Σύλλογος Φίλων των Απανταχού Κρυπτοχριστιανών

Η συγκλονιστική ιστορία της ζωής του Εβραίου π. Τζέημς Μπερνστάϊν, που έπειτα από πολλές αναζητήσεις βρήκε τον δρόμο του Θεού και σήμερα είναι κληρικός στην Ενορία του Αγίου Παύλου, κοντά στο Σιάτλ.

H ζωή του π. Τζέημς Μπερνστάϊν, ενός ορθόδοξου κληρικού της Μητρόπολης Βορείου Αμερικής, του Πατριαρχείου Αντιοχείας, θα μπορούσε να αποτελεί χωρίς κανέναν ενδοιασμό ιδανικό σενάριο κινηματογραφικής ταινίας.
Ο ίδιος, μεγαλωμένος στην Αμερική και γαλουχημένος με τις εβραϊκές παραδόσεις, πέρασε από ατέλειωτα σκαμπανεβάσματα και πολλές διακυμάνσεις, ώστε, τελικά, βρήκε τις απαντήσειςσε όλα τα υπαρξιακά ερωτήματά του στην ορθόδοξη πίστη.

Ο πατέρας του, ο Ισαάκ, γεννήθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα, συγκεκριμένα το 1909, στην Αγία Γη, στην παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ, όπου και ανδρώθηκε ακολουθώντας την ιουδαϊκή θρησκεία. Μάλιστα, θέλησε να αφιερωθεί και να γίνει ραβίνος. Το 1941 και ενώ ήταν σε εξέλιξη ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ο ραβίνος και η σύζυγός του, μαζί με τα παιδιά τους, αποφάσισαν να πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς. Διάλεξαν το τελευταίο πλοίο, που είχε προορισμό την Αμερική, και ταξίδεψαν μέσω της Αιγύπτου και της νότιας οδού της Αφρικής, καθώς στη Μεσόγειο και στον Ατλαντικό Ωκεανό καιροφυλακτούσαν πολεμικά πλοία και υποβρύχια.

Ο Αρνολντ, όπως ήταν το όνομα του π. Τζέημς, πρωτοβλέπει το φως αυτού του κόσμου στις 6 Μαΐου 1946 στο Λάνσινγκ της Πολιτείας του Μίσιγκαν. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος μπορεί να είχε τελειώσει, αφήνοντας πίσω του εκατομμύρια νεκρούς και αναρίθμητα ανοιχτά τραύματα, ωστόσο η πίστη του πατέρα του Αρνολντ άρχισε να κλονίζεται εξαιτίας της τραγικής μεταχείρισης που υπέστησαν οι Εβραίοι από τον Χίτλερ.

ΠΡΩΤΟΣ ΣΚΑΚΙΣΤΗΣ

Η οικογένεια μετακομίζει στο Κουίνς της Νέας Υόρκης, σε μια μη εβραϊκή συνοικία. Παρά τις αντιξοότητες που έχει προκαλέσει ο πόλεμος, συνεχίζουν να πηγαίνουν στην εβραϊκή Συναγωγή. Ο νεαρός Αρνολντ διακρίνεται για το κοφτερό μυαλό του. Ασχολείται με το σκάκι, καταφέρνοντας να βγει πρωταθλητής σε όλη την Αμερική σε ηλικία μόλις 13 ετών.

Λίγα χρόνια αργότερα αναδεικνύεται πρώτος, τρεις στις τέσσερις χρονιές, σε πρωτάθλημα σκακιού που έγινε μεταξύ των λυκείων της Νέας Υόρκης. Εκείνη την περίοδο βιώνει μια κατάσταση που θα φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή του. Πέφτει στα χέρια του η Καινή Διαθήκη, την οποία διαβάζει και επηρεάζεται τόσο πολύ, ώστε επιθυμεί να μεταστραφεί στον προτεσταντισμό. Πλέον, ως ευαγγελικός προτεστάντης, ζει το 1967, για έναν χρόνο, στην πατρίδα του πατέρα του, το Ισραήλ, στα σύνορα της Ιερουσαλήμ και της Βηθλεέμ, κατά τη διάρκεια του Πολέμου των Εξι Ημερών. Οταν τελειώνουν οι εχθροπραξίες, μετακομίζει στην παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ, στην πατρογονική εστία της οικογένειάς του, μένοντας μαζί με Αραβες χριστιανούς. Επιστρέφοντας στις ΗΠΑ, ο Αρνολντ αποφασίζει να σπουδάσει οικονομικά στο Queens College του City University of New York, από όπου και παίρνει το πτυχίο του το 1970.

Η πορεία της ζωής τον βρίσκει, όχι πολύ αργότερα, στο Σαν Φρανσίσκο, όπου πήγε για να ιδρύσει μια νέα ευαγγελική προτεσταντική εκκλησία. Ακριβώς εκείνη την περίοδο ασχολήθηκε ενεργά με μια πνευματική κίνηση της εποχής, που ονομαζόταν Κίνημα του Ιησού. Παραμένοντας στην Πολιτεία της Καλιφόρνιας, έγινε κληρικός της Ευαγγελικής Προτεσταντικής Εκκλησίας το 1975, από την οποία αποχώρησε το 1981 μαζί με τη σύζυγό του και τα παιδιά τους, με σκοπό να βαπτιστούν ορθόδοξοι χριστιανοί.
Από τη δυτική ακτή των ΗΠΑ βρέθηκε και πάλι στην ανατολική πλευρά, στη μεγαλούπολη της Νέας Υόρκης, εκεί όπου μεγάλωσε. Πλέον, ήξερε ποιος ήταν και τι ήθελε να κάνει στο υπόλοιπο της ζωής του.

ΘΕΟΛΟΓΟΣ

Το 1985 αποφάσισε να φοιτήσει στο Ορθόδοξο Σεμινάριο του Αγίου Βλαδιμήρου, από όπου το 1989 έλαβε το μεταπτυχιακό του στη Θεολογία. Δεν ήταν όμως μόνον ο ίδιος που επέστρεψε στα θρανία για να εμπλουτίσει τις γνώσεις και την εμπειρία του. Η σύζυγός του Μάρθα συνέχισε τις σπουδές της, παίρνοντας και αυτή μεταπτυχιακό στη Νοσηλευτική, με την ειδικότητα της μαίας.
Ο Αμερικανοεβραίος ορθόδοξος θεολόγος δεν επιθυμούσε μόνο να βαπτιστεί ορθόδοξος χριστιανός, αλλά είχε και τη ζέση να γίνει λειτουργός του Υψίστου.

ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ

Ετσι, στις 10 Ιουλίου του 1988 χειροτονήθηκε ιερέας της Μητρόπολης Βορείου Αμερικής, του Πατριαρχείου Αντιοχείας, και διακόνησε επί τρία συναπτά έτη στην Ενορία του Αγίου Αντωνίου στο Νιου Τζέρσι.
Εναν χρόνο αργότερα ο π. Τζέημς βρέθηκε στην Πολιτεία της Ουάσινγκτον, κοντά στα σύνορα των ΗΠΑ με τον Καναδά, όπου έως σήμερα συνεχίζει να διακονεί ως ιερέας στην Ενορία του Αγίου Παύλου, κοντά στο Σιάτλ. Μάλιστα, με τη βαθιά εμπειρία του, τις παραινέσεις και τις νουθεσίες του συνέβαλε με πολύ ουσιαστικό τρόπο στη μεταστροφή μιας μεγάλης κοινότητας προτεσταντών στην Ορθοδοξία!

Από την Εφημερίδα Ορθόδοξη Αλήθεια
http://www.dimokratianews.gr
http://yiorgosthalassis.blogspot.com
https://ellasnafs.blogspot.com/

Πηγή: Σύλλογος Φίλων των Απανταχού Κρυπτοχριστιανών

Σύλλογος Φίλων των Απανταχού Κρυπτοχριστιανών: Τα τρύπια παπούτσια είναι τα παράσημά του

Πηγαίναμε προσκύνημα από την Κεφαλλονιά στον Όσιο Δαυίδ στην Εύβοια και ο π. Γεράσιμος στο λεωφορείο, έξω από το Ξυλόκαστρο, πήρε το μικρόφωνο και άρχισε να λέει:«Δύο πτυχία πήρε ο τότε Παναγιώτης Βαγενάς, ο μετέπειτα Μητροπολίτης Κερκύρας Πολύκαρπος, της Νομικής και της Θεολογίας, από ευκατάστατη οικογένεια ήταν, ο πατέρας του συμβολαιογράφος εδώ στο Ξυλόκαστρο. Οι γονείς περίμεναν μιαν ανάλογη πορεία για τον Παναγιώτη, αλλά αυτός τους δήλωσε ότι θα φορέσει ράσο.‘Ο δρόμος του άγαμου κληρικού που επιλέγεις, γιε μου, να ξέρεις μόνο ότι δεν έχει επιστροφή’, είπε ο πατέρας ακούγοντας την απόφαση του παιδιού του. Και σίγουρα έλεγε αλήθεια. Και εκείνος ο δρόμος ήταν δρόμος θυσίας, αγάπης, αυταπάρνησης. Κάποιοι από σας θα θυμάστε, υπηρέτησε και ως θεολόγος παλιά στο Γυμνάσιο Κεραμειών και για δύο χρόνια τοποτηρητής Επίσκοπος Κεφαλληνίας.Ήμουν δίπλα του την Κυριακή 25 Μαρτίου 1984 κατά τη διάρκεια της λιτανείας της Ευαγγελίστριας στα Φαρακλάτα, όταν υπέστη καρδιακό επεισόδιο καιέπεσε νεκρός, ενδεδυμένος την Αρχιερατική στολή.Τα παπούτσια του ήταν τρύπια και κάποιοι πρότειναν:»Γρήγορα να του τα αλλάξουμε… Δεσπότης με τρύπια παπούτσια…»Κι εγώ φώναξα:»Όχι, τα τρύπια παπούτσια είναι τα παράσημά του.Να μην του τα αλλάξουμε. Αυτά είναι η δόξα του»» .

Πηγήhttps://amfoterodexios.blogspot.com

Πηγή: Σύλλογος Φίλων των Απανταχού Κρυπτοχριστιανών: Τα τρύπια παπούτσια είναι τα παράσημά του

Εκείνο που σώζει και φτιάχνει καλά παιδιά είναι η ζωή των γονέων μέσα στο σπίτι (Άγιος Πορφύριος)

Εκείνο που σώζει και φτιάχνει καλά παιδιά είναι η ζωή των γονέων μέσα στο σπίτι (Άγιος Πορφύριος)Εκείνο που σώζει και φτιάχνει καλά παιδιά είναι η ζωή των γονέων μέσα στο σπίτι. Οι γονείς πρέπει να δοθούνε στην αγάπη του Θεού. Πρέπει να γίνουμε άγιοι κοντά στα παιδιά με την πραότητά τους, την υπομονή τους, την αγάπη τους. Να βάζουμε κάθε μέρα νέα σειρά, νέα διάθεση, ενθουσιασμό κι αγάπη στα παιδιά. Και η χαρά που θα τους έλθει, η αγιοσύνη που θα τους έχει επισκεφθεί, θα εξακοντίσει στα παιδιά την Χάρη. Για την κακή συμπεριφορά των παιδιών φταίνε γενικά οι γονείς. Δεν τα σώζουν ούτε οι συμβουλές, ούτε η πειθαρχία, ούτε η αυστηρότητα. Αν δεν αγιάζονται οι γονείς, αν δεν αγωνίζονται, κάνουν μεγάλα λάθη και μεταδίδουν το κακό που έχουν μέσα τους. Αν οι γονείς δεν ζουν ζωή αγία, αν δεν μιλούν με αγάπη, ο διάβολος ταλαιπωρεί τους γονείς με τις αντιδράσεις των παιδιών. Η αγάπη, η ομοψυχία, η καλή συνεννόηση των γονέων είναι ό,τι πρέπει για τα παιδιά. Μεγάλη ασφάλεια και σιγουριά…Τα φερσίματα των παιδιών έχουν άμεση σχέση με την κατάσταση των γονέων. Όταν τα παιδιά πληγώνονται απ’ την κακή μεταξύ των γονέων τους συμπεριφορά, χάνουν δυνάμεις και διάθεση, να προχωρήσουν στην πρόοδο. Κακοχτίζονται και το οικοδόμημα της ψυχής τους κινδυνεύει από στιγμή σε στιγμή να γκρεμισθεί. Να σας πω και δύο παραδείγματα.Είχαν έλθει δυο κοπελίτσες σ’ εμένανε κι η μια είχε κάτι πολύ άσχημα βιώματα και με ρωτούσαν που οφείλονται. Και τους είπα:– Είναι απ’ το σπίτι, απ’ τους γονείς σας.Κι όπως την «έβλεπα» την μια, λέω:– Εσύ απ’ την μητέρα σου τα έχεις κληρονομήσει αυτά.– Κι όμως, λέει, οι γονείς μας είναι τόσο τέλειοι άνθρωποι. Είναι χριστιανοί, εξομολογούνται, μεταλαμβάνουν, που μπορεί να πει κανείς, ζήσαμε μέσα στη θρησκεία. Εκτός… αν φταίει η θρησκεία, απαντάει εκείνη.Τους λέω:– Τίποτα δεν πιστεύω απ’ αυτά που μου λέτε. Εγώ ένα μόνο βλέπω, οι γονείς σας δεν τήνε ζουν τη χαρά του Χριστού.Πάνω σ’ αυτό η άλλη είπε:– Άκουσε, Μαρία, καλά λέει ο παππούλης, έχει δίκιο. Οι γονείς μας πάνε στον πνευματικό, στην Εξομολόγηση, στην Θεία Μετάληψη, ναι… Αλλά είχαμε ποτέ ειρήνη στο σπίτι; Ο πατέρας συνεχώς γκρίνιαζε με την μητέρας μας. Διαρκώς πότε ο ένας δεν έτρωγε, πότε ο άλλος δεν ήθελε να πάνε κάπου μαζί. Έχει δίκιο, λοιπόν, ο παππούλης.– Πως τον λένε τον πατέρα σου; την ρωτάω.Μου είπε.– Πως την λένε την μητέρα σου;Μου είπε.– Ε, λέω, με την μητέρα σου δεν τα έχει καθόλου καλά μέσα σου.Ακούστε με τώρα. Τη στιγμή που μου έλεγαν το όνομα, έβλεπα τον πατέρα, έβλεπα την ψυχή του. Τη στιγμή που μου έλεγαν το όνομα της μητέρας, έβλεπα την μητέρα κι έβλεπα πως κοίταζε η κόρη την μητέρα της.Κάποια άλλη μέρα ήλθε μια μητέρα με την μια της κόρη και μ’ επισκέφθηκαν. Ήταν στενοχωρημένη. Έκλαιγε με λυγμούς. Ένιωθε πολύ δυστυχισμένη.– Τι έχεις; την ρωτάω.– Είμαι απελπισμένη με την μεγάλη μου κόρη, η οποία έδιωξε τον άνδρα της απ’ το σπίτι και μας παραπλανούσε λέγοντας πολλά ψέματα.– Τι ψέματα; της λέω.– έδιωξε προ πολλού τον άνδρα της απ’ το σπίτι και δεν μας είπε τίποτα. Την ερωτούσαμε από τηλεφώνου, «τι κάνει ο Στέλιος;». «Καλά, μας απαντούσε, αυτή τη στιγμή πήγε να πάρει εφημερίδα». Κάθε φορά έβρισκε κάποια πρόφαση, ώστε να μην υποψιασθούμε τίποτα. Αυτό κράτησε δύο χρόνια. Μας το έκρυβε, που τον είχε διώξει. Προ ημερών το μάθαμε απ’ τον ίδιο, που τυχαία τον εσυναντήσαμε.Της λέω, λοιπόν:– Εσύ φταίεις. Εσύ κι ο άνδρας σου. Και πιο πολύ εσύ.– Εγώ! που αγαπούσα τόσο τα παιδιά μου, που δεν έβγαινα απ’ την κουζίνα, που δεν είχα προσωπική ζωή, που τα οδηγούσα στον Θεό και στην Εκκλησία, που τα συμβούλευα στο καλό. Πως φταίω εγώ;Απευθύνθηκα στην άλλη κόρη, που ήταν παρούσα:– Εσύ τι λέεις;– Ναι, μαμά, έχει δίκιο ο παππούλης, ποτέ μα ποτέ δεν φάγαμε γλυκό ψωμί απ’ τα μαλώματα που κάνατε μια ζωή με τον μπαμπά.– Βλέπεις, που έχω δίκιο; Εσείς φταίτε, εσείς τα τραυματίζετε τα παιδιά. Δεν φταίνε εκείνα, υφίστανται, όμως, τις συνέπειες.Δημιουργείται μία κατάστασις στην ψυχή των παιδιών εξαιτίας των γονέων τους, που αφήνει ίχνη μέσα τους για όλη τους τη ζωή. Η συμπεριφορά τους στη συνέχεια της ζωής τους, η σχέση με τους άλλους έχουν άμεση εξάρτηση απ’ τα βιώματα που φέρουν απ’ τα παιδικά τους χρόνια. Μεγαλώνουν, μορφώνονται, αλλά κατά βάθος δεν αλλάζουν. Αυτό φαίνεται και στις πιο μικρές εκδηλώσεις της ζωής. Επί παραδείγματι, σου συμβαίνει μια λαιμαργία, να θέλεις να τρώεις. Πήρες, έφαγες, βλέπεις κάτι άλλο, το θέλεις κι εκείνο, το θέλεις και τ’ άλλο. Αισθάνεσαι ότι πεινάεις, ότι άμα δεν φάεις, σε πιάνει μια λιγούρα, μια τρεμούλα. Φοβάσαι ότι θ’ αδυνατίσεις. Είναι κάτι ψυχολογικό, που έχει εξήγηση. Μπορεί, ας πούμε, να μην εγνώρισες πατέρα, να μην εγνώρισες μητέρα, να είσαι υστερημένος και πεινασμένος, φτωχός κι αδύνατος. Κι αυτό από πνευματικό γεγονός εκδηλώνεται αντανακλαστικώς ως αδυναμία του σώματος.Στην οικογένεια βρίσκεται μεγάλο μέρος απ’ την ευθύνη για την πνευματική κατάσταση του ανθρώπου. Για ν’ απαλλαγούν τα παιδιά από διάφορα εσωτερικά προβλήματα, δεν είναι αρκετές οι συμβουλές, οι εξαναγκασμοί, η λογική κι οι απειλές. Μάλλον γίνονται χειρότερα. Η διόρθωση γίνεται με τον εξαγιασμό των γονέων. Γίνεται άγιοι και δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα με τα παιδιά σας. Η αγιότητα των γονέων απαλλάσσει τα παιδιά απ’ τα προβλήματα. Τα παιδιά θέλουν κοντά τους ανθρώπους αγίους, με πολλή αγάπη, που δεν θα τα φοβερίζουν, ούτε θα περιορίζονται στη διδασκαλία, αλλά θα δίδουν άγιο παράδειγμα και προσευχή. Να προσεύχεσθε οι γονείς σιωπηλά και με τα χέρια ψηλά προς τον Χριστό και ν’ αγκαλιάζετε τα παιδιά σας μυστικά. Κι όταν κάνουν αταξίες, να παίρνετε παιδαγωγικά μέτρα, αλλά να μην τα πιέζετε. Κυρίως να προσεύχεσθε.Πολλές φορές οι γονείς, και κυρίως η μητέρα, πληγώνουν το παιδί γι’ αταξία που έκανε και το μαλώνουν υπερβολικά. Τότε αυτό πληγώνεται. Ακόμη κι αν δεν το μαλώσεις εξωτερικά και μέσα σου το μαλώσεις κι αγανακτήσεις ή το κοιτάξεις άγρια, το παιδί το καταλαβαίνει. Νομίζει ότι η μητέρα δεν το αγαπάει. Ρωτάει την μάνα:– Μ’ αγαπάεις, μαμά;– Ναι, παιδί μου.Αλλ’ αυτό δεν πείθεται. Έχει πληγωθεί. Η μητέρα το αγαπάει, θα το χαϊδέψει μετά, αλλ’ αυτό θα κάνει το κεφάλι πίσω. Δεν δέχεται το χάδι, το νομίζει υποκρισία, γιατί έχει πληγωθεί.Άγιος ΠορφύριοςΠηγή:  artoklasia.blogspot.ca, hellas-orthodoxy.blogspot

Πηγή: https://akrovolistishellas.blogspot.com/2018/10/blog-post_85.html

Πηγή: synaxipalaiochoriou.blogspot.com

via Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου

Οι τρεις πένες που έσπασαν στο χέρι του αυτοκράτορα! Όταν προστατεύει ο Θεός… | Σημεία Καιρών

Πώς ο Θεός έσωσε τον Μέγα Βασίλειο από την εξορία που ήταν έτοιμος να υπογράψει ο αυτοκράτορας Ουάλης

… Ο Βασίλειος με όλα τούτα τα θαυμαστά σημάδια συγκίνησε βαθειά τον Ουάλη. Αυτό φανερώνει η γενναία του χειρονομία να δωρήσει στο Βασίλειο πλούσια κτήματά του, για την περίθαλψη πτωχών και αρρώστων, ίσως μάλιστα λεπρών.

Παρ’ όλα τούτα, παρ’ όλη τη συγκίνηση του Ουάλη δεν απογοητεύθηκαν οι αρειανοί. Κοντά του, στο παλάτι του, είχαν πολλές κάθε μέρα ευκαιρίες για να διαβάλουν τον αδιάβλητο, να λασπώνουν το λευκό Βασίλειο, να παρουσιάζουν σαν λύκο το αγαθό αρνί.

Η μέθοδός τους δε λάθεψε.

Κατάφεραν να γίνει το νέο διάταγμα της εξορίας του Βασιλείου. Πάλεψε κι ο Ουάλης πολύ με τον εαυτό του. Για πολλές μέρες ανέβαλε την υπογραφή του.

Ένα πρωινό άνοιξε προσεκτικά την τυλιγμένη μεμβράνη και πήρε τον «κάλαμων» να βάλει την υπογραφή.

Μόλις όμως ο κάλαμος ακούμπησε στη μεμβράνη τσακίστηκε.

Του δίνουν δεύτερο κάλαμο. Σπάζει κι αυτός αμέσως.

Λίγος ιδρώτας φάνηκε στο πρόσωπο του βασιλιά. Ταράσσονται κάπως και οι παλατιανοί αρειανόφρονες.

Θέλουν να τελειώσουν το γρηγορότερο. Σπασμωδικά του βάζουν στο χέρι τρίτο κάλαμο.

Είχε κι αυτός την ίδια περίεργη τύχη!

Όλα τώρα στον Ουάλη έγιναν φανερά. Δεν έπρεπε. Το Βασίλειο τον προστάτευε ο Θεός.

Το δεξί του χέρι έτρεμε πολύ. Κυριεύθηκε ολόκληρος από φόβο και δέος.

Πήρε οριστικά την απόφαση να μην ενοχλήσει το Βασίλειο, ποτέ πια, ποτέ κόντρα στον εκλεκτό του Θεού.

Έτσι αποφάσισε τρομαγμένος ο κοσμικός άρχοντας. Κι ένοιωθε πώς τον κυνηγούσε το θειο πνεύμα του Βασιλείου.

Μέχρις εδώ έφθανε. Δεν προχώρησε θαρρετά. Δεν είχε τόλμη. Δεν εγκολπώθηκε δηλαδή το πνεύμα του Βασιλείου, μόνο το φοβήθηκε, το θαύμασε.

πηγή: Θεοδωρήτου,Εκκλησιαστική Ιστορία ΣΤ 16

βιβλίο: Η ζωή ενός Μεγάλου, Παπαδόπουλου Στυλιανο΄θ, εκδ. Αποστο. Διακονία σελ. 349-350

sostis.gr

via Οι τρεις πένες που έσπασαν στο χέρι του αυτοκράτορα! Όταν προστατεύει ο Θεός… | Σημεία Καιρών

___________ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΑΥΣ___________: Ο πονηρός φοβάται το Κομποσχοίνι και την Ευχή

Στην Σκήτη της Αγίας Άννας, ό Μοναχός Προκόπιος από την Καλύβα «Είσόδια της Θεοτόκου» είχε μεγάλη επιθυμία να μάθει μουσικά, για να δοξολογεί κι αυτός το Θεό, όπως και οι άλλοι …

Πηγή: ___________ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΑΥΣ___________: Ο πονηρός φοβάται το Κομποσχοίνι και την Ευχή

Έκτακτο Παράρτημα: Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΠΟΥ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΔΕΙ ΤΟ ΘΕΟ

Ένας βασιλιάς κάλεσε όλους τους λόγιους για να του δείξουν τον Θεό «Σας κάλεσα εδώ, εσάς τους επιστήμονες της αυτοκρατορίας μου για να μου Τον δείξετε, εγώ θέλω να δω τον Θεό .Αν δε μου Τον δείξετε θα σας κόψω το κεφάλι.

-«Μα βασιλιά μου πως θα σας δείξουμε τον Θεό;»

-«Ε, εσείς ξέρετε πολλά πράγματα έχετε βιβλία θα βρείτε τον τρόπο»

Και πλησίαζε ο καιρός που έπρεπε να δώσουν απάντηση και …

Πηγή: Έκτακτο Παράρτημα: Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΠΟΥ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΔΕΙ ΤΟ ΘΕΟ

Το ωραιότερο πράγμα στην Γη…

ΟΜΟΘΥΜΑΔΟΝ

Ένας καλλιτέχνης ήθελε να βρή και να ζωγραφίσει το ωραιότερο πράγμα στη γη.

Ρώτησε έναν ιερέα, ποιο ήταν το καλύτερο πράγμα στην γη.

-Η πίστη, του απάντησε εκείνος. Είναι το μεγαλύτερο κεφάλαιο δυναμικού στη ζωή.

Ρώτησε έναν γεωργό.

-Η ελπίδα, του απάντησε. Αν λείψη αυτή, έλειψε κάθε δημιουργία για την ζωή.

Ρώτησε και μια φτωχή εργάτρια.

-Η αγάπη, του είπε. Μ’ αυτήν ξεπερνώ κάθε μου καημό.

Πίστη, Ελπίδα, Αγάπη σκέφθηκε ο καλλιτέχνης. Πώς όμως μπορώ να ζωγραφίσω μαζί αυτά τα τρία;

Την ώρα που έμπαινε στο σπίτι του, στάθηκε με έκσταση μπροστά σ’ένα ζωντανό πίνακα: Τους γονείς του, την γυναίκα του, τα παιδιά του!

• Στο μέτωπο των γονέων του είδε την πίστη.
•  Στο χαμόγελο των παιδιών του την ελπίδα.
•  Στα μάτια της γυναίκας του λαμποκοπούσε η αγάπη.

Η καρδιά του σκίρτησε.
Να το ωραιότερο πράγμα στην γη! Αυτό θα ζωγραφίσω.

Και αυτό δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά η οικογενειακή του εστία.

Ένα απλό χαρούμενο σπιτάκι, που το κυβερνούσε, η…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 5 επιπλέον λέξεις

“Το ψωμάκι που έγινε θυμίαμα”. Λαϊκό ιστόρημα απ’ τον Γέρμα Καστοριάς.

Το σπιτάκι της Μέλιας

Καταγραφή του Γιώργου Τ. Αλεξίου

Ζούσε κάποτε σε ένα χωριό μια φτωχή οικογένεια που είχε μία θυγατέρα 10 – 12 ετών, περίπου. Η κοπέλα αυτή ήταν πολύ ευαίσθητη κι ευσπλαχνική και συμπονούσε και βοηθούσε όσο μπορούσε τους ανήμπορους ανθρώπους.

Κάθε φορά που περνούσε έξω από το σπίτι των γονιών της ένας νηστικός επαίτης έκοβε ένα μικρό κομμάτι από το λιγοστό ψωμί της και το έδινε κρυφά στον πεινασμένο.

Αυτό γινόταν επί αρκετό καιρό, μέχρι που το αντιλήφθηκε ο αυστηρός πατέρας της, θύμωσε πολύ, τη μάλωσε και την πρόσταξε να μη ξαναελεήσει τους φτωχούς.

Το συμπονετικό κορίτσι στενοχωρήθηκε πολύ απ’ αυτήν την απόφαση του πατέρα του και βρέθηκε σε μεγάλο δίλημμα, διότι αφ’ ενός μεν επιθυμούσε να δίνει τροφή στους πεινασμένους, αφ’ ετέρου όμως δεν ήθελε να παρακούσει την εντολή των γονιών του.

Δείτε την αρχική δημοσίευση 135 επιπλέον λέξεις

ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΑΚΟΥΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΓΙΑΓΙΑ ΜΑΝΙΑΤΙΣΣΑ – Ρωμνιός

Τον καιρό που οι Βαυαροί ήρθαν στην Μάνη και πολεμούσαν να μας καταφέρουν να γκρεμίσουμε τους πύργους, έφτασαν στο χωριό τρεις. Ένας χωρομέτρης, ένας γιατρός και ένας φυσικός. Ήθελαν να διορθώσουνε τον τόπο μας αφού τον μελετούσανε πρώτα.

Θα τους φιλοξενούσε ένας χωριάτης. Τους έβαλε πάνω …

Πηγή: ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΑΚΟΥΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΓΙΑΓΙΑ ΜΑΝΙΑΤΙΣΣΑ – Ρωμνιός

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΡΟΥΚΟΥΜΟΥΚΟΥ: Κάθε φορά που εντυπωσιάζεις, αποκτάς κι έναν εχθρό Για να είσαι δημοφιλής πρέπει να είσαι μετριότητα

Ο Ισπανός ψυχολόγος και ψυχίατρος Ενρίκε Ρόχας αναφέρει πως «όσοι νιώθουν ότι αποτελούν αντικείμενο του φθόνου συναδέλφων, συμμαθητών, γειτόνων, φίλων, ακόμα και συγγενών, πρέπει να ξέρουν πως το πιο σημαντικό είναι να προφυλάσσονται, να μην εκτίθενται σε καταστάσεις που προκαλούν και οξύνουν αυτό το συναίσθημα». Για το τόσο ανθρώπινο ελάττωμα του φθόνου, μια …

Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΡΟΥΚΟΥΜΟΥΚΟΥ: Κάθε φορά που εντυπωσιάζεις, αποκτάς κι έναν εχθρό Για να είσαι δημοφιλής πρέπει να είσαι μετριότητα

____________ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΑΥΣ____________: Κονγκό: » Ποια ν’ απαρνηθώ από τις 2;;;»

Μια αληθινή ιστορία από τα χρόνια του μακαριστού ιεραποστόλου π. Κοσμά Γρηγοριάτη.

Βρισκόμαστε σε κάποιο γραφικό χωριουδάκι του Ζαΐρ (σημερινό Κογκό). Η τροπική βλάστηση γύρω βρίσκεται σε έξαρση. Οι μπανανιές πιο κει, κατάμεστες από καρπούς, γέρνουν τα κλαδιά τους κι ο φοίνικας δίπλα στη χορταρένια καλύβα καμαρώνει περήφανος για τη λεβεντιά του!

μέσω ____________ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΑΥΣ____________: Κονγκό: » Ποια ν’ απαρνηθώ από τις 2;;;».

ΗΠΑ: Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΝΟΣ ΑΘΕΟΥ

«Δημοσιεύθηκε εὐρύτατα μιά προσευχή, πού βρέθηκε στό ἀμπέχονο ἑνός Ἀμερικανοῦ στρατιώτη, πού σκοτώθηκε στόν πόλεμο, στή βόρεια Ἀφρική.
Προσευχή, βαθειά συγκλονιστική γιατί, μέσα στήν οἰκειότητα τοῦ ὕφους της, φανερώνει τήν ἀνάγκη τήν ὁποία νοιώθει κάποτε καί ὁ νέος ἄνθρωπος νά εἶναι κοντά στό Θεό.

ΦΩΤΕΙΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΑΡΕΤΗΣ

1. ΤΟ ΚΑΝΤΗΛΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΔΑΣ ΜΑΝΑΣ

Το 1952 πήγα για πρώτη φορά στην Αθήνα μετά τον πόλεμο. Η γερμανική πρεσβεία, όταν άκουσε ότι είχα την πρόθεση να πάω στην Κρήτη, μου συνέστησε, επειδή οι πληγές του πολέμου ήταν ακόμη ανοιχτές να λέω ότι είμαι Ελβετός. Όμως εγώ ήξερα τους Κρήτες και από την πρώτη στιγμή είπα ότι ήμουν Γερμανός και απόλαυσα και πάλι την κρητική φιλοξενία.

Ένα σούρουπο πήγα στο γερμανικό νεκροταφείο και εκεί νόμιζα ότι ήμουν μόνος. Όμως με μεγάλη έκπληξη είδα μια μαυροφορεμένη γυναίκα να ανάβει κεριά στους τάφους των Γερμανών στρατιωτών πηγαίνοντας από τάφο σε τάφο. Την ρώτησα: Γιατί ανάβετε κεριά στους τάφους των Γερμανών; Αυτοί σκότωσαν τους Κρητικούς. Η απάντησή της ήταν απίστευτη:

ΜΑΣ ΤΑ ΕΚΛΕΨΑΝ ΟΛΑ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΚΛΕΨΟΥΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ.

 

ΕΙΜΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΚΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΟΥ ΕΛΠΙΔΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΣΤΗ

Ένας πατέρας από το Καμισλί της Συρίας, διηγείται ζωντανά στον Γ. Μικαλεσίν πως απήγαγαν το γιό του, πως πέθανε η γυναίκα του, πως έχασε το σπίτι του… Συντετριμμένος και μόνος ελπίζει με την πίστη του χριστιανού ότι θα ξαναδεί το παιδί του….

Η πίστη , μόνη του ελπίδα. Μια καρδιά στερεμένη, ένα πρόσωπο φαγωμένο από τη θλίψη και ένα πνεύμα λυγισμένο από τη μνήμη.

Δ Πορφύρης/Π Σταφυλά
Η ιστορία του Ντάνυ Γκόρι, είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που ο πόλεμος του τα στέρησε όλα. Η ιστορία του είναι η ιστορία πολλών χριστιανών της Συρίας:

Ιδιότροπος γέρος.

Όταν ένας γέρος άντρας πέθανε στη γηριατρική πτέρυγα ενός γηροκομείου σε μια πόλη της Αυστραλίας, θεωρήθηκε πως δεν είχε αφήσει τίποτα αξίας.

Αργότερα, όταν οι νοσοκόμες έψαχναν ανάμεσα στα λιγοστά υπάρχοντά του, βρήκαν αυτό το ποίημα. Η ποιότητά του και το περιεχόμενό του εντυπωσίασαν τόσο πολύ το προσωπικό, που φτιάχτηκαν αντίγραφα του και μοιράστηκε σε κάθε νοσοκόμα του νοσοκομείου.

Μια νοσοκόμα πήρε το δικό της αντίγραφο στη Μελβούρνη. Η μοναδική κληρονομία του γέρου άντρα στους μεταγενέστερους έχει εμφανιστεί από τότε σε χριστουγεννιάτικες εκδόσεις περιοδικών σε όλη τη χώρα και περιοδικά Ψυχικής Υγείας. Έχει επίσης γίνει μια παρουσίαση διαφανειών βασισμένη σε αυτό το απλό, αλλά εύγλωττο, ποίημα.

Και αυτός ο γέρος άντρας, χωρίς τίποτα να έχει μείνει να δώσει στον κόσμο, είναι τώρα ο συγγραφέας αυτού του «ανώνυμου» ποιήματος που τριγυρίζει σε ολόκληρο το διαδίκτυο.

ΠΡΑΞΗ ΑΓΑΠΗΣ – ΟΜΑΔΑ ΔΙΑΣ (ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ)

Συγκινητική ήταν η κινητοποίηση της Άμεσης Δράσης της Ελληνικής Αστυνομίας και ειδικά της ομάδας ΔΙΑΣ του Νομού Αττικής, στην έκκλησή μας να συγκεντρωθεί η απαιτούμενη ποσότητα αίματος για τον μικρό Σ. Ν.-Κ.

Ο εννιάχρονος Σ. διαγνώσθηκε με όγκο στον εγκέφαλο και χειρουργήθηκε στις 11/09/2014 στο Νοσοκομείο Παίδων Αγλαΐα Κυριακού.

Οι λεπροί άκουγαν από τα κελιά τούς ψαλμωδίες.

Έγινε πολύς λόγος για το νησί της Σπιναλόγκα, με αφορμή το ομώνυμο βιβλίο με τίτλο «Το νησί», της Αγγλίδας Victoria Hislop.

Ένα από τα ιστορικά στοιχεία που πληροφορούμαστε είναι ότι οι χανσενικοί που κατοικούσαν στη Σπιναλόγκα ήταν οργισμένοι με τον Θεό, για το λόγο ότι η ασθένειά τους ήταν μια μεγάλη και αφόρητη δοκιμασία. Ένας Γεραπετρίτης παπάς τόλμησε να τους επισκεφθεί κάποτε και να λειτουργήσει στον Άγιο Παντελεήμονα, που υπήρχε και ρήμαζε στο νησί, συντροφιά με τους νέους του κατοίκους. Λένε πως στην πρώτη Λειτουργία δεν πάτησε ψυχή.

«ΕΝΑΣ ΗΡΩΑΣ»

Βιογραφικό  Νικολάου Ὀρφανοῦ

Τυφλοῦ, Ἀναπήρου πολέμου

 Ἀντωνίου Ὀρφανοῦ

         Ὁ Νικόλαος Ὀρφανός τοῦ Ἀντωνίου, εἶχεγεννηθεῖστίς 23-8-1922 στό  Πλαγιάρι Καλλιπόλεως (ἈνατολικήΘράκη), καί μόλις σαράντησε, ἡοἰκογένειά του ἐγκαταστάθηκε στό χωριό Καρδία Θεσσαλονίκης, ὅπου ἔφτασαν ὡς πρόσφυγες, ἀφοῦ ἐξαναγκάστηκαν νά ἐγκαταλείψουν τήν πατρογονική τους ἑστία.

       Ἀμέσως μετά τήν ἀποφοίτησή  του ἀπό τό Δημοτικό Σχολεῖο,  ρίχτηκε στή σκληρή βιοπάλη, καί μικρός ἔφηβος ξεκίνησε νά βοηθάει τούς γονεῖς του καί τά μεγαλύτερα ἀδέλφια του (Χριστόφορο κατά 12 ἔτη καί Μαρία κατά 3 ἔτη) στίς γεωργικές καί κτηνοτροφικές ἐργασίες.

Λιοντάρι αγκαλιάζει την κυρία που το έσωσε και της δείχνει την αγάπη του (vid)

Μια κυρία κάποτε έσωσε από βέβαιο θάνατο ένα μικρό λιονταράκι. Όταν μεγάλωσε το χάρισε σε ένα ζωλογικό κήπο. Το λιοντάρι ποτέ δεν ξέχασε την κυρία, και το έδειξε εμπράκτως μετά από χρόνια που την αγκάλιασε, όταν το επισκέφτηκε. Περιττό να πουμε πως φέρονται οι άνθρωποι στους ευεργέτες τους.

“ΑΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΓΕΡΟ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΕΙΣ”

“Άμα δεν έχεις γέρο να αγοράσεις…”

Παράξενο μου φάνηκε όταν πρωτοάκουσα από το στόμα του παπα-Σίμωνα το «Άμα δεν έχεις γέρο να αγοράσεις».

– Γιατί το λέτε αυτό, παπα-Σίμωνα; Τόσο χρήσιμος είναι ο γέρος; Δεν βλέπετε που τόσα χρόνια σας στέλνουν στο γηροκομείο; Τον ρώτησα.

 

«ΝΗΣΤΙΣΙΜΑ ΕΧΕΤΕ;» (ΣΑΡΑΚΟΣΤΙΑΝΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΣΤΟ…FAST-FOOD) Αληθινή ιστορία

Γράφει ο δημοσιογράφος Δημήτριος Σωτηρόπουλος

Τετάρτη βράδυ, νωρίς. Μετά από μια πολύωρη συζήτηση για επαγγελματικά θέματα, ο φίλος – συνεργάτης μου έχει τηφαεινή ιδέα: «Πάμε να τσιμπήσουμε κάτι εδώ δίπλα στα…»;

«Πού, άνθρωπέ μου;», τον ρωτάω. «Τι να φάμε;». Ξέρω ότι νηστεύει, όπως κι εγώ.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΟΥΤΣΟΜΠΟΛΙΟ;

γράφει ο αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

 Ήταν κάποτε μία κυρία η οποία προσήλθε με μετάνοια να εξομολογηθεί σε κάποιον ιερέα. Ο ιερέας την καλοδέχτηκε, έβαλε το πετραχήλι του και την παρότρυνε να αρχίσει να του λέγει τα λάθη της. Η γυναίκα κόμπιαζε.