμέσως στο αναποδογυρισμένο και φλεγόμενο όχημα για να βγάλει τους επιβαίνοντες απ’ αυτό.

Την ίδια ώρα φώναξε σε άλλο διερχόμενο οδηγό, που επίσης σταμάτησε στον τόπο του ατυχήματος, να πάρει από τη γυναίκα του (που είναι νοσηλεύτρια στο νοσοκομείο «Άγιος Ανδρέας») έναν πυροσβεστήρα και να βοηθήσει στο έργο της κατάσβεσης της φωτιάς στο αυτοκίνητο, που είχε ήδη εξαπλωθεί. Με γρήγορες και μεθοδικές κινήσεις και παρότι είχαν ανοίξει και οι αερόσακοι, ο γιατρός απεγκλώβισε έγκαιρα από το φλεγόμενο αυτοκίνητο μάνα και γιο, ενώ ζήτησε να ειδοποιηθεί το ΕΚΑΒ και να στείλει δύο ασθενοφόρα.

Μέχρι την έλευση τους πρόσφερε με τη συνδρομή της συζύγου του στους τραυματίες τις πρώτες βοήθειες, ενώ φρόντισε και για τη διακομιδή τους στο νοσοκομείο της Άρτας, βάζοντας σε προτεραιότητα το τραυματισμένο αγόρι. Όταν όλα πια είχαν πάει καλά και είχαν τελειώσει, ο Νίκος Αναστασόπουλος με ανακούφιση αλλά και με ικανοποίηση για τη σωτήρια επέμβαση του συνέχισε το ταξίδι του με την οικογένεια του για τον προορισμό των διακοπών τους στη Βόρεια Ελλάδα.

Πηγή: Συγκλονιστικό! Ήρωας γιατρός έσωσε μητέρα και παιδί στην Ιονία Οδό- Τους απεγκλώβισε από φλεγόμενο όχημα – Pentapostagma.gr : Pentapostagma.gr

Σύλλογος Φίλων των Απανταχού Κρυπτοχριστιανών: Μια πράξη αγάπης με πολλή ταπεινοφροσύνη

Το καροτσάκι με τον ανάπηρο.
Ο τ. Σύμβουλος της Επικρατείας και πρώην πρόεδρος της Δημοκρατίας Μ. Χ. Στασινόπουλος διηγείται το εξής χαρακτηριστικό γεγονός:Ήταν στα φοβερά χρόνια της Κατοχής, γράφει. Είχα κατορθώσει από το Ηράκλειο της Αττικής όπου κατοικούσα, να φθάσω εν μέρει με ποδήλατο εν μέρει με τραμ, ως το Συμβούλιο της Επικρατείας εγκαίρως για την πρωινή συνεδρίασή μας. Έξω από τα Παλαιά Ανάκτορα, στη λεωφόρο Β. Σοφίας, διέκρινα στο απέναντι πεζοδρόμιο έναν γνωστό μου να κυλάει το καροτσάκι ενός αναπήρου πολέμου, για να το περάσει από τη μια μεριά του δρόμου στην άλλη. Ήταν ο συνάδελφός μου Δ.Μ. Δεν ήταν όμως και τόσο εύκολο να περάσει ανάμεσα στην κίνηση ιδίως στα στρατιωτικά αυτοκίνητα (σηματοδότες δεν υπήρχαν) και καθυστερούσε.
Όταν έφθασα στο γραφείο μου, ο συνάδελφός μου δεν είχε ακόμα φανεί. Η ώρα ενάρξεως της συνεδριάσεως είχε περάσει από αρκετά λεπτά κι ο τότε Πρόεδρος Π. Πουλίτσας δυσφορούσε πολύ. Στο Συμβούλιο της Επικρατείας, η τήρηση της ώρας ενάρξεως ήταν παράδοση σταθερή… Η ώρα περνούσε, όταν κάποτε, φάνηκε ο συνάδελφος λαχανιασμένος.
-Με συγχωρείτε, κύριε Πρόεδρε, είπε.
Ο Πρόεδρος τον υπεδέχθη σχεδόν θυμωμένος, σχεδόν τον επέπληξε για την καθυστέρηση, με ύφος αυστηρό, οφειλόμενο στον εκνευρισμό του.
Λοιπόν, ο συνάδελφός μου δεν απάντησε τίποτα. Εψιθύρισε μόνο και πάλι ένα «με συγχωρείτε», φόρεσε σιωπηλός την τήβεννό του και μπήκαμε στο ακροατήριο.
Εγώ παρηκολούθησα τη σκηνή χωρίς να παρέμβω. Η στιγμή ήταν ακατάλληλη μπροστά σε τόσους ανθρώπους. Αλλά κατά τη διάρκεια της συνεδριάσεως, εκοίταζα επίμονα τον συνάδελφό μου και τον εκαμάρωνα.
-Να, σκεπτόμουνα, η πραγματική, η ειλικρινά καλή πράξη. Άλλοι κάνουν κάτι καλό, και το διαλαλούν δυνατά. Αυτός εδώ ο άνθρωπος, έκαμε το καλό, πέρασε τον άγνωστο ανάπηρο στο δρόμο, άργησε, επετιμήθη για την αργοπορία και δεν αποκαλύπτει τίποτα. Τιμωρείται, λοιπόν, για το καλό που έκανε, και πάλι το κρατάει κρυφό. Αυτή είναι η τέλεια καλή πράξη.

(Σχόλια σε μικρά και μεγάλα γεγονότα, επιμέλεια Ι.Γ. Αλεξίου, Χριστιανική στέγη Καλαμάτας, σελ. 81-83)

http://www.sostis.gr

Πηγή: Σύλλογος Φίλων των Απανταχού Κρυπτοχριστιανών: Μια πράξη αγάπης με πολλή ταπεινοφροσύνη

Σύλλογος Φίλων των Απανταχού Κρυπτοχριστιανών: «Ηρωίδα Μάνα…»

Κάποια μέρα ο Θωμάς Έντισον επέστρεψε στο σπίτι του μ’ ένα σημείωμα που του έδωσε ο δάσκαλός του για τη μητέρα του.
Της το έδωσε λέγοντάς της:
“Να το δώσεις στη μητέρα σου”, μου είπε ο δάσκαλός μου.
Η μητέρα, αφού το διάβασε, βούρκωσε και δάκρυα κύλησαν στο πρόσωπό της. Ξαφνιασμένος ο μικρός Θωμάς ρώτησε τη μητέρα του τι έγραφε το σημείωμα.
Εκείνη του το διάβασε δυνατά:
«Ο γιος σας είναι ιδιοφυία. Το σχολείο είναι πολύ λίγο γι’ αυτόν. Δεν διαθέτουμε αρκετούς πόρους και καλούς δασκάλους, για να τον εκπαιδεύσουμε. Παρακαλούμε διδάξτε τον εσείς».

Μετά από πολλά χρόνια η μητέρα του Έντισον πέθανε. Εκείνος είχε γίνει ένας από τους μεγαλύτερους εφευρέτες. Κάποια μέρα, καθώς έψαχνε ανάμεσα στα παλιά κειμήλια της οικογένειας, είδε ένα διπλωμένο χαρτί στη γωνιά ενός συρταριού του παλιού γραφείου.
Το πήρε, το ξεδίπλωσε και το διάβασε:
«Ο γιος σας είναι ψυχικά άρρωστος και δεν θα του επιτρέψουμε να ξανάρθει πλέον στο σχολείο» έγραφε το χαρτί. Ήταν το ίδιο εκείνο σημείωμα που του έδωσε ο δάσκαλός στο σχολείο, για να το δώσει στη μητέρα του!
Mετά το διάβασμά του ο Έντισον έκλαψε για ώρες και έγραψε στο ημερολόγιό του:
« Ο Θωμάς Έντισον του Άλβαρου ήταν ένα ψυχικά άρρωστο παιδί, το οποίο με τη βοήθεια της ηρωίδας μητέρας του έγινε ιδιοφυία του αιώνα»!!! .
Υ. Γ.
Μόνο αν έχουμε την αγάπη της μάνας όλοι μας, οι κοινωνίες θα προαχθούν, οι φυλακές θα κλείσουν, οι καρδιές θ’ ανθίσουν.
Ο κόσμος μας έχει ανάγκη από την τρυφερότητα της μάνας. Αυτή την αγάπη πρέπει να χεις όχι μόνο για το κατά σάρκα παιδί σου, αλλά για όλα τα παιδιά αυτού του κόσμου….
https://leimwnas.blogspot.com

Πηγή: Σύλλογος Φίλων των Απανταχού Κρυπτοχριστιανών: «Ηρωίδα Μάνα…»

Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης (Tραγούδια) (Video)

 

ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ

Η ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ

Επιμέλεια –παρουσίαση της Ρ/Φ εκπομπής Χρήστος Τσακούμης.

Μετατροπή Ρ/Φ εκπομπής σε βίντεο ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ.

Θα ακούσουμε δημοτικά τραγούδια που αναφέρονται στην ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ. H 29η Μαΐου 1453 υπήρξε η αποφράς ημέρα της Ανατολική Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ή Ρωμανίας (Βυζάντιο). Μια θλιβερή ημέρα του ελληνισμού. Η λαϊκή μούσα θρήνησε αυτό το τραγικό γεγονός, με αναρίθμητα τραγούδια.

Ακούγονται τα τραγούδια:

1. Τρία καράβια φεύγουνε

2. Αγιά Σοφιά μοιρολογά

3. Γιατί πουλί μ΄δεν κελαηδείς

4. Θέλω ν΄ανέβω σε βουνό

Μια εκπομπή από την ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ του Ρ/Φ της Εκκλησίας της Ελλάδος (28-05-2006).

Ελληνορθοδοξία, το μόνιμον πρόβλημα των Δυτικών

Ὁ Ἑλληνισμός ἡττᾶται μόνον μέ Ἐφιάλτας
Τοῦ πρωτ. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ, Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

ΜΕΓΑΛΟ σάλο προκάλεσε πρίν ἀπό κάποια χρόνια ἡ γνωστή δήλωση τοῦ κ. Χένρυ Κίσιγκερ, πρώηνὙπουργοῦ τῶν Ἐξωτερικῶν τῶν ΗΠΑ, γιά τόν τρόπο, μέ τόν ὁποῖο μπορεῖ νά τιθασευθῆ ὁ Ἑλληνισμός.

Σημασία ὅμως ἔχει ὅτι μέ τήν δήλωσή του ὁ κ. Κ. διετύπωσε μέ ἄλλο τρόπο κάτι, πού εἶχε συλλάβει ὁ συμπατριώτης του Γιάκομπ Φιλίπ Φαλλμεράγερ (1790-1861) στά μέσα τοῦ 19ου αἰῶνος…

Ὁ τελευταῖος ἀπό τον Ἰούλιο τοῦ 1840 ὥς τον Μάϊο τοῦ 1842 ταξίδευσε σέ πολλά μέρη τῆς “καθ᾽ ἡμᾶς Ἀνατολῆς”, μεταξύ τῶν ὁποίων συμπεριέλαβε καί το Ἅγιον Ὄρος.

Στη σειρά “FRAGMENTE AUS DEM ORIENT” (1845) ἐκθέτει τίς ἐντυπώσεις του καί πολλές σημαντικές θέσεις, πού ἄμεσα μᾶς ἐνδιαφέρουν. Μιλώντας γιά τό ἍγιονὌρος, ἀναφέρεται στή νοερά προσευχή, τον “λατινέλληνα” Βαρλαάμ τόν Καλαβρό, τήν ἡσυχαστική κίνηση τοῦ 14ου αἰῶνος, τήν Ἀθωνιάδα Σχολή καί τόν Εὐγένιο Βούλγαρη, γιά τόν ὁποῖο ἐκφράζεται μέ θαυμασμό (βλ.Ἀθανασίου Ε. Καραθανάση,ὉJ.PH. FALLMERAYER (1790-1861) καί οἱ ἀναμνήσεις του ἀπό το Ἅγιον Ὄρος καί την Θεσσαλονίκη, στήν: Ἐπιστημονική Ἐπετηρίδα τοῦ Τμήματος Ποιμαντικῆς καί Κοινωνικῆς Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπ. Θεσσαλονίκης, τόμ. 11, 2006, σελ. 7-28. Σπουδαία μελέτη).

Ὁ γερμανός καθηγητής ἀναφέρεται καί στή σχέση τοῦ Ἑλληνισμοῦ με τήν Ὀρθοδοξία καί γράφει τά ἑξῆς, ὅπως παραθέτει τά λόγια του ὁ ἐκλεκτός συνάδελφος κ. Καραθανάσης: «Ἀπ᾽ ἔξω -ἄς τό θυμοῦνται αὐτό στην Εὐρώπη, ὅλες οἱ ἐπιθέσεις κατά τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους, πού εἶναι ταυτόσημο μέ τό ἀνατολικό ὀρθόδοξο δόγμα, εἶναι μάταιη προσπάθεια. Ὁ κίνδυνος μπορεῖ νά εἶναι μ ό ν ο ἐ σ ω τ ε ρ ι κ ό ς…. (ἡ ἀραίωση δική μου).

Ὅλοι οἱ καθ᾽ οἱονδήποτε τρόπο ἐπιβουλευόμενοι τήν ἀκεραιότητα, ὕπαρξη καί ἱστορική συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ, γνωρίζουν καλά τήν ἀδιαίρετη, ἀλλά καί ἀσύγχυτη ἕνωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ μέ τήν Ὀρθοδοξία, καί τό ἀδιάλυπο αὐτῆς τῆς ἑνώσεως. Καί τοῦτο, διότι ὁ Ἑλληνισμός, ὡς ἡ ὑπεροχότερη στήν ἱστορία συλλογική λυτρωτική ἀναζήτηση, καταξιώθηκε -κατά κάποιο τρόπο- ὡς ἀνθρώπινη φύση σέ μία θεανθρώπινη ἕνωση, τό θεῖο στοιχεῖο τῆς ὁποίας εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία. Ὁ Χριστός, δηλαδή, ὡς ἔνσαρκη Παναλήθεια. Γνωρίζουν ἀκόμη ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ ζωτική δύναμη τοῦ Ἑλληνισμοῦ στούς αἰῶνες, ὅπως ἔχει ἀποδείξει ἡ Ἱστορία, καί ὅτι εἶναι ἀδύνατο «ἀπ᾽ ἔξω» νά πληγεῖ ὁ Ἑλληνισμός. Αὐτό μπορεῖ νά γίνη ΜΟΝΟ «ἀπό μέσα». Ἀλλ᾽ αὐτό σημαίνει προδοσία, γιά την ὁποία χρειάζεται ἡ «πέμπτη φάλαγξ», ὅπως μᾶς διδάσκει -πάλι- ἡ Ἱστορία. Χωρίς Ἐφιάλτες δέν ἡττᾶται ὁ Ἑλληνισμός…

Αὐτό λοιπόν γνωρίζουν πολύ καλά οἱ ἐχθροί τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί γι᾽ αὐτό, ὅταν θελήσουν νά τόν πλήξουν, ὑπολογίζουν στούς πολυώνυμος Ἐφιάλτες μας. Κυρίως σέ ἐκείνους, πού διαθέτουν ἀξίωμα, οἰκονομική εὐρωστία καί δύναμη (πολιτική λ.χ.). Διότι ὅλοι αὐτοί, ὅπως τό ξαναζοῦμε στίς ἡμέρες μας, ταυτιζόμενοι δουλοπρεπῶς μέ τούς ὁποιουσδήποτε «Μήδους», τούς «ἀφήνουν νά διαβοῦνε». Καί αὐτό, διότι ἐνεργοῦν ὡς θύματα τῶν ἀνόμων φιλοδοξιῶν τους.

Οἱ «Ἐφιάλτες» εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀπειλή γιά τό Ἔθνος μας, στή σχέση του μάλιστα μέ τή ζωτική του δύναμη, πού εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία τοῦ Χριστοῦ, τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων μας. Καί αὐτό συμβαίνει, ὅταν με τούς τρόπους καί τά μέσα, πού διαθέτουν διαφθείρουν τούς Ἕλληνες, καθιστώντας μας ὄχι φορεῖς, ἀλλά ἀχθοφόρους τοῦ ἐνδόξου αὐτοῦ ὀνόματος. Ἀπό τήν ἵδρυση τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους (1830), ὡς «προτεκτοράτου» τῶν Δυτικῶν Δυνάμεων, ὑπό μόνιμη κατοχή, οἱ Ξένοι ἐξουσίαζουν καί κατευθύνουν τήν Χώρα μας μέ ὄργανα τούς «Ἐφιάλτες» αὐτοῦ τοῦ τόπου.

Αὐτό ὑπό μία μόνο προϋπόθεση μπορεῖ νά ἀποφευχθεῖ: Ὅταν ΟΛΟΙ ἐνεργοῦμε -καί ἰδιαίτερα οἱ (πολιτικοί) Ἡγέτες μας- ὡς Ἕλληνες πρός τά ἔξω καί ὄχι ὡς Ξένοι στήν Ἑλλάδα. Αὐτή εἶναι ἡ αἰτία τῆς σημερινῆς κακοδαιμονίας μας.

πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 16/3/2012

http://thriskeftika.blogspot.com/2012/03/blog-post_7181.html
impantokratoros
& http://parratiritis.blogspot.com/2012/03/blog-post_9453.html

http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2019/05/blog-post_439.html#more

Έκτακτο Παράρτημα: «Είμαστε Έλληνες»: μια ταινία μικρού μήκους που απέσπασε βραβείο σε πανελλήνιο διαγωνισμό

Όταν οι μαθητές μεγαλουργούν!
«Μια σταλιά» παιδιά,
(το πιο μικρό πάει Β’ Δημοτικού
και το πιο μεγάλο Γ΄ Γυμνασίου)
αποφάσισαν να καταθέσουν
σκέψεις, συναισθήματα, αξίες,
ολάκερο τον καημό της Ρωμιοσύνης του Πόντου


συμπυκνωμένο σε οκτώ λεπτά (!)
Έγραψαν σενάριο,
σκηνοθέτησαν,
υποδύθηκαν απαιτητικούς ρόλους,
έκαναν γυρίσματα
σε εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους …
Και το ‘φτιαξαν!
Με τη βοήθεια των εκπαιδευτικών του σχολείου τους,
του Γυμνασίου Αμαρουσίου «Η Ελληνική Παιδεία».
Έστειλαν το φιλμάκι τους σε Πανελλήνιο Διαγωνισμό
για τον Ποντιακό Ελληνισμό
και απέσπασαν το 3ο Βραβείο!
Δείτε το …
και αφήστε την καρδιά σας να χτυπήσει στους ρυθμούς των παιδιών
και το δάκρυ να κυλήσει ελεύθερα …
Όσο υπάρχουν τέτοια παιδιά,
όσο υπάρχουν τέτοιοι εκπαιδευτικοί,
όσο υπάρχουν τέτοια σχολεία,
υπάρχει ελπίδα! Υπ.

http://amfoterodexios.blogspot.com/2019/05/blog-post_20.html

Πηγή: Έκτακτο Παράρτημα: «Είμαστε Έλληνες»: μια ταινία μικρού μήκους που απέσπασε βραβείο σε πανελλήνιο διαγωνισμό

Έκτακτο Παράρτημα: Μόνο το Βυζάντιο κατέβασε στη γη την ουράνια αρμονία

Το αληθινό Βυζάντιο – Η αρχοντική και βασιλική πολιτεία

Του Φώτη Κόντογλου

Τί ἤτανε, ἀληθινά, ἐκεῖνο τὸ Βυζάντιο, ἐκείνη ἡ Κωνσταντινούπολη; Παραμυθένιος κόσμος! […] Στὰ χρόνια τῶν Βυζαντινῶν «ἡ βασιλεύουσα πόλις» θὰ εἶχε μία ἐξωτικὴ καὶ ἀλλόκοτη μεγαλοπρέπεια. Χίλιοι κουμπέδες (τροῦλλοι) καταχρυσοὶ λαμποκοπούσανε μέσα στὴ βλογημένη αὐτὴ ἀφεντοπολιτεία. Στὴ μέση στεκότανε, σὰν ἥλιος, ἡ Ἁγιὰ Σοφιά, καὶ γύρω της ἤτανε σκορπισμένες οἱ ἄλλες ἐκκλησιὲς μὲ τοὺς χρυσοὺς κουμπέδες, σφαῖρες οὐράνιες, ποὺ λὲς καὶ γυρίζανε γύρω στὸν ἥλιο […]. Τὸ Σαββατόβραδο, κατὰ τὸ δειλινό, ἡ ἀτμόσφαιρα γέμιζε ἀπὸ τὴ γλυκειὰ βουὴ ποὺ κάνανε χιλιάδες καμπάνες καὶ ποὺ ἀνέβαινε σὰν ψαλμωδία ἀπάνω ἀπὸ τὴν ἁγιασμένη πολιτεία, ἀπὸ τὴ Νέα Σιὼν, «ἦχος καθαρὸς ἑορταζόντων». Πανηγυρικὴ μεγαλοπρέπεια! Μόνο τὸ Βυζάντιο κατέβασε στὴ γῆ τὴν οὐράνια ἁρμονία.

Γιὰ τοὺς Βυζαντινούς, ἡ πατρίδα τους ἤτανε ἡ Κιβωτὸς τῆς ἀληθινῆς θρησκείας, καὶ εἴχανε πόθο νὰ τραβήξουνε μέσα σ’ αὐτὴ ὅλα τὰ ἔθνη τῆς γῆς, καὶ νὰ τὰ σώσουνε φωτισμένα ἀπὸ τὸ ἀνέσπερο φῶς τοῦ Εὐαγγελίου […]. Στὸ Βυζάντιο ἡ θρησκεία βασίλευε ἀπάνω σὲ ὅλα. Μὲ ὅλη τὴ ζωηρὴ δραστηριότητα ποὺ εἴχανε οἱ Βυζαντινοὶ στὰ ἐγκόσμια, ἡ σκέψη τους καὶ ἡ καρδιά τους ἤτανε πάντα γυρισμένη στὴν ἄλλη ζωή, στὴν αἰώνια ζωή […].

Ἀπάνω στὸ Βυζάντιο ἤτανε γραμμένος ὁ λόγος τοῦ Παύλου: «ὁ καυχώμενος, ἐν Κυρίῳ καυχάσθω». Ὅλες οἱ καρδιές, ἀπὸ τὸν βασιλιὰ ὣς τὸν πιὸ φτωχὸ καντηλανάφτη ἢ βαρκάρη, ἢ στρατιώτη ἢ ξωχάρη, αὐτὰ τὰ λόγια εἴχανε μέσα.

Ἡ προσευχὴ ἤτανε ἡ ζωή τους. Καὶ ἡ τυπικὴ ἀκόμα εὐσέβεια σὲ κάποιους αὐτοκράτορες ἢ ἄρχοντες, δείχνει πὼς ὑποταζόντανε στὸν πνευματικὸ νόμο τῆς θρησκείας κι ἐκεῖνοι ποὺ δὲν ἤτανε σὲ θέση νὰ τὸν νοιώσουνε καὶ νὰ εὐφρανθοῦνε ἀπὸ τὴ γλυκύτητα «τοῦ ζῶντος ὕδατος τοῦ ἀλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον». Ἀκόμα κι ἐκεῖνοι ποὺ δὲν μπορούσανε νὰ νικήσουνε τὴ φυσικὴ κακία τους, ἤτανε εὐλαβεῖς, ἕνα πρᾶγμα παράδοξο.

Ὁ Νικηφόρος Φωκᾶς ἔκανε κάθε μέρα τὴν προσευχή του, καὶ στὸν πόλεμο φοροῦσε ἀπὸ μέσα, κάτω ἀπὸ τὸν θώρακά του ἕνα παλιοράσο τοῦ θείου του ἀσκητῆ Γεωργίου τοῦ ἐν τῷ Μαλεῷ ποὺ εἶχε ἁγιάσει, γιὰ νὰ τὸν φυλάγει.

Ὁ Ἀλέξιος Κομνηνὸς ὅποτε ἤτανε νὰ πάγει σὲ καμμιὰ ἐκστρατεία, ἔβαζε τὰ πολεμικὰ σχέδιά του κάτω ἀπὸ τὴν ἁγία Τράπεζα, κι ὅλη τὴ νύχτα προσευχότανε γονατιστὸς ἀπάνω στὰ σκαλοπάτια τοῦ ἱεροῦ, καὶ τὸ πρωὶ ἔπαιρνε τὸ σχέδιο ποὺ ἔβγαινε κάτω ἀπὸ τὸ σκέπασμα τῆς ἁγίας Τράπεζας, γιατί πίστευε πὼς τοῦ τὸ ἔδινε ὁ ἀρχάγγελος Μιχαήλ.

Ὁ Ἰωάννης Τσιμισκὴς γονάτιζε σὰν παιδὶ μπροστὰ στὴν ἁγία Τράπεζα τῆς Ἁγίας Σοφίας παρακαλῶντας μὲ δάκρυα νὰ τοῦ δώσει ὁ Θεὸς ἕναν ἄγγελο φύλακα ποὺ νὰ τὸν φωτίζει κατὰ τὸν πόλεμο.

Ὅσο σφίγγεται τὸ Βυζάντιο ἀπὸ τοὺς βαρβάρους, κι ὅσο ἡ ψυχὴ ὑποφέρνει καὶ πονᾶ, τόσο γυρίζει τὰ μάτια του κατὰ τὸν οὐρανό. Ὁ βασιλιᾶς Θεόδωρος Δοῦκας ὁ Λάσκαρις συνέθεσε τὸν Μέγαν Παρακλητικὸ Κανόνα στὴν Παναγία, ποὺ εἶναι γεμάτος ἀπὸ συντριβή, ταπείνωση καὶ πίστη. Ὁ Λέων ὁ Σοφὸς ἐποίησε τὰ ἐξαίσια Ἑωθινὰ ποὺ τὰ ψέλνουνε στὸν ὄρθρο κάθε Κυριακὴ καὶ ὁ γιός του Κωνσταντῖνος φιλοτέχνησε τὰ Ἐξαποστειλάρια. Κι ἄλλοι πολλοὶ βασιλιάδες ψέλνανε ἢ ὑμνογραφούσανε.

Ἀλλὰ καὶ οἱ ὁμιλίες ποὺ κάνανε στοὺς στρατιῶτες καὶ στὸν λαό, εἴχανε κι ἐκεῖνες ὕφος θρησκευτικὸ κι ἤτανε γεμάτες εὐλάβεια καὶ πίστη. Ὁ πικραμένος λόγος ποὺ ἔβγαλε ὁ τελευταῖος βασιλιᾶς τοῦ Βυζαντίου, Κωνσταντῖνος ὁ Παλαιολόγος, ἤτανε σὰν νεκρώσιμο τροπάρι. Τὸ Βυζάντιο εἶναι ἡ προεικόνιση ἀπάνω στὴ γῆ τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, ὅσο ἤτανε δυνατὸ νὰ πραγματοποιηθεῖ ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη ἀτέλεια μέσα στὸν κόσμο τῆς φθορᾶς.

Μυστικὰ Ἄνθη, Ἐκδόσεις Ἀδερφῶν Παπαδημητρίου, σ.93-98

https://simeiakairwn.wordpress.com 

Πηγή: Έκτακτο Παράρτημα: Μόνο το Βυζάντιο κατέβασε στη γη την ουράνια αρμονία

Έκτακτο Παράρτημα: Μια συγκλονιστική Φωτογραφία που έχει να μας διδάξει πολλά…

σχόλιο Γ.Θ : Να τους μοιάσουμε, αδέρφια…

Πηγή: Έκτακτο Παράρτημα: Μια συγκλονιστική Φωτογραφία που έχει να μας διδάξει πολλά…

Έκτακτο Παράρτημα: Ο Αθάνατος Αϊτός δε σε ξεχνά

 Πατριωτικά Ποιήματα του Μεγάλου Κωστή Παλαμά

Ὤ! Πόλη!

Ὤ! Πόλη! Ἐσὺ τοῦ πράσινου διθάλασσο ὅραμα,

Πατρίδα τῆς Πατρίδας μου, οἱ Σουλτάνοι

Σὲ ντρόπιασαν, ἐμάρανέ σε ὁ Ξεπεσμός.

Ὅμως ὁ Ἀθάνατος Ἀϊτὸς δὲ σὲ ξεχνάει.

Ἀπὸ Βοριᾶ, ἀπὸ Δύση κι ἀπ᾿ Ἀνατολή,

Ἀράδα κράδα δοξαστὴς ρηγάδων τροπαιοφόρων,

Γυρνάει τὶς νύχτες πρὸς ἐσὲ νὰ στάξει δάκρυα πύρινα.

Ἀπάνου ἀπ᾿ τοὺς τάφους τῶν Αὐτοκρατόρων.

——————–

Δόξα στὸ Μεσολόγγι
(1926, ἀπαγγέλθηκε ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Ποιητή,
στὴν 100η ἐπέτειο τῆς Ἐξόδου στὸ Μεσολόγγι – ἀπόσπασμα)

Γῆ, τοὺς ξάστερους πάντοτε οὐρανούς μου

Κάθε λογῆς κόσμοι ἀστρικοὶ πλουμίζουν,

Ἄστρα ποὺ σβύνουν καὶ ποὺ πέφτουν, ἄστρα

Ποὺ τρεμοφέγγουν,

Πλανῆτες, φωτοσύγνεφα, κομῆτες,

Φῶτα χλωμὰ καὶ φῶτα θάμπωμα, ἥλιοι,

Πὲς τὰ μαργαριτάρια καὶ χρυσάφια,

Πὲς τὰ διαμάντια.

Μὰ ἐσύ, ρουμπίνι ἀπ᾿ τοὺς ἀχνοὺς δεμένο

Μαρτυρικῶν καὶ ἡρωικῶν αἱμάτων.

Στὸν οὐρανὸ τῆς πλάσης, καθὼς εἶναι τοῦ πόλου τὸ ἄστρο,

Τοῦ πόλου τὸ ἄστρο ἐσὺ στοὺς οὐρανούς μου

Τῆς Δόξας, δόξα, ὦ Γῆ! Τὸ Μισολόγγι:

Κι᾿ οἱ μὲ ὀνόματα μύρια γνωρισμένοι

Κόσμο μου ποὺ εἶναι

Κι᾿ οἱ ἀπὸ σπαθιοῦ καταχτητές, καὶ οἱ δάφνες

Τῶν πολεμάρχων οἱ αἱματοβαμμένες,

Κι᾿ οἱ Ἀλέξαντροι

Κι᾿ οἱ Ἑφτάλοφες καὶ οἱ Νίκες

Καὶ οἱ Σαλαμῖνες,

Καὶ μὲ τὶς ἱστορίες οἱ πολιτεῖες

Καὶ στόματα χρυσὰ καὶ οἱ Κυβερνῆτες

Κι᾿ οἱ Ἠράκλειτοι τοῦ Λόγου καὶ τῆς Τέχνης

παντοῦ κι᾿ οἱ Αἰσχύλοι,

Ἀνήμποροι ὅπως κι᾿ ἂν σταθοῦν μπροστά σου,

Καὶ σὲ μιᾶς τρίχας ἤσκιο νὰ θολώσουν

Τὴν ξεκομμένη ἀπ᾿ τοῦ Κυρίου τὴν ὄψη

Φεγγοβολιά σου.

Μισολόγγγι. Χαρὰ τῆς ἱστορίας,

Γῆ ἐπαγγελμένη. Πᾶνε ἑκατὸ χρόνια,

Κι᾿ ἂς πᾶνε. Ἡ θύμηση ἄχρονη μπροστά σου

Θὰ γονατίζει.

—————————————————

Ποίημα γιὰ τὸν Καραϊσκάκη

Ἀπό «.

Πόλεμος θἄρχιζε. Στὰ ξάγναντα, μπροστά μου,
κορφή, γκρεμός· τὸ βουνὸ μαῦρο. Ξαφνικὰ
τὸ βουνὸ ἀστράφτει μέσ᾿ στὴν ὑπνοφαντασιά μου
σὰν ἀπὸ φάσγανα γυμνὰ γιὰ φονικά.

Ὅσο κι ἂν ἔγερν᾿ ἐμὲ δείλια πρὸς τὰ χάμου,
μὲ μάτια πρόσμενα ὑψωμένα ἐκστατικὰ
τὰ πρῶτα βόλια νὰ σφυρίξουνε στ᾿ αὐτιά μου
κ᾿ ἔνιωθα κάτι σὰ φτερὸ στὰ σωθικά.

Καὶ νά! ἀπὸ τοῦ βουνοῦ τὴν κορωμένη ράχη
δὲ χύμησε μουγγρίζοντας ἡ ἀντάρα ἡ μάχη.
Τὸ βουνὸ χρυσὴ σκάλα, κλέφτες καὶ κουρσάροι

τὴν κατεβαίνανε, καὶ σ᾿ ὅλους μέσα ποιός;
Ἕνας ξεχώριζε, τοῦ Γένους τὸ καμάρι,
τῆς Καλογριᾶς ὁ Γιός!

[«Τὰ δεκατετράστιχα»,
Ἅπαντα, τόμος 7ος, σ. 420, Ἀθήνα 1972]
http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/kwsths_palamas/poihmata.htm

via Έκτακτο Παράρτημα: Ο Αθάνατος Αϊτός δε σε ξεχνά

“Κάθε μέρα νέα σειρά, νέα διάθεση, ενθουσιασμός και αγάπη στα παιδιά!” ~~~ (αγ. Πορφύριος) | Οικογένεια: μια γωνιά του Παραδείσου

“Εκείνο που σώζει και φτιάχνει καλά παιδιά είναι η ζωή των γονέων μέσα στο σπίτι. Οι γονείς πρέπει να δοθούνε στην αγάπη του Θεού. Πρέπει να γίνουν άγιοι κοντά στα παιδιά με την πραότητά τους, την υπομονή τους, την αγάπη τους.

Να βάζουνε κάθε μέρα νέα σειρά, νέα διάθεση, ενθουσιασμό κι αγάπη στα παιδιά. Και η χαρά που θα τους έλθει, η αγιοσύνη που θα τους έχει επισκεφθεί, θα εξακοντίσει στα παιδιά την χάρη.

Για την κακή συμπεριφορά των παιδιών φταίνε γενικά οι γονείς. Δεν τα σώζουν ούτε οι συμβου­λές, ούτε η πειθαρχία, ούτε η αυστηρότητα. Αν δεν αγιάζονται οι γονείς, αν δεν αγωνίζονται, κάνουν μεγάλα λάθη και μεταδίδουν το κακό που έχουν μέσα τους.

Αν οι γονείς δεν ζουν ζωή αγία, αν δεν μιλούν με αγάπη, ο διάβολος ταλαιπωρεί τους γονείς με τις αντιδράσεις των παιδιών.

Η αγάπη, η ομοψυχία, η καλή συνεννόηση των γονέων είναι ό,τι πρέπει για τα παιδιά. Μεγάλη ασφάλεια και σιγουριά.

  Τα φερσίματα των παιδιών έχουν άμεση σχέση με την κατάσταση των γονέων. Όταν τα παιδιά πληγώνονται απ’ την κακή μεταξύ των γονέων τους συμπεριφορά, χάνουν δυνάμεις και διάθεση, να προχωρήσουν στην πρόοδο. Κακοχτίζονται και το οικοδόμημα της ψυχής τους κινδυνεύει από στιγμή σε στιγμή να γκρεμισθεί.[…]

.

               Στην οικογένεια βρίσκεται μεγάλο μέρος απ’ την ευθύνη για την πνευματική κατάσταση του ανθρώπου. Για ν’ απαλλαγούν τα παιδιά από διάφορα εσωτερικά προβλήματα, δεν είναι αρκετές οι συμβουλές, οι εξαναγκασμοί, η λογική κι οι απειλές. Μάλλον γίνονται χειρότερα. Η διόρθωση γίνεται με τον εξαγιασμό των γονέων.Γίνετε άγιοι και δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα με τα παιδιά σας. Η αγιότητα των γονέων απαλλάσσει τα παιδιά απ’ τα προβλήματα.

Τα παιδιά θέλουν κοντά τους ανθρώπους αγίους,  με πολλή αγάπη, που δεν θα τα φοβερίζουν, ούτε θα περιορίζονται στη διδασκαλία, αλλά θα δίδουν άγιο παράδειγμα και προσευχή. Να προσεύχεσθε οι γονείς σιωπηλά και με τα χέρια ψηλά προς τον Χριστό και ν’ αγκαλιάζετε τα παιδιά σας μυστικά. Κι όταν κάνουν αταξίες, να παίρνετε παιδαγωγικά μέτρα, αλλά να μην τα πιέζετε. Κυρίως να προσεύχεσθε.

                Πολλές φορές οι γονείς, και κυρίως η μητέρα, πληγώνουν το παιδί γι’ αταξία που έκανε και το μαλώνουν υπερβολικά. Τότε αυτό πληγώνεται. Ακόμη κι αν δεν το μαλώσεις εξωτερικά και μέσα σου το μαλώσεις κι αγανακτήσεις ή το κοιτάξεις άγρια, το παιδί το καταλαβαίνει. Νομίζει ότι η μητέρα δεν το αγαπάει. Ρωτάει την μάνα:

                – Μ’ αγαπάεις, μαμά; – Ναι, παιδί μου.

                Αλλ’ αυτό δεν πείθεται. Έχει πληγωθεί. Η μητέρα το αγαπάει, θα το χαϊδέψει μετά, αλλ’ αυτό θα κάνει το κεφάλι πίσω. Δεν δέχεται το χάδι, το νομίζει υποκρισία, γιατί έχει πληγωθεί.

.

εδώ ολόκληρο το κεφάλαιο

από το βιβλίο «Βίος και Λόγοι» Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. εκδ. Ι.Μονής Χρυσοπηγής, σ.416-421

.

Ας μας ενισχύουν οι ευχές του Αγίου και ας μας καθοδηγούν οι συμβουλές του στον αγώνα της ανατροφής των παιδιών μας…

via “Κάθε μέρα νέα σειρά, νέα διάθεση, ενθουσιασμός και αγάπη στα παιδιά!” ~~~ (αγ. Πορφύριος) | Οικογένεια: μια γωνιά του Παραδείσου

«Μας χρειάζεται όλους η Ελλάδα. Πολεμιέται, πληγώνεται, την διαμελίζουν, την θέλουν στα μέτρα τους, υποταγμένη, αλυσοδεμένη πάλι…» | Σημεία Καιρών

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗΣ: Χρόνια τώρα λέω και πιστεύω, τα ίδια πράγματα, αγαπημένοι μου «εχθροί»…

Απευθύνομαι για λίγο, σε όσους δεν συμφωνούν με όσα πιστεύω, όσα λέω, ή όσα κάνω.
Δεν αγαπάνε εμένα, δεν θέλουν την μουσική, τους στίχους μου και όλα όσα αντιπροσωπεύω και κατά καιρούς, δηλώνω.

Και με κατηγορούν.
Χρόνια τώρα.

Απευθύνομαι και σε όσους κατά καιρούς, μου φοράν, τα συνηθισμένα και τόσο βαρετά πια, «αυτοκόλλητα», εύκολης λύσεως και καθημερινής πια χρήσεως.

Γραφικός, δεξιός, φασίστας, ομοφοβικός, κοσμοκαλόγερος, χουντικός, βασιλικός, ατάλαντος και πολλά, πολλά άλλα, ών ουκ έστιν τέλος. 

Αμφισβητείτε καλοί μου, τις προθέσεις μου, κατηγορείτε τον τρόπο ζωής μου, ειρωνεύεστε τα πιστεύω μου, αποκλείετε με λύσσα, εμένα, την μουσική και τον λόγο μου.

Μα γιατί με παρεξηγείτε τόσο; 
Πιστέψτε με, δεν έχω τίποτε, εναντίον κανενός σας. 
Όλα τα ξεχνάω και βυθίζομαι στον « χώρο μυστικό» μου.
Εκεί λοιπόν, σάς αισθάνομαι αδέλφια μου.
Έλληνες.
Έλα όμως που εσείς, δι’ ακατανόητον λόγο, μου είστε λίγο, θυμωμένοι.
Δεν πειράζει όμως.

Κι ο αδελφός μου ο Γιώργος, μου θυμώνει καμιά φορά και τού θυμώνω, αλλά τον αγαπάω και με αγαπάει και τα βρίσκουμε, έστω και διαφωνώντας.

Κατ’ αρχάς, ως Χριστιανός, δεν δικαιούμαι και δεν θέλω ποτέ, να σας κρίνω.
Ούτε να «ταμπελοποιήσω» κανέναν σας.
Ούτε και θέλω να σας αλλάξω προς το «Χριστιανικότερον».
Δεν είναι δική μου δουλειά αυτή. Πιστέψτε όπου εσείς θέλετε.
Στον Βουδισμό, στην αρχαιολατρία, στον Ιεχωβά, στους Γιόγκι.
Στον κομμουνισμό, στον φασισμό, στον εωσφόρο, στους γκουρού και σε ότι άλλο βάζει ο νους, του κάθε ανθρώπου, ανά τούς αιώνες. 

Για μένα, ένας ειλικρινής βουδιστής πχ, που με συνέπεια και αγάπη μένει πιστός σ’ αυτό που ξέρει, είναι κοντά στον Χριστό, όσο κι’ ένας πιστός Χριστιανός.
Και πώς να ξέρω εγώ, αν ο σημερινός «αναρχικός»
(Τι λέξη κι’ αυτή; Τόσο κοντινή στον Άναρχο), δεν είναι εν δυνάμει, ο αυριανός Άγιος;

Ή και το ανάποδο.
Ότι ο σημερινός «Χριστιανός», δεν θα ΄ναι ο αυριανός δολοφόνος;

Αναγνωρείστε μου τουλάχιστον, τα εξής:
Χρόνια τώρα λέω και πιστεύω, τα ίδια πράγματα. 

Δεν σας είπα ποτέ ψέμματα για το ποιος είμαι, δεν επωφελήθηκα καμίας πολιτικής η άλλης καταστάσεως προς ίδιον όφελος
(Και πιστέψτε με, θα μου ήταν πανεύκολο και με όλα τα κόμματα).

Δεν έχω ποτέ δεχτεί να γίνω υπουργός, βουλευτής, παράγων, να μπω σε συμβούλια, κριτικές επιτροπές, διοικήσεις και άλλα εφήμερα οφίτσια.

Θα΄ταν μια καλή αρχή για μένα αυτή η αναγνώρισή σας, όχι για να δικαιωθώ, αλλά για να ξανασυνεννοηθούμε.

Να με καταλάβετε λίγο.
Τελικά για να ξανααγαπηθούμε.
Σαν συν- άνθρωποι.
Σαν συν – Έλληνες.

Μας χρειάζεται όλους η Ελλάδα. Πολεμιέται, πληγώνεται, την διαμελίζουν, την θέλουν στα μέτρα τους, υποταγμένη, αλυσοδεμένη πάλι.
Και λέει, σαν μάννα.
Αχ! γιατί τα παιδιά μου να είναι χωρισμένα, τσακωμένα, να μην μιλιούνται;
Αλήθεια γιατί; 

Ας αρχίσουμε με το εύκολο.
Την ομιλία, τον διάλογο, την παραδοχή της μοναδικής προσωπικότητας του άλλου.
Και περνάμε μετά, σ’ αυτά πού διαφωνούμε.
Πίστη, ιδεολογία, τρόπο ζωής, συμπεριφορές, μετά θάνατον ζωή, προσωπική γαλήνη, ευτυχία και όσα κατά καιρούς, απασχολούν, κάθε λογικό άνθρωπο.

Κι ίσως τότε, μας ακολουθήσουν κι’ οι πολιτικοί μας και μάθουν να μιλάνε ώρες ατέλειωτες μεταξύ τους, για τον ευλογημένο κοινό σκοπό.
Την αληθινή αποστολή τους.
Τον λόγο που υπάρχουν και απολαμβάνουν όλα όσα, ο απλός λαός στερείται. 
Δηλαδή, το καλό της χώρας τους και των ανθρώπων της, πάνω απ’ όλα και όλους.
Και κυρίως πάνω από τον εαυτό τους.

Σας καλώ λοιπόν, στον χώρο του ονείρου, της γλυκιάς φαντασίας, αλλά και μιας πραγματικότητας που χρόνια τώρα ονειρεύομαι, αγαπημένοι μου «εχθροί», να τα βρούμε, από την μεριά του ο καθένας και άντε, να πιούμε κι’ ένα καφεδάκι.

Νομίζω ότι θα΄χουμε πολλά να πούμε και να μάθουμε, ο ένας από τον άλλον.
Άσε που ίσως και να γελάσουμε επιτέλους λίγο…

* η αρχική ανάρτηση: Stamatis Spanoudakis Σταμάτης Σπανουδάκης (OFFICIAL)

http://amfoterodexios.blogspot.com

via «Μας χρειάζεται όλους η Ελλάδα. Πολεμιέται, πληγώνεται, την διαμελίζουν, την θέλουν στα μέτρα τους, υποταγμένη, αλυσοδεμένη πάλι…» | Σημεία Καιρών

Ο πρώτος μαθητής που το αίμα του πότισε τη γη της Ελληνικής Κύπρου – Pentapostagma.gr : Pentapostagma.gr

Στις 6 Φεβρουαρίου 1956 οι μαθητές του Γυμνασίου Αμμοχώστου συγκρούστηκαν με τον Αγγλικό στρατό και η κυβέρνηση διέταξε το κλείσιμο του Γυμνασίου.

Την επομένη, 7 Φεβρουαρίου 1956, μαθητές του Γυμνασίου και του Εμπορικού Λυκείου Αμμοχώστου συγκεντρώθηκαν στην οδό Ερμού .Οι Άγγλοι χρησιμοποίησαν πραγματικά πυρά εναντίον των μαθητών.

Κατά την αποχώρηση, Άγγλος στρατιώτης στόχευσε και πυροβόλησε τον Πετράκη Γιάλλουρο στο μέρος της καρδιάς.

Ο Πετράκης προχώρησε δέκα βήματα περίπου, φώναξε “ζήτω η ένωση” και έπεσε.

Ήταν ο πρώτος μαθητής που το αίμα του πότισε τη γη της Ελληνικής Κύπρου.

 

via Ο πρώτος μαθητής που το αίμα του πότισε τη γη της Ελληνικής Κύπρου – Pentapostagma.gr : Pentapostagma.gr

Ελληνας σημαινει να εχεις την Ελλαδα στην καρδια σου…!!! | Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Υπαρχει ενα μεγαλο ψεμα….!!!!
Εχω ακουσει παρα πολλες φορες στην τηλεοραση την ατακα οτι «κανενας δεν ειναι περισσοτερο Ελληνας απο καποιον αλλο….κανενας δεν
ειναι περισσοτερο πατριωτης απο τον διπλανο του…..»

Λαθος κυριοι…..!!!

Φυσικα και υπαρχουν Ελληνες που ειναι περισσοτερο Ελληνες απο καποιους αλλους και φυσικα υπαρχουν καποιοι περισσοτερο πατριωτες απο καποιους αλλους….!!!

Ειναι δυνατον στο ισοζυγιο του πατριωτισμου να
ειναι το ιδιο ο Παπαφλεσσας που πεθανε με την Ελληνικη σημαια διπλα του…. με τον Παγκαλο που ελεγε το ιεροτερο συμβολο των Ελληνων …»ενα πανι»…?

Ειναι δυνατον να ειναι το ιδιο Ελληνας ο Κωνσταντινος Κουκιδης που πηδηξε απο την Ακροπολη με την Ελληνικη σημαια αγκαλια…..με τους αναρχικους που καινε την γαλανολευκη και ηδονιζονται?

Ειναι δυνατον να ειναι το ιδιο Ελληνιδα η Κυρα της Ρω που πεθανε φυλαγοντας Θερμοπυλες και δακρυζοντας με την επαρση της Ελληνικης σημαιας που εκανε καθημερινα……με την Ρεπουση που οταν ακουει Ελλαδα και εθνος βγαζει σπυρακια?

Οχι Ελληνες δεν ειναι ΔΥΝΑΤΟΝ…..!!!

Ελληνας σημαινει να πεθαινεις για την πατριδα σου και να χαμογελας κοροιδευοντας τον θανατο…

Ίτσιος Δημήτριος, Λοχίας πεζικού

Ελληνας σημαινει να μην προσκυνας κανενα….

Ελληνας σημαινει οτι πιστευεις στον ενα και μοναδικο τριαδικο θεο

Ελληνας σημαινει οτι τιμας τους γονεις και την οικογενεια….

Ελληνας σημαινει τιμω τους προγονους μου

Ελληνας σημαινει να εισαι περηφανος για την πατριδα σου σε οποιο μερος του κοσμου και να εισαι

Μα πανω απο ολα Ελληνας σημαινει να εχεις την Ελλαδα στην καρδια σου….

SINOMOSIOLOGOS
sinomosiologos.blogspot.gr

via Ελληνας σημαινει να εχεις την Ελλαδα στην καρδια σου…!!! | Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Συγκινεί: Η Έφη Μαρμπάκη συνέθεσε τραγούδι για τον ήρωα Κ. Κατσίφα – Pentapostagma.gr : Pentapostagma.gr

Από χτες το τραγούδι της Έφης Μπαρμπάκη για τον Κ. Κατσίφα κάνει μεγάλη απήχηση στο facebook με πολλούς χρήστες να εκφράζουν την συγκίνηση τους για αυτό. Το τραγούδι ονομάζεται Εις αιωνίαν μνήμην.

Η τραγουδοποιός έγραψε στο βίντεο ως λεζάντα “ΜΕ ΤΗ ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΤΟ ΠΑΛΙΚΑΡΙ ΜΑΣ ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΠΑΝΘΕΟΝ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΚΑΙ ΜΑΣ ΔΙΝΕΙ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ !! ΑΘΑΝΑΤΟΣ !!!” Το τραγούδι έχει εκατοντάδες προβολές με πολλούς χρήστες να γράφουν σχόλια υπέρ του όπως: “Το τραγουδι σου με συγκινησε. Ελαφρυ να ειναι το χωμα που να σε σκεπαζει. Πατριωτη! Η Ελλαδα θρηνει εναν Ελληνα εναν Ηρωα. Θα ζεις στις καρδιες ολων. Των Ελληνων” Eνώ κάποιος άλλος έγραψε: “Συγχαρητήρια κοπέλα μου.Μέσα σε λίγους στοίχους μας περιέγραψες όλο αυτό το θλιβερό γεγονός που μας συγκλόνισε όλους εμάς που ήμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ στην ψυχή και στο γένος. ΑΘΑΝΑΤΟΣ.”

 

via Συγκινεί: Η Έφη Μαρμπάκη συνέθεσε τραγούδι για τον ήρωα Κ. Κατσίφα – Pentapostagma.gr : Pentapostagma.gr

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΕΒΕΝΤΙΑΣ

Επιμέλεια –Παρουσίαση Της Ρ/Φ Εκπομπής Χρήστος Τσακούμης.

Μετατροπή εκπομπής σε βίντεο από τον Ευάγγελο Βεδέ και κολάζ από τον Δημοσθένη Σωτηράκη.

Στην σημερινή εκπομπή θα ταξιδέψουμε στην καρδιά της στεριανής μας Ελλάδας. Στην Θεσσαλία με τον μεγάλο κάμπο, τον Πηνειό ποταμό και τα ψηλά βουνά. Ο Όλυμπος, το Πήλιο, τα Άγραφα κλπ, περιβάλουν την καρδιά της Ελλάδας μας, την Θεσσαλία. Ακούγονται:

1. Μάνα μου τα κλεφτόπουλα.

2. Ένας πασάς διαβαίνει.

3. Εσείς πουλιά πετούμενα.

4. Για μένα βρέχουν τα βουνά.

5. Οργανικό της περιοχής Ασπροποτάμου Τρικάλων.

Από την εκπομπή ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ του Ρ/Φ της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Δείτε το οπωσδήποτε – Εξευτελίζουν τους καθηγητές που τους απέβαλαν – H απάντηση των μαθητών που αποβλήθηκαν μετά το «Μακεδονία Ξακουστή»

Την 28η Οκτωβρίου
Βέβαιοι ότι δεν έκαναν τίποτα κακό, εμφανίζονται οι μαθητές του Λυκείου στο Γέρακα, που αποβλήθηκαν από το σχολείο με απόφαση του Συλλόγου Διδασκόντων,
καθώς κατά τη διάρκεια της παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου, τραγούδησαν το «Μακεδονία Ξακουστή» και φώναξαν συνθήματα των ειδικών δυνάμεων.
Βέβαιοι ότι δεν έκαναν τίποτα κακό, εμφανίζονται οι μαθητές του Λυκείου στο Γέρακα, που αποβλήθηκαν από το σχολείο με απόφαση του Συλλόγου Διδασκόντων, καθώς κατά τη διάρκεια της παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου, τραγούδησαν το «Μακεδονία Ξακουστή» και φώναξαν συνθήματα των ειδικών δυνάμεων.
Ενας εκ των έξι συνολικά μαθητών που αποβλήθηκαν από το 1ο ΓΕΛ μιλώντας στο notioanatolika.gr δήλωσε ότι θέλησαν να παρελάσουν τραγουδώντας το συγκεκριμένο τραγούδι «χωρίς να προσβάλλουμε καμία εθνικότητα, κανένα λαό, χωρίς να εκπροσωπούμε κάποια κόμματα ή οργανώσεις. Εκπροσωπούσαμε καθαρά τους εαυτούς μας σαν Έλληνες και μαθητές λυκείου».
«Δεν θεωρώ δικαιολογημένη την ποινή που μας επιβλήθηκε. Δεν συμφωνεί κανείς με αυτήν, ούτε οι μαθητές, ούτε ο σύλλογος γονέων, ούτε ο δήμαρχος της περιοχής» πρόσθεσε ο ίδιος μαθητής.
«Θέλαμε χρόνια να το κάνουμε αυτό μας τρέναραν όμως κάποιοι καθηγητές με εξαίρεση δύο, οι οποίοι μας παρότρυναν να το κάνουμε. Φέτος είμαστε στην τελευταία τάξη και είμαστε πιο κατασταλαγμένοι, γνωρίζουμε τί θέλουμε, ξέρουμε τα “πιστεύω” μας», συμπλήρωσε για να καταλήξει:
«Το Μακεδονικό είναι ένα μείζον ζήτημα της εποχής. Ως… πατριωτάκια μας εκφράζει και θέλαμε να πούμε τη γνώμη μας σε μια παρέλαση. Στην οποία δεν εκπροσωπούσαμε το 1ο ΓΕΛ αλλά την πατρίδα μας της Ελλάδα και τιμούσαμε τους προγόνους που έχουν κάνει ό,τι έχουν κάνει για μας».
Πληροφορίες αναφέρουν ότι πριν από την παρέλαση οι μαθητές είχαν αναφέρει στους καθηγητές τι πρόκειται να κάνουν και βέβαια τους απαγορεύτηκε με αποτέλεσμα αρχικά να έρθουν σε αντιδικία με τους δασκάλους τους.
Στο τέλος όμως αποφάσισαν να αψηφίσουν τους διδάσκοντες, και φυσικά δέχτηκαν τις συνέπειες που ήταν η αποβολή. Η επίσημη αιτιολογία ήταν ότι εγκατέλειψαν τον σχηματισμό της παρέλασης. Την Πέμπτη μάλιστα, κάποιοι συμμαθητές των αποβληθέντων προχώρησαν σε κατάληψη, διαμαρτυρόμενοι για την τιμωρία των νεαρών.
Το θέμα προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις στην περιοχή, αλλά τόσο ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του σχολείου, όσο και οι εκπαιδευτικοί δεν θέλησαν να μιλήσουν για το ζήτημα μιας και αποτελεί πάγια θέση τους να λύνουν τα ζητήματα όπως προβλέπει η εκπαιδευτική «δεοντολογία» δηλαδή με τις διαδικασίες που προβλέπει ο νόμος για την ομαλή λειτουργία των σχολείων.

via Ειδήσεις για την Ορθοδοξία και την Πατρίδα Έκτακτο Παράρτημα

Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό: Λύσσα καί κατά τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γραμματικῆς

Ἡ ὑποτίμηση τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γλώσσας εἶναι πλέον ἀπροκάλυπτη. Φέτος ὑπῆρξαν σχολεῖα στά ὁποῖα δέν μοιράσθηκε κἄν στήν Α΄ Γυμνασίου τό βιβλίο τῆς γραμματικῆς τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γλώσσας. Τά δύο προσχήματα πού ἀκούσθηκαν ἦταν: 1) στό βιβλίο τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γλώσσας ὑπάρχουν ὀργανωμένες γραμματικές ἐπεξηγήσεις, ὁπότε δέν χρειάζεται καί ξεχωριστό βιβλίο γραμματικῆς καί 2) σέ δεύτερη φάση θά σταλοῦν συμπληρωματικές παραγγελίες στά σχολεῖα, ὁπότε μέ τήν ἀναμονή θά τελειώσει αἰσίως ἄλλη μία σχολική χρονιά.

Πουθενά βέβαια σέ καμιά σοβαρή μέθοδο ἐκμάθησης γλώσσας, δέν μαθαίνει κανείς μόνο μέσα ἀπό ἕνα βιβλίο κειμένων μέ τή βοήθεια μόνο τοῦ δασκάλου. Ὁ μαθητής ἀπαραιτήτως χρειάζεται ἕναν μπούσουλα μέ συγκεκριμένα παραδείγματα γραμματικῶν φαινομένων, κλίσεως… οὐσιαστικῶν, ρημάτων, ἀντωνυμιῶν καί ἐπιθέτων.

Ὅλα αὐτά ὁ καθηγητής τά ἐπισημαίνει μέσα στά κείμενα, τά κατηγοριοποιεῖ, ὥστε νά γίνονται εὐκολότερα κατανοητά ἀπό τόν μαθητή.

Ἐπιπλέον ἔρχεται νά ἐπιτείνει τό πρόβλημα καί ἡ νέα φωνητική γραμματική στά δημοτικά, σύμφωνα μέ τήν ὁποία τά ἴδια τα γράμματα τῆς ἀλφαβήτου, ἡ ρίζα, ὁ κορμὀς καί τό περιεχόμενο τῶν λέξεων διά τῶν ὁποίων ἐπικοινωνοῦμε καί σχετιζόμαστε, κοινωνικοποιούμαστε καί ἀναπτυσσόμαστε, ἐκμαθαίνονται ὄχι ὡς ἄλφα, βήτα, γάμα, δέλτα… ἀλλά ὡς α, βου, γου, δου…

Ἡ πρόσφατη στή συνέχεια ἐκδίωξη τῶν λατινικῶν πρός τό παρόν, τῶν θεμελίων δηλ. ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν γλωσσῶν , τά ὁποῖα ἀλλοῦ τά μαθαίνουν ἤδη ἀπό τό γυμνάσιο, προσθέτει λάδι στή φωτιά γιά νά καεῖ στήν τελική κάθε ἀρχαῖο, φιλοσοφικό, ἱστορικό, θεολογικό καί ἐπιστημονικό κείμενο-σύγγραμμα, γραμμένο στή λατινική ἤ στήν ἀρχαία ἑλληνική, ἐφ᾿ ὅσον δέν θά γίνεται κατανοητό, ἀπό τή νεώτερη γενιά.

Παρατηροῦμε δηλ. μία ἔντονη συστηματική θεσμική πολεμική ὄχι μόνο κατά τοῦ Θεοῦ τῶν Χριστιανῶν καί τῆς Ἐκκλησίας, τῆς παιδείας καί τοῦ πολιτισμοῦ ἀλλά καί κατά τοῦ ἴδιου τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ ὁποίου θέλουν νά συντρίψουν τά θεμέλια. Κανονικά ἔπρεπε νά ἀντιδράσουν ὄχι μόνο οἱ δάσκαλοι καί οἱ φιλόλογοι, οἱ ἱστορικοί καί οἱ θεολόγοι, ἀλλά ὅλος ὁ ἑλληνικός λαός. Νά μή φωνάζει ὁ λαός καί νά ἀπεργεῖ μόνο ὅταν τοῦ μειώνουν τό μισθό καί τίς συντάξεις. Ὀφείλουμε ὅλοι μας ἕνα σῶμα μιά γροθιά νά κατεβοῦμε μέ σημαῖες καί πανώ στούς δρόμους, ὅπως γιά τό μακεδονικό, νά κλείσουν ὅλες οἱ λεωφόροι, νά γίνει σαματάς καί θόρυβος, μήπως καί ταραχθοῦνε οἱ ἐγκέφαλοι, οἱ ψυχές μας καί τά σώματα, νά σταματήσει τό κακό. Ἀλλά καί ἐπί τοῦ πρακτέου ὡς ἀντίσταση στά σχολεῖα οἱ φιλόλογοι ἐντέχνως μέ δική τους πρωτοβουλία νά μοιράζουν μέ δική τους πρωτοβουλία γραμματικές στούς μαθητές τους γιά νά δοῦν αὔριο ἀξίους λειτουργούς τῆς πατρίδος τους.

Μά κυρίως χρειάζεται μετάνοια, ἀλλαγή νοός, ἀλλαγή μυαλῶν καί καρδιᾶς.

ὄρθρος

via Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό: Λύσσα καί κατά τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γραμματικῆς

Μια ιστορία από τη Σμύρνη | Πεμπτουσία

Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά από τον παππού μου είναι το χαμόγελό του. Σαν χτες μου φαίνεται που καθόταν και μας έβλεπε να παίζουμε, καθισμένος στην κόκκινη πολυθρόνα του σαλονιού, και έστριβε χαρούμενος το παχύ λευκό του μουστάκι. Και αν έλεγε ο μπαμπάς κανένα αστείο; Ο παππούς ξεσπούσε σε ένα πολύ δυνατό γέλιο, ένα γέλιο μικρού παιδιού, ένα γέλιο που το άκουγε όλη η γειτονιά. Κι εμείς χαιρόμασταν πολύ που τον ακούγαμε να γελάει έτσι και ξεχνούσαμε ότι είναι 80 χρονών και κρατάει μπαστούνι και τον προσκαλούσαμε να παίξει μαζί μας. Κι αυτός πολλές φορές ερχόταν και παίζαμε με τα αυτοκινητάκια μας ή με τα επιτραπέζιά μας. Άλλες φορές που ένιωθε κουρασμένος μας έλεγε: «Θα παίξουμε αργότερα. Έχετε όρεξη να ακούσετε μια όμορφη ιστορία από τη Σμύρνη;» Και εμείς, σαν φρόνιμα εγγόνια που ήμασταν, καθόμασταν ήσυχα – ήσυχα στον καναπέ και τον ακούγαμε με μεγάλη προσοχή να μας αφηγείται με τις ώρες τις ιστορίες από την παιδική του ηλικία.

«Η Σμύρνη, παιδιά μου», μας έλεγε δακρυσμένος, «δεν μπορείτε να φανταστείτε τι όμορφη πόλη. Έξι χρονών ήμουνα και όμως τη θυμάμαι πεντακάθαρα. Θυμάμαι τους δρόμους, τις πλατείες, τις άμαξες με τα άλογα. Είχε πολλά θέατρα, και μαγαζιά. Είχε μέχρι και κινηματογράφο η Σμύρνη. Ήταν ένα κέντρο πολιτισμού. Και όπου και αν γυρνούσες να κοιτάξεις… μουσική! Παντού μουσική! Οι άνθρωποι έφτιαχναν χορωδίες και τραγουδούσαν στην πλατεία, έξω από τα μαγαζιά ήταν δύο – τρεις οργανοπαίχτες και διασκέδαζαν τον κόσμο, μπάντες παρέλαυναν στα σοκάκια και τους δρόμους. Η μουσική και οι οργανοπαίχτες έδιναν ζωή στην πόλη. Ένας από αυτούς και ο πατέρας μου με το κανονάκι του, ή ψαλτήριον όπως το έλεγαν επί Βυζαντίου. Δεν το αποχωριζόταν ποτέ αυτό το όργανο. Τον θυμάμαι να κάθεται σε μια καρέκλα να ακουμπάει στα γόνατά του το όργανο, όργανο με τραπέζιο σχήμα, να φοράει τις πένες στα δάχτυλά του, κάτι πένες που έμοιαζαν σαν ψεύτικα νύχια, και να τσιμπάει τις 80 χορδές με πάθος. Κάθε χορδή έχει στα αριστερά της 5 ή 6 «μανταλάκια» τα οποία ο πατέρας μου τα κουνούσε κάθε φορά που άλλαζε τραγούδι. Οι μελωδίες του ακόμα μου έρχονται στο μυαλό. Πώς θα μπορούσα να τις ξεχάσω άλλωστε…

Μια μέρα όμως, αρχές Οκτώβρη ήταν, όλα άλλαξαν. Εγώ έβλεπα τους μεγάλους ανήσυχους αλλά δεν καταλάβαινα, ήμουν πολύ μικρός. Εκείνη τη μέρα λοιπόν, ο πατέρας μου άνοιξε απότομα την πόρτα του σπιτιού και είπε σε μένα και στη μάνα μου: «Αρπάξτε γρήγορα ό, τι μπορείτε και πάμε αμέσως στο λιμάνι!». Πήραμε κάποια ρούχα και κάτι κοσμήματα και τρέξαμε προς το λιμάνι. Στα μισά της διαδρομής κοίταξα πίσω. Στον ορίζοντα έβλεπα εκατοντάδες μαύρους καπνούς να ξεπετάγονται από διάφορες γωνιές της πόλης. Ανατρίχιασα. Φτάνοντας στο λιμάνι, ο κόσμος πολύς. Προσπαθήσαμε να χωθούμε μες στο πλήθος, για να φτάσουμε στο καράβι. Μετά από πολύ σπρώξιμο και αρκετές ώρες καταφέραμε να επιβιβαστούμε στο πλοίο. Τότε ήταν που το παρατήρησα. Ρώτησα τον πατέρα μου: «Ξεχάσαμε το κανονάκι. Πότε θα γυρίσουμε να το πάρουμε;» «Δεν ξέρω παιδί μου» μου απάντησε. «Μακάρι να ‘ξερα». Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που είδα τον πατέρα μου να βουρκώνει.

Φτάνοντας στη Μυτιλήνη και μετά στη Θεσσαλονίκη ήμασταν πια πρόσφυγες. Δεν ήταν εύκολο στην αρχή για τους ντόπιους να μας δεχτούν εμάς, τους «ξένους». Αλλά το αίσθημα της φιλοξενίας και της συμπόνιας είναι βαθύ στον Έλληνα, και θέλω να πιστεύω στον κάθε άνθρωπο. Έτσι μετά από λίγο καιρό και με τη βοήθεια κάποιων καλών ανθρώπων, κατάφερε ο πατέρας μου να βρει μια δουλειά, βρήκαμε ένα σπιτικό και μετά από λίγα χρόνια το αγοράσαμε κιόλας. Ο πατέρας μου δεν ξανάπαιξε ποτέ κανονάκι.  Φαντάζομαι ότι ήθελε να αφήσει αυτό το κομμάτι του, του οργανοπαίχτη, πίσω στη Σμύρνη. Ποτέ όμως δεν σταμάτησε να ακούει τα μικρασιάτικα τραγούδια και τις σμυρνέικες μελωδίες. Αυτές έμειναν για πάντα στην καρδιά του.»

Πολλές φορές μας έλεγε αυτή την ιστορία ο παππούς, σε μένα και στα άλλα εγγόνια του. Κι όταν ήμουν μικρός έλεγα πως, όταν μεγαλώσω, θα πάω στη Σμύρνη να το βρω αυτό το μουσικό όργανο, το κανονάκι του προπάππου μου. Ακόμα και τώρα κάποιες φορές σκέφτομαι ότι, δεν μπορεί, δεν θα το άφησαν να καταστραφεί και κάποιος σε κάποιο μέρος της Μ. Ασίας θα γεμίζει το σπίτι και τη γειτονιά του με τις μελωδίες του.

Ο παππούς μου εδώ και πολλά χρόνια δεν ζει. Όμως θυμάμαι ακόμα τη φωνή του να μας τραγουδάει κάποια μικρασιάτικα τραγούδια, ακόμα και ένα μικρασιάτικο νανούρισμα θυμάμαι που μου ψιθύριζε για να με κοιμίσει, όταν ήμουν πολύ μικρός:

«Ύπνε, που παίρνεις τα παιδιά, έλα πάρε και τούτο, μικρό – μικρό σου το ‘δωσα, μεγάλο φέρε μου το. Μεγάλο σαν ψηλό βουνό, ίσιο σαν κυπαρίσσι. Κι οι κλώνοι του ν’ απλώνονται σ’ Ανατολή και Δύση»

 Το ίδιο νανούρισμα που τραγουδούσε αργότερα η μητέρα μου στα μικρότερα αδέρφια μου, το ίδιο νανούρισμα που τραγουδούσε η προγιαγιά μου στον παππού μου και το ίδιο που θα τραγουδήσω και εγώ αργότερα στα δικά μου παιδιά. Γιατί κάποια πράγματα, όσο μικρά ή μεγάλα κι αν είναι, όσο υπάρχουν στο μυαλό μας και στην καρδιά μας, δεν πεθαίνουν ποτέ. Ζουν για πάντα.

Αλέξανδρος Σαββόπουλος

via Μια ιστορία από τη Σμύρνη | Πεμπτουσία

«Σπουδή πάνω σε μία εικόνα… Μία τρομερή εικόνα, γεμάτη συμπυκνωμένα νοήματα και – κυρίως – συναισθήματα» | Σημεία Καιρών

Μία πραγματικά συγκλονιστική εικόνα, βαθύτατα συγκινητική μέχρι την τελευταία της λεπτομέρεια. Δεν είναι βεβαίως τωρινή, μας έρχεται από τα μεγάλα συλλαλητήρια του περασμένου χειμώνα.

Την υπενθυμίζουμε όμως σήμερα, λίγο πριν την επέτειο του μεγάλου εκείνου Αγώνα, λίγο πριν τη μέρα που έκλεισε τα μάτια του ο Παύλος, ποτίζοντας με το αίμα του τη μακεδονική γη. Και την υπενθυμίζουμε και ως μέρος αναπόσπαστο πια εδώ και καιρό της σύγχρονης Ιστορίας μας, σημείο αναφοράς ζωντανό κι επίκαιρο για κάθε μέρα που ξημερώνει πάνω απ’ την πληγωμένη και καθημαγμένη πατρίδα.

Μία τρομερή εικόνα, γεμάτη συμπυκνωμένα νοήματα και – κυρίως – συναισθήματα. Και μαζί ίσως ό,τι πιο μεγαλειώδες κι εμβληματικό έχουμε δει τους τελευταίους μήνες ως φραγμό κι αντιπαράθεση στα προδοτικά έργα των αλαστόρων. Εκείνων δηλαδή που βάλθηκαν με τη σιχαμερή προπαγάνδα τους να καθυβρίσουν ως σκοταδισμό και φασισμό κάθε τι που γι’ αυτή την υπέροχη μορφή δεν ήταν ανέκαθεν παρά το προφανές και το αυτονόητο. Να εξευτελίσουν και να εκμηδενίσουν κάθε αξία και ιδανικό με το οποίο εκείνη γαλουχήθηκε, μεγάλωσε, έζησε, πόνεσε, θυσίασε, χαμογέλασε, θρήνησε οικείους νεκρούς κι ευρύτερες καταστροφές. Να εξεμέσουν όλο τον νοσηρό ζόφο της ψυχής τους πάνω σε κάθε δικό της δάκρυ, κάθε της στιγμή, κάθε ανάμνηση.

Η μπόχα τους όμως είναι ξεκάθαρο πως δεν μπορεί να την αγγίξει. Εκείνη στέκεται ήρεμα πάνω και πέρα από την αλητεία και την αθλιότητα, φέροντας πάνω της «τα της νίκης σύμβολα». Κουβαλώντας πάνω στο στήθος της και κρατώντας ταυτόχρονα στο χέρι χιλιετίες ολόκληρες ατόφιας και καθαρής Ελλάδας. Ταπεινό και λαμπερό συνάμα μονοπάτι μες στο διάβα του χρόνου, ένσαρκη γέφυρα ανάμεσα σε «όσους ήρθαν, πέρασαν, θα ’ρθούνε, θα περάσουν». Και μας δείχνει τον δρόμο του μέλλοντός μας.

Δικαιωματικά μας τον δείχνει, γιατί σ’ αυτήν ανήκει αυτός ο τόπος, όχι στα καθάρματα. Κι όχι απλά τον δείχνει, αλλά και μας «εξαναγκάζει» αυτό τον δρόμο να τον ακολουθήσουμε, πέρα από φτηνές προφάσεις αυτοδικαίωσης και δικαιολογίες φυγομαχίας. Γιατί ποιος τολμά άραγε να ψελλίσει την παραμικρή δικαιολογία απέναντι σ’ αυτή τη μορφή; Ποιος τολμά να αποστρέψει ατάραχα το πρόσωπό του από το βλέμμα της;

Ας αποτυπώσουμε μέσα μας αυτή την εικόνα. Σήμερα, που τιμούμε πάλι τον Θάνατο του Παλικαριού και μαζί το αίμα των χιλιάδων ακόμη ηρώων – παπάδων, δασκάλων, οπλαρχηγών, χωρικών – που έπεσαν κάποτε για τη μαρτυρική γη της Μακεδονίας. Ας παραμείνει σταθερά μες στην καρδιά μας η εικόνα αυτή – θα έλεγα πολύ περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο. Ας μείνει ως αδιάλειπτη έμπνευση, ακοίμητος φρουρός και οδηγός γι’ αυτά που έρχονται.

Για όλα όσα έχουμε χρέος και καθήκον…

Νεκτάριος Δαπέργολας – Διδάκτωρ Ιστορίας

ΠΗΓΗ

 

via «Σπουδή πάνω σε μία εικόνα… Μία τρομερή εικόνα, γεμάτη συμπυκνωμένα νοήματα και – κυρίως – συναισθήματα» | Σημεία Καιρών