Η ΔΙΑΠΛΑΣΙΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΩΝ Αθήναι, 5 και 12 Απριλίου 1947
(Οι μεγαλύτεροι από σας θα έχετε βέβαια διαβάσει τα’ «Απομνημονεύματα του στρατηγού Μακρυγιάννη», το υπέροχο αυτό και μοναδικό στο είδος του ιστορικό σύγγραμμα, που κυκλοφόρησε πάλι τώρα τελευταία σε ωραία έκδοση. Από τα’ «Απομνημονεύματα» αυτά διαλέγω για σας ένα μικρό απόσπασμα, όπου ζωγραφίζεται, τόσο παραστατικά η περηφάνεια και η αφέλειά του».
«… Έγινα ως δεκατεσσάρω χρονώ και πήγα σ’ ένα πατριώτη μου εις Ντεσφίνα. Ήταν ο αδελφός του με τον Αλήπασα και ήταν ζαπίτης (1) αυτός εις την Ντεσφίνα.
Στάθηκα με εκείνο μιαν ημέρα. Ήταν γιορτή και παγγύρι(2). Βγήκαμε στο παγγύρι. Μόδωσε το ντουφέκι του να το βαστώ. Εγώ θέλησα το ρίξω. Ετζακίστη.
Τότε μ’ έπιασε σ’ όλο τον κόσμο εμπρός και με πέθανε στο ξύλο. Δε με έβλαβε το ξύλο τόσο, περισσότερο η ντροπή του κόσμος. Τότε όλοι τρώγαν και πίναν και γω έκλαιγα.
Αυτό το παράπονο…