Ἡ διαχρονικὴ ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ ἡ συνεχὴς κακοποίησή της – Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Γράφει η Σοφία Μπεκρῆ, φιλόλογος – θεολόγος

Ἡ 9^η Φεβρουαρίου ἔχει ὁριστῆ ὡς Ἡμέρα Ἑλληνικῆς Γλώσσας. Ὅπως κατὰ τὴν ἑορτὴ ἑνὸς Ἁγίου λέμε «μνήμη Ἁγίου, μίμησις Ἁγίου», ἔτσι καὶ κατὰ τὸν ἑορτασμὸ τῆς γλώσσας μας, ἂς ποῦμε «μνήμη γλώσσας, μίμησις τῶν τρόπων της», καθ’ ὅσον ἡ γλώσσα –καὶ μάλιστα ἡ ἑλληνική, «ἡ μητέρα τῶν γλωσσῶν»- εἶναι φορέας ἀξιῶν, ἰδεωδῶν, προτύπων, ἐν τέλει πολιτισμοῦ, τρόπου καὶ στάσεως ζωῆς.

Ἕνα κύριο, βεβαίως, χαρακτηριστικὸ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, στὴν πορεία τῶν 4000 περίπου χρόνων ζωῆς της, εἶναι ἡ θαυμαστὴ ἑνότητα καὶ ἡ ἀδιάλειπτη συνέχειά της, ὥστε, ὅταν γίνεται λόγος γιὰ ἀρχαία, ἀττικοκοινή, ἑλληνιστικὴ κοινή, λογία-καθαρεύουσα, δημοτικὴ ἢ νεοελληνικὴ γλῶσσα, νὰ μὴν ἐννοῇ κανεὶς ὅτι πρόκειται γιὰ διαφορετικὲς γλῶσσες ἀλλὰ γιὰ διαφορετικὲς ἐξελικτικὲς μορφὲς τῆς ἰδίας γλώσσας.

Ἡ ἑλληνική, μάλιστα, γλῶσσα εἶχε τέτοια πολιτισμικὴ ἐμβέλεια ὥστε, ἀπὸ τὸν 3^ο αἰ. π.Χ., ἐπεκράτησε ἀρχικὰ στὸν χῶρο τοῦ πνεύματος, παραμερίζοντας ἀκόμα καὶ μερικὲς ἐθνικὲς γλῶσσες (λατινικά, ἑβραϊκά), καὶ γινόμενη, παράλληλα, τὸ κοινὸ πολιτισμικὸ ὄργανο ὅλων τῶν κατακτημένων λαῶν τῆς Ἀνατολῆς.

Σὲ ὅ τι ἀφορᾶ τὴν διαχρονικότητα τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας ἀρκεῖ μιὰ μικρὴ μόνον ἀνάγνωση τοῦ προοιμίου τῆς Ὀδύσσειας, γιὰ νὰ μᾶς πείσῃ: Ἀπὸ τὶς 70 περίπου λέξεις τοῦ προοιμίου, μαζὶ μὲ ἄρθρα καὶ συνδέσμους, οἱ 45 περίπου εἶναι κατανοητές, διότι σῴζονται ὡς παράγωγα ἢ σύνθετα στὴν νεοελληνική, οἱ 15 εἶναι αὐτούσιες (ἄνδρας, μοῦσα, ἱερός, ἄνθρωπος, πόντος, ψυχή, ἑταῖρος, νόστος, αὐτός, θεά κ.α.) καὶ οἱ ὑπόλοιπες (ἔννεπε, ἀρνύμενος, ἱέμενος), ποὺ δὲν εἶναι γνωστές, δὲν δημιουργοῦν δυσκολία στὴν γενικὴ κατανόηση τοῦ κειμένου. Ἐξ ἄλλου, τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ λεξιλογίου τῆς ὁμηρικῆς γλώσσας σώζεται στὴν ν.ἑ. εἴτε αὐτούσιο εἴτε κυρίως σὲ ῥίζες λέξεων (ὁμόρριζα), σύνθετα καὶ παράγωγα. Ὁμηρικὲς εἶναι οἱ λέξεις: ὕδωρ (λέμε: ὑδραγωγεῖο, ὑδροφόρα κ.λπ.), αὐδὴ (λέμε ἄναυδος, ἀπηύδησα), ἄρουρα (λέμε ἀρουραῖος, ἄροτρο), δέρκομαι (λέμε ὀξυδερκὴς), λῶπος (λέμε λωπο-δύτης), πολύ-πλαγκτος (= περιπλανημένος, λέμε πλαγκτόν), Τηλέμαχος (λέμε τηλεόραση, τηλεπάθεια, κ.λπ.).

Ἔκτοτε, σὲ ὅλη τὴν διάρκεια τῆς ἱστορίας της ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα ἐξελισσόταν καὶ προώδευε διαρκῶς, τόσο ἡ γραπτὴ ὅσο καὶ ἡ καθομιλουμένη: ἔτσι ἡ μὲν λογία, ἡ γλῶσσα τοῦ γραπτοῦ συνήθως λόγου, ἐξελίχθηκε στὴν καθαρεύουσα, ἐνῶ ἡ δημώδης, ἡ γλῶσσα τοῦ προφορικοῦ συνήθως λόγου, ἐξελίχθηκε στὴν δημοτική. Πρόκειται ἁπλῶς γιὰ δύο διαφορετικὰ «ἐνδύματα», ἐὰν μποροῦμε νὰ τὸ ποῦμε ἔτσι, τὰ ὁποῖα κάλυπταν διαφορετικὲς ἐπικοινωνιακὲς περιστάσεις.

Εἶναι ἑπομένως ἀπορίας ἄξιο πῶς τὴν ὑπέροχη αὐτὴν γλῶσσα μὲ τὴν τεράστια ἱστορία καὶ τὸν ἐξαιρετικὸ πλοῦτο καὶ τὴν ποικιλία, ποὺ γι’ αὐτὸ τὴν ἐκτιμοῦν καὶ τὴν στηρίζουν Ἕλληνες τοῦ ἐξωτερικοῦ καὶ φιλέλληνες, ἑλληνόφωνοι καὶ ἑλληνιστές, εἶναι, ξαναλέω, ἀπορίας ἄξιο πῶς πολλοὶ Ἕλληνες στὸ ἐσωτερικό, καὶ μάλιστα πνευματικοὶ καὶ πολιτικοὶ ἄρχοντες, παραθεωροῦν τὴν ἀξία της, ἀγνοοῦν τὸν πλοῦτο της καὶ τὸ χειρότερο τὴν καταστρέφουν μὲ τὶς διαρκεῖς ἐπεμβάσεις των.

Ἔτσι, μὲ τὴν συνεχῆ γλωσσικὴ ἀποδόμηση καὶ τὴν συνακόλουθη γλωσσικὴ ἄμβλυνση, ποὺ ὀφείλονται βεβαίως καὶ σὲ ἄλλους παράγοντες (τεχνολογία, παγκοσμιοποίηση), κυρίως ὅμως στὴν δική μας ὀλιγωρία καὶ ἐλλιπῆ γνώση τῆς ἱστορίας τῆς γλώσσας μας, φθάσαμε στὶς ἡμέρες μας νὰ ἀναρωτιώμαστε ἐὰν εἶναι ἀπαραίτητη ἡ διδασκαλία τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν στὰ σχολεῖα, καὶ μήπως τὰ ἀρχαῖα εἶναι διαφορετικὴ γλῶσσα ἀπὸ τὰ νέα. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι ἡ κακὴ καὶ ἀσύνδετη διδασκαλία ἀρχαίων καὶ νέων ἑλληνικῶν νὰ ἔχῃ ὁδηγήσει τοὺς νέους μας σὲ μιὰ ἄνευ προηγουμένου «γλωσσικὴ ἀνεπάρκεια» καὶ οὐσιαστικὴ ἀδυναμία ἐπικοινωνίας, μὲ ὅλους τοὺς κινδύνους ποὺ αὐτὰ συνεπάγονται.

Εἶναι γεγονὸς ὅτι οἱ συνεχεῖς, πρόχειρες καὶ πολιτικὰ κατευθυνόμενες γλωσσικὲς μεταρρυθμίσεις, ἀπὸ τὴν δημιουργία τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους ἕως καὶ τὶς μέρες μας, μὲ ἀποκορύφωση τὸ 1982, ποὺ ἐπιβλήθηκε «πραξικοπηματικά» τὸ μονοτονικό, ἔχουν συντελέσει στὴν σὲ βάθος χρόνου κακοποίηση τῆς γλώσσας μας σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα, γραμματικῆς, συντακτικῶν δομῶν καὶ λεξιλογίου.

Ἐπισημαίνω χαρακτηριστικὰ ὁρισμένες ἀπὸ τὶς κακοποιήσεις:

α) Ἡ κατάργηση τῆς δασείας, ποὺ εἶναι γράμμα, καὶ ἔχει διατηρηθῆ σ’ ὅλες τὶς εὐρωπαϊκὲς γλῶσσες (π.χ. στὰ ἀγγλικά, Ηelen, Hellas, hero, κ.λπ.). Ἀποτέλεσμα εἶναι ὅτι δὲν γίνονται πλέον κατανοητὲς οἱ σύνθετες λέξεις, π.χ. ὑφιστάμενος, ἀνθέλληνας, ἔφεδρος, ἔφιππος κ.ἄ, διότι δὲν ἀντιλαμβάνεται κανεὶς τὰ συνθετικά των μέρη.

β) Ἡ ἐπικράτηση τοῦ «ει» παντοῦ στὶς καταλήξεις, ὥστε νὰ μὴν γίνεται πλέον σαφὴς ἡ διάκριση ἀνάμεσα στοὺς χρόνους, στὶς ἐγκλίσεις, στὶς φωνές, π.χ. «ἔχω λύσει», «ἔχω λυθεῖ» (ἀντὶ γιὰ «ἔχω λυθῆ»), «νὰ ἢ θὰ λυθεῖ» (ἀντὶ γιὰ «νὰ ἢ θὰ λυθῆ»).

γ) Ἡ τάση πρὸς λατινοποίηση τῆς γραφῆς, μὲ τὴν ἐπικράτηση σταδιακὰ ἑνὸς «ο», ἑνὸς «ι», ἑνὸς «ε», ὅπως καὶ γενικότερα τῆς «ἠχητικῆς» γραφῆς (βλ. ἀβγό). Γιὰ φανταστῆτε ὅμως νὰ γράφωμε «ἀβγή», ἀντὶ γιὰ «αὐγή», ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸ ὡραῖο ὁμηρικὸ ῥῆμα αὐγάζω = λάμπω. Μὲ τὴν νέα γραφὴ γιὰ μᾶς πλέον ἡ λέξη δὲν θὰ σημαίνῃ τίποτε, ὅπως καὶ ὅταν θὰ γράφωμε «φονίεν» ἀντὶ γιὰ «φωνῆεν», ἤ «ικόνα» ἀντὶ γιὰ «εἰκόνα» κ.ο.κ. Ἐὰν μάλιστα γράφωμε «τιχι», γιὰ ποιά λέξη θὰ πρόκηται, ἀλήθεια, «τείχη», «τύχη» ἢ «τοῖχοι»; Γιὰ τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, στὴν ὁποία ὑπάρχει ἀπόλυτη ἀντιστοιχία «σημαίνοντος» καὶ «σημαινομένου», τῆς λέξεως δηλαδὴ καὶ τῆς σημασίας της (λέμε π.χ. «φωνῆεν», ἐπειδὴ φωνάζει, «εἰκόνα», ἀπὸ τὸ «ἔοικα» = μοιάζω), μιὰ τέτοια ἐξέλιξη θὰ ἐπιφέρῃ τρομακτικὴ σύγχυση τοὐλάχιστον.

δ) Ἡ κακοποίηση, ἐν τέλει, καὶ τῆς ἴδιας τῆς δημοτικῆς γλώσσας. Ἕνα χαρακτηριστικὸ παράδειγμα εἶναι ἡ χρησιμοποίηση τῆς καταλήξεως –α γιὰ τὰ ἐπιρρήματα (τὰ ὀποῖα στὰ ἀρχαῖα σχηματίζονταν μὲ τὴν κατάληξη –ως). Ἔτσι, ἀκοῦμε π.χ. «ὅπως εἶπα προηγούμενα» (ἀντὶ γιὰ «προηγουμένως»), «ἔρχομαι ἄμεσα» (ἀντὶ γιὰ «ἀμέσως»). Τὸ «ἄμεσα» σημαίνει χωρὶς παρεμβολὴ μέσου, ἐνῶ τὸ «ἀμέσως» σημαίνει χωρὶς παρεμβολὴ χρόνου, κ.ο.κ. Βεβαίως, σοφῶς λέμε –ἀκόμα- «καλῶς», «κακῶς», «ἀσφαλῶς» κ.λπ.

Γιὰ νὰ ἀποτραπῇ ἡ περαιτέρω κακοποίηση τῆς γλώσσας μας, τοὐλάχιστον ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς ἰδίους, προτείνονται:

α) Ἡ ἐπανασύνδεσή μας μὲ τὶς ῥίζες μας, μέσῳ τῆς μελέτης τῶν ἀρχαιοελληνικῶν, καὶ μάλιστα τῶν λειτουργικῶν μας κειμένων, κατὰ τὸ δυνατὸν ἀπὸ τὸ πρωτότυπο. Σ’ αὐτὸ θὰ βοηθήσῃ ἡ ἑρμηνευτικὴ προσέγγιση τῶν ἀρχαιοτέρων κειμένων, μὲ εἰσαγωγὴ καὶ ἑρμηνευτικὸ λεξιλόγιο, ὥστε νὰ μὴν γίνεται «μετάφραση», σὰν νὰ εἶναι ξένη γλῶσσα, ἀλλὰ ἀπόδοση, κατὰ τὸ δυνατόν, μόνον τῶν μὴ κατανοητῶν σημείων. Ἔτσι, σταδιακὰ θὰ βελτιωθῆ τὸ γλωσσικό μας ἐπίπεδο καὶ θὰ αὐξηθῆ ἡ γλωσσική μας καλλιέργεια, ὥστε νὰ εἴμαστε σὲ θέση νὰ κατανοοῦμε καλύτερα τοὺς γλωσσικούς μας θησαυρούς.

β) Ἡ σύνταξη ἑνὸς ἐγχειριδίου γραμματικῆς καὶ συντακτικοῦ γιὰ τὴν «κοινὴ ἑλληνική» γλῶσσα. Σημειωτέον ὅτι οὔτε κἂν γιὰ τὴν νέα ἑλληνικὴ δὲν ὑπάρχει ἕνα ἐγχειρίδιο γραμματικῆς κοινῶς ἀποδεκτό, π.χ. στὴν ὀρθογραφία (ἀναφέραμε παραπάνω τὸ παράδειγμα τοῦ «αὐγοῦ», γιὰ κάποιους «ἀβγοῦ»).

γ) Ἡ μὲ ὅλους τοὺς δυνατοὺς τρόπους προβολὴ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας στὴν διαχρονική της διάσταση, ὡς μέσου γιὰ τὴν ἀνάδειξη τοῦ πολιτισμοῦ μας καὶ τῆς ἰδιοπροσωπίας μας καὶ συγχρόνως ὡς «δρόμου» γιὰ τὴν ἔξοδό μας ἀπὸ τὴν μιζέρια, τὴν ἡττοπάθεια καὶ τὴν παντοειδῆ μας ἀπομόνωση.

Χρειάζεται νὰ θέσωμε τέτοιους μακρόπνοους στόχους, διότι διαφορετικά, μὲ τὴν προϊοῦσα πολιτισμική μας ἀλλοτρίωση τόσο ἐξ ἀνατολῶν ὅσο καὶ ἐκ δυσμῶν, θὰ φτάσωμε σὲ ὄχι πολλὰ χρόνια ἀπὸ σήμερα νὰ θρηνοῦμε καὶ ἐμεῖς, ὡς ἄλλοι «Ποσειδωνιᾶται» (ποίημα τοῦ Καβάφη), ἐνθυμούμενοι ὅτι κάποτε ἤμασταν Ἕλληνες καὶ τώρα πῶς ξεπέσαμε, πῶς ἔγινε νὰ ζοῦμε καὶ νὰ ὁμιλοῦμε βαρβαρικά, βγαλμένοι — ὦ συμφορά! — ἀπ’ τὸν Ἑλληνισμό.»

Ἀντὶ πάντως νὰ μεμψιμοιροῦμε καὶ νὰ σταυρώνωμε τὰ χέρια μας, περιμένοντας τὴν καταστροφή, καλὸ εἶναι νὰ ἀνασυντάξωμε, ὅσο εἶναι ἀκόμη καιρός, τὶς δυνάμεις μας γενικῶς καί, στὴν συγκεκριμένη περίπτωση, νὰ ἐπανεκτιμήσωμε τὸν γλωσσικό μας πλοῦτο καὶ νὰ ἐργαστοῦμε συνολικὰ καὶ σοβαρὰ γιὰ τὴν ἀνάδειξή του, μήπως καὶ ἀποφύγωμε τὶς ὀδυνηρὲς συνέπειες ἀπὸ τὴν ἐθνικὴ καὶ πολιτισμική μας συρρίκνωση.

Χρειάζεται, τέλος, νὰ μὴν περιοριζόμαστε κάθε φορὰ εἴτε σὲ κινήσεις αὐτοθαυμασμοῦ γιὰ τὴν ἑλληνικότητά μας εἴτε ἁπλῶς σὲ ἡμέρες τιμῆς γιὰ τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, σὰν νὰ ἔχῃ πεθάνει ἢ νὰ εἶναι «μουσειακὸ εἶδος», χωρὶς νὰ προβαίνωμε παράλληλα σὲ περαιτέρω ἐνέργειες ἢ προτάσεις γιὰ τὴν στήριξη καὶ τὴν προβολή της.

Καιρὸς γιὰ καθολικὴ ἀναθεώρηση τῆς νοοτροπίας μας καὶ μάλιστα γιὰ συστηματικὴ συνεργασία μὲ ὅλους τοὺς ἁπανταχοῦ εἰλικρινῶς ἐνδιαφερόμενους φορεῖς καὶ μὲ ἐπιμέρους πρόσωπα πρὸς ἐπίτευξη κάθε ὑγιοῦς στόχου γιὰ τὴν πρόοδο τῆς κοινῆς μας γλώσσας. Γένοιτο!

πηγή

Πηγή: Ἡ διαχρονικὴ ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ ἡ συνεχὴς κακοποίησή της – Ενωμένη Ρωμηοσύνη

@«Γλώσσας Τέχνη» Γιατί χρειάζομαι τις κύριες προθέσεις; – YouTube

Ζακ Μπουσάρ: «Είστε εγκληματίες όταν δεν δίνετε τον θησαυρό της ελληνικής γλώσσας στα παιδιά σας»! – Ενωμένη Ρωμηοσύνη

«Η Ελληνική γλώσσα δεν συγκρίνεται με την αγγλική ή γαλλική γλώσσα… είναι το αγκωνάρι του πολιτισμού μας και η μητρική γλώσσα του Δυτικού πολιτισμού», δηλώνει σε συνέντευξή του ο Καναδός καθηγητής Νεοελληνικής Φιλολογίας στο πανεπιστήμιο του Μόντρεαλ, Ζακ Μπουσάρ, μέλος της Βασιλικής Εταιρείας Καναδά.

Ο Ζακ Μπουσάρ γεννήθηκε και ζει στο Μόντρεαλ και, από το 1973, είναι καθηγητής Νεοελληνικής Φιλολογίας στο πανεπιστήμιο της καναδέζικης μεγαλούπολης.

Ο κ. Μπουσάρ είναι μεταφραστής κειμένων της ελληνικής λογοτεχνίας στα γαλλικά, είναι επίτιμο μέλος της Ελληνικής Κοινότητας Μόντρεαλ, αλλά και ένας πραγματικά ένθερμος και φανατικός οπαδός της ελληνικής γλώσσας.

Ο ίδιος, μιλώντας σε συνέντευξη που παραχώρησε στο hellenicdna.com, από το πανεπιστήμιο του Μόντρεαλ, στο οποίο διδάσκει, αναφέρεται με ένθερμα λόγια για την ελληνική γλώσσα.

Πηγή: Ζακ Μπουσάρ: «Είστε εγκληματίες όταν δεν δίνετε τον θησαυρό της ελληνικής γλώσσας στα παιδιά σας»! – Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Ζακ Μπουσάρ- -Είστε εγκληματίες όταν δεν δίνετε τον θησαυρό της ελληνικής γλώσσας στα παιδιά σας-! | ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ ΤΑΞΕΩΣ 1971

Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές ας προβάλουν αυτό το βίντεο στους μαθητές τους για να ωφεληθούν

Πηγή: Ζακ Μπουσάρ- -Είστε εγκληματίες όταν δεν δίνετε τον θησαυρό της ελληνικής γλώσσας στα παιδιά σας-! | ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ ΤΑΞΕΩΣ 1971

10 λέξεις από τα αρχαία ελληνικά που χρησιμοποιούμε σήμερα χωρίς να το γνωρίζουμε | ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ ΤΑΞΕΩΣ 1971

O gallifo επιστρέφει μετά από καιρό , και παραδίδει μαθήματα αρχαίων ελληνικών , εξηγώντας 10 αρχαιοελληνικές λέξεις που χρησιμοποιούμε στη καθημερινότητά μας, χωρίς να το γνωρίζουμε.

10) Φρην είναι το μυαλό. Γι αυτό το λόγο λέμε σήμερα φρενοκομείο, φρενοβλαβής, έχει σώας τας φρένας.

9) Αυδή είναι η φωνή. Σήμερα λέμε έμεινε άναυδος.

8) Ύλη στα αρχαία είναι το δάσος. Σήμερα λέμε υλοτόμος, υλοτομεία.

7) Φάος είναι το φως. Σήμερα λέμε είχε μια φαεινή ιδέα.

6) Δόρπος στα αρχαία είναι το δείπνο. Τη σημερινή εποχή χρησιμοποιούμε τη λέξη επιδόρπιο.

5) Δέρκομαι σημαίνει βλέπω. Σήμερα υπάρχει η λέξη οξυδερκής και όχι οξυβλέμματος .

4) Πέλωρ σήμαινε το τέρας, αλλά ακόμη λέμε πελώριος.

3) Θαμαί είναι ένα αρχαιοελληνικό επίρρημμα που σημαίνει πολλές φορές. Γι’ αυτό το λόγο λέμε για κάποιον που συχνάζει σε ένα μέρος ότι είναι θαμώνας.

2) Βρύχια είναι τα βαθέα ύδατα. Έτσι λοιπόν σήμερα λέμε υποβρύχιο.

1) Λας στα αρχαία ελληνικά είναι η πέτρα. Σήμερα χρησιμοποιούμε τη λέξη λατομείο.

Και το αγαπημένο μας +1 προέρχεται από αυτή ακριβώς τη λέξη. Κατά τη μυθολογία και μετά τον κατακλυσμό, ο Δευκαλίωνας και η σύζυγός του Πύρρα, άρχισαν να δημιουργούν ανθρώπους περπατώντας και πετώντας πίσω τους πέτρες. Από τις πέτρες που έριχνε ο Δευκαλίων δημιουργούνταν άντρες και από τις πέτρες της Πύρρας, δημιουργούνταν γυναίκες. Γι αυτό το λόγο οι άνθρωποι που «γεννήθηκαν» με αυτό το τρόπο ονομάστηκαν Λα-ός.

Μέχρι την επόμενη φορά , παραμείνετε σπίτι σας και διαβάζετε βιβλία.

πηγή : …

Πηγή: 10 λέξεις από τα αρχαία ελληνικά που χρησιμοποιούμε σήμερα χωρίς να το γνωρίζουμε | ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ ΤΑΞΕΩΣ 1971

«Η Γλωσσική αλλοίωση ως μέσον πολιτικής επιβολής.» | ΒΗΜΑ ΣΑΡΩΝΙΚΟΥ

Του Ηλία Σταμπολιάδη

Ενώ οι απλοί Έλληνες πολίτες προσπαθούμε να προστατεύσουμε το έθνος μας από τον πολύπλευρο υβριδικό πόλεμο της Τουρκίας, ένα από τα μέσα του οποίου είναι και οι προβαλλόμενες τηλεοπτικές σειρές, οι προδότες πολιτικοί μας έχουν ήδη ενδώσει σε άλλες πολύ σημαντικότερες μορφές πολέμου όπως είναι το μεταναστευτικό και οι όροι απόδοσης της ελληνικής ιθαγένειας σε ξένους λαθρομετανάστες.

Τα όργανα τους έχουν επιδοθεί στο έργο παραχάραξης και αλλοίωσης της Ελληνικής γλώσσας για να μας πείσουν ότι στα ελληνικά οι έννοιες ιθαγένεια, υπηκοότητα ή και ιδιότητα του πολίτη είναι ταυτόσημες επικαλούμενοι νομικά και όχι ετυμολογικά, γλωσσικά επιχειρήματα.

Για την θεωρούμενη ταυτότητα των όρων του πολίτη και του υπηκόου, που σχετίζονται με την εξέλιξη των μορφών εξουσίας, δεν υπάρχει ουσιαστική αντίρρηση. Η βασική αντίρρηση είναι στην διαστρέβλωση και παραχάραξη τόσο της ιστορικής όσο και της γλωσσικής ετυμολογίας της λέξεως ιθαγένεια για να την κάνουν να ομοιάζει και στο τέλος να την ταυτίσουν με αυτήν της υπηκοότητας.

Η λέξις ιθαγένεια είναι σύνθετη (ιθύς= ευθύς + γένος), ανάγεται στην Ομηρική εποχή και σημαίνει την απευθείας καταγωγή από το γένος, επομένως είναι κατ’ αρχήν βιολογικός και όχι νομικός όρος και σχετίζεται με την έννοια του έθνους. Στην πορεία μπορεί να υπάρχει κάποια διαχρονική ποικιλότητα σε ένα έθνος αλλά η συνοχή των μελών του συμπληρώνεται α) από κοινούς αγώνες επιβίωσης που καθορίζουν την ιστορία του έθνους, παρά τους κατά καιρούς εμφυλίους πολέμους, και  β) από τα κοινά ήθη και έθιμα, την γλώσσα και την θρησκεία, που νοηματοδοτούν την ύπαρξη και τις προσδοκίες του.

Η κυρία Γεωργία Σπυροπούλου ψεύδεται ασύστολα όταν στον ακόλουθο σύνδεσμο , https://www.syntagmawatch.gr/ask-a-question/poies-oi-nimikes-kai-filologikes-ennoies-tis-ithagenias-kai-tis-ypikootitas/, λέει ότι :

«Η χρήση του όρου ιθαγένεια (ιθυς+γένος) παραπέμπει στο ορθόδοξο γένος, στη θρησκευτική κοινότητα των επαναστατημένων ορθόδοξων που σταδιακά μεταμορφώνεται στο ελληνικό έθνος κατά τη διάρκεια του δέκατου ένατου αιώνα»,

Εδώ υπάρχουν τρία ψεύδη. Α) H λέξις ιθαγένεια, όπως είπαμε και ανωτέρω, είναι Ομηρική και όχι εφεύρημα των νεοτέρων Ελλήνων, όμως η χρήση της μαρτυρεί για την καταγωγική  τους συνείδηση. Β) Στην πρώτη Εθνική Συνέλευση της Τροιζηνίας με την Επανάσταση του 21 ετέθη το ερώτημα ποιος είναι Έλλην και η απάντηση ήταν «αυτός που πιστεύει στον Χριστό», διότι μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς πολλοί των κατακτητών και των μισθοφόρων που κουβάλησαν είχαν γεννηθεί στην χώρα και θεωρούντο γηγενείς αλλά δεν προείρχοντο από το γένος των Ελλήνων, δεν είχαν την ίδια γλώσσα ούτε την ίδια θρησκεία και επομένως δεν ήταν ιθαγενείς. Γ) Το Ελληνικό έθνος δεν γεννήθηκε εκ παρθενογενέσεως με την σταδιακή μεταμόρφωση των επαναστατημένων ορθοδόξων Χριστιανών σε έθνος, αυτά τα είπαν οι Γερμανοί. Η επανάσταση δεν ήταν  ενέργεια ορθοδόξων τζιχαντιστών  αλλά κυρίως επανάσταση ανθρώπων με εθνική συνείδηση, συνηγορούμενη από την γλώσσα τους, και με κοινή πίστη, δηλαδή νοηματοδότηση της ύπαρξης τους. Το σύνθημα ήταν «Για του Χριστού την πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία».

Όλοι αυτοί οι διαστροφείς της έννοιας της ιθαγένειας για να την ταυτίσουν με αυτήν της υπηκοότητας ή του πολίτη έπρεπε πρώτα να απαλείψουν εννοιολογικά αλλά και φυσικά την έννοια του έθνους ως σύνολο όμαιμων, ομόγλωσσων και ομόθρησκων ανθρώπων και να την αντικαταστήσουν με μία καινούργια έννοια ατόμων που ζουν υπό μία κρατική εξουσία η οποία έχει αφ’ εαυτής πάρει το δικαίωμα να καθορίζει ποιος είναι ή μπορεί να γίνει μέλος του συνόλου των  υπό τον έλεγχο της ατόμων, τα οποία ονομάζουν υπηκόους ή πολίτες. Ανάλογα με την προέλευση της ή εξουσία αυτή ανέχεται γλωσσικές ή θρησκευτικές διαφορές μεταξύ πολιτών της και καθορίζει τα «δικαιώματα» και τις υποχρεώσεις τους.

Οι παλαιότερες αυτοκρατορίες που διοικούσαν περισσότερα του ενός έθνη δεν τα κατέλυαν αλλά τα αναγνώριζαν αμέσως ή εμμέσως, θεωρούσαν όλα τα μέλη των διαφόρων εθνών υπηκόους υπό την εξουσία τους, αν και σχεδόν πάντα επικρατούσε το κυρίαρχο έθνος εκ της καταγωγής των εξουσιαστών. Το ελληνικό έθνος έχει υπάρξει υπό την εξουσία δύο ξένων αυτοκρατοριών. Πρώτα ήταν η Ρωμαϊκή, με ίδια προς εμάς πολιτιστικά και θρησκευτικά χαρακτηριστικά, στην οποία επιβιώσαμε στο βαθμό του να συμμετέχουμε ή και να αναλάβουμε την διοίκηση της, χωρίς να της αλλάξουμε όνομα και από αυτό προκύπτει το παρατσούκλι του Ρωμιού. Η δεύτερη ήταν η Οθωμανική, η οποία ήταν ξένη προς τον πολιτισμό μας αλλά αναγνώριζε την διαφορετικότητα μας την οποία χρησιμοποιούσε μάλιστα ως ένδειξη της υποτέλειας μας και αιτία για την κακομεταχείριση μας.

Η νέα προωθούμενη έννοια του έθνους στην ουσία καταργεί την έννοια της φυσικής του υπόστασης αντικαθιστώντας την από ένα νομικό προσδιορισμό που εξυπηρετεί τα νεοφανή συστήματα εξουσίας αν και στην ουσία τα φυσικά έθνη αποτελούν την κυρίως δομή οργάνωσης των ανθρώπων του πλανήτη.

Παράδειγμα  νεοφανούς συστήματος εξουσίας αποτελούν οι ΗΠΑ. Οι πρώτοι έποικοι, όντας ακόμη υπό την Βρετανική κυριαρχία, εξόντωσαν και υπέταξαν τον γηγενή πληθυσμό και για να αναπτύξουν τα κατακτηθέντα εδάφη συγκέντρωσαν  εργατικά χέρια από όλα σχεδόν τα έθνη του κόσμου, είτε αυτά προσήλθαν αυτοβούλως ή ως δούλοι, βάσει σχεδίου υπεράνω κάθε έννοιας ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Με την απόκτηση της ανεξαρτησίας τους, όντας όλοι ξένοι στον τόπο, και για να μπορέσουν να συμβιώσουν δημιούργησαν ένα κράτος δικαίου στο οποίο όλοι να είναι ισότιμοι πολίτες (citizens), παρά το γεγονός ότι ήταν διαφορετικού γένους. Η αδυναμία της αγγλικής γλώσσας, να διακρίνει την διαφορά ιθαγενούς, που σχετίζεται με το γένος και πολίτη, ισότιμου μέλους ενός κράτους, τους επέτρεψε να υιοθετήσουν τις λέξεις nation και nationality για να περιγράψουν την πολιτειακή του μορφή. Επειδή οι άνθρωποι ήταν ακόμη ειλικρινώς σκεπτόμενοι, για να καλύψουν την αναντιστοιχία μεταξύ των εννοιών του του ιθαγενούς και του πολίτη εισήγαγαν την έννοια του δικαίου του εδάφους που επέτρεπε σε όλους τους κατοικούντες να ονομαστούν πολίτες, μέλη του υπό νέους όρους ονομαζομένου έθνους, και να έχουν την ίδιαν υπηκοότητα nationality.

Τα υπόλοιπα εθνικά κράτη για την απονομή της ιθαγένειας ακολουθούν το δίκαιο του αίματος που ίσχυε και σε εμάς μέχρι την υποδούλωση της χώρας μας με τα μνημόνια το 2010 οπότε επιβλήθηκε και μάλιστα καταχρηστικώς το δίκαιο του εδάφους για να εξυπηρετήσει την εγκατάσταση λαθρομεταναστών βάσει σχεδίου των κατοχικών δυνάμεων. Το νομοσχέδιο αυτό κρίθηκε αντισυνταγματικό και ζητήθηκε η γνωμάτευση του  Σ.τ.Ε. το οποίο και ενέκρινε τελικά τον νόμο που ετέθη σε ισχύ από το 2015. Τα κόμματα της προδοσίας ο λαός τα έστειλε στην αντιπολίτευση ενώ οι δικαστικοί λειτουργοί που δεν εκλέγονται από τον λαό αναρριχήθηκαν σε ανώτερα αξιώματα, το δε σημερινό κόμμα που εξαπάτησε τον λαό και είναι στην κυβέρνηση εφαρμόζει το σχέδιο κατά γράμμα.

Ανέφερα προηγουμένως ότι το δίκαιο του εδάφους εφαρμόζεται στην χώρα μας καταχρηστικώς, σε παράβαση της αρχικής του έννοιας βάσει της οποίας εφαρμόστηκε στις ΗΠΑ, διότι εκεί οι ονομασθέντες πολίτες αν και δεν ήταν ιθαγενείς εντούτοις διέμεναν στην χώρα όπου είχαν εισέλθει και εργάζοντο νομίμως ή με το ζόρι, αντιθέτως, στην χώρα μας χρησιμοποιείται νομικά για να ονομάσει πολίτες ανθρώπους που έχουν εισέλθει παρανόμως και μάλιστα σαν μέρος υβριδικού πολέμου εναντίον μας.

Να μας πει η κυρία Γεωργία Σπυροπούλου που έμαθε την γλώσσα μας όταν λέει στον ανωτέρω σύνδεσμο ό,τι:

«στα ελληνικά οι έννοιες της ιθαγένειας και της υπηκοότητας ταυτίζονται»;

Από πότε οι πουλημένες εξουσίες της χώρας απέκτησαν το δικαίωμα να αλλοιώνουν τις πανάρχαιες έννοιες των λέξεων με νομοθετήματα που ψηφίστηκαν από αργυρώνητους βουλευτές, επικυρώθηκαν  από εξαρτώμενους  δικαστικούς λειτουργούς και υπεγράφησαν από επίορκους προέδρους της Δημοκρατίας; Γιατί δεν μιλάει η  Ακαδημία όταν βανδαλίζεται η γλώσσα, ο πολιτισμός και η ανεξαρτησία της χώρας μας; Τέλος ας μας πει η κυρία δικηγόρος ποιος χρηματοδοτεί την «Ελληνική» Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, για λογαριασμό της οποίας μιλάει, και εάν σε αυτούς τους ανθρώπους περιλαμβάνονται και οι υπό εξαφάνιση Έλληνες.

Ηλίας Σταμπολιάδης

Πηγή: «Η Γλωσσική αλλοίωση ως μέσον πολιτικής επιβολής.» | ΒΗΜΑ ΣΑΡΩΝΙΚΟΥ

Ο Αγιος Νεκτάριος και η Γλώσσα – Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Πῶς τὸ θεῖο δῶρο τῆς γλώσσας χρησιμοποιήθηκε ἀπὸ μερικοὺς σοφοὺς προγόνους μας, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸ συναφὲς δῶρο τῆς θείας Προνοίας, τὴ φιλοσοφία.«Ἡ ἑλληνικὴ φιλοσοφία εἶναι ἡ βάση καὶ τὸ θεμέλιο γιὰ μία ἀληθινὴ ἀνάπτυξη καὶ μόρφωση. Εἶναι ὁ παιδαγωγὸς τοῦ ἀνθρώπου…Ἡ ἑλληνικὴ φιλοσοφία ἐδίδαξε τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα, καὶ μὲ τὶς ὀρθὲς ἀπὸ τὶς θεωρίες της χειραγώγησε ὡς παιδαγωγὸς τὴν ἀνθρωπότητα πρὸς τὸν Χριστό.

Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ

Πηγή: Ο Αγιος Νεκτάριος και η Γλώσσα – Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Γιατί οι Ρωμαίοι μιλούσαν ελληνικά – Pentapostagma.gr : Pentapostagma.gr

Lingua franca ονομάζεται η γλώσσα που μιλούν μεταξύ τους δύο άτομα, χωρίς να είναι η μητρική τους. Η Ρώμη ήταν πρωτεύουσα μιας αυτοκρατορίας που επεκτεινόταν με ταχύτατο ρυθμό, ένα εμπορικό κέντρο με περισσότερους από ένα εκατομμύριο κατοίκους.Αν και η τοπική γλώσσα της Ρώμης ήταν τα λατινικά, η Lingua franca – η γλώσσα που χρησιμοποιούσες για να αγοράσεις ή να πουλήσεις και γενικότερα για να γίνεις κατανοητός – ήταν τα «κοινά» αρχαία ελληνικά.Τα αρχαία ελληνικά ήταν επίσης η γλώσσα επιλογής της μορφωμένης αστικής ελίτ της Ρώμης. Οι εκλεπτυσμένοι Ρωμαίοι θεωρούσαν εαυτούς κληρονόμους του αρχαιοελληνικού πολιτισμού.Η Αινειάδα του Βιργίλιου – το επικό ποίημα που αφηγείται την ίδρυση της Ρώμης – αναφέρει κατηγορηματικά ότι η Ρώμη αποτελεί συνέχεια της μυθικής Ελλάδας για την οποία είχε γράψει ο Όμηρος. Η χρήση των αρχαίων ελληνικών ήταν απαραίτητη. Τα περισσότερα κείμενα που διάβαζε η ανώτερη ρωμαϊκή τάξη ήταν στα αρχαία ελληνικά.Η τέχνη, η αρχιτεκτονική, η φυτοκομία, η μαγειρική και η μόδα που θαύμαζαν ήταν της αρχαίας Ελλάδας και οι περισσότεροι από τους παιδαγωγούς τους ήταν Έλληνες.Ακόμη και τα λατινικά που μιλούσαν δεν ήταν η κλασική γλώσσα που γνωρίζουμε. Στην καθημερινότητά τους οι γηγενείς Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν τα επονομαζόμενα «λαϊκά λατινικά».Τα κλασικά λατινικά ήταν η γλώσσα του γραπτού λόγου- και τη χρησιμοποιούσαν επίσης στα δικαστήρια, στις αγορεύσεις και διοίκηση, αλλά όχι ως καθομιλουμένη. Η εκδοχή της καθομιλουμένης ήταν εκείνη που ο ρωμαϊκός στρατός μετέφερε σε όλη την Ευρώπη. Έτσι, τα λαϊκά λατινικά γέννησαν τις ρομαντικές γλώσσες: τα ιταλικά, τα γαλλικά και τα ισπανικά.Όμως τα λαϊκά λατινικά ήταν η καθομιλουμένη μόνο του Λατίου, όχι ολόκληρης της αυτοκρατορίας. Τα αρχαία ελληνικά ήταν η βασική γλώσσα της ανατολικής αυτοκρατορίας, γύρω από την Κωνσταντινούπολη και τις πόλεις της νότιας Ιταλίας.Το όνομα Νεάπολη είναι στην πραγματικότητα ελληνικό. Σήμερα, η ντόπια διάλεκτος της Νάπολης, τα ναπολιτάνικα, διατηρεί ίχνη των αρχαίων ελληνικών, ενώ τα «γκρίκο» χρησιμοποιούνται ακόμη από 30.000 άτομα στη νότια Ιταλία.Τα νέα ελληνικά και τα γκρίκο συγγενεύουν αρκετά, ώστε όσοι τα μιλούν να καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλο. Τα αρχαία ελληνικά και όχι τα λατινικά ήταν η δημοφιλής γλώσσα του μεσογειακού εμπορίου.Ο όρος lingua franca ήταν ιταλικός- και όχι λατινικός- και περιέγραφε τη συγκεκριμένη γλώσσα που χρησιμοποιούσαν οι έμποροι στη Μεσόγειο από τον 11ο ως τον 19ο αιώνα. Βασιζόταν στα ιταλικά και συνδύαζε στοιχεία οξιτανικών, ισπανικών, πορτογαλικών, αρχαίων ελληνικών, γαλλικών και αραβικών, δημιουργώντας μια ευέλικτη διάλεκτο που όλοι μπορούσαν να μιλήσουν και να κατανοήσουν.Lingua Franca δε σημαίνει «γαλλική γλώσσα» αλλά γλώσσα των Φράγκων. Η λέξη «franji»παραμένει μια κοινή αραβική λέξη που χρησιμοποιείται μέχρι και σήμερα για να περιγράψει τους Δυτικούς.Βιβλιογραφία: Το βιβλίο ολικής άγνοιας, Τζον Λόϋντ & Τζον Μίτσινσον, εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ

Πηγή: Γιατί οι Ρωμαίοι μιλούσαν ελληνικά – Pentapostagma.gr : Pentapostagma.gr

Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό: Λύσσα καί κατά τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γραμματικῆς

Ἡ ὑποτίμηση τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γλώσσας εἶναι πλέον ἀπροκάλυπτη. Φέτος ὑπῆρξαν σχολεῖα στά ὁποῖα δέν μοιράσθηκε κἄν στήν Α΄ Γυμνασίου τό βιβλίο τῆς γραμματικῆς τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γλώσσας. Τά δύο προσχήματα πού ἀκούσθηκαν ἦταν: 1) στό βιβλίο τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γλώσσας ὑπάρχουν ὀργανωμένες γραμματικές ἐπεξηγήσεις, ὁπότε δέν χρειάζεται καί ξεχωριστό βιβλίο γραμματικῆς καί 2) σέ δεύτερη φάση θά σταλοῦν συμπληρωματικές παραγγελίες στά σχολεῖα, ὁπότε μέ τήν ἀναμονή θά τελειώσει αἰσίως ἄλλη μία σχολική χρονιά.

Πουθενά βέβαια σέ καμιά σοβαρή μέθοδο ἐκμάθησης γλώσσας, δέν μαθαίνει κανείς μόνο μέσα ἀπό ἕνα βιβλίο κειμένων μέ τή βοήθεια μόνο τοῦ δασκάλου. Ὁ μαθητής ἀπαραιτήτως χρειάζεται ἕναν μπούσουλα μέ συγκεκριμένα παραδείγματα γραμματικῶν φαινομένων, κλίσεως… οὐσιαστικῶν, ρημάτων, ἀντωνυμιῶν καί ἐπιθέτων.

Ὅλα αὐτά ὁ καθηγητής τά ἐπισημαίνει μέσα στά κείμενα, τά κατηγοριοποιεῖ, ὥστε νά γίνονται εὐκολότερα κατανοητά ἀπό τόν μαθητή.

Ἐπιπλέον ἔρχεται νά ἐπιτείνει τό πρόβλημα καί ἡ νέα φωνητική γραμματική στά δημοτικά, σύμφωνα μέ τήν ὁποία τά ἴδια τα γράμματα τῆς ἀλφαβήτου, ἡ ρίζα, ὁ κορμὀς καί τό περιεχόμενο τῶν λέξεων διά τῶν ὁποίων ἐπικοινωνοῦμε καί σχετιζόμαστε, κοινωνικοποιούμαστε καί ἀναπτυσσόμαστε, ἐκμαθαίνονται ὄχι ὡς ἄλφα, βήτα, γάμα, δέλτα… ἀλλά ὡς α, βου, γου, δου…

Ἡ πρόσφατη στή συνέχεια ἐκδίωξη τῶν λατινικῶν πρός τό παρόν, τῶν θεμελίων δηλ. ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν γλωσσῶν , τά ὁποῖα ἀλλοῦ τά μαθαίνουν ἤδη ἀπό τό γυμνάσιο, προσθέτει λάδι στή φωτιά γιά νά καεῖ στήν τελική κάθε ἀρχαῖο, φιλοσοφικό, ἱστορικό, θεολογικό καί ἐπιστημονικό κείμενο-σύγγραμμα, γραμμένο στή λατινική ἤ στήν ἀρχαία ἑλληνική, ἐφ᾿ ὅσον δέν θά γίνεται κατανοητό, ἀπό τή νεώτερη γενιά.

Παρατηροῦμε δηλ. μία ἔντονη συστηματική θεσμική πολεμική ὄχι μόνο κατά τοῦ Θεοῦ τῶν Χριστιανῶν καί τῆς Ἐκκλησίας, τῆς παιδείας καί τοῦ πολιτισμοῦ ἀλλά καί κατά τοῦ ἴδιου τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ ὁποίου θέλουν νά συντρίψουν τά θεμέλια. Κανονικά ἔπρεπε νά ἀντιδράσουν ὄχι μόνο οἱ δάσκαλοι καί οἱ φιλόλογοι, οἱ ἱστορικοί καί οἱ θεολόγοι, ἀλλά ὅλος ὁ ἑλληνικός λαός. Νά μή φωνάζει ὁ λαός καί νά ἀπεργεῖ μόνο ὅταν τοῦ μειώνουν τό μισθό καί τίς συντάξεις. Ὀφείλουμε ὅλοι μας ἕνα σῶμα μιά γροθιά νά κατεβοῦμε μέ σημαῖες καί πανώ στούς δρόμους, ὅπως γιά τό μακεδονικό, νά κλείσουν ὅλες οἱ λεωφόροι, νά γίνει σαματάς καί θόρυβος, μήπως καί ταραχθοῦνε οἱ ἐγκέφαλοι, οἱ ψυχές μας καί τά σώματα, νά σταματήσει τό κακό. Ἀλλά καί ἐπί τοῦ πρακτέου ὡς ἀντίσταση στά σχολεῖα οἱ φιλόλογοι ἐντέχνως μέ δική τους πρωτοβουλία νά μοιράζουν μέ δική τους πρωτοβουλία γραμματικές στούς μαθητές τους γιά νά δοῦν αὔριο ἀξίους λειτουργούς τῆς πατρίδος τους.

Μά κυρίως χρειάζεται μετάνοια, ἀλλαγή νοός, ἀλλαγή μυαλῶν καί καρδιᾶς.

ὄρθρος

via Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό: Λύσσα καί κατά τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γραμματικῆς

Λόγος στυλώνει την ψυχή και λόγος την γκρεμίζει

σχόλιο Γ.Θ : Πραγματικά σύγχρονος Δάσκαλος του Γένους. Για άλλη μια φορά συγκλονιστικός, για άλλη μια φορά παλικάρι

Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς

«Κάνουμε μαμ και νάνι»: επιστροφή στις…ρίζες μας

«Γιατί να μας ενδιαφέρουν οι επόμενες γενιές;
Τι έκαναν ποτέ αυτές για μας;»
Γ. Μαξ (κωμικός)

Το ρήμα είναι το βασικό μέρος του λόγου.
Άλλωστε και η λέξη «ρήμα» σημαίνει λόγος. ( « …παν ρήμα αργόν ο εάν λαλήσωσιν οι άνθρωποι» διαβάζουμε στα κατά Ματθαίον,12, 36).
Γι’ αυτό και η αποπτώχευση του λεξιλογίου έχει αρχίσει από τα ρήματα.
Υπάρχει μάλιστα κι ένα ρήμα, ρήμα –τσίχλα θα το ονομάζαμε, το συχνόχρηστο «κάνω».
Πάρα πολλές λέξεις –σημασίες της ελληνικής έχουν υποκατασταθεί στην χρήση τους από το ρήμα «κάνω».
Να σημειώσω, σκωπτικώς και περιπαικτικώς, ότι το ρήμα «κάνω» το έχει μέσα του ο άνθρωπος εκ γενετής τρόπον τινά.
Οι πρώτες φράσεις που ακούει το παιδί από την μάνα του είναι:
Κάνε άτα (περπάτα).
Κάνε μαμ (φάγε).
Έλα να κάνεις νάνι (να κοιμηθείς).
Θα σε κάνω ντα (θα σε δείρω).
Κάνε τσίσα (Η άφθονη διούρησις που «έκανε» κάποτε ο Ανδρέας).
Και λοιπά… Προφανώς ο λαός μας με την χρήση του «κάνω» επιστρέφει στις «ρίζες του, στην νηπιακή ηλικία και σκέψη, ένα είδος παλιμπαιδισμού.
(Αυτό επιμαρτυρείται και από τις πολιτικές του επιλογές.
Ψηφίζει πρωθυπουργό νεανία κομμουνιστή-κουμμουνισμός, ίσον, ένας άταφος νεκρός, τυμπανιαίας αποφοράς, που κανείς στην Ελλάδα δεν τολμάει να θάψει ελπίζοντας ίσως στο θαύμα την νεκροφάνειας, κατά τον Γ. Καλλιόρη.
Βεβαίως, πλην της αγραβάτωτης εμφάνισης, ο νεκροθάφτης της Μακεδονίας μας και οι συν αυτώ «σύντροφοι και συντρόφισσες», ρίχτηκαν ξελιγωμένοι στα καλούδια και λοιπά συμπαρομαρτούντα της εξουσίας, διότι τα άδεια στομάχια και άντερα ανήκουν σ’ όλους τους χώρους).
Επανερχόμεθα στο ρήμα «κάνω» και τα …καμώματά του.
Καταγράφω κάποιες περιπτώσεις.

(Το αντικατασταθέν ρήμα σημειώνεται εντός παρενθέσεως).
Έκανε (πραγματοποίησε) δρομολόγια
Κάνει (εκτελεί) ανασκαφές
Έκανε (υπέβαλε) μήνυση
Έκανε (προέβη σε) δηλώσεις
Έκανε (συγκρότησε) επιτροπή
Έκανε (κατήρτισε) πρόγραμμα
Έκανε (διετέλεσε) υπουργός
Κάνει (υπηρετεί) την θητεία του
Έκαναν (προέβαλαν) άμυνα
Κάνει (φοιτά σε) φροντιστήριο
Έκανε (υπεβλήθη σε) εγχείριση
Έκανε (προξένησε) ζημιές
Κάνει (παριστά) τον τρελό
Έκανε (ενήργησε) επιθεώρηση
Έκανε (διεξήγαγε) διαπραγματεύσεις
Έκανε (διέπραξε) έγκλημα
Έκανε (άσκησε) προσφυγή
Έκαναν (κήρυξαν) απεργία
Έκανε (συγκάλεσε) σύσκεψη
Κάνει (διδάσκεται) αγγλικά
Κάνει (παραδίδει) γαλλικά
Έκανε (πέτυχε) παγκόσμιο ρεκόρ
Έκανε (οργάνωσε) εκδήλωση
Έκανε (έχτισε) σπίτι
Έκανε (εμφάνισε) ρυτίδες.
Και ένα τελευταίο:
Έκανε (κορόιδεψε τον λαό) διάγγελμα στην Ιθάκη.
(Ο κατάλογος είναι ενδεικτικός και μπορεί ο καθείς να επισυνάψει, «να κάνει» τις προσθέσεις του και όσα «κατά διάνοιαν έχει».

Όπως έγραψε σε κείμενό του, το 1985, ο Γ. Μπαμπινιώτης: «Χρειάζεται αλήθεια, να σημειώσουμε πως η λεξιλογική αυτή ισοπέδωση είναι, κατά κανόνα, μεταφορά στην γλώσσα μας των πολυεθνικών λέξεων do και faire, που έχουν εισαχθεί στην Ελληνική μέσα από άθλιες ως πρόχειρες κακοπληρωμένες μεταφράσεις, από ξενικές μιμήσεις και πονηρές διαφημίσεις».
(«Δημόσιος διάλογος για την γλώσσα», συλλογικός τόμος, εκδ. ΔΟΜΟΣ, σελ. 27).
Και ας προσέξουμε, αυτό το «θαυματουργό» ρήμα «κάνω», δεν καταργεί μόνο τα εντός παρενθέσεως ρήματα των ανωτέρων παραδειγμάτων, αλλά και εκείνα των οποίων παράγωγο είναι το αντικείμενο.
Έτσι με τα «κάνω άμυνα», «κάνω διαπραγματεύσεις», «κάνω προσφυγή» κλπ, δεν καταργούνται μόνο τα ρήματα, προβάλλω, διεξάγω, ασκώ αλλά και το αμύνομαι, διαπραγματεύομαι, προσφεύγω.
Αν νομίζουν κάποιοι, ότι αυτά είναι ανώδυνα, ανεπαίσχυντα και …υπερβολικά, τους παραπέμπω στον Όργουελ, στην περιγραφή της μελλοντικής γλώσσας της «Νέας Ομιλίας», από το 1948 ακόμη (Άλλαξε την σειρά των αριθμών 4 και 8 και ονόμασε το έργο του «1984»).
«Στον αυτοματισμό και την αχρήστευση της σκέψης, βοηθούσε και το γεγονός, ότι υπήρχε πολύ μικρή εκλογή στις λέξεις.
Το λεξιλόγιο της «Νέας Ομιλίας» σε σύγκριση με το δικό μας, ήταν πολύ μικρό, και αναζητούσαν διαρκώς καινούργιους τρόπους να το λιγοστεύσουν πιο πολύ.
Η «Νέα Ομιλία» διέφερε πραγματικά από όλες τις άλλες γλώσσες σε τούτο:
Κάθε χρόνο γινόταν πιο φτωχή αντί να εμπλουτίζεται. Κάθε αφαίρεση που της έκαναν, ήταν κέρδος, γιατί όσο λιγότερη ευχέρεια έχει κανείς να διαλέγει ανάμεσα σε λέξεις , τόσο μικρότερος είναι ο πειρασμός να σκεφθεί.
Έλπιζαν να δημιουργήσουν τελικά μία ομιλία που θα έβγαινε από το λαρύγγι χωρίς καμμιά συμμετοχή του εγκεφάλου». (μεταφρ. Ν. Μπάρτης, εκδ. Κάκτος, 1978, σελ. 305-6).
Παρένθεση.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα «Νέας Ομιλίας» και ολικής …αποσύνδεσης εγκεφάλου και λαρυγγιού είναι ο υβριστικός νεολογισμός «εθνίκια».
Έτσι αποκάλεσε ο κ. Καρανίκας τα εκατομμύρια των Ελλήνων, που προσήλθαν, δημοκρατικώς και ευπρεπώς, στα συλλαλητήρια για να αγωνιστούν κατά της προδοσίας του ονόματος της Μακεδονίας.
(Και προσοχή!
Ούτε παραίτηση, αλλά και ουδείς τον έλεγξε για την κακοήθειά του. Άρα επικρότηση).
Βεβαίως, αν όσοι αγαπάμε την πατρίδα είμαστε «εθνίκια», όπως, κατά την… λαρυγγική σκέψη του μας ονομάζει ο κ. σύμβουλος, εθνίκια είναι και ο Κολοκοτρώνης, ο Παύλος Μελάς ή ο Γρηγόριος Αυξεντίου.
Οπότε ουδόλως μας ενοχλεί. Τιμή μας και καμάρι μας.
Οι Έλληνες, σήμερα, διαιρούνται σε δύο κατηγορίες: Τα «εθνίκια» και τα …»καθίκια».
Το καθίκι, εκτός από «δοχείο νυκτός», σημαίνει μεταφορικώς και «άνθρωπος αχρείος, φαύλος και ελεεινός»!
Προτιμώ την κυριολεκτική έννοια.
Τέλος πάντως ζητώ συγγνώμη που «έριξα» το επίπεδο του άρθρου μου, όχι με τα καθίκια, αλλά με τον Καρανίκα, όμως, ακόμη «καπνίζουν τα μάτια μου» (Μακρυγιάννης) από οργή, όταν θυμάμαι τις προδοσίες και τις φαυλότητες που τις συνόδεψαν.
Να σημειώσω κάτι και εν όψει της νέας σχολικής χρονιάς.
Η ηλεκτρονική εξάρτηση, τα κινητά και η κάκιστη σχολική γλωσσική εκπαίδευση, μας οδήγησαν στην …αλεξία των παιδιών.
Και όταν δεν έχεις τις λέξεις, τα ρήματα για να σκεφτείς και να συνεννοηθείς, τότε αγριεύεις και πολλές φορές αναλαμβάνουν τα άνω και τα κάτω άκρα να λύσουν τις διαφορές.
«Πάρε τις λέξεις μου, δώσ’ μου το χέρι σου», λέει υπέροχα ο Αν. Εμπειρίκος.
Ή όπως ωραία το ιστορούν και τα όμορφα τραγούδια του λαού μας:
«Λόγος στυλώνει την ψυχή
και λόγος την γκρεμίζει».

*Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς

https://thesecretrealtruth.blogspot.com

http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2018/08/blog-post_778.html

Ἡ ἑλληνικὴ ὅμως γλῶσσα ἔχει «γλῶσσα» ἀπὸ τὶς πύρινες Γλῶσσες τῆς Πεντηκοστῆς – Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Ἁγίου Παϊσίου

– Γέροντα, γιατί κατήργησαν τοὺς τόνους ἀπὸ τὴ γραμματική;

– Τώρα, ὅπως οἱ ἄνθρωποι δὲν σηκώνουν τίποτε καὶ τὰ πετοῦν ὅλα, ἔτσι καὶ τὰ γράμματα δὲν σηκώνουν τίποτε, οὔτε ὀξεῖες οὔτε περισπωμένες! Καὶ ὅπως ὅλοι τρέχουν, δὲν βάζουν οὔτε τελεία!

Βλέπω μία γλώσσα ποὺ γράφουν μερικοί! Διάβαζα σὲ μία μετάφραση τῆς Καινῆς Διαθήκης: «Ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο κάλεσα τὸν γιό μου». Δὲν ταιριάζει, βρὲ παιδί! Δὲν ξεχωρίζει τὸ ἱερὸ ἀπὸ τὸ ἀνίερο! Γράφουν ἔτσι, δῆθεν γιὰ νὰ εἶναι ὅλα ἴδια, νὰ ὑπάρχη ὁμοιομορφία στὴ γλώσσα. Ποιός, ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὸ πιὸ τελευταῖο χωριό, δὲν θὰ καταλάβαινε, ἂν ἔγραφε «τὸν υἱόν μου»; Ἄκουσα μία φορὰ στὸ Ἅγιον Ὂρος σὲ μία ἀνάγνωση: «Τὸ ψωμὶ καὶ τὸ κρασὶ ποὺ κάνουν τὴ Μεταλαβιά». Δὲν ταιριάζει· πῶς νὰ τὸ κάνουμε; Ποιὸς δὲν ξέρει τί θὰ πῆ «ἄρτος» καὶ «οἶνος»;

– Λένε, Γέροντα, ὅτι θὰ ἀντικαταστήσουν τὸ ἑλληνικὸ ἀλφάβητο μὲ τὸ λατινικό.

– Ἂσ’ τά, δὲν θὰ σταθοῦν αὐτά· δὲν θὰ σταθοῦν.

Εὐτυχῶς ποὺ ὁ Θεὸς καὶ ἀπὸ τὸ στραβὸ καὶ ἀπὸ τὸ κακὸ βγάζει καλό, ἀλλιῶς θὰ ἤμασταν χαμένοι.

Δὲν χάθηκε ἡ Παράδοση, ἡ γλώσσα τότε ποὺ τὰ εἶχαν ὅλα σὲ χειρόγραφα καὶ δὲν ὑπῆρχαν οὔτε φωτοτυπικὰ οὔτε τίποτε καὶ θὰ χαθῆ τώρα ποὺ βγῆκαν τόσα μέσα;

Ὄχι, δὲν πρόκειται νὰ χαθῆ, ὅ,τι καὶ νὰ κάνουν οἱ ἄνθρωποι. Βλέπετε καὶ οἱ Ρῶσοι πρόσφυγες πῶς κράτησαν τὰ ἔθιμά τους! Αὐτὸ ποὺ τοὺς βοήθησε ἦταν ποὺ ἤξεραν τὴν ποντιακὴ γλώσσα.

Κράτησαν ἔτσι τὴν Παράδοση μέσα τους. Ἀλλά, παρ’ ὅλο ποὺ τοὺς δόθηκε λίγη ἐλευθερία, ἔφυγαν ἀπὸ τὴ Ρωσία, γιὰ νὰ βροῦν ἐλευθερία, γιατί καὶ πάλι ἦταν σὰν ἕνα πουλάκι ποὺ τὸ ἔβγαλαν ἀπὸ τὸ κλουβὶ καὶ τὸ ἄφησαν μέσα στὸ δωμάτιο ἐλεύθερο. Δὲν θὰ στενοχωριόταν καὶ ἐκεῖ; Φαντασθῆτε πῶς ἦταν πρὶν οἱ καημένοι!

Εἶναι καὶ μερικοὶ ποὺ πᾶνε νὰ κάνουν μία νέα γλώσσα. Ἡ ἑλληνικὴ ὅμως γλώσσα ἔχει «γλώσσα» ἀπὸ τὶς πύρινες Γλῶσσες τῆς Πεντηκοστῆς! Τὸ δόγμα τῆς πίστεώς μας καμμιὰ γλώσσα δὲν μπορεῖ νὰ τὸ ἀποδώση. Γι’ αὐτὸ οἰκονόμησε ὁ Θεὸς καὶ ἡ Παλαιὰ Διαθήκη μεταφράσθηκε ἀπὸ τοὺς Ἑβδομήκοντα στὴν ἑλληνικὴ γλώσσα καὶ τὸ Εὐαγγέλιο γράφτηκε στὴν ἑλληνικὴ γλώσσα.

Ἂν δὲν ξέρη Ἀρχαῖα Ἑλληνικὰ κανεὶς καὶ ἀσχολῆται μὲ τὸ δόγμα, μπορεῖ νὰ πλανηθῆ. Καὶ ἐμεῖς καταργήσαμε τὰ Ἀρχαῖα ἀπὸ τὰ σχολεῖα! Μετὰ ἀπὸ λίγο θὰ ἔρχονται Γερμανοὶ νὰ διδάσκουν Ἀρχαῖα στὰ δικά μας Πανεπιστήμια. Τότε θὰ καταλάβουν οἱ δικοί μας τὴν ἀξία ποὺ ἔχουν τὰ Ἀρχαῖα Ἑλληνικά, ἀφοῦ πρῶτα γίνουν ρεζίλι, καὶ θὰ ποῦν: «Γιὰ δὲς ἡ Ἐκκλησία ποὺ κρατοῦσε τὰ Ἀρχαῖα»!

Πᾶνε νὰ ἐξαφανίσουν ἕνα ὀρθόδοξο ἔθνος. Ξέρετε τί σημαίνει αὐτό; Ἕνα ὀρθόδοξο ἔθνος σήμερα εἶναι μεγάλη ὑπόθεση! Παλιὰ εἴχαμε τὴ φιλοσοφία. Ἡ Ἁγία Αἰκατερίνη μὲ βάση τὴ φιλοσοφία ἀποστόμωσε τοὺς φιλοσόφους. Οἱ φιλόσοφοι ἑτοίμασαν τὸν δρόμο γιὰ τὸν Χριστιανισμό. Τὸ Εὐαγγέλιο γράφτηκε στὰ ἑλληνικὰ καὶ διαδόθηκε στὸν κόσμο. Μετὰ οἱ Ἕλληνες προχώρησαν νὰ φωτίσουν καὶ τοὺς Σλαύους. Σὲ μερικοὺς δὲν συμφέρει νὰ ὑπάρχη ἡ Ἑλλάδα. «Μᾶς κάνει κακό, λένε. Πρέπει νὰ τὴν ἐξαφανίσουμε»!

Πηγή: Ἡ ἑλληνικὴ ὅμως γλῶσσα ἔχει «γλῶσσα» ἀπὸ τὶς πύρινες Γλῶσσες τῆς Πεντηκοστῆς – Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ – ΜΕΡΟΣ 3oν: «ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ ΓΛΥΚΙΑ ΜΟΥ ΓΛΩΣΣΑ».

Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ – Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Κώστα Δ. Κονταξῆ,

ἐπίκουρου καθηγητοῦ Λαογραφίας Πανεπιστημίου Δυτικῆς Μακεδονίας

Στὶς μεγάλες στιγμὲς τῆς Ρωμηοσύνης ἀνήκει τὸ δημοτικό μας τραγούδι. Μέσα του ζεῖ ἀκέρια ἡ ζωὴ τοῦ ἔθνους. Γεννήθηκε ἀπὸ τὰ σπλάχνα τοῦ λαοῦ, ἀληθινή «ἁγιοσύνη τῆς ψυχῆς» καὶ ἀφηγεῖται τὴν ἱστορία του, τὶς χαρὲς καὶ τὶς λύπες του, καθὼς καὶ τὶς ἀντιλήψεις του γιὰ τὴ ζωὴ καὶ τ’ ἀνθρώπινα: …Καλότυχα ‘ναι τὰ βουνά, καλότυχ’ εἶναι οἱ κάμποι, ποὺ θάνατο δὲν καρτεροῦν, φονιὰ δὲν περιμένουν, ποὺ χάρο δὲν παντέχουνε, χάρο δὲν καρτεροῦνε… Ἦταν, καθὼς λέγουν, γέρος ὁ Γκαῖτε, ὅταν ἄκουσε, μὲ θαυμασμό, τούτους τοὺς στίχους καὶ χαρακτήρισε τὸ δημοτικό μας τραγούδι «ὕπατο μνημεῖο τῆς ἀνθρώπινης διάνοιας (1) ».

…

Πηγή: Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ – Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Γιατί δε χρησιμοποιούμε ελληνικές λέξεις ;

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

http://www.pentapostagma.gr/          

goldenmag.gr 

Έχουμε τόσο ωραία και πλούσια γλώσσα, που είναι απορίας άξιο γιατί συνήθως χρησιμοποιούμε ξένες λέξεις και εκφράσεις στο καθημερινό μας λεξιλόγιο.

Θεωρούμε εκσυγχρονισμό την καθημερινή μας συνεννόηση σε αμερικανο-ελληνικά ή γαλλο-ελληνικά κλπ, διεκδικώντας παγκόσμια πρωτοτυπία.

Ποιος άλλος λαός (του οποίου η γλώσσα διδάσκεται σε σχολεία και πανεπιστήμια του εξωτερικού) προσπαθεί να εξαφανίσει τον γλωσσικό του πλούτο;

Και σ΄ αυτό (δυστυχώς) είμαστε μοναδικοί . . .

Προτιμούμε, για παράδειγμα, να λέμε:

Πρεστίζ , αντί κύρος

Καριέρα , αντί σταδιοδρομία

Ίματζ , αντί εικόνα

Σαμποτάζ, αντί δολιοφθορά

Γκλάμουρ , αντί αίγλη / λάμψη

Μίτινγκ , αντί συνάντηση

Κουλ , αντί ψύχραιμος

Τιμ , αντί ομάδα

Πρότζεκτ , αντί σχέδιο / μελέτη

Ντιζάιν , αντί σχέδιο

Τάιμινγκ , αντί συγχρονισμός

Σπόνσορας , αντί χρηματοδότης / χορηγός

Τσεκάρω , αντί ελέγχω

Μοντάρω , αντί συναρμολογώ

Ρισκάρω , αντί διακινδυνεύω

Σνομπάρω , αντί περιφρονώ /υποτιμώ

Υπάρχουν εκατοντάδες παραδείγματα. Κι άλλες τόσες υπέροχες ελληνικές λέξεις, που μένουν στα γλωσσικά ερμάρια (ντουλάπια), γιατί ξεχάσαμε (κάποιοι ίσως δεν έμαθαν καν) πώς και πού να τις χρησιμοποιούμε για να αποδώσουν τα νοήματα όπως πρέπει . . .

Δυστυχώς το αρμόδιο Ελληνικό Υπουργείο μαζί με το «Παιδαγωγικό Ινστιτούτο» όχι μόνο δεν ενδιαφέρονται για τη διατήρηση με την κατάλληλη διδασκαλία της Ελληνικής γλώσσας – της μόνης εννοιολογικής γλώσσας του πλανήτη – αλλά κάνουν τα πάντα για την διάβρωση της .

Διαβάστε παρακάτω και θα καταλάβετε.

Η ουσία όμως είναι : εμείς τι κάνουμε ; ; ;

ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ ΤΑ ΕΘΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ TΟΥΣ (Και τι η Ελλάδα);

1. Η Ρωσία.

Διάταγμα του Προέδρου Πούτιν το 2003 προβλέπει επιβολή αυστηρότατων προστίμων, σε όποιον τυχόν επιχειρήσει να χρησιμοποιήσει το Λατινικό αντί του Κυριλλικού αλφαβήτου.

2.Η Ιαπωνία και η Κορέα .

Απαγορεύουν όχι μόνο την οποιαδήποτε αλλοίωση του αλφαβήτου τους ,αλλά και την χρήση ξενόγλωσσων επιγραφών.

3. Η Κίνα.

Ίδρυσε ειδική Υπηρεσία των Υπουργείων Παιδείας και Πολιτισμού ,που επιβάλλει στους διαφημιστές να μην χρησιμοποιούν λογοπαίγνια που διαφθείρουν την γλώσσα.

4. Η Ισπανία.

Απείλησε με αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση , άν επέμενε ( η ΕΕ ) στην υπόδειξη για την κατάργηση του «τήλδε» τους δηλαδή του τονικού τους σημείου που μοιάζει με την δική μας (πρώην) περισπωμένη .

5. Η Γαλλία.

Ήδη προχωρά σε απο-αγγλισμό της γλώσσας της , διατηρεί μόνο της προερχόμενες από την Ελληνική γλώσσα και επιβάλλει διοικητικές κυρώσεις κατά των τυχόν χρησιμοποιούντων αγγλικούς κυρίως τίτλους σε πινακίδες ,διαφημίσεις κ.λ.π

5. Το Ισραήλ.

– ΄Ιδρυσε από το 1948 την Ακαδημία της Εβραϊκής γλώσσας.

– Εστιάστηκε στην επαναφορά και χρήση της αρχαίας Εβραικής γλώσσας.

– Γιά να εμπλουτίσουν το λεξιλόγιο τους με τις ονομασίες νέων φυτών, πραγμάτων, επιστημονικών όρων και δραστηριοτήτων που δεν υπήρχαν στην αρχαία τους γλώσσα ,δημιούργησαν νέες (Εβραιογενείς) λέξεις.

– Την ανανεωμένη, εμπλουτισμένη και ενισχυμένη αυτή γλώσσα τους την κατάστησαν ενιαίο γλωσσικό όργανο εκπαιδεύσεως, διοικήσεως, αλλά και συγγραφής βιβλίων και δημοσιογραφίας με αυστηρότατους ελέγχους και διαρκή εποπτεία επιμελούμενοι την ορθόδοξη χρήση της.

6. Ε Λ Λ Α Δ Α .

Επεμβάσεις στην γλώσσα μας τα τελευταία 35 χρόνια.

α) Αυτή δεν υλοποιήθηκε αλλά αξίζει τον κόπο να καταγραφεί.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ως Πρωθυπουργός το 1975 είχε καλέσει στο γραφείο του τον τότε Υπουργό Πολιτισμού Κ. Τσάτσο και τον Ευ. Παπανούτσο, γιά να συζητήσουν θέματα παιδείας. Όταν μεταξύ άλλων τους είπε ότι «έπρεπε σε κάποια στιγμή να σκεφθούν το ενδεχόμενο να συνδυαστεί το Ελληνικό αλφάβητο με το λατινικό και να εξετασθεί και το θέμα της φωνητικής γραφής!!!! «Τότε όπως διέρρευσε αργότερα, σαν ελατήρια πετάχθηκαν επάνω οι δύο συνομιλητές του και δήλωσαν χωρίς περιστροφές ότι παραιτούνται. Και ο Καραμανλής απέσυρε το θέμα. Και ο Κ. Τσάτσος αφηγήθηκε αργότερα. » Δεν πίστευα στα αυτιά μου »

β) Το 1976 ο τότε Υπουργός Παιδείας Γεώργιος Ράλλης ,με εγκύκλιο του αυθαίρετα και αντιδημοκρατικά καταργεί την καθομιλουμένη απλή καθαρεύουσα και επιβάλλει την Δημοτική. Δεν αρκείται όμως σε αυτό και εισάγει την παράλληλη διδασκαλία της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσας με μετάφραση των διδασκομένων κειμένων εις την Δημοτική. Αργότερα δηλώνει ότι αυτό ήταν το μεγαλύτερο και σοβαρότερο λάθος της πολιτικής του καριέρας.

γ) Το 1981 επιβάλλεται από την Κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου με Υπουργό Παιδείας τον Ελευθέριο Βερυβάκη το μονοτονικό με τροπολογία που αιφνιδίως προτάθηκε κοντά στα μεσάνυχτα ,όταν η Βουλή των Ελλήνων κατά την συνεδρίαση της 11-1-82 είχε περατώσει την συζήτηση και είχε ψηφίσει το ένα και μόνο άρθρο του Νόμου 1228,που αποτελούσε κύρωση της από 11-11-1981 πράξεως του Προέδρου της Δημοκρατίας «Περί εγγραφής μαθητών στα Λύκεια της Γενικής και επαγγελματικής Εκπαιδεύσεως» και με ακριβώς αυτόν τον τίτλο δημοσιεύτηκε στο Α ¨τεύχος της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως.

Από πόσους Βουλευτές ψηφίστηκε η τροπολογία αυτή ; Κατά δήλωση του αείμνηστου Παν. Κανελλόπουλου, ο οποίος δεν ήταν παρών στην συνεδρίαση, αφού ουδείς γνώριζε πως η Κυβέρνηση θα εισήγαγε αιφνιδίως, προσκολλημένο σε άσχετο ,επουσιώδη νόμο, τέτοιο μέγιστο εθνικό θέμα για συζήτηση, ψηφίστηκε από όχι από περισσότερους από τριάντα (30) βουλευτές.

Αυτό επιβεβαιώνει και ο ποιητής και Ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος (στο ΄ΕΘΝΟΣ την 8 – 5 -1990 )

Παρατίθενται τώρα και οι αιτιολογίες της τροπολογίας.

1- Οι Αρχαίοι ΄Ελληνες δεν χρησιμοποιούσαν στην γραφή τους τόνους και πνεύματα.

2- Οι μαθητές αφιερώνουν για την εκμάθηση τόνων και πνευμάτων περισσότερες από 6.000 διδακτικές ώρες.

3- Με την εφαρμογή του μονοτονικού θα προκύψει μείωση των δαπανών εκτυπώσεως και εκδόσεως των εφημερίδων -και των βιβλίων – κατά 30%.

Και όσον αφορά την πρώτη αιτιολογία είναι σωστή μόνον όσον αφορά την μεγαλογράμματη γραφή .

Όσον αφορά την δεύτερη αιτιολογία , στερείται σοβαρότητος. Γιατί οι 6.000 ώρες διδασκαλίας που απαιτούνται γιά την εκμάθηση του πολυτονικού (κατά τον εισηγητή) χρειάζονται 27,5 συνεχή χρόνια διδασκαλίας.

Η τρίτη αιτιολογία είναι ειλικρινής. Οι μεγαλοεκδότες και οι παντοδύναμοι δημοσιογραφικοί οργανισμοί (τέταρτη εξουσία ή πρώτη ; )αυξάνουν αισθητά τα κέρδη τους.

Ποιοί επέβαλλαν το μονοτονικό ; ; ;

Ποιοί το εφήρμοσαν διά Νόμου ; ; ;

Τι έχουν πει για την Ελληνική γλώσσα:

–Οδυσσέας Ελύτης :

Εγώ είμαι υπέρ του παλαιού συστήματος, εναντίον του μονοτονικού και υπέρ της διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών.

-Λένιν :

Λαοί με ισχυρή παράδοση ,όπως οι ΄Ελληνες και οι Εβραίοι, γιά να δεχθούν τον κομμουνισμό ,πρέπει προηγουμένως να αποκοπούν από τις πνευματικές ρίζες τους και να μισήσουν την Εθνική τους παράδοση.

Χένρυ Κίσσινγκερ :

Ο Ελληνικός λαός είναι δυσκολο-ανυπότακτος. Γι αυτό πρέπει να τον χτυπήσουμε στις πολιτιστικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ δηλαδή να χτυπήσουμε την γλώσσα, την θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά αποθέματα του, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητα του να αναπτυχθεί, να διακριθεί να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στην Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή την νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας.

Το ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΔΙΑΓΝΩΣΤΙΚΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ στη μελέτη του » η εκμάθηση των Αρχαίων Ελληνικών ως ευοδωτικός παράγων στην ψυχο-εκπαιδευτική εξέλιξη του παιδιού» που ανακοινώθηκε στις 5 Μαΐου 2006 στο 19ο Πανελλήνιο ψυχιατρικό Συνέδριο στην Αθήνα και που έγινε με παιδιά του Δημοτικού , αποφαίνεται ως εξής :

Οι «πολυτονικοί » υπερτερούν με ανοδικές ,στατιστικώς σημαντικές, διαφορές σε υποδοκιμασίες που αφορούν τις λεκτικές ικανότητες, όπως το λεξιλόγιο, η λεκτική κατανόηση, η λειτουργία εννοιών ,γενικεύσεων και κατηγοριών ,δηλαδή ικανότητες για αφαιρετική σκέψη και Γλωσσική ανάπτυξη. Επίσης παρατηρήθηκε ανοδική, στατιστικώς σημαντική, διαφορά σε μια υποδοκιμασία που αφορά τις οπτικοαντιληπτικές ικανότητες ,οι οποίες υποδηλώνουν ανάπτυξη ικανοτήτων ,όπως οπτική βραχύχρονη μνήμη, ακρίβεια γραφής, ταχύτητα επεξεργασίας συμβόλων, οπτικο-κινητικός Συντονισμός και εν γένει ικανότητα για μάθηση και καλή προσαρμογή σε σχολικού τύπου εργασία.

Αντιθέτως οι «μονοτονικοί» δεν εμφάνισαν καμία στατιστικώς σημαντική ανοδική τάση, σ΄ όλες τις ικανότητες και λειτουργίες που διερευνήθηκαν, μάλιστα παρατηρήθηκαν καθοδικές τάσεις σε ορισμένες Λεκτικές και οπτικο-αντιληπτικές ικανότητες και λειτουργίες.

Νίκος Γκάτσος (από την ποιητική του συλλογή «Το κατά Μάρκον«)

» Αχ ,για να σωθεί η Ελλάδα στους καιρούς τους ύστατους βρείτε κάπου έναν καιάδα και ΓΚΡΕΜΟΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ . . . » ! ! ! !

Τερζόπουλος εναντίον Φίλη , Focus – Θέατρο – αθηνόραμα.gr

Οργισμένος και προβληματισμένος ο σκηνοθέτης Θεόδωρος Τερζόπουλος

«Είναι έγκλημα! Σα να γκρεμίζουμε τον Παρθενώνα!»: με αυτά τα λόγια καταφέρθηκε προχθές το απόγευμα εναντίον του Υπουργού Παιδείας, Νίκου Φίλη, ο διεθνής Έλληνας σκηνοθέτης Θεόδωρος Τερζόπουλος, στο περιθώριο της συζήτησης που έγινε στο κατάμεστο auditorium του Ινστιτούτου Goethe με αφορμή την γερμανική έκδοση του νέου βιβλίου του «Η Επιστροφή του Διόνυσου-Η μέθοδος του Θεόδωρου Τερζόπουλου».

Εξαπολύοντας μύδρους κατά του κ. Φίλη για τον περιορισμό που εξήγγειλε, πριν από λίγες μέρες, στις ώρες διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών στο Γυμνάσιο, ο Τερζόπουλος, είπε: «Το έμαθα, ενώ βρισκόμουν στην Κίνα. Έκανα πρόβες για τον ‘Αγαμέμνονα’ του Αισχύλου με τους ηθοποιούς της περίφημης Ακαδημίας Θεάτρου του Πεκίνου. Ξέρετε ότι οι Κινέζοι μου ζητούσαν να προσθέσω κι άλλο αρχαίο κείμενο στην παράσταση;… Ήθελαν, μαζί με τα κινέζικα, να ακούν και αρχαία ελληνικά! Ναι, την ίδια περίοδο που στην Ελλάδα, ο Υπουργός Παιδείας ζητούσε τη μείωσή τους… Είναι αδιανόητο. Μόλις το άκουσα, διπλασίασα ευθύς αμέσως το αρχαίο κείμενο στην κινέζικη παράσταση!»

Ζητήσαμε από τον παγκοσμίου κύρους Έλληνα σκηνοθέτη του θεάτρου Άττις, πρεσβευτή τόσο της ιδιαίτερης μεθόδου του όσο και της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας στα πέρατα του κόσμου εδώ και 35 χρόνια, διανοούμενο που δεν φοβάται να μιλήσει ανοιχτά αλλά και ακάματο εργάτη της σκηνής, να μας πει δυό λόγια για τη σημασία της αρχαίας ελληνικής γλώσσας στο θέατρο. «Όταν ανεβάζω αρχαίο δράμα, όπου κι αν βρίσκομαι, βασίζομαι πάντα στα νέα ελληνικά και τις γλώσσες που μιλούν οι ηθοποιοί μου. Πάντα, όμως, κυρίως στα χορικά και συνήθως επειδή είναι επιθυμία και των ίδιων των ηθοποιών, χρησιμοποιώ το πρωτότυπο στην αρχαία ελληνική γλώσσα. Το κάνω αυτό για το ρυθμό της γλώσσας, για το βάθος του ήχου και, πάνω από όλα για το βάθος της ίδιας της τραγωδίας. Στις σύγχρονες γλώσσες συναντάμε περισσότερο την ερμηνευτική περιγραφή του μύθου. Στην αρχαία ελληνική γλώσσα έχουμε, όμως, μέσα από τα λεκτικά σχήματα, την αφαίρεση, την οικονομία και τη σύνθεσή της, την άμεση παρουσία του μύθου, την κάθοδό μας στον πυρήνα της τραγωδίας και, μαζί, της αρχαίας ελληνικής γλώσσας –άρα του ίδιου του πολιτισμού μας. Η αρχαία ελληνική γλώσσα είναι οπωσδήποτε ένας από τους πυρήνες τους πολιτισμού μας. Και είναι άμεσα συνδεδεμένη με την καλλιέργεια της κριτικής σκέψης. Αυτό γίνεται αμέσως αντιληπτό, είτε βρίσκεσαι στην Κίνα είτε στην Ελλάδα. Το άκουσμά της παράγει αυτόματα μια άλλη διάσταση, η οποία συγκινεί άμεσα, ηθοποιούς και κοινό, όπου κι αν έχω βρεθεί –από την Ρωσία μέχρι την Πολωνία και από την Αμερική μέχρι την Ιαπωνία. Η αρχαία ελληνική γλώσσα δεν περιορίζεται. Καταργώντας την, ξεριζωνόμαστε από τον πυρήνα μας. Να αυξηθούν οι ώρες διδασκαλίας πρέπει, όχι να μειωθούν!»

Photo credits: Goethe-Institut Αthen/Dimitris Michalakis

Πηγή: Τερζόπουλος εναντίον Φίλη , Focus – Θέατρο – αθηνόραμα.gr

Η ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΣ ΤΗΣ ΚΟΠΤΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

Ὁ καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Καΐρου, κ. Ἰωάννης Φουρτούνας, σὲ μία ἐξαιρετική, ἐφ’ ὅλης τῆς ὕλης συνέντευξι.

Λεξάριθμοι και Ελληνική γλώσσα.

αἰέν ἀριστεύειν

esoterica.gr

Η Ελληνική γλώσσα είναι η μητέρα όλων των γλωσσών της γής, δηλαδή είναι η γλώσσα των γλωσσών. Σε αντίθεση με τις άλλες γλώσσες, η Ελληνική γλώσσα είναι μία υπέροχη μαθηματική δημιουργία και ως μαθηματική κατασκευή είναι κατά συνέπεια και μουσική γλώσσα. Κατά την εποχή του Πυθαγόρα, αλλά και προγενέστερα από αυτόν, οι Έλληνες χρησιμοποιούσαν τα σύμβολα των γραμμάτων για να συμβολίζουν τους αριθμούς.

Δείτε την αρχική δημοσίευση 922 επιπλέον λέξεις

Δεν έβγαλαν τυχαία τα αρχαία ελληνικά από τα σχολεία – Διαβάστε που βοηθάνε

Σημεία Καιρών

«Τα Ελληνόπουλα, μόνον με πολιτική απόφαση, δεν θα διδάσκονται την Αρχαία Γλώσσα ενώ θα έπρεπε, αλλά Αγγλικά!!»

Τα αρχαία ελληνικά επαναπρογραμματίζουν τον εγκέφαλο ριζικώς!

Τη συστηματική διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής γλώσσας προτείνουν ξένοι καθηγητές, σαν θεραπεία σε δυσλεκτικά παιδιά.

Δείτε την αρχική δημοσίευση 397 επιπλέον λέξεις

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΡΟΥΚΟΥΜΟΥΚΟΥ: H Ελληνική… Πoια άλλη γλώσσα έχει 315 συνώνυμα για την λέξη βλάκας…;

ΧΙΟΥΜΟΡΙΣΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ( ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΠΙΚΡΑ )

H Ελληνική… Πoια άλλη γλώσσα έχει 315 συνώνυμα για την λέξη βλάκας…;

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

http://thessbomb.blogspot.gr

H Ελληνική… Πoια άλλη γλώσσα έχει 315 συνώνυμα για την λέξη βλάκας…;

Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΡΟΥΚΟΥΜΟΥΚΟΥ: H Ελληνική… Πoια άλλη γλώσσα έχει 315 συνώνυμα για την λέξη βλάκας…;

ΟΜΗΡΙΚΕΣ ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟ – Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Θωμᾶ Σαββίδη*

Ἀναπληρωτὴ Καθηγητὴ τοῦ ΑΠΘ καὶ Ἀντιπροέδρου τοῦ Ὀργανισμοῦ Διεθνοποίησης τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας Τὰ ὁμηρικὰ ἒπη γράφτηκαν σὲ μιὰ γλῶσσα, ἡ ὁποία βασίζεται στὶς δύο ἀρχαῖες ἑλληνικὲς διαλέκτους, τὴν ἰωνικὴ καὶ τὴν αἰολική, τὶς ὁποίες ὁμιλοῦσαν κυρίως στὴ Μικρὰ Ἀσία. Ἡ ποντιακὴ διάλεκτος προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀρχαία ἰωνική, λόγῳ κυρίως τῆς καταγωγῆς τῶν πρώτων ἀποίκων τοῦ Πόντου ἀπὸ τὴν ἰωνικὴ Μίλητο. Μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου καὶ μὲ τὴν ἐπίδραση γεωγραφικῶν, κλιματολογικῶν, ἱστορικῶν, ἐθνολογικῶν κτλ. παραγόντων δημιουργήθηκαν ἐξελικτικὰ ἀπὸ τὴν ἰωνικὴ διάφορες διάλεκτοι, μία ἐκ τῶν ὁποίων εἶναι ἡ ποντιακή. Μὲ τὴν ἐγκατάσταση καὶ ἂλλων ἑλληνικῶν φύλων, καὶ ἰδιαίτερα τῶν αἰολικῶν, ὃπως γιὰ παράδειγμα τῶν κατοίκων

Πηγή: ΟΜΗΡΙΚΕΣ ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟ – Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ – Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Ἡ ἀνατολικὴ ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία ἦταν κράτος πολυεθνικό. Στὴν τεράστια ἐπικράτειά της, ἡ ὁποία ἁπλωνόταν σὲ τρεῖς ἠπείρους, στὴν πρωτοβυζαντινὴ περίοδο, συμβίωναν Ἕλληνες καὶ ἐξελληνισμένοι λαοί, αὐθεντικοὶ Ρωμαῖοι, Ἀρμένιοι, Σύροι, Αἰγύπτιοι καὶ Ἰουδαῖοι, ὑπολείμματα παλαιῶν μικρασιατικῶν λαῶν (Ἴσαυροι, Φρῦγες, Καππαδόκες),στὴ Χερσόνησο τοῦ Αἵμου, καθὼς ἐπίσης ὑπολείμματα νεώτερων ἐποικισμῶν Γαλατῶν καὶ Γότθων. Ὅλοι αὐτοὶ αὐτοαποκαλοῦνταν Ρωμαῖοι, στὸν βαθμὸ ποὺ ἦταν ἀφοσιωμένοι στὴν Ἐκκλησία καὶ στὸν Αὐτοκράτορα τῆς Κωνσταντινούπολης, τὸν Ρωμαῖο Αὐτοκράτορα, καὶ ἀσφαλῶς μιλοῦσαν τὶς δικές τους γλῶσσες. Γνωστότερες ἀπὸ αὐτὲς ἦταν ἡ λατινική, στὴν ὁποία γράφονταν οἱ νόμοι τοῦ κράτους καὶ οἱ ἀποφάσεις τῶν αὐτοκρατόρων καὶ τῶν δικαστῶν, καὶ ἡ ἑλληνική, τὴν ὁποία …

Πηγή: Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ – Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΑΞΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ – Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Καὶ τῆς πανανθρώπινης σημασίας της – Μορφὲς τῆς σύγχρονης κακοποίησής της.

Ἡ μοναδικὴ ἱστορικότητα τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καὶ τοῦ ἀλφαβήτου μας

Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα εἶναι ἡ ἀρχαιότερη γλῶσσα ἀπ’ ὅσες ὁμιλοῦνται καὶ γράφονται σήμερα στὴν εὐρωπαϊκὴ ἤπειρο. Τὰ ἀρχαιότερα κείμενα τῆς ἀγγλικῆς γλώσσας ἀνάγονται στὸν 8ο μ.Χ. αἰῶνα, τῆς γερμανικῆς στὸν 4ο αἰῶνα μ.Χ. (μετάφραση τῶν Γραφῶν ὑπὸ τοῦ ἐπισκόπου Οὐλφίλα), τῆς δὲ γαλλικῆς ἀνήκουν στὸν 9ο μ.Χ. αἰῶνα (Les Serments de Strasbourg). Τὸ παλαιότερο ἰταλικὸ κείμενο εἶναι μιὰ σύντομη «καντιλένα» τοῦ 1150 μ.Χ., ἐνῷ τὰ παλαιότερα ἰσπανικὰ ἀνάγονται στὸν 10ο αἰῶνα μ.Χ. καὶ τὰ πορτογαλικὰ στὸν …

Πηγή: Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΑΞΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ – Ενωμένη Ρωμηοσύνη