ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΑΣΧΑ

Μητροπολίτης Θεοδώρητος: Ο Ακάθιστος ύμνος, η γλωσσική και ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού

Tα καρτέλ ναρκωτικών της Λατινικής Αμερικής και η ευθύνη των Ορθοδόξων

Για να πλησιάσει η Θεία Χάρις τον άνθρωπο….

«Η Θεία Χάρη για να πλησιάσει έναν άνθρωπο πρέπει να τον βρει χωρίς λόγο κατάκρισης.

Για να κατασκηνώσει μέσα του πρέπει να τον βρει χωρίς σαρκικούς λογισμούς. 

Για να μπορέσει η Χάρη να φαίνεται σ’ έναν άνθρωπο πρέπει να είναι ταπεινός. 

Για να τη μεταδίδει τη Χάρη πρέπει να είναι προσευχόμενος.

Αν κάποιος χωρίς να έχει πετύχει τα παραπάνω νιώθει για λίγο Χάρη είναι επειδή ο Θεός του επιτρέπει να δει μια ακτίνα μήπως και ποθήσει όλον τον Ήλιο.»

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

Σ2Επ8 – «Λόγοι Αγίου Ιακώβου Τσαλίκη για την οικογένεια», μιλά ο ίδιος ο Άγιος Ιάκωβος. – YouTube

Τράπεζα Ἰδεῶν – Όσιος Αθανάσιος ηγούμενος Μονής Μπρέστ (Ο Μεγάλος Άγιος της Πολωνίας και η Ουνία) [5 Σεπτεμβρίου]

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΩΝΙΑΣ & Η ΟΥΝΙΑ

Πότε ακριβώς γεννήθηκε ο Άγιος Αθανάσιος Φιλίπποβιτς (Atanasio Filipovitz) δεν γνωρίζουμε. Υποστηρίζεται ότι γεννήθηκε μεταξύ των ετών 1595 και 1600. Προερχόταν από αριστοκρατική αλλά φτωχή οικογένεια. Σπούδασε σε σχολείο χριστιανικής ορθόδοξης αδελφότητας και γι’αυτό ήταν έτοιμος όταν χρειάστηκε να υποστηρίξει την ορθόδοξη πίστη από τους ουνίτες και τους ρωμαιοκαθολικούς. Γνώρισε άριστα την πολωνική, την ρωσική, την λατινική και την ελληνική γλώσσα. Επτά ετών μπήκε στην αυλή του Λέοντος Sapieha (Σαπιέχα) ο οποίος ήταν Γραμματέας του Μεγάλου Πριγκιπάτου της Λιθουανίας. Κατ’ αυτή την περίοδο δίδαξε τον γιο της Μαρίνας Mniszek (Μνίσσεκ), Λούμα. Η ζωή στο παλάτι δεν του άρεσε, διότι ήθελε να προοδεύσει στην πνευματική ζωή.

Το 1627 άφησε το παλάτι του Sapieha και πήγε στην Ι. Μονή του Αγίου Πνεύματος στο Βίλνο. Δεν έμεινε πολύ εκεί διότι έψαχνε πιο αυστηρή πνευματική ζωή. Έτσι στην αρχή πήγε στο μοναστήρι Κούτσιελσκ, δίπλα στην πόλη Όρσα, και μετά στο μοναστήρι Μιέσιγορσκ, δίπλα στο Κίεβο. Κατά την επιστροφή του βρήκε κάποιον χωλό άνθρωπο, τον πήρε στην πλάτη και τον κουβάλησε. Ο άγνωστος αυτός άνθρωπος εισήγαγε τον Αθανάσιο στην ουσία της χριστιανικής ζωής και του μίλησε για την προσευχή της καρδιάς. Ξαφνικά ο ξένος χάθηκε. Αυτό το γεγονός ο Αθανάσιος αργότερα το σχολίασε λέγοντας, ότι ο ίδιος ο Θεός με αυτόν τον παράξενο τρόπο τον προσκάλεσε στην υπηρεσία της άμυνας της Ορθοδοξίας. Το 1632 ο Άγιος Αθανάσιος έγινε ιερομόναχος και στην συνέχεια ηγούμενος της Μόνης του Δούμποφ. Δεν παρέμεινε στο μοναστήρι πολύ, γιατί το 1636 το μοναστήρι κατελήφθη από τους ιησουΐτες. Ο Άγιος Αθανάσιος, μαζί με την αδελφότητα μετακόμισε στο μοναστήρι του Κούπιατ κοντά στο Πίνσκ, το οποίο ιδρύθηκε σε τόπο όπου θαυματουργικά φανερώθηκε η Αγία εικόνα της Θεοτόκου στις 15 Νοεμβρίου 1182. Την εκκλησία της Μονής την έκαψαν οι Τάταροι και η θαυματουργική εικόνα σκεπάστηκε για 250 χρόνια από την στάχτη.

Τον ΙΕ’ αιώνα η εικόνα ξαναβρέθηκε, και το μοναστήρι αναστηλώθηκε. Το 1655 το μοναστήρι πέρασε στα χέρια των ουνιτών, και η εικόνα μεταφέρθηκε στον Ναό της Αγίας Σοφίας. Με την εικόνα αυτή είναι συνδεδεμένη η μοίρα του Αγίου. Ο Άγιος Αθανάσιος, όταν ήρθε στο μοναστήρι, δημιούργήσε φιλία με τον μοναχό Μακάριο Τοκαρέφσκυ. Στο μοναστήρι έλαβε το διακόνημα να συγκεντρώσει χρήματα για την αναστήλωση του Ναού της Θεοτόκου του Κούπιατ. Πριν αναχωρήσει από το μοναστήρι για την συλλογή των χρημάτων προσευχήθηκε θερμά μπροστά στην θαυματουργική εικόνα και παρακάλεσε την Θεοτόκο να τον βοηθήσει να βρει δωρητές. Η Παναγία τον άκουσε και του είπε:

«Ο Τσάρος θα χτίσει για μένα το Ναό. Πήγαινε σ’αυτόν.»

Ο Άγιος Αθανάσιος υπάκουσε στα λόγια της Παναγίας και πήγε στην Μόσχα. Το ταξίδι ήταν πολύ επικίνδυνο λόγω του πολέμου αλλά κατόρθωσε να φθάσει στην Μόσχα και έγινε δεκτός από τον Τσάρο Μιχαήλ Φιοντόροβιτς, ο οποίος του έδωσε πλούσια δώρα. Όταν τελείωσε αυτό το διακόνημα του έδωσαν νέο, το οποίο και είχε μέχρι τις τελευταίες μέρες της επίγειας ζωής του. Το 1640 οι μοναχοί από την Ι. Μονή του Αγίου Συμεών στο Brest, πρότειναν δύο υποψηφίους για τη θέση του ηγουμένου: τον Μακάριο Τοκαρέφσκυ, και τον Άγιο Αθανάσιο, ο οποίος τελικά εξελέγη και πήγε στο Brest.

Από τις πρώτες μέρες της παραμονής του σ’αυτήν την πόλη αγωνίστηκε για την βελτίωση της ζωής των ορθοδόξων. Με τα κηρύγματά του ενίσχυε τους ανθρώπους στην ορθόδοξη πίστη. Με διάφορους τρόπους πάλεψε με την ρωμαιοκαθολική εκκλησία, όχι μόνο στον εκκλησιαστικό τομέα αλλά και στον πολιτικό. Μια επιτυχία του ήταν η διάταξη του βασιλιά Βλαντισλάβ του Δ΄, η οποία επιβεβαίωσε τα προνόμια της Αδελφότητας στο Brest και επέτρεψε την ελεύθερη δραστηριότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Δυστυχώς αυτή η διάταξη ποτέ δεν εφαρμόσθηκε εξαιτίας των ουνιτών, και των ιησουϊτών. Όταν ο Άγιος Αθανάσιος ζήτησε την βοήθεια του Λέοντος Sapieha (Σαπιέχα), έλαβε την εξής απάντηση:

«Όταν θα γίνετε όλοι ουνίτες, τότε θα τα πάρετε όλα.»

Οι επίσκοποι στην Βαρσοβία απασχολημένοι με τα δικά τους προβλήματα, δεν έδωσαν σημασία στην παράκληση του Αγίου. Για την εκκλησία κανένας δεν ήθελε να μιλήσει. Ο Άγιος Αθανάσιος πολύ στενοχωρημένος, έγραψε στο προσωπικό του ημερολόγιο:

«Δίκαιε Θεέ, η αδικία έφτασε σε απροχώρητο σημείο, έπαψαν πλέον να φροντίζουν για την ορθόδοξη πίστη, και για την σταθεροποίηση της δόξας του Θεού, σαν όλοι να ντρέπονται …»

Σε αυτή την δύσκολη περίοδο, ο Άγιος περνούσε πολλές ώρες κάνοντας προσευχή μπροστά στην εικόνα της Θεοτόκου του Κούπιατ. Κάποια φορά, όταν διάβαζε τον Ακάθιστο Ύμνο, άκουσε μια φωνή:

«Αθανάσιε, πήγαινε να πεις τα παράπονά σου μπροστά στην Βουλή, και δείξε σε όλους την δική μου εικόνα, η οποία είναι στο σταυρό. Πες αυτό μπροστά στο βασιλιά και το πολωνικό κράτος, πες ότι τούς περιμένει τιμωρία από το Θεό, η οποία σε λίγο θα πραγματοποιηθεί αν δεν αλλάξουν τακτική. Πρώτα πρέπει να καταδικάσουν την ουνία, και ύστερα όλοι θα διορθωθούν.»

Το 1643 ο Άγιος Αθανάσιος πήγε στην Βαρσοβία και επισκέφθηκε την Βουλή. Εντωμεταξύ πέρασε από την Ι. Μονή του Αγ. Ονούφριου στο Jabłeczna (Γιαμπλέτσνα), και μπροστά στην θαυματουργική εικόνα του Αγ. Ονουφρίου παρακάλεσε να τον βοηθήσει. Όταν συνεδρίασε η Βουλή μοίρασε σε όλους την εικόνα της Παναγίας, λέγοντας τα λόγια πού του είπε η Υπεραγία Θεοτόκος. Τα λόγια αυτά πού είπε μπροστά στην Βουλή έγιναν αφορμή για τα μαρτύρια πού ακολούθησαν.Τον συνέλαβαν, και τον έκλεισαν στην φυλακή. Εκεί έλαβε την εντολή από την Παναγία, να γίνει δια Χριστό σαλός. Την ημέρα της εορτής των Αγ. Θεοφανίων φεύγει κρυφά από την φυλακή και φορώντας το καλυμαύχι και το μανδύα. Όλη μέρα περπατούσε στους δρόμους της Βαρσοβίας, πηγαίνοντας στους ρωμαιοκαθολικούς ναούς και φωνάζοντας:

«Aλίμονο στους σχισματικούς και απίστους.»

Γι’ αυτή του την συμπεριφορά τον τιμώρησαν. Τον έβαλαν σε ένα λάκκο με λάσπη, τον χτύπησαν και στο τέλος τον δίκασαν, του αφαίρεσαν το αξίωμα του ηγουμένου και του απαγόρευσαν να ιερουργεί. Ήθελαν να υποστηρίξει αυτήν την κατηγορία και ο Μητροπολίτης Πέτρος Mohyla (Μογίλα) ο οποίος εξέτασε αυτή την ιστορία, και έδωσε πίσω στον Αθανάσιο όλα τα δικαιώματα πού του πήρε το δικαστήριο, και τον έστειλε στο Brest. Όταν ήρθε ο Άγιος Αθανάσιος στο Brest η κατάσταση των χριστιανών ήταν χειρότερη από πριν. Δυνάμωσε ο διωγμός, από την πλευρά των ρωμαιοκαθολικών και των ουνιτών κληρικών, όπως και του λαού.

Πολλές φορές χλεύαζαν τους ορθοδόξους κληρικούς, χρησιμοποιούσαν προκλητικές εκφράσεις εναντίον τους, τους χτυπούσαν και έκαναν πολλές ιεροσυλίες. Ο ουνίτες συχνά έμπαιναν μέσα στους Ορθοδόξους Ναούς και διέκοπταν την Θεία Λειτουργία. Αυτές τις μέρες ο Άγιος Αθανάσιος προσευχόταν πολύ μπροστά στην εικόνα της Θεοτόκου του Κούπιατ. Μια φορά άκουσε την φωνή της:

«Αθανάσιε ακόμη μια φορά παρακάλεσε δείχνοντας την δική μου εικόνα, στον βασιλιά και στην Βουλή για να καταλάβουν, ότι πρέπει να λήξει αυτό το πρόβλημα της ουνίας. Εάν ακούσουν αυτά τα λόγια θα συνέλθουν και θα γίνουν ευτυχισμένοι.»

Πριν προλάβει να κάνει αυτό το διακόνημα, τον έκλεισαν στην φυλακή και τον κατηγόρησαν για συνωμοσία κατά της Πολωνίας στην διάρκεια της παραμονής του στην Μόσχα. Από την φυλακή ο Άγιος γράφει προς τον βασιλιά, περιγράφοντας τους διωγμούς των ορθοδόξων στην Πολωνία, και ολόκληρη την ιστορία της Πολωνικής Εκκλησίας. Εξήγησε την Καθολικότητα, όπως και την σημασία των Οικουμενικών Συνόδων, έγραψε για τις αδικίες των ουνιτών και περιέγραψε όλες τις κακές πράξεις των επισκόπων κ. Pociej (Πότσιεη), κ. Terlecki (Τερλέτσκυ), κ. Rohozy (Ροχόζυ), και στο τέλος της επιστολής θύμισε στο βασιλιά τα δικαιώματα πού ο ίδιος σκόπευε να δώσει στους ορθοδόξους. Έγραψε και δεύτερη επιστολή προς τον βασιλιά μετά από την οποία ο βασιλιάς απελευθέρωσε τον Αθανάσιο από την φυλακή, με την προϋπόθεση ότι θα τον έχει υπό παρακολούθηση ο Μητροπολίτης του Κίεβου.

Μετά την απελευθέρωσή του ο Άγιος Αθανάσιος παρέμεινε στην Λαύρα του Κίεβου μέχρι τον θάνατο του Μητροπολίτου Πέτρου Mohyla το 1647. Μετά ο Άγιος Αθανάσιος επέστρεψε στο Brest, το 1648 όπου έγινε επανάσταση από τον ηγεμόνα Βohdan Chmielnicki (Μπόχδαν Χμιελνίτσκυ). Την 1η Ιουλίου φυλάκισαν τον Αθανάσιο διότι εθεωρήθη ύποπτος για την προμήθεια μπαρούτης στους επαναστάτες. Η ερευνά στο μοναστήρι δεν απέδειξε τίποτα. Τότε τον κατηγόρησαν για περιφρόνηση της αγίας ουνίας. Στην ερώτηση του επισκόπου Αντρέα Gębicki (Γεμπίτσκυ) αν ύβριζε την αγία ουνία, ο μάρτυρας απάντησε:

«Πράγματι είναι καταραμένη!»

Μετά απ’αυτή την απάντηση του έβαλαν χειροπέδες και τον έριξαν στη φυλακή του ανακτόρου στο Βrest. Την νύχτα της 4/5 Οκτωβρίου οι ιησουΐτες με πονηρία και βία προσπαθούσαν να τον πείσουν να απαρνηθεί την ορθοδοξία και να ασπασθεί την ουνία, προσφέροντάς του την ζωή. Ο Άγιος Αθανάσιος απέρριψε αυτή την πρόταση και την άλλη μέρα το πρωί τον πήραν στο δάσος δίπλα στο Brest, και τον έκαψαν με φωτιά και μπροστά στα μάτια του έσκαψαν τον τάφο του, έβαλαν στο τουφέκι δύο βλήματα και ακόμα μια φορά τον ρώτησαν αν απορρίπτει την Ορθοδοξία. Ο Άγιος χωρίς φόβο είπε:

«Ότι είπα είπα, και με αυτό θα πεθάνω.»

Ένας στρατιώτης πού του έδωσαν εντολή να πυροβολήσει, γονάτισε μπροστά του και ζήτησε συχώρεση και ευλογία. Ο Άγιος Αθανάσιος τον συγχώρησε και τον ευλόγησε. Ο στρατιώτης δύο φορές πυροβολήθηκε στο κεφάλι. Ο Αγ. Αθανάσιος ζούσε ακόμη όταν τον έβαλαν στον τάφο, γύρισε τότε το κεφάλι του προς τον ουρανό και σταύρωσε τα χέριά του, τον έθαψαν ζωντανό. Αυτή την νύχτα κανένας δεν κοιμήθηκε: «Αυτή την νύχτα που δολοφόνησαν τον Άγιο, μεγάλος φόβος μας πήρε…», έγραψαν μετά οι μαθητές του Αγ. Αθανάσιου, οι οποίοι από μακριά παρακολουθούσαν τον δάσκαλο. Η νύχτα ήταν φωτεινή, χωρίς σύννεφα, οι βροντές και οι αστραπές φώτισαν τον ουρανό. Την 1η Μαΐου 1649 οι μαθητές του κρυφά πήραν το Άγιο Λείψανο το οποίο μετά από οκτώ μήνες στο χώμα ήταν άφθαρτο. Το γεγονός αυτό επιβεβαίωσε την τιμή του Αγίου. Το Άγιο Λείψανο το έθαψαν σε τάφο στον κύριο ναό της Ι. Μονής Αγ. Συμεών στο Brest.

Η μνήμη του Αγίου ήταν πάντα ζωντανή μεταξύ των χριστιανών. Απάνω στο Αγ. Λείψανο εμφανίστηκε ο ουράνιο φως, και πολλής κόσμος θεραπεύθηκε. Το 1856 λύτρωσε ένα παιδί δέκα ετών από την παράλυση, τον Αλέξανδρο Poliwanow (Πολιβάνοβ). Το 1860 λύτρωσε από σοβαρή αρρώστια τον π. Βασίλειο Sakowicz (Σακόβιτς). Έγιναν πολλά θαύματα τα οποία δεν μπορούν να περιγράφουν εν συντόμω. Στις 8 Νοεμβρίου 1815 κάηκε ο ναός του Αγ. Συμεών μαζί με το Άγιο Λείψανο. Σώθηκαν μερικά κομμάτια τα οποία μάζεψαν και έβαλαν κάτω από την Αγία Τράπεζα στον καινούργιο Ναό. Το 1823 μεταφέρθηκαν τα Αγ. Λείψανα μέσα στον Ναό για προσκύνημα. Στις 20 Οκτωβρίου 1893 μεταφέρονται στον καινούργιο Ναό του Αγ. Αθανάσιου στο Grodno (Γρόδνο). Τον άλλο χρόνο ένα κομμάτι έδωσαν στο γυναικείο μοναστήρι στην Leśna Podlaska(Λέσνα Ποδλάσκα). Μετά έπρεπε να φύγουν οι αδελφές μαζί με τα Αγ. Λείψανα, τα όποια έκαναν μεγάλο δρόμο από την Ρωσία και την Σερβία, και στο τέλος βρέθηκαν στην Γαλλία στο Provιmont.

(Πηγή: http://www.lublin.cerkiew.pl/)

Πηγή: Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας https://fdathanasiou.wordpress.com/2011/01/14/οσιομάρτυρας-αθάνασιος-του-brest-ο-μεγάλο/

Πηγή: Τράπεζα Ἰδεῶν – Όσιος Αθανάσιος ηγούμενος Μονής Μπρέστ (Ο Μεγάλος Άγιος της Πολωνίας και η Ουνία) [5 Σεπτεμβρίου]

Κοινωνία Ορθοδοξίας Ο κρυφιογνώστης όσιος Γεώργιος Καρσλίδης

Όταν μία μητέρα ήταν έγκυος και είχε καιρό να επισκεφθεί τον όσιο Γεώργιο, πληροφορήθηκε ότι ο όσιος ήταν ασθενής στη Δράμα. Πήρε το ένα της παιδί και το άλλο το άφησε στο χωριό. Δεν γνώριζε όμως σε ποιο σπίτι έμενε κι έψαχνε μέσα στην πόλη. Εκεί που βάδιζε, πήγε κοντά της μία γυναίκα και της είπε: «Τον Γέροντα ψάχνεις;» Αποκρίθηκε «ναι». «Έλα μαζί μου, γιατί εκείνος με έστειλε. Πήγαινε να φέρεις τη Ζωγράφα, είναι έξω και με ψάχνει».

Μόλις ασπάσθηκε το ευλογημένο χέρι του, της είπε: «Το ένα παιδί σου το έφερες, το άλλο πού είναι;». «Το άφησα στον άνδρα μου», εξήγησε. «Ναι, αλλά να προσέχετε, γιατί εκεί κοντά έχετε μία ευαγγελική οικογένεια. Να φυλάγετε την πίστη σας…». Πράγματι, όλα όσα είπε ήταν αληθινά, καλά και άγια.

Άλλη φορά η μητέρα αυτή ετοιμάσθηκε μ’ ένα συγχωριανό της να πάνε στην εορτή του Αγίου Νικολάου στον όσιο. Την παραμονή το βράδυ όμως χιόνισε πολύ. Ο σύζυγός της φοβήθηκε από το χιόνι και δεν την άφησε να πάει. «Μη πας γυναίκα, αν σε φάνε οι λύκοι τι θα γίνουν αυτά τα παιδιά;». Είχαν τέσσερα μικρά παιδιά. Φοβήθηκε κι εκείνη και δεν πήγε. Τα Χριστούγεννα που πήγε ο σύζυγος στη μονή ο όσιος Γέροντας τον επιτίμησε: «Θα πάρω τη μασιά να σε χτυπήσω, γιατί τη γυναίκα σου την γύρισες πίσω κι έχασε την ευλογία». Δικαιολογήθηκε τότε εκείνος λέγοντας: «Όχι, Γέροντα, από εμένα έχει το ελεύθερο, να πηγαίνει όπου θέλει». «Όχι, όχι, θα σε χτυπήσω» επανέλαβε ο όσιος.

«Ναι, Γέροντα, εδώ θα ερχόταν και δεν την άφησα».

«Μα καλά εγώ θα άφηνα τους λύκους να την έτρωγαν και συ φοβήθηκες;…»

Όταν εκοιμήθη η μητέρα της, στενοχωρήθηκε πολύ, θεωρώντας ότι εκοιμήθη από τη στενοχώρια της, που ήταν άρρωστο το παιδί της. Μετά το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο, πήρε το παιδί της και πήγε στο μοναστήρι να δει τον όσιο. Μόλις την είδε ο κρυφιογνώστης όσιος, της είπε: «Ζωγράφα, παιδί μου, έλα εδώ, έλα». Όταν πήγε και πήρε την ευλογία του, της είπε με κάθε βεβαιότητα: «Παιδί μου, δεν θα πάρεις ξανά τη μάνα σου στο στόμα σου. Η μάνα σου, να είχες τα δικά μου μάτια, να έβλεπες πού μέσα είναι». «Γέροντα, λένε ότι η ανακοπή δεν είναι καλός θάνατος». «Ναι, παιδί μου, δεν είναι καλός για τους αμαρτωλούς, η μάνα σου όμως μέσα στον παράδεισο λάμπει». Έτσι αναπαύθηκε από τους λογισμούς της.

Η ίδια είχε κι ένα παιδάκι ορφανό της αδελφής της, που από έξι μηνών ήταν μαζί τους και το μεγάλωσε το ίδιο με τα παιδιά της. Γι’ αυτό, όταν πήγε στον φιλεύσπλαχνο όσιο, τη φώναξε και την ευλόγησε λέγοντας: «Έλα εδώ, παιδί μου, εσένα το καντήλι σου είναι αναμμένο επάνω στον ουρανό…». Αντείπε: «Εγώ δεν κάνω καλά έργα, πώς είναι αναμμένο;». «Για το ορφανό που κοίταξες και το πάντρεψες, το καντήλι σου είναι αναμμένο στον ουρανό». Πλημμύρισε δάκρυα τότε και μονολόγησε: «Γέροντα, είμαι ανάξια». «Όχι, όχι, εγώ το βλέπω, εσύ δεν το βλέπεις…».

Κάποτε ο σύζυγός της πήρε το ένα παιδί της και μαζί με άλλους δύο φίλους του πήγαν επίσκεψη στον όσιο. Πριν καλά-καλά μπουν στο μοναστήρι ο όσιος φώναξε στους δύο: «Μην έρχεστε κοντά, να φύγετε, επειδή χτυπάτε την πεθερά και τον πεθερό σας. Και τι ήρθατε τώρα, τα χάλια σας να δω εγώ;» Εκείνοι διαμαρτυρήθηκαν λέγοντας: «Αυτόν γιατί δεν τον διώχνεις;»

«Αυτός ούτε την πεθερά του χτύπησε, ούτε το ορφανό». Κατόπιν στράφηκε και συμβούλευσε το παιδί: «Εσένα η μάνα σου σκοτώνεται να σε σπουδάσει και εσύ στραβό δρόμο πήρες. Να γυρίσεις ίσια, για να πας να γίνεις αυτό που θα γίνεις». Ήθελε τότε να ιερωθεί, αλλά οι διάφορες παρέες του άλλαξαν τη γνώμη. Όπως διηγούνται ο όσιος Γέροντας γνώριζε τα πάντα, ήταν μέσα στην ψυχή του ανθρώπου, ήταν σε όλα άγιος, γι’ αυτό τον αγαπούσαν και τον εκτιμούσαν τόσο πολύ…

 

Από το βιβλίο: (†) Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Ο Όσιος Γεώργιος της Δράμας. Έκδοσις Ι. Μ. Αναλήψεως του Σωτήρος, Ταξιάρχες (Σίψα) Δράμα 2016, σελ. 296, 298 (αποσπάσματα).

Πηγή: Κοινωνία Ορθοδοξίας Ο κρυφιογνώστης όσιος Γεώργιος Καρσλίδης

Τράπεζα Ἰδεῶν – Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία Αθηνών: Δελτίο Τύπου για την αντισυνταγματική απαλλαγή των ορθοδόξων μαθητών από το Μάθημα των Θρησκευτικών

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Είμαστε αντίθετοι στην αντισυνταγματική απαλλαγή των ορθοδόξων μαθητών από το Μάθημα των Θρησκευτικών

Τα Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία των Αθηνών γίνονται μάρτυρες για ακόμη μία φορά, και μάλιστα παραμονές του ξεκινήματος της σχολικής χρονιάς, της στοχευμένης απαξίωσης του Μαθήματος των Θρησκευτικών, μέσω ανακοινώσεων ή ─ όπως συμβαίνει τώρα ─ γνωμοδοτήσεων της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα (ΑΠΔΠΧ) περί δικαιώματος απροϋπόθετης απαλλαγής όλων των μαθητών, συνεπώς και των ορθοδόξων, από το προαναφερόμενο μάθημα.

Είναι σαφείς οι προθέσεις της ως άνω Αρχής να μετατραπεί το Μάθημα των Θρησκευτικών από υποχρεωτικό σε προαιρετικό, απαξιώνοντάς το ως αντικείμενο και περιεχόμενο τόσο στα μάτια των μαθητών όσο και στη συνείδηση ολόκληρου του Ελληνικού λαού.

Κατόπιν αυτών των δυσάρεστων εξελίξεων, καλούμε τα μέλη της ΑΠΔΠΧ, κάποια εκ των οποίων υπήρξαν, μάλιστα, διακεκριμένα μέλη του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ), να σεβαστούν εκείνα που υπολήπτονταν και δεν τροποποιούσαν, όταν κατείχαν τις προειρημένες θέσεις ευθύνης. Συγκεκριμένα, να σεβαστούν το Σύνταγμα που υπηρέτησαν και καλούνται να υπηρετούν, τις Διεθνείς Συμβάσεις, όπως εκείνη της Ρώμης του 1951 για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, την οποία έχει υπογράψει η χώρα μας και έχει συνταγματική ισχύ (άρθρο 2 του Πρώτου Προσθέτου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που κυρώθηκε από την Ελλάδα με τον Ν. 53/74), τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αλλά, πάνω απ’ όλα, να σεβαστούν τους διαχρονικούς αγώνες, τις αγωνίες και τους καημούς του Ελληνικού λαού, για να διατηρήσει σε χρόνους δίσεκτους την ορθόδοξη εκκλησιαστική πίστη, ως τρόπο και ήθος ζωής.

Καλούμε επίσης, όλα τα θεσμικά όργανα της Ελληνικής Πολιτείας να μην επιτρέπουν να εφαρμόζονται στην παιδεία μας θέσεις που εμφανίζονται μεν ως νομιμοφανείς, στην ουσία όμως επιχειρούν να αλλοιώσουν σε βάθος τις κατοχυρωμένες συνταγματικά χριστιανικές αρχές, αυτές που κράτησαν, διά μέσου των αιώνων, όρθια την ψυχή του Ελληνικού λαού. Στη δύσκολη εποχή που διερχόμαστε, ο λαός μας έχει ανάγκη από αρετές και αξίες, όπως η Ορθόδοξη πίστη, η κοινωνική συνοχή, η αλληλεγγύη, η συγχωρητικότητα, η υπομονή κ.ά., που στήριξαν και στηρίζουν την Ελλάδα και τους Έλληνες και οι οποίες καλλιεργούνται με το Ορθόδοξο Μάθημα των Θρησκευτικών.

Αισθανόμαστε ανήσυχοι, καθώς διαπιστώνουμε ότι τα τελευταία χρόνια το Μάθημα διώκεται με ποικίλους τρόπους, ενώ περιλαμβάνεται στο σχολικό πρόγραμμα για να συμβάλλει στην ηθικοπνευματική ενδυνάμωση και ανάπτυξη των νέων μας. Και αυτό, διότι βλέπουμε, ότι, όχι μόνον δεν ενισχύεται, αλλά με ποικίλους τρόπους γίνεται βορά σε μανικές εμμονές μιας ελάχιστης μειοψηφίας, πού χρησιμοποιεί μεθοδεύσεις για παράκαμψη του Συντάγματος. Στη συγκεκριμένη περίσταση αφαιρούν από τον συνταγματικό όρο «θρησκευτική συνείδηση» τον προσδιορισμό «θρησκευτική», πράγμα που δείχνει ασέβεια και περιφρόνηση τόσο έναντι της βούλησης του Συνταγματικού νομοθέτη, όσο και έναντι των ορθόδοξων θρησκευτικών πεποιθήσεων της πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού.

Ως Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία καταγγέλλουμε την υποχθόνια αυτή τακτική. Προσβλέπουμε στην πατρική συμπαράσταση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος και υποστηρίζουμε σθεναρά τον αγώνα που δίνει η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων (ΠΕΘ) για τη διατήρηση τόσο της υποχρεωτικότητας, όσο και του Ορθόδοξου χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών και, μέσω αυτού, της Ορθόδοξης χριστιανικής συνειδήσεως του ελληνικού λαού.

Τα Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία Αθηνών:

Αδελφότης Ορθοδόξου Ιεραποστολής «Ο ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ»

Ενωμένη Ρωμηοσύνη (Ε.ΡΩ.)

Εστία Πατερικών Μελετών

Μητέρες Επιστήμονες Πολύτεκνες

Μουσική Συντροφιά

Πανελλήνια Ένωση Γυναικών

Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων (Π.Ε.Θ.)

Πανελλήνια Ένωση Φίλων των Πολυτέκνων (Π.Ε.ΦΙ.Π.)

Πανελλήνιος Ένωσις Γονέων «Ἡ Χριστιανική Αγωγή» (ΓΕΧΑ)

Πανελλήνιος Σύνδεσμος Βορειοηπειρωτικού Αγώνα (ΠΑ.ΣΥ.Β.Α.)

Σύλλογος «Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης»

Σύλλογος Ορθοδόξου Ιεραποστολικής Δράσεως «Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ»

Συντονιστική Φοιτητική Ένωση Βορειοηπειρωτικού Αγώνα (Σ.Φ.Ε.Β.Α.)

Πηγή: Τράπεζα Ἰδεῶν – Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία Αθηνών: Δελτίο Τύπου για την αντισυνταγματική απαλλαγή των ορθοδόξων μαθητών από το Μάθημα των Θρησκευτικών

Κοινωνία Ορθοδοξίας:Άγιος Νεκτάριος και Αγιορείτες

Ο λόγιος και ενάρετος μοναχός Νείλος (Μητρόπουλος) ο Σιμωνοπετρίτης (1871-1911), ο «τόσον λόγιος όσον ταπεινός», αναχώρησε για το Άγιον Όρος μαζί με τον μακαριστό Γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο (1884-1980). Με ιδιαίτερη χάρη περιγράφει ο Γέροντας Φιλόθεος την ιεραποδημία τους: «Πριν αναχωρήσωμεν με τον αδελφόν Νικόλαον Μητρόπουλον, εξομολογηθέντες αμφότεροι εις τον Άγιον Πενταπόλεως Νεκτάριον και λαβόντες την ευχήν και ευλογίαν του ετελέσαμεν ολονύκτιον αγρυπνίαν εις το εκκλησίδιον του Προφήτου Ελισσαίου την 8ην Μαΐου, εορτήν του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, και μετέσχομεν των Αχράντων Μυστηρίων την πρωΐαν…». Με τις ευχές και ευλογίες του θεοφόρου Νεκταρίου ήλθε ο μακαριστός Νείλος στη Σιμωνόπετρα και μετά από τετράχρονη ευδόκιμη διακονία και βαρειά ασθένεια αναπαύτηκε εν Κυρίω.

Ο Άγιος προέβλεψε την αλλαγή του ημερολογίου κι έλεγε στον Αγιορείτη Γέροντα Θεοφύλακτο: «Θα γίνει ένα κακό στην Εκκλησία. Αλλοίμονον όμως εις αυτούς που θα κάνουν το κακό αυτό». Μετά την κοίμησή του ο Άγιος παρουσιαζόταν στα πνευματικά του τέκνα “ως ζων” και τους συμβούλευε – είχε γίνει η αλλαγή του ημερολογίου: «Θα ακολουθήσετε την Εκκλησίαν. Ανταρσίες δεν θέλω εγώ».

Ο Νεοσκητιώτης Γέρων Ιωακείμ (Σπετσιέρης, 1860-1943), απ’  τον πόθο του να φτάσει στο Περιβόλι της Παναγίας, μόλις 18 ετών, δεν ένοιωσε το περπάτημα απ’  τη Θεσσαλονίκη ως τη Νέα Σκήτη. Η Παναγία τού έγινε στοργική σύντροφος σε όλη του τη ζωή. Σαν λειτουργός δεν πατούσε στη γη. Η ολόθερμη προσευχή του θαυματουργούσε. Κοιμήθηκε ύπνο γαληνό έχοντας στο στόμα του τους Χαιρετισμούς της Παναγίας. Υπήρξε μαθητής της Ριζαρείου με δάσκαλο τον άγιο Νεκτάριο. Μετά την κοίμησή του αισθανόταν να βγαίνει απ’  τον τάφο του στην Αίγινα ευωδία ως εκλεκτό θυμίαμα.

Ο άγιος Σάββας ο Νέος της Καλύμνου (1862-1948) δωδεκάχρονος ήλθε στη Σκήτη της Αγίας Άννας, όπου με μεγάλους αγώνες έζησε συνολικά μια δεκαπενταετία. Από εδώ απέρχεται σε διάφορα μέρη, για να καταλήξει στην Κάλυμνο, μεταφέροντας το άρωμα της αγιορειτικής ερήμου. Μόνο μ’  ένα πρόσφορο περνούσε μια βδομάδα. Απέκτησε φήμη άριστου πνευματικού και λειτουργού. Αποτέλεσμα των ασκήσεών του σωματικές ασθένειες, αλλά και εκφορά ευωδίας απ’  το σώμα του. Ευωδία που διατήρησε και μετά την κοίμησή του το άφθορο λείψανό του. Ο θαυματοδότης Κύριος του έδωσε το μέγα χάρισμα πλούσια να θαυματουργεί. Δεύτερος θαυματουργός άγιος του αιώνος μας, μετά τον άγιο Νεκτάριο, μαζί με τον οποίο έζησε και ασκήθηκε. Είναι θεατής του πρώτου θαύματος του αγίου Νεκταρίου: Νεκρός ο άγιος έσκυψε το κεφάλι του για να του φορέσουν το πετραχήλι του και το επανέφερε στη θέση του. Επί τρεις ημέρες μετά την κοίμηση του αγίου ο θαυμαστός Σάββας συνομιλούσε στον τάφο του. Και επί σαράντα ημέρες κλείστηκε στο κελλί του αγίου και τεχνούργησε την πρώτη εικόνα του. Ύστερα από νηστεία και προσευχή έλαβε αδιάψευστη πληροφορία περί αγιότητος του ιεράρχου και ζήτησε να τεθεί η εικόνα του στο προσκυνητάρι προς συνεχή προσκύνηση. Επί πενταετία ανέλαβε την πνευματική καθοδήγηση των μοναζουσών της Ι.Μ. Αγίας Τριάδος. Το έργο αυτό παρέδωσε σ’  έναν άλλο άξιο Αγιορείτη, τον Γέροντα Ιερώνυμο τον Σιμωνοπετρίτη.

Ο Σιμωνοπετρίτης ηγούμενος Γ. Ιερώνυμος (1871-1957) είναι μια απ’  τις πιο αξιόλογες σύγχρονες αγιορείτικες μορφές. Οι σχέσεις του με τον άγιο Νεκτάριο χρονολογούνται απ’  το 1898, τότε που ο άγιος επισκέφθηκε το Άγιον Όρος. Συχνά όμως ο Γ. Ιερώνυμος τον επισκεπτόταν στην Αθήνα και την Αίγινα. Του έλεγε ο άγιος: «Χθες είδα τον άγιο Διονύσιο Ζακύνθου και μου είπε· Εγώ εποίμανα την Αίγινα αλλά εσύ θα την δοξάσεις». Άλλοτε: «Είδα την νύκτα την Κόλαση και τον Παράδεισο… Τι ωραία που ήταν στον Παράδεισο… Όμως, εγώ είμαι για την Κόλαση… Ελπίζω πάντως στο έλεος του Θεού…». Όταν ο Γ. Ιερώνυμος τον επισκέφθηκε για τελευταία φορά στο νοσοκομείο, του είπε ανάμεσα στα πολλά άλλα ο άγιος: «Αν ο Θεός μου δώσει την υγεία μου θα ξαναέλθω εις Άγιον Όρος». Μετά την κοίμηση του αγίου, οι μοναχές της Αιγίνης παραχωρούσαν στον Γέροντα το κελλί και τα ενδύματα του αγίου. Ο Γ. Ιερώνυμος είχε τη φωτογραφία του αγίου ανάμεσα στις εικόνες του πριν από την κοίμησή του, τον αποκαλούσε πατέρα του και δάκρυζε.

 

Από το περιοδικό “Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ”, Έκδ. Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, τ. 7 (1982), σελ. 36.

Πηγή: Κοινωνία Ορθοδοξίας Άγιος Νεκτάριος και Αγιορείτες

π. Σεραφείμ Ρόουζ: «Ας ενδυναμωθούν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί για τη μάχη που βρίσκεται μπροστά μας!» – Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Από το βιβλίο του Ιερομονάχου Σεραφείμ Ρόουζ «Η Ορθοδοξία και η Θρησκεία του Μέλλοντος»

Ο Ρώσος Ορθόδοξος φιλόσοφος Ιβάν Κιρεγιέφσκυ διασαφήνισε πως η απόκτηση του πατερικού νου κάνει κάποιον ικανό να δει αυτό που οι άλλοι δεν μπορούν:

«Ένας Ορθόδοξος νους στέκεται στο σημείο όπου συναντιούνται όλοι οι δρόμοι. Κοιτά προσεκτικά κάθε δρόμο και, από τη μοναδική του πλεονεκτική θέση, παρατηρεί τις συνθήκες, τους κινδύνους, τις χρήσεις, και τον τελικό προορισμό κάθε δρόμου. Εξετάζει κάθε δρόμο από την πατερική σκοπιά, καθώς οι προσωπικές του πεποιθήσεις έρχονται σε πραγματική, όχι υποθετική, επαφή με την περιβάλλουσα κουλτούρα».

Σ’ έναν αιώνα σχεδόν καθολικού σκότους και πλάνης, όπου για τους περισσότερους «Χριστιανούς» ο Χριστός έχει γίνει ακριβώς αυτό που η Ορθόδοξη διδασκαλία εννοεί με τον αντίχριστο… μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού κατέχει και μεταδίδει τη χάρη του Θεού.

 

Αυτός είναι ένας ανεκτίμητος θησαυρός, την ίδια την ύπαρξη του οποίου δεν υποπτεύεται ούτε ο «χριστιανικός» κόσμος.

 

Ο «χριστιανικός» κόσμος, πράγματι, δίνει τα χέρια με τις δυνάμεις του σκότους με σκοπό να αποπλανήσει τους πιστούς της Εκκλησίας του Χριστού, εμπιστευόμενος τυφλά ότι το «όνομα του Ιησού» θα τον σώσει ακόμα και στην αποστασία και στη βλασφημία του…

μην προσέχοντας τη φοβερή προειδοποίηση του Κυρίου: «Πολλοί θα μου πουν την ημέρα εκείνη ’’Κύριε, Κύριε, δεν προφητεύσαμε στο όνομά Σου και στο όνομά Σου δεν βγάλαμε δαιμόνια και στο όνομά Σου δεν κάναμε θαύματα πολλά;’’ Και τότε θα τους ομολογήσω, ‘’Ποτέ δεν σας γνώρισα• φύγετε από μένα εσείς οι εργάτες της ανομίας’’» (Ματθ. 7:22-23).

Στην εποχή μας, την εποχή της αποστασίας, που προηγείται της εμφάνισης, του αντιχρίστου, ο διάβολος έχει λυθεί για ένα διάστημα (Αποκ. 20:7) για να απεργαστεί τα ψεύτικα θαύματα τα οποία δεν μπορούσε να κάνει κατά τη διάρκεια των «χιλίων χρόνων» χάριτος στην Εκκλησία του Χριστού (Αποκ. 20:3), και για να συγκεντρώσει στον καταχθόνιο θερισμό τους τις ψυχές αυτών που «δεν δέχθηκαν να αγαπήσουν την αλήθεια» (Β’ Θεσ. 2:10)…

Είναι στην πραγματική φύση του αντιχρίστου να παρουσιάζει το βασίλειο του διαβόλου σαν να ήταν του Χριστού…

Τι έχει φέρει την ανθρωπότητα – και μάλιστα τη «Χριστιανοσύνη» – σ’ αυτή την απελπιστική κατάσταση; Σίγουρα δεν είναι κάποια απροκάλυπτη λατρεία του διαβόλου, που πάντα είναι περιορισμένη σε λίγους ανθρώπους· μάλλον είναι κάτι πολύ λεπτότερο, και κάτι φοβερό και να το συλλογιστεί ένας Ορθόδοξος Χριστιανός: είναι η απώλεια της χάρης του Θεού, που ακολουθεί την απώλεια της ουσίας του Χριστιανισμού.

Στη Δύση (καθολικισμό) είναι σίγουρο ότι η χάρη του Θεού έχει χαθεί εδώ και πολλούς αιώνες.

Οι Ρωμαιοκαθολικοί και οι Προτεστάντες δεν έχουν γευθεί πλήρως τη χάρη του Θεού, κι έτσι δεν είναι εκπληκτικό που δεν μπορούν να διακρίνουν τη δαιμονική απομίμησή της. Όμως αλλοίμονο!

Η επιτυχία της κίβδηλης πνευματικότητας ακόμα και ανάμεσα σε Ορθοδόξους Χριστιανούς σήμερα, αποκαλύπτει πόσο έχουν χάσει κι αυτού την ουσία του Χριστιανισμού, κι έτσι δεν μπορούν πια να διακρίνουν μεταξύ αληθινού Χριστιανισμού και ψευτοχριστιανισμού.

Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί θεωρούσαν για πολύ καιρό ως δεδομένο τον πολύτιμο θησαυρό της πίστης τους, και παραμέλησαν να θέσουν σε χρήση το ατόφιο χρυσάφι των διδασκαλιών της.

Πόσοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί γνωρίζουν καν την ύπαρξη των βασικών κειμένων της Ορθόδοξης πνευματικής ζωής, τα οποία διδάσκουν επακριβώς πως να διακρίνουμε μεταξύ γνήσιας και κίβδηλης πνευματικότητας, κειμένων που δίνουν τη ζωή και τη διδασκαλία αγίων ανδρών και γυναικών που έφθασαν σε μεγάλα μέτρα της χάρης του Θεού σ’ αυτή τη ζωή;

Πόσοι έχουν κάνει δική τους τη διδασκαλία της «Λαυσαϊκής Ιστορίας», την «Κλίμακα» του αγίου Ιωάννη, τις «Ομιλίες» του αγίου Μακαρίου, τους βίους των θεοφόρων Πατέρων της ερήμου, τον «Αόρατο Πόλεμο» του αγίου Νικοδήμου, την «Εν Χριστώ ζωή μου» του αγίου Ιωάννη της Κρονστάνδης;

Πόσο πρέπει λοιπόν, να βαδίζουν οι Χριστιανοί με φόβο Θεού, τρέμοντας μήπως χάσουν τη χάρη Του, η οποία με κανένα τρόπο δεν δίνεται στον καθένα, αλλά μόνο σ’ αυτούς που διατηρούν την αληθινή πίστη, ζουν μια ζωή χριστιανικού αγώνα, και θησαυρίζουν τη χάρη του Θεού που τους οδηγεί προς τον ουρανό.

Και πόσο προσεκτικότερα πρέπει να βαδίζουν πάνω απ’ όλα σήμερα οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, όταν είναι περικυκλωμένοι από ένα κίβδηλο Χριστιανισμό που παρέχει τις δικές του εμπειρίες «χάρης» και το «Άγιο Πνεύμα» και μπορεί να παραθέσει με αφθονία τις Γραφές και τους Αγίους Πατέρες για να το «αποδείξει»!

Σίγουρα οι έσχατοι καιροί θα είναι κοντά, όταν θα επέλθει πνευματική πλάνη τόσο πειστική, ώστε να «πλανήσει, αν είναι δυνατόν, και τους εκλεκτούς» (Ματθ. 24:24).

Οι ψευδοπροφήτες της σύγχρονης εποχής, περιλαμβανομένων πολλών που επίσημα είναι «Ορθόδοξοι», αναγγέλλουν ακόμα δυνατότερα την επικείμενη έλευση της «νέας εποχής του Αγίου Πνεύματος», τη «νέα Πεντηκοστή»…

Αυτό ακριβώς είναι που στη γνήσια Ορθόδοξη προφητεία καλείται η βασιλεία του αντιχρίστου. Είναι στην εποχή μας, σήμερα, που αυτή η σατανική προφητεία αρχίζει να εκπληρώνεται, με δαιμονική δύναμη.

Η όλη σύγχρονη πνευματική ατμόσφαιρα φορτίζεται με τη δύναμη της εμπειρίας δαιμονικής μύησης, καθώς το «μυστήριο της ανομίας» εισέρχεται στο προτελευταίο στάδιο και αρχίζει να καταλαμβάνει τις ψυχές των ανθρώπων – μάλιστα, να καταλαμβάνει και την ίδια την Εκκλησία του Χριστού, αν αυτή ήταν δυνατόν.

Ορθόδοξοι Χριστιανοί! Μείνετε σταθεροί στη χάρη που έχετε• ποτέ μην την αφήνετε να γίνει θέμα συνήθειας• ποτέ μην τη μετράτε μόνο με ανθρώπινα κριτήρια, ποτέ μην προσδοκάτε να είναι αυτή λογική ή κατανοητή σ’ αυτούς που δεν καταλαβαίνουν τίποτα υψηλότερο από τα ανθρώπινα, ή που σκέφτονται να αποκτήσουν τη χάρη του Αγίου Πνεύματος με κάποιον άλλο τρόπο από αυτόν που μας έχει παραδώσει η Ορθόδοξη Εκκλησία.

Η αληθινή Ορθοδοξία από την ίδια της τη φύση μοιάζει εντελώς εκτός τόπου σ’ αυτούς τους δαιμονικούς καιρούς, μια ξεπερασμένη μειονότητα των περιφρονημένων και «ανόητων», στη μέση μιας θρησκευτικής «αναζωπύρωσης» εμπνευσμένης από ένα άλλο είδος πνεύματος.

Αλλά ας παρηγορηθούμε από τους βέβαιους λόγους του Κυρίου μας Ιησού Χριστού: «Μη φοβάσαι, μικρό ποίμνιο, γιατί ο Πατέρας σας ευαρεστήθηκε να σας δώσει τη βασιλεία» (Λουκ. 12:32).

Ας ενδυναμωθούν όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί για τη μάχη που βρίσκεται μπροστά μας, μην ξεχνώντας ποτέ ότι εν Χριστώ η νίκη είναι ήδη δική μας.

Εκείνος υποσχέθηκε ότι οι πύλες της κόλασης δεν θα υπερισχύσουν απέναντι στην Εκκλησία Του (Ματθ. 16:18), κι ότι η χάρη των εκλεκτών θα συντομεύσει τις μέρες της τελευταίας μεγάλης θλίψης (Ματθ. 24:22).

Και στ’ αλήθεια, αν ο Θεός είναι μαζί μας, ποιος μπορεί να είναι εναντίον μας; (Ρωμ. 8:31). Ακόμα και εν μέσω των σκληρότερων πειρασμών, έχουμε εντολή: «Έχετε θάρρος, εγώ έχω νικήσει τον κόσμο» (Ιω. 16:33).

Ας ζούμε όπως έζησαν όλοι οι αληθινοί Χριστιανοί όλων των εποχών, προσδοκώντας το τέλος όλων των πραγμάτων και την έλευση του αγαπημένου μας Σωτήρα• «Εκείνος που μαρτυρεί αυτά λέγει, ‘’Ναι, έρχομαι γρήγορα’’. Αμήν, ναι, έλα, Κύριε Ιησού» (Αποκ. 22:20).

πηγή

Πηγή: π. Σεραφείμ Ρόουζ: «Ας ενδυναμωθούν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί για τη μάχη που βρίσκεται μπροστά μας!» – Ενωμένη Ρωμηοσύνη

«Αμφοτεροδέξιος…»~[…Δεν έφυγα επειδή ξενέρωσα, αλλά επειδή ερωτεύτηκα…]

|Δεν δείλιασε, αλλά τόλμησε…

Σχεδόν είχε κλείσει τα τριάντα του.

Είχε την δουλειά του.

Μια τακτοποιημένη ζωή.

Ζούσε με την μάνα του.

Ήταν μερικούς μήνες

που η κοπέλα του τον άφησε.

 

Σκεφτόταν τον γάμο, μα όλα άλλαξαν ξαφνικά.

Μετά από πέντε χρόνια σχέσης

κι όμως δεν την γνώρισε ποτέ του.

Δεν τον γνώρισε ποτέ της.

Χώρισαν άσχημα.

Ήταν ένα γερό χαστούκι της προγραμματισμένης του ζωής.

Τώρα όμως ήταν μια ευκαιρία για να αναλογιστεί την ζωή του.

Δεν ήτανε ο θυμός που τον στοίχειωνε.

Ήτανε ίσως μια απογοήτευση που ένιωθε.

Απογοήτευση προς τον εαυτό του που γεμάτος πάθη τον έκανε ότι ήθελε.

 

Μια μέρα η μητέρα του θύμιαζε το σπιτικό τους.

Αυτό άρωμα τον έκανε να βγει από το δωμάτιό του που για μέρες ήτανε κλεισμένος.

 

Η καρδιά του κατακλύστηκε από εκείνα τα βιώματα μέσα στο ιερό βήμα.

Μικρό παιδάκι πήγαινε με την μητέρα του κάθε Κυριακή στο Ναό.

Του είχε ράψει και μια μικρή στολή για να διακονεί στο ιερό.

Τι όμορφα που ήτανε τότε;

Αθώα. Ιερά. Αγνά.

Μεγάλωσε.

Άρχισε να αμφισβητεί τα πάντα.

Να απορρίπτει τα πάντα, γιατί δεν τον βόλευαν, γιατί δεν τον συνέφεραν.

 

Αυτές οι μνήμες όμως, κατέκλυσαν εκείνες τις ημέρες την καρδιά του.

Του θύμισαν πόσο όμορφα ένιωθε στην Θεία Λειτουργία.

Σαν βάλσαμο θώπευαν τον πόνο του.

Του γέννησαν ελπίδα, κατάνυξη, μετάνοια.

 

Είχε χρόνια να εκκλησιαστεί.

Είχε χρόνια να προσευχηθεί.

Μα τώρα όλα τα ένιωθε κοντά του.

Τώρα σα να κατάλαβε γιατί ένιωθε έτσι.

 

Πέρασαν αρκετές ημέρες, αναλογιζόμενος αυτό το σκίρτημα της καρδιάς του μόνο με την ενθύμηση του Θεού.

Εκείνη η ανατολή τον βρήκε να ανάβει το καντηλάκι του πατρικού του.

Πήγε στο κρεβάτι που κοιμόταν η μάνα του.

Την φίλησε στο μέτωπο.

Την κοίταξε με στοργή και ευγνωμοσύνη.

Πήρε μια μικρή βαλίτσα που είχε ετοιμάσει και έφυγε.

 

Τα είχανε μιλήσει από βραδύς με την μητέρα του.

Είχε την ευλογία της, είχε την ευχή της.

 

Πέρασαν χρόνια όταν τον ξαναείδα.

Τον συνάντησα στο καράβι για το Άγιο Όρος.

Αλλιώτικος.

Απαλός.

Ειρηνικός.

Μοναχός.

Δεν έφυγε από απογοήτευση, ούτε από δειλία, μου είπε.

 

«Έφυγα, γιατί κατάλαβα ότι όπως ζούσα δεν είχε νόημα.

Χρειάστηκε να πληγωθεί η καρδιά μου για να σπάσει αυτό το κέλυφος

που τόσα χρόνια την κάλυπτε και το είχα δημιουργήσει εγώ.

Το νόημα το βρήκα σε αυτή την ζωή που κάνω τώρα.

Μετανιώνω για πολλά, όχι μόνο για το ότι έφυγα.

Δεν έφυγα επειδή ξενέρωσα, αλλά επειδή ερωτεύτηκα.

Ερωτεύτηκα τον τρόπο που με κοιτά ο Χριστός.

Ερωτεύτηκα τον τρόπο που μου μιλά ο Χριστός.

Ερωτεύτηκα το ότι μου λέγει την αλήθεια.

Δεν μου δίνει υποσχέσεις ψεύτικες.

Μεγάλο αγαθό η αλήθεια!

Μου λέγει την αλήθεια ο Χριστός.

Κι ας μην με βολεύει.

Κι ας με δυσκολεύει.

Όμως δεν με εξαπατά.

Ξέρει ότι ίσως μου φανεί «κακός», όμως δεν Τον νοιάζει.

Αυτό που Τον νοιάζει είναι η αλήθεια και η αγάπη

κι όχι να μου το παίζει καλός.

Είναι ντόμπρος ο Χριστός.

Αυτό που Τον νοιάζει είναι να με σώσει.

Και γι’ αυτό Του είμαι ευγνώμων».

 

Το καράβι έφτασε στον αρσανά της Σκήτης.

Με χαιρέτησε.

Ούτε το όνομά του, ως μοναχός, δεν τον ρώτησα, ούτε που μένει.

Τι σημασία έχουν όμως αυτά;

Μου αρκούν αυτά που μου είπε σε αυτήν την απρόσμενη συνάντησή μας.

Έφυγε, μα αυτό θα το θυμάμαι.

Ότι τελικά δεν έφυγε, αλλά ήρθε.

Δεν χάθηκε, αλλά βρέθηκε.

Δεν δείλιασε, αλλά τόλμησε.

Δεν ξενέρωσε, αλλά ερωτεύτηκε.

 

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Πηγή: «Αμφοτεροδέξιος…»

Τελικά «ο κλήρος φταίει για όλα» – Για την πανδημία, για τον Πούτιν, ακόμα και για την φωτιά στην Πεντέλη!

Ελευθέριος Ανδρώνης

Οι ινστρούχτορες της αντιχριστιανικής προπαγάνδας απεφάνθησαν: Ο κλήρος είναι ο μόνιμος υπεύθυνος για κάθε συμφορά. Ακόμα και για το ότι… κάηκε η Βορειοανατολική Αττική.

«Ο κλήρος φταίει για όλα»: Η πυρκαγιά που κατέκαψε τη βορειοανατολική Αττική, εκτός του ότι μας θύμισε την καθήλωση αυτής της χώρας σε έναν επιτελικό βούρκο, ανέδειξε για μια ακόμη φορά τις παθογένειες μιας άρρωστης κοινωνίας που αρέσκεται στο να κανιβαλίζει εύκολα θύματα, προκειμένου να εξωτερικεύσει τα σκιώδη κόμπλεξ της.

Για κάποιους συμπλεγματικούς αντιχριστιανούς και για κάποιους ινστρούχτορες των πολιτικών και μιντιακών «καφενείων», το ότι η Αττική έμεινε ξανά να αγναντεύει τα καρβουνιασμένα ερείπια της, δεν οφείλεται τόσο στην ανικανότητα της κυβέρνησης στον τομέα της αντιπυρικής προστασίας, άλλα στο – υποτιθέμενο – πλεόνασμα ιερέων!

«Αντί για πυροσβέστες διορίζονται ιερείς» και «να πάνε οι παπάδες να σβήσουν τις φωτιές» και «η πυρκαγιά θα σβήσει με αγιασμό», είναι μερικές μόνο από τις ηλιθιότητες που επιστράτευσαν τα «ορκ» και τα «τρολς» του διαδικτύου για να χύσουν το αντιχριστιανικό δηλητήριο τους, ενώ ακόμα καιγόταν η Πεντέλη.

Πανδημία – ουκρανικό – πυρκαγιές, για όλα «φταίνε» οι ιερείς!

Πρόκειται για την ίδια ρητορική μίσους που πηγάζει από τα ίδια ΜΜΕ και τους ίδιους «καθοδηγητές» που συστηματικά χτυπούν τα τελευταία χρόνια την Εκκλησία. Ας αναλογιστούμε πως την τελευταία τριετία, σε κάθε δυσκολία ή συμφορά που εμφανιζόταν στη χώρα, οι ιερείς ήταν οι πρώτοι που στοχοποιούνταν από τα προπαγανδιστικά «παπαγαλάκια».

Στην πανδημία στήθηκε ολόκληρος μιντιακός μηχανισμός προπαγάνδας για να πολεμηθεί λυσσαλέα η Θεία Κοινωνία και οι ιερείς που την μετέδιδαν. Οι κληρικοί κατηγορήθηκαν ως καθοδηγητές των «αρνητών», ως φορείς υπερμετάδοσης, ως «αντιεμβολιαστές», ως «οπισθοδρομικοί που προάγουν τον μεσαίωνα», ως «ασυμμόρφωτοι» που οδηγούσαν το ποίμνιο στην «απείθεια».

Και στο ζήτημα του Ουκρανικού, πάλι ο κλήρος λιθοβολήθηκε με άθλια προπαγάνδα, αφού αναδύθηκαν εκτενή άρθρα για δήθεν «ρωσόφιλους» ιερείς που έχουν «υπόγεια δράση» και κατευθύνονται από το Κρεμλίνο, για «μηχανορραφίες» σε συνεννόηση με «ολιγάρχες» και για «εντολοδόχους» στο Άγιο Όρος και αλλού.

Έτσι και τώρα, με την πυρκαγιά στην Πεντέλη, βρέθηκε ευκαιρία για να αναδυθεί όλη η εμπάθεια, όλη η ιδεοληψία, όλο το αντιχριστιανικό μένος και ο λαϊκισμός, από ομάδες σκέψης που θέλουν να εμπνεύσουν στον κόσμο ένα διαρκές μίσος προς τον κλήρο.

Ένα άθεο κατεστημένο ελεεινής προπαγάνδας, φροντίζει να παρουσιάζει το ράσο ως έναν μόνιμο αρνητικό πρωταγωνιστή, που πρωτοστατεί πότε σε υγειονομικά… σαμποτάζ, πότε σε θρίλερ κατασκοπίας και πότε σε δήθεν «διορισμούς» που μεταφράζονται σε… ελλείψεις στον τομέα της δασοπυρόσβεσης!

Τι πραγματικά έγινε με τις δήθεν «προσλήψεις»

Όπως επισημαίνει και στην ανακοίνωσή του το Γραφείο Τύπου της Ιεράς Συνόδου, δεν έχει καμία αντιστοιχία με την πραγματικότητα, το παραμύθι για δήθεν 4.000 νέες προσλήψεις ιερέων. Από το 2011 ως το 2021 ο αριθμός των εμμίσθων εφημερίων-κληρικών της Εκκλησίας της Ελλάδος όχι μόνον δεν αυξήθηκε, αλλά μειώθηκε από τους 9.018 σε 8.311, ενώ υπάρχουν πολλές ενορίες χωρίς ιερέα σε επαρχιακές περιοχές, όπως επίσης και κληρικοί άμισθοι.

Στο σχετικό νομοσχέδιο για το οποίο έγινε ο ντόρος, το μόνο που πραγματοποιήθηκε ήταν να δοθεί λύση στο πρόβλημα χιλιάδων κληρικών που ενώ είχαν προσληφθεί από το κράτος με τα αντίστοιχα ΦΕΚ, υπηρετούσαν και αμείβονταν κανονικά αλλά η οργανική τους θέση ήταν κυριολεκτικά «στον αέρα».

Πλέον με τον νέο νόμο στις ήδη υπάρχουσες 6.000 θέσεις προστίθενται άλλες 2.311 μόνιμες οργανικές θέσεις, δηλαδή ο πραγματικός αριθμός των κληρικών που υπηρετούν σήμερα στην Εκκλησία της Ελλάδος. Αυτό ΔΕΝ σημαίνει πως θα πραγματοποιηθούν 2.311 προσλήψεις κληρικών αφού οι συγκεκριμένοι ΗΔΗ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, υπηρετούν και αμείβονται από το κράτος!

Έτσι δόθηκε ένα τέλος στην ιδιότυπη νομική «ομηρεία» των κληρικών που ίσχυε έως τώρα. Με τη συγκεκριμένη ρύθμιση, ο κρατικός προυπολογισμός δεν επιβαρύνθηκε ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΕΥΡΩ. Άρα οι ισχυρισμοί περί προσλήψεων, και αύξησης του αριθμού των ιερέων δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια συνθηματολογική και προπαγανδιστική μπουρδολογία που επιδιώκει να διαμορφώσει άθλιες εντυπώσεις.

Ξεχνούν το έργο της Εκκλησίας 

Επειδή η φύση της Ορθοδοξίας είναι ανεκτική και μακρόθυμη, βρίσκουν πάτημα να αποθρασυνθούν οι «εργολάβοι» της αντικληρικαλιστικής προπαγάνδας, αντιπαραβάλλοντας συνεχώς το συμφέρον του λαού με το «συμφέρον» των κληρικών, λες και οι απλοί ιερείς δεν είναι με το μέρος του λαού.

Όλοι αυτοί οι ανεγκέφαλοι κάφροι, δεν μπήκαν ποτέ στον κόπο να αναλογιστούν το έργο της Εκκλησίας και των ιερέων που με ποικίλους τρόπους βοηθούν την κοινωνία μέσα από την ανεκτίμητη φιλανθρωπική δράση τους. Και για τις φυσικές καταστροφές, και για την ανεργία και για την φτώχια, και για τα εξαρτημένα άτομα, και για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, για κάθε δυσκολία η μάνα – εκκλησία συμπαρίσταται στους ανθρώπους και συχνά καλύπτει τα τεράστια κενά που αφήνει το κράτος.

Η διαστροφή σε μεγάλο μέρος του λαού έχει φτάσει σε πρωτοφανή επίπεδα. Κάποτε οι Έλληνες σε κάθε φυσική καταστροφή στρέφονταν προς την βοήθεια του Θεού. Έκαναν λιτανείες και παρακλήσεις, επιστράτευαν την δύναμη των ιερών λειψάνων, και πολλές φορές εισακούγονταν. Όπως έγινε και πέρυσι με το μεγάλο θαύμα του Αγίου Ιωάννη του Ρώσσου που έσωσε το Προκόπι Ευβοίας από την θηριώδη πυρκαγιά, όταν μετά την λιτανεία, από το πουθενά εμφανίστηκε νεφέλη και έβρεξε καταρρακτωδώς στην περιοχή, κόντρα σε κάθε πρόγνωση καιρού.

Σήμερα πολλοί άνθρωποι όχι μόνο δεν επικαλούνται τη θεία βοήθεια στην ώρα της συμφοράς, άλλα τρίζουν τα δόντια από σατανική μανία, μυκτηρίζουν τον κλήρο και συκοφαντούν το ράσο! Τέτοια τύφλωση διαστροφής επικρατεί. Την ώρα που η Πεντέλη ακόμα βρισκόταν πνιγμένη στους καπνούς, πλήθος ανθρώπων θεώρησαν ως «λύση» να βγάλουν τα βορβορώδη εσώψυχά τους, αντί να στραφούν στην μετάνοια.

Δεν είναι να απορεί κανείς για το ότι έχει διαταραχθεί η φύση, αφού συστενάζει με τις αδικίες και «αντηχεί» τη συλλογική παράκρουση των κοινωνιών. Αντί οι καταστροφές να γίνονται χρυσές ευκαιρίες για να πλησιάσει ο άνθρωπος τον Θεό, κάποιοι γίνονται ακόμα πιο αντίθεοι και κλωτσάνε με μανία «τα μυτερά καρφιά» αδιαφορώντας για το ότι το μόνο που καταφέρνουν είναι να ματώνουν τα πόδια τους…

Πηγή: Τελικά «ο κλήρος φταίει για όλα» – Για την πανδημία, για τον Πούτιν, ακόμα και για την φωτιά στην Πεντέλη!

«Αμφοτεροδέξιος…» : «Η χάρη των Αγίων μας ακόμα και πάνω στα ξύλα των Αγίων Εικόνων υπάρχει…» |Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης

Είπεν ο Άγιος Ιάκωβος της Ευβοίας:

“Η χάρη των Αγίων μας ακόμα και πάνω στα ξύλα των Αγίων Εικόνων υπάρχει. Είχαμε στην πατρίδα μας, τη Μικρά Ασία, έναν Τούρκο κτηνοτρόφο που όταν άρμεγε τα πρόβατά του σκέπαζε το δοχείο με το γάλα με ένα μεγάλο και βαρύ πελεκημένο ξύλο από κάποια Εικόνα της Παναγίας μας. Τα χρώματα είχαν φύγει από τα χρόνια και την κακομεταχείριση και φαινόταν σαν απλό ξύλο.

Συνέβαινε λοιπόν το εξής Θαύμα:

 

«Όταν ο Τούρκος πήγαινε το πρωί στο μαντρί του εύρισκε το γάλα χυμένο, και το σκεύος, το καρδάρι ανάποδα και την Εικόνα όρθια ακουμπισμένη σε ένα δένδρο. Κατ΄αρχάς δεν μπορούσε να ερμηνεύσει το γεγονός επειδή όμως συνεχώς χυνόταν το γάλα είπε θυμωμένος:

– Μήπως αυτό το ξύλο μου το χύνει;

(Γιατί ήξερε ότι ήταν παλιά Εικόνα των Χριστιανών).

Άρπαξε το τσεκούρι να σχίσει την Εικόνα και να την κόψει. Με την πρώτη όμως τσεκουριά καθώς καρφώθηκε το τσεκούρι άρχισε να αιμορραγεί η Εικόνα. Το αίμα ανάβλυζε από την πληγή και έτρεχε. Ο Τούρκος φοβήθηκε και τρέμοντας προσπάθησε να βγάλει το τσεκούρι αλλά ήταν αδύνατον, γιατί είχε καρφωθεί βαθιά. Έτσι φορτώθηκε το τσεκούρι με την εικόνα στον ώμο και τρέχοντας έφτασε στο χωριό, όπου οι χωριανοί βλέποντας το θαύμα που το διαλαλούσε ο Τούρκος τρομαγμένος πήραν την Εικόνα και τίμησαν την κυρία Θεοτόκο, όπως έπρεπε».

 

Άλλοτε πάλι σε λιτανεία της Εικόνας της Παναγίας ο Γέροντας είδε στην Εικόνα ζωντανή την Παναγιά να σηκώνει το χέρι της και να τον ευλογεί.

Έλεγε ο Γέροντας:

«Δεν πρέπει παιδιά μου να έχει κανείς αμφιβολίες ούτε δυσπιστίες. Να έχετε πίστη Θεού ως κόκκον σινάπεως και ότι ζητήσετε ο Θεός θα σας το δώσει. Πάντα η προσευχή στηρίζει. Να μη φοβόμαστε.

Ει ο Θεός μεθ’ ημών, ουδείς καθ’ ημών».

«Βλέπετε, σήμερα αρρώστιες πολλές, κακά πολλά στον κόσμο, οι μέρες είναι πολύ πονηρές και πολύ δύσκολα χρόνια.… όλα εξ αμαρτιών των ανθρώπων είναι».

«Υπάρχουν πολλοί πειρασμοί, πολλοί κίνδυνοι στον κόσμο, αλλά όλα διαλύονται με την Χάρη του Θεού• όταν προσευχώμεθα διαλύονται όλα τα κακά με την χάρη του Θεού. Προσευχή θα κάνετε με πίστη».

Να προσέχετε την ψυχή σας.

Έχουμε και σώμα, αλλά η ψυχή είναι αθάνατος.

«Επιμελείσθε δε ψυχής πράγματος αθανάτου».

 

πηγή

 

 |εμείς από την «συν αυτώ», Ροδουλα Βαιλακη

Πηγή: «Αμφοτεροδέξιος…» : «Η χάρη των Αγίων μας ακόμα και πάνω στα ξύλα των Αγίων Εικόνων υπάρχει…» |Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης

Κοινωνία Ορθοδοξίας: Τ’ αγνισμένα μάτια του οσίου Γεωργίου Καρσλίδη

Μία πρεσβυτέρα διηγήθηκε πως οι δικοί της δεν ήθελαν να έλθει σε γάμο με αυτόν που θα γινόταν ιερέας. Ο όσιος Γεώργιος, όταν την πρωτοείδε, της είπε: «Γιατί οι δικοί σου δεν ήθελαν να πάρεις τον παπά; Ήθελαν να σε δώσουν καλύτερο, εσύ όμως επέμενες και καλά έκανες».

Ο όσιος επίσης της αποκάλυψε ότι ήταν από την Κερασούντα. Κάθε φορά που την έβλεπε, Κερασούντια την έλεγε. Αργότερα έμαθε ότι πράγματι η καταγωγή της ήταν από την Κερασούντα του Πόντου.

Όταν με τη θέλησή της έχασε το δεύτερο παιδί της κι επισκέφθηκε τον όσιο Γέροντα, της φέρθηκε πολύ αυστηρά, λέγοντας: «Εσύ, Κερασούντια, άλλο δεν θα ‘ρθεις να κοινωνήσεις».

–«Γιατί; ζήτησε και τον λόγο, εγώ θα ‘ρθω».

–«Καλά, έλα και θα τα πούμε».

–«Θα είμαι μέσα στον κόσμο και δεν θα με δεις».

–«Εγώ όμως πάντα σε βλέπω. Πρώτα θα ‘ρθεις να μιλήσουμε και μετά θα δούμε αν πρέπει ή δεν πρέπει να κοινωνήσεις».

–«Μα εγώ ντρέπομαι, τι θα πούμε εμείς οι δύο;»

–«Καλά, εκεί που πήγες δεν ντράπηκες και εδώ που θα μιλήσουμε θα ντραπείς;».

Εκείνη έμεινε άφωνη, γιατί νόμιζε πως αυτό που έκανε, ήταν δικό της μυστικό και κανείς άλλος δεν το γνώριζε. Όμως τ’ αγνισμένα μάτια του οσίου Γέροντος έβλεπαν τα πάντα. Κρυφό και μυστικό δεν υπήρχε γι’ αυτόν. Σε διάβαζε σαν ανοιχτό βιβλίο, όπως λέγουν.

Όταν ήταν να γεννήσει η πρεσβυτέρα αυτή, πέρασε από το μοναστήρι να πάρει την ευχή του οσίου. Μόλις την είδε, άρχισε να μετράει με τα δάχτυλά του, ένα, δύο, τρία, μόλις έφτασε στο εννέα σταμάτησε και της ευχήθηκε: «Άντε πήγαινε, με το καλό, με την ευχή μου, όλα θα πάνε καλά». Ήξερε καλύτερα από τη μητέρα πότε θα γεννήσει. Την ένατη ημέρα πράγματι γέννησε ένα υγιέστατο παιδί.

Μια φορά πήγε μία νέα με τη θεία της στον όσιο. Μόλις έφθασαν και κάθισαν στην αυλή, ο όσιος είπε στη θεία: «Εσύ μαύρη κάρβουνο είσαι. Τι έκανες και είσαι κάρβουνο;» Εκείνη απορημένη ρώτησε: «Γέροντα, τι έκανα και είμαι κάρβουνο;» «Εσύ το ξέρεις».

Επειδή η θεία δεν απαντούσε, ετοιμάσθηκε να μιλήσει η ανιψιά. Ο όσιος ξαναείπε: «Αυτή η νέα το ξέρει, και εσύ το ξέχασες; Θα ‘ρθεις άλλη φορά, για να σου πω τι θα κάνεις για να συγχωρεθείς».

Ο όσιος Γέροντας Γεώργιος εκινείτο σε άλλες σφαίρες. Αυτό που μόνο τον ένοιαζε ήταν η σωτηρία των ψυχών των ανθρώπων που τον πλησίαζαν και η δόξα του Θεού. Γι’ αυτό χρησιμοποιούσε διάφορους τρόπους.

Από το βιβλίο: (†) Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Ο Όσιος Γεώργιος της Δράμας. Έκδοσις Ι. Μ. Αναλήψεως του Σωτήρος, Ταξιάρχες (Σίψα) Δράμα 2016, σελ. 153, 295 (αποσπάσματα).

Πηγή: Κοινωνία Ορθοδοξίας Τ’ αγνισμένα μάτια του οσίου Γεωργίου Καρσλίδη

Αγία Μαρία η Μαγδαληνή, η Μυροφόρος και Ισαπόστολος – Ενωμένη Ρωμηοσύνη

ΛΑΜΠΡΟΥ κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι η γυναίκα, για πρώτη φορά στην ιστορία της, βρήκε καταξίωση από τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Εκτός από την Παναγία μας, η οποία υπήρξε το μοναδικό σκεύος της θείας χάριτος, μια πλειάδα αγίων γυναικών βρισκόταν κοντά στον Κύριο, καθ’ όλη την επί γης παρουσία Του, οι οποίες τον υπηρετούσαν και πλαισίωναν στο σωτήριο έργο του. Μία από αυτές ήταν η Μαρία η Μαγδαληνή, η μυροφόρος και ισαπόστολος, η πλέον αφοσιωμένη μαθήτριά Του.

Καταγόταν από την πόλη Μάγδαλα, η οποία βρισκόταν στην περιοχή της Γαλιλαίας στη δυτική όχθη της λίμνης Τιβεριάδας, και γι’ αυτό πήρε την προσωνυμία Μαγδαληνή. Οι γονείς της ήταν πλούσιοι, ευγενείς και ευσεβείς Ιουδαίοι, ονομάζονταν Σύρος και Ευχαριστία. Μεγάλωσαν τη Μαρία με ευσέβεια και φόβο Θεού. Φρόντισαν δε να της δώσουν σοβαρή μόρφωση, όπως αναφέρει ο βιογράφος της Κάλλιστος Ξανθόπουλος. Μελέτησε την Παλαιά Διαθήκη και εντρύφησε στις προφητείες για τον Μεσσία. Μετά το θάνατο των γονέων της αρνήθηκε να παντρευτεί και αφιερώθηκε στην προσευχή και τη μελέτη των Γραφών. Παράλληλα ασκούσε φιλανθρωπία. Μοίρασε τη μεγάλη περιουσία της στους φτωχούς και ζούσε η ίδια με νηστεία, παρθενία και εγκράτεια.

Ο μισόκαλος διάβολος φθόνησε τη σεμνή και πιστή Μαρία και θέλησε να την καταστρέψει. Έστειλε επτά φοβερά δαιμόνια να την καταλάβουν. Εδώ θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι στην προχριστιανική εποχή, όταν δεν υπήρχε το Άγιο Βάπτισμα και τα άλλα Ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας μας, ως ισχυρά ελιξίρια κατά των δαιμονικών δυνάμεων, οι άνθρωποι, ακόμα και οι δίκαιοι, μπορούσαν να καταληφτούν από τους δαίμονες. Αυτό έπαθε και η Μαρία.

Κάποτε πέρασε από την περιοχή της ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Η Μαρία, παρ’ όλα τα φρικτά προβλήματα που της δημιουργούσαν τα ακάθαρτα πνεύματα, έτρεξε να ακούσει το φημισμένο ραβίνο, τον οποίο ακολουθούσαν τα πλήθη και σαγηνεύονταν από το πρωτάκουστο κήρυγμά Του. Ο Χριστός διέγνωσε ως Θεός την αγαθή ψυχή της και το ρόλο που θα διαδραμάτιζε στο έργο Του. Τη θεράπευσε, διώχνοντας τα δαιμόνια (Λουκ.8,1-3) και εκείνη από ευγνωμοσύνη εντάχτηκε με όλη τη δύναμη της ψυχής της στην ομάδα των μαθητριών Του. Αναγνώρισε στο πρόσωπό Του τον αναμενόμενο Μεσσία και για τούτο υπήρξε η πιο αφοσιωμένη μαθήτριά Του. Μαζί με τις άλλες μαθήτριες (Σουσάνα, Μαρία τη μητέρα του Ιακώβου, Μαρία του Κλωπά, Ιωάννα του Χουζά, τη μητέρα των υιών Ζεβεδαίου, κλπ) υπηρετούσαν τον Κύριο και τους αποστόλους.

Κάποιοι θέλουν να την ταυτίσουν με την αμαρτωλή γυναίκα, η οποία ένιψε τα πόδια του Ιησού, λίγο πριν το πάθος Του (Λουκ.7,36-50). Αυτό δεν ευσταθεί, διότι ο ιερός ευαγγελιστής την αμαρτωλό γυναίκα την αναφέρει ανώνυμα. Η αιρετική δυτική χριστιανοσύνη έπλασε αυτόν τον μύθο στα χρόνια του σκοτεινού μεσαίωνα.

Η Μαρία άκουγε με προσοχή τους λόγους του Κυρίου και έβλεπε με θαυμασμό τα θαύματά Του. Όλα αυτά την οδηγούσαν στη βεβαιότητα ότι ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ είναι ο Μεσσίας, ο Υιός του Θεού, που προφήτευσαν οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης. Σύγκρινε αυτά που είχε διαβάσει στις αρχαίες Γραφές με αυτά που άκουγε και έβλεπε και σχημάτισε τη βεβαιότητα ότι ζούσε στην ευλογημένη μεσσιανική εποχή. Διέθεσε στο έργο του Κυρίου την εναπομείνασα περιουσία της και η ίδια διακονούσε χειρονακτικά.

Συνδέθηκε με αδελφική φιλία, όχι μόνο με τις άλλες μαθήτριες του Χριστού, αλλά και με τη Θεοτόκο, την οποία σέβονταν και υπολήπτονταν, ως Θεού Μητέρα. Κατά το σωτήριο πάθος του Κυρίου έδειξε απίστευτη αφοσίωση και ηρωισμό.

Από τη νύχτα της προδοσίας ως τον ενταφιασμό Του δεν απομακρύνθηκε από κοντά Του, αλλά μαζί με τη Θεοτόκο σπάραζαν από τον πόνο και την αγωνία. Ενώ οι άνδρες μαθητές Του διασκορπίστηκαν και κρύφτηκαν για να μη συλληφθούν και οι ίδιοι, να μη θεωρηθούν συνεργοί του Ιησού και πάθουν τα ίδια με Εκείνον, οι άγιες γυναίκες μαθήτριες του, μαζί με τη Θεοτόκο, στεκόταν παράμερα στον Γολγοθά και παρακολουθούσαν θρηνώντας το Θείο Πάθος (Ματθ.27,55-56). Η Μαρία η Μαγδαληνή, μαζί με τη Θεοτόκο και τη Μαρία του Κλωπά, στάθηκαν κάτω από το σταυρό (Ιωάν.19,25) και έδιναν κουράγιο στη Μητέρα του Κυρίου. Έζησαν ολόκληρο το Θείο Δράμα!

Κατά την Αποκαθήλωση, μαζί με τον Ιωσήφ και τον Νικόδημο, με θρήνους και οδυρμούς μύρωσαν το Άχραντο Σώμα του Κυρίου και το ενταφίασαν. Αλλά, όπως αναφέρουν οι ιεροί Ευαγγελιστές, λόγω της επικείμενης εορτής του Πάσχα, η ταφή έγινε βεβιασμένα και δεν μυρώθηκε το Σώμα του Χριστού αρκούντως. Γι’ αυτό αποφάσισαν οι αφοσιωμένες μαθήτριές Του να μεταβούν «ούσης οψίας τη μια των Σαββάτων» στο μνημείο του Διδασκάλου τους για να αλείψουν το ακήρατο Σώμα Του με πολύτιμα μύρα. Μαζί τους η Μαρία η Μαγδαληνή. Αλλά εκεί τους περίμενε το μεγάλο θαύμα. Πληροφορήθηκαν από τον άγγελο την ανάσταση του Κυρίου. Αξιώθηκαν οι ηρωικές αυτές γυναίκες να μάθουν πρώτες το υπέρτατο γεγονός της αναστάσεως. Η Μαρία η Μαγδαληνή είχε την ύψιστη ευλογία να δει πρώτη, μαζί με τη Θεοτόκο, τον Κύριο αναστάντα, Τον οποίο αρχικά εξέλαβε ως κηπουρό.

Μετά από αυτό δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία για το βίο και τη δράση της αγίας Μαρίας. Εικάζουμε ότι έγινε ένα από τα σημαίνοντα μέλη της ιεροσολυμίτικης Εκκλησίας. Οι παραδόσεις ότι μετέβη στη Δύση και πέθανε στη Μασσαλία είναι παπικά μυθεύματα, τα οποία στερούνται πηγών. Βλάσφημη επίσης είναι η θεωρία ότι υπήρξε σύζυγος του Ιησού. Ευσεβής παράδοση αναφέρει ότι, μετά την κοίμηση της Θεοτόκου, ακολούθησε τον Ευαγγελιστή Ιωάννη στην Έφεσο, όπου κήρυξε με θέρμη το Ευαγγέλιο και κοιμήθηκε ειρηνικά. Η τίμια χείρα της βρίσκεται άφθαρτη και με ιδιότητες ζωντανού σώματος (ευκαμψία, θερμοκρασία, κλπ) στην Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας Αγίου Όρους. Η μνήμη της τιμάται στις 22 Ιουλίου.

Πηγή: Αγία Μαρία η Μαγδαληνή, η Μυροφόρος και Ισαπόστολος – Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Κατίγκω Πατέρα: «Η ΕΦΟΠΛΙΣΤΡΙΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΜΟΝΑΧΗ!» | Σημεία Καιρών

Η Μακαριστή Κατίγκω η μετανομασθείσα σε Μυρτιδιώτισσα Μοναχή έχει μια ιστορία ζωής που συγκλονίζει.

Έζησε ως πάμπλουτη και πανέμορφη απόγονος των οικογενειών Λαιμού – Πατέρα μέχρι που άλλαξε σελίδα στη ζωή της.

Απαρνήθηκε τα πλούτη και τις ανέσεις και ήθελε πλέον να ζήσει ως μία απλή γυναίκα. Σύντομα τα πλούσια εδέσματα του παλατιού της αντικαταστάθηκαν από λιτά φαγητά και αυστηρή νηστεία. Τα πολυτελή και εντυπωσιακά φορέματα που φορούσε πριν, στριμώχτηκαν κάτω στο υπόγειο του επιβλητικού σπιτιού στο ψυχικό , ενώ η ίδια κυκλοφορούσε με ένα μαύρο φόρεμα. Οι βραδινές εξορμήσεις, η διασκέδαση σε κοσμικά μαγαζιά έδιναν σκυτάλη σε πολύωρες ακολουθίες και αγρυπνίες, ενώ στην έπαυλη τους που άλλωτε περνούσαν μεγάλες προσωπικότητες της showbiz , ξεκίνησαν να παρελαύνουν Γέροντες, Γερόντισσες, Ιερείς και πνευματικοί άνθρωποι της εποχής.

Το Πανέμορφο εκκλησάκι του Ευαγγελισμού που έφτιαξε μέσα στην οικεία της το αγιογράφησε ο Μεγάλος Φώτης Κόντογλου.

Τα συχνά ταξίδια για λόγους αναψυχής τώρα έδιναν τη θέση τους σε προσκυνήματα ανα τον κόσμο. Ο χαμός της κόρης της όμως δεν θα αργούσε να την κάνει να συνειδητοποιήσει ότι την περίμενε μία ζωή γεμάτη πόνο. Έτσι στις αρχές της δεκαετίας του ’60 η εικοσάχρονη Ειρήνη, η οποία είχε γίνει στο μεταξύ μοναχή και υπέμεινε με καρτερικότητα τους πόνους της βαριάς ασθένειάς της μέχρι την τελευταία στιγμή, έκλεισε τα μάτια της.

Μάλιστα όταν μετά από τρία χρόνια την ξέθαψαν, το λείψανό της βρέθηκε άφθαρτο.

Οι γονείς της ανέλαβαν να κάνουν πράξη ένα τάμα που είχαν κάνει μαζί με την κόρη τους, όταν κάποτε την επισκέφτηκαν σε μια κλινική στη Ζυρίχη, όπου νοσηλευόταν. Να φτιάξουν ένα μοναστήρι. Έτσι και έγινε. Η εφοπλίστρια έχτισε το πανέμορφο μοναστήρι, έναν σωστό παράδεισο, το οποίο μέχρι σήμερα κοσμεί το νησάκι των Οινουσσών.

Τα χτυπήματα όμως δεν ειχαν τελειώσει ακόμη , μετά απο λίγο πεθαίνει ο Άνδρα της Κατίγκως , ο Πανάγος , ο οποίος κείρεται κι αυτός μοναχός με το όνομα Ξενοφώντας.

Μετά απο λίγο η πρωτότοκη κόρη της, Καλλιόπη, θα πέθαινε σε ηλικία 47 χρόνων, ενώ αμέσως μετά θα ακολουθούσε και ο θάνατος του γιου της Διαμαντή, που έφυγε όταν έγινε κι αυτός 47 χρόνων.

Όλοι είχαν φύγει εκτός από εκείνη.

Η πανέμορφη αρχόντισσα δεν θύμιζε σε τίποτα την εικόνα του παρελθόντος. Με εμφανή τα σημάδια της ψυχικής εξουθένωσης βυθίστηκε στις σκέψεις και το δικό της απόλυτα μοναχικό κόσμο.

Μόνη της Παρηγοριά ο Θεός !

Πνευματικοί της καθοδηγητές ήταν οι Γέροντες Φιλόθεος της Πάρου , Ιερώνυμος της Αιγίνης και Θεόκλητος Διονυσιάτης οι οποιοί την στήριξαν ποικιλοτρόπως.

Η μαυροφορεμένη γυναίκα ποτέ δεν το έβαλε κάτω και βοηθούσε πάντα όποιον της το ζητούσε. Την ένοιαζε όλος ο κόσμος. Από τα πέρατα της οικουμένης της τηλεφωνούσαν ή της έγραφαν, για να της ζητήσουν στήριξη. Ο λόγος της ήταν φλογερός, έδινε πάντα θάρρος και ελπίδα, κάθε μέρα έστελνε οικονομικές βοήθειες όπου μάθαινε πως υπήρχε ανάγκη.

Δεν άφηνε περιθώρια για απελπισία κι απογοήτευση. Συνήθιζε να λέει, όπου έβλεπε ίχνη αμφιβολίας κι απιστίας: «Με αυτά που έπαθα εγώ, θα έπρεπε να βρίσκομαι ή στο τρελοκομείο ή στον τάφο. Τι άλλο μου έμεινε να πάθω; Έχασα τη μικρή μου κόρη, έπειτα τον άντρα μου, στη συνέχεια και τα άλλα δύο μου παιδιά. Αρρώστιες βαριές και ανίατες, βάσανα και στενοχώριες με συνόδευαν σε όλη μου τη ζωή. Δόξα τω Θεώ όμως για όλα …».

Την υπόλοιπη ζωή της την πέρασε ως Ηγουμένη του Μοναστηριού που η ιδια ανήγειρε στις Οινούσσες και κοιμήθηκε ειρηνικά το 2005 .

Από τη μεγάλη περιουσία της ζάμπλουτης εφοπλίστριας Κατίγκως Λαιμού – Πατέρα σήμερα δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα. Οι τραπεζικοί λογαριασμοί, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, άδειασαν για να διατεθούν τα χρήματα σε φιλανθρωπίες, στο χτίσιμο μοναστηριών και σε αγαθοεργίες. Τα αμέτρητα εκατομμύρια της κληρονόμου της δυναστείας Λαιμού στις Οινούσσες εξανεμίστηκαν και χάθηκαν, ενώ ελάχιστα πράγματα έμειναν για τους κληρονόμους. Η Λαιμού – Πατέρα άλλωστε είχε άλλα σχέδια στο μυαλό της για την περιούσια που διέθετε.

Κοιμήθηκε οπως ορίζει η μοναχική τάξη , με ενα σεντόνι και μόνο κόσμημα της , το Αγγελικό Σχήμα που αξιώθηκε να ασπασθεί .

ΠΗΓΗ

synaxipalaiochoriou

Πηγή: Κατίγκω Πατέρα: «Η ΕΦΟΠΛΙΣΤΡΙΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΜΟΝΑΧΗ!» | Σημεία Καιρών

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ : Ο ΑΣΥΡΜΑΤΙΣΤΗΣ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Γέροντας Γαβριήλ προς Ένοπλες Δυνάμεις & Ελληνικό λαό! Μήνυμα από το Άγιον Όρος! Διαδώστε το – YouTube

Έκτακτο Παράρτημα: Περί φιλίας (Αγ. Νεκταρίου Πενταπόλεως)

Φιλία είναι αγάπη υγιούς ψυχής προς ψυχή επίσης υγιή.
Η φιλία ως απόρροια υγιούς ψυχής είναι ιερή, αγνή, ακέραιη, πιστή, σταθερή, ειλικρινής, θαρραλέα, αληθινή, αιώνια. Η φιλία είναι αρετή, γιατί θεμελιώνεται στο ήθος και την καλή διαγωγή της υγιούς ψυχής γι’ αυτό και μόνο με την αρετή συνάπτεται και αυτής γίνεται εραστής και αυτήν αγκαλιάζει, μένοντας μαζί της πάντοτε. Η φιλία σαν αρετή, έλκεται από το όμοιο και αναπαύεται με τις συγγενείς αρετές. Είναι σύνδεσμος δύο όμοιων ψυχών.

Είναι πάθος συνετής ψυχής και συνδέει τους φίλους με σφοδρή αγάπη. Συνδέει δε με πόθο τους ανθρώπους που έχουν από τη φύση τους την τάση να διασπώνται. Η φιλία έχει σταθερό και ασυμβίβαστο ήθος. Είναι η φιλία ένα είδος ηθικής ευχαρίστησης, που κατευχαριστεί την ψυχή. Η φιλία υπομένει πάντα, συμπάσχουσα και συμπαραστεκόμενη. Ο Αριστοτέλης έχει πει: «Φιλία είναι μία ψυχή που κατοικεί σε δύο σώματα».

Η φιλία είναι πιο δυνατή από τη συγγενική αγάπη, διότι η μεν συγγενική αγάπη είναι έργο ανάγκης, η φιλία όμως βασίζεται στη θέληση. Η φιλία υπαγορεύει ευλάβεια προς τα ιερά των φίλων, αγνότητα στη συμπεριφορά, ακεραιότητα στα ήθη, πίστη στον χαρακτήρα, σταθερότητα στις αποφάσεις, ειλικρίνεια στους λόγους, θάρρος στο να ειπωθούν τα ορθά και ωφέλιμα και στο να λέγεται η αλήθεια. Η φιλία είναι το στήριγμα για την ευτυχία δύο αγαθών ανθρώπων, γιατί μόνο μεταξύ αγαθών ανθρώπων μπορεί να αναπτυχθεί η αληθινή φιλία. Ο Πλάτων λέει: «Φιλία είναι η ομόνοια υπέρ των καλών και δικαίων΄ η θέληση για κοινό τρόπο ζωής, ίδιος τρόπος σκέψης και πράξης, ζωή με αρμονία και καλή διάθεση ώστε να υπάρχει ομόνοια, συνοδοιπορία τόσο στα ευχάριστα, όσο και στα δυσάρεστα».

Τρία είναι τα είδη της φιλίας΄ αυτή που βασίζεται στην αρετή, αυτή που θεμελιώνεται στο συμφέρον και αυτή που υπάρχει από συνήθεια. Άριστη όμως είναι η χάριν της αρετής φιλία, γιατί τη στερεώνει η αρετή της αγάπης.

(ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ, “ΤΟ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ. Κείμενα αυτογνωσίας”)

http://alopsis.gr

Πηγή: Έκτακτο Παράρτημα: Περί φιλίας (Αγ. Νεκταρίου Πενταπόλεως)

Έκτακτο Παράρτημα: Προσέχετε, μήπως ὁ παράδεισος, πού ὑπάρχει μέσα σας, μετατραπεῖ σέ κόλαση

 Ἁγίου Νεκταρίου Διδαχές μέρος δ΄ «Πειρασμοί» 

Οἱ πειρασμοί παραχωροῦνται γιά νά φανερωθοῦν τά κρυμμένα πάθη, νά καταπολεμηθοῦν κι ἔτσι νά θεραπευθεῖ ἡ ψυχή. Εἶναι καί αὐτοί δεῖγμα τοῦ θείου ἐλέους.
Γι᾿ αὐτό ἄφησε μέ ἐμπιστοσύνη τόν ἑαυτό σου στά χέρια τοῦ Θεοῦ καί ζήτησε τή βοήθειά Του, ὥστε νά σέ δυναμώσει στόν ἀγώνα σου. Ἡ ἐλπίδα στό Θεό δέν ὁδηγεῖ ποτέ στήν ἀπελπισία. Οἱ πειρασμοί φέρνουν ταπεινοφροσύνη. Ὁ Θεός ξέρει τήν ἀντοχή τοῦ καθενός μας καί παραχωρεῖ τούς πειρασμούς κατά τό μέτρο τῶν δυνάμεών μας. Νά φροντίζουμε ὅμως κι ἐμεῖς νά εἴμαστε ἄγρυπνοι καί προσεκτικοί, γιά νά μή βάλουμε μόνοι μας τόν ἑαυτό μας σέ πειρασμό.
Ἐμπιστευθεῖτε στό Θεό τόν Ἀγαθό, τόν Ἰσχυρό, τόν Ζῶντα, καί Αὐτός θά σᾶς ὁδηγήσει στήν ἀνάπαυση. Μετά τίς δοκιμασίες ἀκολουθεῖ ἡ πνευματική χαρά. Ὁ Κύριος παρακολουθεῖ ὅσους ὑπομένουν τίς δοκιμασίες καί τίς θλίψεις γιά τή δική Του ἀγάπη. Μή λιποψυχεῖτε λοιπόν καί μή δειλιάζετε.

Δέν θέλω νά θλίβεστε καί νά συγχύζεστε γιά ὅσα συμβαίνουν ἀντίθετα στή θέλησή σας, ὅσο δίκαιη κι ἄν εἶναι αὐτή. Μιά τέτοια θλίψη μαρτυρεῖ τήν ὕπαρξη ἐγωισμοῦ. Προσέχετε τόν ἐγωισμό, πού κρύβεται κάτω ἀπό τή μορφή τοῦ δικαιώματος. Προσέχετε καί τήν ἄκαιρη λύπη, πού δημιουργεῖται ὕστερ᾿ ἀπό ἕναν δίκαιο ἔλεγχο. Ἡ ὑπερβολική θλίψη γιά ὅλα αὐτά εἶναι τοῦ πειρασμοῦ. Μία εἶναι ἡ ἀληθινή θλίψη. Αὐτή πού δημιουργεῖται, ὅταν γνωρίσουμε καλά τήν ἄθλια κατάσταση τῆς ψυχῆς μας. Ὅλες οἱ ἄλλες θλίψεις δέν ἔχουν καμιά σχέση μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ.
Φροντίζετε νά περιφρουρεῖτε στήν καρδιά σας τή χαρά τοῦ ἁγίου Πνεύματος καί νά μήν ἐπιτρέπετε στόν πονηρό νά χύνει τό φαρμάκι του. Προσέχετε!
Προσέχετε, μήπως ὁ παράδεισος, πού ὑπάρχει μέσα σας, μετατραπεῖ σέ κόλαση.

Πηγή: Έκτακτο Παράρτημα: Προσέχετε, μήπως ὁ παράδεισος, πού ὑπάρχει μέσα σας, μετατραπεῖ σέ κόλαση

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΡΟΥΚΟΥΜΟΥΚΟΥ: Ο κυρ-Αντώνης και το θαύμα της Μεγάλης Εβδομάδας

Ο κυρ-Αντώνης και το θαύμα της Μεγάλης Εβδομάδας

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

 Το έστειλε ο Ηλίας Ηλιόπουλος

Του Χαράλαμπου Βασιλειάδη

Το ζήσαμε και αυτό … Εκκλησίες χωρίς πιστούς .. σε Σαρακοστή με τους Χαιρετισμούς … σε Μεγάλη Εβδομάδα με τις κατανυκτικές της Ακολουθίες, με την Αποκαθήλωση του Κυρίου, με την περιφορά του Επιταφίου, με το ανέσπερο φως της Ανάστασης. Θείες ακολουθίες με τους πιστούς απόντες. Ιδιαιτερότητες μιας κρίσιμης περιόδου για όλο τον πλανήτη, για όλους τους λαούς που αντιμετωπίζουν με δέος έναν αόρατο εχθρό. Μάχονται σε ένα ακήρυχτο πόλεμο με θύματα μόνο από τη μια μεριά. Άδικος πόλεμος…

Και όμως το μήνυμα των Παθών και τα Ανάστασης διαπερνά τα ανοιχτά όμματα της διανοίας και τα αφεστώτα ώτα της ψυχής … σε όσους επιθυμούμε βέβαια να αποδεχθούμε (επιτέλους) αυτό το πολύπτυχο θείο και λυτρωτικό μήνυμα και κυρίως σε όσους αποφασίσουμε να φροντίσουμε ώστε να κάνουμε ένα βήμα προς τα εμπρός σε μια πορεία εξαγνισμού, επιφοίτησης, θέωσης … σε μια διαδρομή ησυχασμού.

Ο φίλος μου ο Μιχαλιός βίωσε την δική του εβδομάδα των Παθών και την Ανάσταση και την κατέγραψε στο ακόλουθο δικό του αφήγημα σε σενάριο πραγματικής φαντασίας και εικονικής σκηνοθεσίας του …. ποιού άλλου; Αν και πάντα με «κατηγορούσε» διότι τα κείμενα μου (έλεγε και έχει δίκιο ότι) είναι μακρόσυρτα σαν ανατολίτικοι αμανέδες, δεν απέφυγε ο ίδιος την ίδια παγίδα. Αν και χρονιάρες μέρες, λέω την κακία μου, μιας και με κράτησε κοντά στις τρεις ώρες πάνω από το πληκτρολόγιο λέγοντας και συμπληρώνοντας, διορθώνοντας και ξαναδιορθώνοντας, τα λεγόμενα του. Απαιτητικός «πελάτης» … μα εξαιρετικός φίλος. Χαλάλι του.

…………………………………….

Φίλε μου Χαραλάμπη, την Τρίτη το βραδάκι, πριν την Μεγάλη Εβδομάδα, δέχθηκα ένα απρόσμενο τηλεφώνημα. Ήταν ο κυρ-Αντώνης, ο ογδονταπεντάχρονος σπιτονοικοκύρης μου. Μένω κοντά στα 2 χρόνια στο ημιυπόγειο του και πέρα από ένα «καλημέρα» την ημέρα που του πληρώνω το ενοίκιο ποτέ δεν ανταλλάξαμε άλλη κουβέντα. Ακόμη και όταν πέρασα τη  μεγάλη περιπέτεια με την υγεία μου, δεν σήκωσε το τηλέφωνο του να δω τι κάνω. Ωστόσο προσπάθησε έμμεσα να ενημερωθεί. Αυτό το έχω διασταυρώσει…

Μου ζήτησε να ανέβω επάνω να τον δω. Ξαφνιάστηκα. Πήγα αμέσως. Χτυπώ την πόρτα του και μου αποκρίνεται με ασθενική φωνή «… πέρασε Μιχαλιό, ανοικτά είναι…». Δεν φορούσα μάσκα και γάντια όποτε αποφάσισα να καθίσω απέναντι του σε απόσταση ασφαλείας. Ήταν κουρνιασμένος στον καναπέ του και είχε χαμηλά την τηλεόραση αλλά  το βλέμμα του ήταν στραμμένο προς τα έξω, ήταν γενικά αλλού.

«Καλησπέρα κυρ-Αντώνη», του λέω, «πως είστε;» Μου αποκρίθηκε με ένα φουρτουνιασμένο «καλά». Κατάλαβα ότι θα ακολουθήσει τρικυμία και δεν έπεσα έξω. Εξάλλου μια ζωή στα καράβια τα πέρασα. Τις τρικυμίες τις μυρίζομαι… Ωστόσο ήταν απρόσμενα εγκάρδιος κάτι που με εξέπληξε.

«Άκου, παιδί μου», μου λέει. «Νομίζω ότι κόλλησα αυτό το χτικιό, τον κοροναϊό. Έχω κάποια συμπτώματα αλλά το παλεύω, μαλλον απεγνωσμένα, να το ξεπεράσω. Στα 85 μου μάλλον αδύνατο το βλέπω αλλά… Στη ζωή μου δεν φοβήθηκα ποτέ. Γεννήθηκα στην κατεχόμενη Ήπειρο (έτσι προφανώς του άρεσε να αναφέρεται στην Βόρειο Ήπειρο). Ήμουν σύνδεσμος με την πατρίδα Ελλάδα τα μαύρα  χρόνια του Ενβέρ Χότζα. Κινδύνευσα πολλές φορές αλλά ποτέ δεν γονάτισα. Περνούσα τα σύνορα κρυφά για να συναντήσω τον ελληνικό σύνδεσμο μου και να ανταλλάξουμε εμπιστευτικές πληροφορίες. Ρίσκαρα τη ζωή την δική ςμου και της οικογένειας μου. Τότε δεν φοβήθηκα. Επιτελούσα εθνικό καθήκον. Τώρα όμως αντιμετωπίζω ένα δίλλημα και είναι προσωπικό. Πρέπει μάλλον (Τι μάλλον; Σίγουρα δηλαδή) να διακομισθώ επειγόντως σε νοσοκομείο αλλά διστάζω, τρέμω. Ακούω ότι τους γέροντες τους παραμελούν. Τους πετάνε σε φορτηγά, νταλίκες και χαντάκια. Είναι εφιαλτικό. Να πεθάνω ήσυχα στο σπίτι μου ή να δώσω και αυτήν την μάχη; Και αν ναι,  θα είναι αξιοπρεπής η μάχη ή θα βρεθώ στα αζήτητα; Καταλαβαίνεις παιδί μου…».

Ένοιωσα τα λόγια του σαν μαχαίρια. Να ζεις μια ζωή με αξιοπρέπεια και μια τρικυμία να σε πετάει στα αζήτητα. Τι κρίμα!

Συνέχισε λέγοντας ότι «η ‘μαύρη’ δημοσιογραφία (μάλλον για ‘νεκρογραφία’ πρόκειται), οι αδίστακτες θεωρίες συνομωσιών, και η υπέρμετρη ανευθυνότητα έχουν επιβάλλει πανικό. Η κατάσταση είναι ασφαλώς γκρίζα. Αλλά και το γκρι έχει μια χαραμάδα φως μέσα του, δεν είναι μαύρο και απελπιστικό σκοτάδι. Στην αβεβαιότητα των καιρών ποντάρουν κάποιοι για την αυτοπροβολή τους για να δημοσιεύσουν ή αναρτήσουν ότι τους κατέβει. Αρκεί να είναι εκκεντρικό και ακραίο. Ο στυλογράφος, το πληκτρολόγιο και ο δημόσιος λόγος είναι όπλα φονικά όταν εκφέρονται από ανεύθυνους.’

Μου είπε και αλλά πολλά ο  κυρ-Αντώνης. Μου μίλησε για την αείμνηστη σύζυγο του, την Μικρασιάτισσα Σοφούλα του,  από το Αϊβαλί της Σμύρνης, τις δικές μας Κυδωνιές, «από ένα ακόμη κατεχόμενο τμήμα του Ελληνισμού», όπως είπε. Την έχασε την Σοφούλα του πριν από μια δεκαετία από την επάρατο. Έχει γίνει τόσο σύνηθες αυτό το κακό που το παρουσιάζουμε σαν μια καθημερινή αταξία. Του στοίχισε πολύ ο χαμός της καλής του. Την λάτρευε. Η φωτογραφία της δέσποζε στο καθιστικό του δίπλα από την εικόνα της Κυράς του, της Παναΐας, όπως χαρακτηριστικά μου είπε. «Η Κυρά μου και η καλή μου … πλάι-πλάι. Σε αυτές χρωστώ τα πάντα» μου είπε … σκουπίζοντας διακριτικά τα μάτια του.

Μου είπε ότι έχει και δυο παιδιά, την Ελευθερία (ταγμένη στην απελευθέρωση των «κατεχόμενων πατρίδων μας», όπως χαρακτηριστικά έλεγε, αναφερόμενος πέρα από την πατρίδα του, την Βόρειο Ήπειρο, στην Ανατολική Θράκη, στην Ιωνία, στον Πόντο … και βέβαια στην Βόρειο Κύπρο) και τον Αναστάσιο (ταγμένος στην ανάσταση όλων των υπόδουλων και καταπιεσμένων λαών). Η κόρη του, μου είπε ότι, «καλοπαντρεύτηκε» πριν 25 χρόνια και ζει κάπου στην Virginia, κοντά στην πρωτεύουσα. Τελευταία φορά την είδε για δυο μέρες στην κηδεία της μητέρας της. Από τότε «χάθηκε». Ο γιός του δε περιφέρεται ανάμεσα σε πεζοδρόμια, κέντρα αποτοξίνωσης και φυλακές. Αυτόν έχει να τον δει από τον γάμο της αδερφής του.

Ο  κυρ-Αντώνης δούλεψε για χρόνια σε κεντρικά ξενοδοχεία στο Manhattan.  Αποταμίευσε κάποια χρήματα και τα επένδυσε. Ζούσε ήρεμα, άνετα και αξιοπρεπώς αλλά ένοιωθε μόνος, πολύ μόνος. Τώρα είναι ανήσυχος αλλά και πάλι πολύ μόνος. «Στιγμές μοναξιάς … όλοι χρειαζόμαστε», μου είπε, «για να μετρηθούμε (για αυτοαξιολόγηση και αυτοσυγκράτηση … μιλούσε), να στοχαστούμε, να οραματιστούμε αλλά ώρες ατέλειωτες μοναξιάς είναι αφόρητες…».

Στην κατεχόμενη Ήπειρο τελείωσε το γυμνάσιο. Πήρε και κάποια μαθήματα κολεγίου στις ΗΠΑ αλλά ποτέ δεν αποφοίτησε. Κατείχε άριστα την ελληνική γλώσσα και είχε καθάρια σκέψη και εμπεριστατωμένη γνώση του παγκόσμιου γίγνεσθαι.  Η κρίση του δε ήταν εξαιρετικά κριτική. Μου έκανε και την εξής ‘οικουμενική’ ανάλυση. Με απορρόφησε. Έμεινα κατάπληκτος.

«Παιδί μου Μιχαλιέ, πρόσεξε τι θα σου πω…

Η Κίνα ποτέ δεν εντάχθηκε σε κουλτούρες πολιτισμού με κέντρο τον άνθρωπο και τις αξίες του. Πάντα περιφρουρημένη στον κόσμο της παρήγαγε και εξήγαγε με μια πολυπρόσωπη κάστα της να πλουτίζει και τον λαό της να περισυλλέγει λάδια από σωλήνες υπονόμων για τηγάνισμα και να καταβροχθίζει ότι χωράει στο στόμα του. Ο μόνος κανόνας υγιεινής που λειτουργεί είναι η άμεση εξάλειψη του φορέα, όχι η πρόληψη ή η αντιμετώπιση της ασθένειας. Και αυτό κόστισε, έτσι πιστεύω, χιλιάδες αδήλωτους θανάτους. Και όμως υπάρχουν ακόμη και σήμερα ’εραστές’ αυτού του απάνθρωπου καθεστώτος.

Η Γερμανία συνεχίζει τον μονόδρομο της σε μονοπάτια έξω από τα ευρωπαϊκά ιδεώδη. Μονόχνοτη, με μόνο γνώμονα της την προώθηση και εξασφάλιση των δικών της συμφερόντων, σκληρή και πολλάκις απάνθρωπη με μοναδικό στόχο της -εδώ και πολλές δεκαετίες- την κάθε είδους και μορφής επικράτηση και επιβολή της κυριαρχίας της. Οι ‘δορυφόροι’ της θα πρέπει να αντιληφθούν ότι με τέτοια γερμανική νοοτροπία και πρακτική … η ενοποιημένη Ευρώπη θα είναι εφιάλτης χωρίς χάραμα.

Οι ΗΠΑ με την υπερβολική υπεροψία και επιπολαιότητα (πέρα των στρατιωτικών θεμάτων) που την διακρίνει, συρόμενη μέσα σε ένα ομοσπονδιακο-πολιτειακο-δημοτικό λαβύρινθο αποδείχθηκε ανέτοιμη -παρόλα που είχε την τραυματική εμπειρία της 11ης Σεπτεμβρίου- και ενώ έχει ‘επενδύσει’ πολλά τρις δολάρια για (υποτίθεται) έγκαιρη και αποτελεσματική πρόληψη και αντιμετώπιση τέτοιων ανθρωπογενών κρίσεων αλλά και φυσικών καταστροφών.

Κάποιες άλλες χώρες, ακόμη και εν γενεί, εν δυνάμει ή κατά φαντασία ‘υπερδυνάμεις’, μέσα από πρωτόκολλα απόλυτης σκοταδιστικής συγκάλυψης, παρουσιάζουν για τις χώρες τους ένα παραμορφωμένο κλίμα ευδαιμονίας, ασφάλειας, χαράς και ευημερίας. Τρομάρα τους!

Άλλες χώρες, ακόμη και σοβαρές ή πρωτοποριακές, αδυνατούν να αντιληφθούν το μέγεθος της κρίσης και την αντιμετωπίζουν με θεωρίες και φιλοσοφίες … συνομωσιών και αγελών.

Η Ελλάς ταλαιπωρημένη από πάμπολλες κρίσεις, όπως την δεκαετή οικονομικο-κοινωνική κρίση, τις επεκτατικές πρακτικές (δηλαδή εχθρικές) βορείων και ανατολικών (και πολλαπλώς ευεργετημένων) φίλων και συμμάχων της, τον ακήρυχτο πόλεμο με ασπίδα μετανάστες και πρόσφυγες, και άλλα δεινά, αντιμετώπισε έγκαιρα, σοβαρά και υπεύθυνα την νέα κρίση με εμφανή (και εύχομαι μη-πρόσκαιρα) αποτελέσματα.

Πως θα είναι άραγε η επόμενη μέρα παιδί μου; Θα συνετιστούμε επιτέλους; Θα συνεχίσει να περισσεύει η ματαιοδοξία; Θα μυηθούμε επιτέλους σε πρακτικές σύνεσης;

Η ματαιοδοξία θα συνεχίζει να περισσεύει. Οι πόλεμοι, η εκμετάλλευση, η ασυδοσία, η σωματική αλλά και ψυχική και πνευματική πορνεία, οι απαγορευμένες ουσίες, η καταπίεση, η προσφυγιά, η φτώχεια, η ανέχεια, ο εξευτελισμός, ο φανατισμός … θα παραμείνουν τα αγαπημένα μας σπορ. Μυαλό δεν πρόκειται να βάλουμε ποτέ. Εδώ ο Θεός σταυρώθηκε για να λυτρωθούμε και εμείς δεν λάβαμε το μήνυμα ακόμη. Ποσό μάλλον να το υλοποιήσουμε. Η αιμορραγία από την λόγχη στα σωθικά του Κυρίου μας, 2000 χρόνια μετά, δεν λέει να σταματήσει γιατί συνέχεια την σκαλίζουμε, την ματώνουμε.

Για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα, κάποιοι καλοί θα γίνουν καλύτεροι … αλλά αυτοί θα είναι η εξαίρεση, όπως πάντα. Ο άνθρωπος θα συνεχίζει να πεινάει, θα συνεχίζει να υποφέρει και μαζί με τον άνθρωπο και το περιβάλλον αλλά οι εκμεταλλευτές θα συνεχίζουν να προβάλλουν τα συμφέροντα και το κέρδος τους πάνω από  πανανθρώπινες και διαχρονικές αρχές, αξίες και ιδανικά και τα παντός καιρού σαΐνια (πες τα και κοράκια ή γύπες) θα συνεχίζουν να πειραματίζονται με νέα πυρηνικά, χημικά και βιολογικά όπλα μαζικής καταστροφής. Η παράνοια σε όλο το μεγαλείο της παιδί μου…».

Μετά από ένα δίωρο κουβέντας, κατέβηκα σκεπτικός στο ‘κελί’ μου. Επικοινώνησα με την καλή μου  και με εσένα φίλε μου, Χαραλάμπη. Εσάς έχω μόνο. Δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Την άλλη μέρα το πρωί επικοινώνησα και με τον γιατρό μου. Η άποψη του ήταν η ίδια. Όλοι μου προτείνατε να συμβουλευτώ τον γιατρό του κυρ-Αντώνη και αν χρειαστεί να διακομισθεί άμεσα  στο νοσοκομείο. Η ομόφωνη νουθεσία σας με ηρέμησε. Πίστεψα ότι είμαι σε σωστό δρόμο. Αρκεί να τον ακολουθήσει ο κυρ-Αντώνης, αν χρειαστεί. Δεν είναι εύκολο να χαράζεις πορεία στη ζωή άλλων. Όσο καλός καπετάνιος και να είσαι. Όσο καλές προθέσεις και να έχεις.

Την επόμενη το πρωί, μόλις άκουσα κάποιο θόρυβο από πάνω, ανέβηκα. Η πόρτα ήταν ακόμη ξεκλείδωτη. Χτύπησα και μπήκα. «Καλημέρα  κυρ-Αντώνη» του λέω. Χαμογέλασε. Με περίμενε. Του είπα τι μιλήσαμε εχθές και κούνησε συγκαταβατικά το κεφάλι του. Πρέπει να ψηνόταν και στον πυρετό. Η κατάσταση του προφανώς επιδεινώθηκε. Είχε κουρνιάσει όλο το βράδυ στον καναπέ. Δεν είχε κουράγιο να πάει μέχρι την κρεβατοκάμαρα. Του πήρα κάποιες μετρήσεις. Η περιπέτεια μου, μου έμαθε κάποια πράγματα. Του ζήτησα το τηλέφωνο του γιατρού μου για να έχουμε μια πιο συγκεκριμένη άποψη. Ανοίγει ο   κυρ-Αντώνης το δεύτερο συρτάρι από ένα κομοδίνο που ήταν δίπλα του. Βγάζει ένα σημείωμα και μου το δίνει. Ήταν το όνομα και το νούμερου του γιατρού του μαζί με μια λίστα όσων φαρμάκων έπαιρνε. Τηλεφωνώ αμελώς. Η γνωμοδότηση του γιατρού του ήταν καταπέλτης. «Έχουμε και λέμε» άρχισε να απαριθμεί σύμφωνα με τις μετρήσεις που του έδωσα και τα συμπτώματα που του περιέγραψα … «πυρετός 104, οξυγόνο 84%, δύσπνοια  και ατονία. Κάλεσε αμέσως το 911, αμέσως…».

Ο  κυρ-Αντώνης είχε λάβει ήδη το μήνυμα ενστικτωδώς. Δεν περίμενε λέξη από εμένα. Πήρε το σημείωμα που μου έδωσε και το έβαλε στο τσεπάκι του πουκάμισου του. Μετά άνοιξε το πρώτο συρτάρι από το ίδιο κομοδίνο και έβγαλε μια περίτεχνη εικονίτσα της Κυράς του. Την φίλησε και την έβαλε στο ίδιο τσεπάκι. Άρπαξε το κινητό του και τον φορτιστή και αναφώνησε «έτοιμος». Μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο προσευχήθηκε και μου είπε. «Αν με θέλει η Κυρά μου πλάι της σύντομα θα είμαι μαζί της. Διαφορετικά … καλή αντάμωση. Με πίστη στην Παναΐα και εμπιστοσύνη στην ιατρική θα δώσω και αυτή τη μάχη…». Στη συνέχεια μου έδωσε κάποιες εντολές.

«Στο δεύτερο συρτάρι έχω το όνομα και το τηλέφωνο του δικηγόρου μου. Όλα είναι τακτοποιημένα αν δεν τα καταφέρω. Ξέρει αυτός. Μαζί έχω και τα στοιχεία του λογιστή μου. Ίσως αυτός να σου τηλεφωνήσει ή να σ’ επισκεφθεί με την γυναίκα του. Μην τους έχεις εμπιστοσύνη. Με προτιμούν νεκρό. Κάθε Τετάρτη και Παρασκευή έρχεται ένας νεαρός άνεργος. Τελευταία είναι και άστεγος. Δυο δις δολάρια ετησίως επενδύει η πόλη μας για τους άστεγους και η πληγή δεν σταματά να αιμορραγεί. Γιατί άραγε; Δίνε του φαγητό, κάποιο ρούχο και $20 δολάρια. Εδώ τα έχω όλα. Τον νιώθω σαν γιο μου. Εγώ του ζήτησα να έρχεται Τετάρτη και Παρασκευή. Είναι για τη νηστεία που δεν τηρώ. Και αν χρειαστώ παπά για να κοινωνήσω, κάλεσε τον παπά-Γιάννη. Μόνο αυτός με ξεκουράζει πνευματικά. Εδώ έχω το τηλέφωνο του.»

Πριν καλά-καλά τελειώσει τις εντολές του κατέφθασαν οι ‘αστροναύτες‘ με  το ασθενοφόρο. «Τι τραβάνε και αυτοί, ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό καθώς και όλο το δυναμικό των πρώτων βοηθειών» αναρωτήθηκα «ποσό σπουδαία είναι η προσφορά τους; Ανυπολόγιστη…». Ο κυρ-Αντώνης διακομίσθηκε, σύμφωνα με το ισχύον πρωτόκολλο, στο πλησιέστερο νοσοκομείο και την επόμενη σε κεντρικό νοσοκομείο του Manhattan.  Οι επισκέψεις απαγορεύονται. Για αυτό φρόντισε να πάρει το κινητό του ο κυρ-Αντώνης με τον φορτιστή.

Η διάγνωση ήταν θετική για τον κοροναϊό. Επίσης οι γιατροί διέγνωσαν κάποιες, παρεμφερείς και μη, χρόνιες και οξείες, βακτηριογενείς λοιμώξεις. Δύσκολα τα πράγματα για ένα 85χρονο και με υποκείμενα νοσήματα μάλιστα. Και όμως. Η Κυρά του δεν το ήθελε ακόμη κοντά της. Έτσι μου είπε ο ίδιος στο τηλέφωνο. Ποτέ δεν είχα νοιώσει στη ζωή μου την δύναμη της πίστης να με διαπερνά. Που ζούσα;

Το Σάββατο του Λαζάρου είχαμε τα πρώτα θετικά αποτελέσματα. Η κατάσταση του σταθεροποιήθηκε. Η δυνατή βουνίσια κράση του, το χαμηλό του βάρος και η γενικότερη φροντίδα της υγείας του αποσόβησαν το μοιραίο. Τη Μεγάλη Παρασκευή καθάρισε από τον ιό και τα βακτήρια αλλά ο οργανισμός του είχε ατονήσει επικίνδυνα. Έτσι οι θεράποντες ιατροί του αποφάσισαν να τον κρατήσουν το Σαββατοκύριακο και να διακομισθεί πιθανόν την Τρίτη ή την Τετάρτη μετά το Πάσχα σε κέντρο αποκατάστασης για 3 ή 4 εβδομάδες.  Την κέρδισε και αυτή την μάχη ο κυρ-Αντώνης. Εγώ όμως έγινα άλλος άνθρωπος. Ένοιωσα ότι κέρδισα την ζωή. Αυτό το Πάσχα ήταν μάθημα ζωής για εμένα.

Τον άστεγο τον φρόντισα σαν παιδί μου και ακόμη καλύτερα. Του είπα να περνάει και τις Δεύτερες από εμένα. Κάτι θα έχω να τον προσφέρω και εγώ. Υποσχέθηκα να μην αφήσω τον κυρ-Αντώνη μόνο του όταν με το καλό επιστρέψει. Ακόμη και ένα πιάτο φαγητό θα το μοιραζόμαστε. Δεν του είπα ότι ο παπά-Γιάννης ‘απέδρασε’ από τα εγκόσμια. Δεν του το είπα γιατί δεν θα τον χρειαζόταν τώρα. Έκανα ένα ακόμη βήμα παραπέρα. Αυθαίρετο. Εύχομαι κάτι καλό να βγει.  Αποφάσισα να επικοινωνήσω με τα παιδιά του. «Δεν μπορεί», λέω, «να βγήκε μόνο κάρβουνο από τέτοιους γονείς διαμάντια. Δεν μπορεί…». Είμαι βέβαιος ότι θα ανταποκριθούν. Τουλάχιστον η κόρη του. Και αν έχει και εγγονάκια, θα ‘αναστηθεί’ ο κυρ-Αντώνης. Και μόνο που ‘ονειρεύτηκα’ ότι κάποιο από τα εγγονάκια του μπορεί να λέγετε Αντώνης ή Σοφία συγκινήθηκα. Ποιος; Εγώ…

Αχ, κυρ-Αντώνη, ποσό ανυπομονώ  να γυρίσεις πίσω, στο σπίτι υγιής. Να τρώμε μαζί, να παίζουμε χαρτιά και τάβλι, να σχολιάζουμε την επικαιρότητα, να πίνουμε το τσίπουρο μας και να σε ακούω να μιλάς, να μιλάς συνέχεια … να μου εξιστορείς, να μου αναλύεις, να με διδάσκεις. Γιατί δεν σε γνώρισα τόσο καιρό; Γιατί;

Κυρ-Αντώνη, σ’ αγαπώ!

Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΡΟΥΚΟΥΜΟΥΚΟΥ: Ο κυρ-Αντώνης και το θαύμα της Μεγάλης Εβδομάδας

Ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης Συνομιλεί με τον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσσο (Σπάνιο Ηχητικό Αρχείο) – YouTube